ร่างใหม่ครั้งนี้จะมาจีบอดีตเพื่อน

ลำดับตอนที่ #1 : 1

ไม้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของทุกๆวัน สายตาจับจ้องมองเพื่อนสนิทอย่างมาวินที่นอนเช้าไข้ของเขามาตั้งแต่เมื่อวานนี้ ไม้เป็นผู้ชายที่มีโรคประจำตัวหลายอย่างโรคทั้งหมดรุมเร้าไม่เกรงใจใครจนไม้ซูบผอมลงความคมเข้มหมดราศีไปในตัว

ไม้มักนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นในช่วงเช้าและช่วงเย็นเป็นประจำทุกวันแม้เพื่อนๆของเขาจะแวะเวียนมาเยี่ยมแต่ไม่มีรับความรู้สึกความเจ็บปวดของโรคที่เขาเป็นได้เลย

ไม้มองใบหน้าหล่อของเพื่อนสนิทที่เขาคิดไม่ซื่อ แต่เพื่อนของเขากลับชอบเพศตรงข้ามมากกว่าที่จะมาชอบคนอย่างเขา 

ความรู้สึกแอบรักเพื่อนที่เป็นเพศเดียวกันแบบนี้เขารู้ดีว่าบังคับใจใครไม่ได้ทั้งนั้นและบังคับตัวเองไม่ได้เช่นกันให้ลบความรู้สึกนี้ มาวินตื่นจากฝันดีที่เขาสร้างขึ้นมามองหน้าคนป่วยที่เขามาเฝ้าไข้และขยี้ตาที่มองเพื่อนรัก

"ตื่นแล้วไงไอ้ไม้ ไม่ปลุกกูว่ะ"

มาวินถามคนป่วยพร้อมกับลุกขึ้นมาพยุงคนที่แรงน้อยกว่าไปเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นว่าไม้พยายามลุกขึ้นเดินเอง

"กูอยากช่วยเหลือตัวเองเว้ย"

"ตอนกูหลับมึงไม่ช่วยตัวเองล่ะ"

มาวินพูดสองแง่สองง่ามจนคนฟังคิดตามเลิกคิ้วมองเพื่อนที่คอยประคองตัวของเขาเอาไว้

"ก็กูพึ่งปวดฉี่ มึงจะอะไรกับกูหนักหนาว่ะ"

ไม้แสร้งพูดเสียงเข้มกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เขามีให้มาวินเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้

หลังจากที่มาวินประคองไม้เข้าห้องน้ำจนไม้ทำภารกิจเสร็จมาวินจึงขอลาเพื่อนสนิทกลับบ้าน กลับไปเรียนปล่อยให้ไม้อยู่ในความดูแลของพยาบาลพิเศษไป

น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาจากดวงตาคมไม่มีผู้ใดเลยที่จะมาอยู่ดูแลเขาแม้แต่บุพการียังจากลาในขณะที่เขาเรียนมัธยมต้น 

ไม้หารายได้เลี้ยงดูตนเองตั้งแต่เสียคนในครอบครัว เขากัดฟันสู้อุปสรรคทั้งหมดแต่เหมือนอุปสรรคมันไม่หมดเสียที ยิ่งเขาอยู่โรงพยาบาลนานเท่าไหร่ค่าใช้จ่ายยิ่งมากเท่านั้นแต่ถือว่าครอบครัวของมาวินมีความเมตตาอุปถัมภ์ออกค่ารักษาให้เขาแต่ยิ่งรักษายิ่งไม่มีวันหายสิ่งเดียวที่ทำให้เขาหลุดพ้นคือความตาย

ในวันที่ร่างกายของไม้รับไม่ไหวพยาบาลพิเศษรีบโทรแจ้งให้ทางครอบครัวของมาวินได้รับรู้เกี่ยวกับอาการของไม้ ทุกคนที่มาเยี่ยมต่างเวทนาสงสารคนป่วยเหลือเกิน มาวินจับมือของไม้ให้กำลังใจเพื่อนสนิท

"ไม่เป็นไรนะไอ้ไม้ เดียวก็หายแล้ว"

คำพูดของมาวินดังกึกก้องในหัวใจแต่แรงที่เขาจะพูดกับคนตรงหน้าช่างลำยากเสียจริง ลมหายใจสุดเริ่มทำให้ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ได้ไม่นานแล้ว เขามีหนึ่งคำที่จะบอกให้เพื่อนคนนี้ได้รู้แต่มันช่างเบาเหลือเกินไม่มีใครจับความได้ ไม้พูดประโยคนั้นออกมาก่อนที่จะขาดใจสิ้นชีวาไปอย่างไม่มีวันกลับ แพทย์และพยาบาลต่างพยายามต่อลมหายใจให้คนป่วยแต่มันสายเสียแล้ว

'ไม้รักวินนะ'

หลังจากจบฌาปนกิจศพของไม้ มาวินร่ำไห้ให้กับเพื่อนสนิทของเขาต่างคนต่างสงสารไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง....

ทุกอย่างล่วงเลยผ่านไปหลายปีต่างคนต่างมีชีวิตของตนเองเรื่องราวในอดีตของึนที่มีชีวิตอยู่ในความทรงจำลืมเลือนหายไปตามกาลเวลา มาวินมักนำดอกไม้มาไหว้เจดีย์ของเพื่อนเสมอทุกปีแม้เพื่อนของเขาจะตอบโต้กลับมาไม่ได้ก็ตาม

"พี่วินค่ะ ไปกันดีกว่า"

ดีดี้แฟนสาวของมาวินควงชายหนุ่มออกมาวัดหลังจากที่เขามาเยี่ยมเจดีย์ของเพื่อนสนิท เธอรับรู้เรื่องราวในอดีตของมาวินในบ้างเรื่องและรู้ว่าแฟนหนุ่มคนนี้รักเพื่อนมากแค่ไหน เธอมักจะให้กำลังใจเขาเสมอว่าชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป

แต่ใครจะรู้ว่า....ไม้ที่ทุกคนเสียชีวิตไปแล้วเขาจะกลับมาหาทุกคนในไม่ช้า....

เปลือกตาเปิดรับแสงสว่างสดใสยามเช้าไม่ตื่นขึ้นจากที่นอนแลมองซ้ายขวากลับรู้สึกว่าห้องที่เขาอาศัยอยู่ไม่ใช่โรงพยาบาลที่เขาอยู่ประจำทุกวัน ไม้ยกแขนยกขาสำรวจร่างกายของตัวเองสังเกตุได้ว่ากำลังที่เคยอ่อนแรงบัดนี้กลับมาเหมือนเดิมแต่พอเดินมาดูกระจกใบใหญ่ทำให้เขาตื่นตระหนกเพราะใบหน้านี้ไม่ใช่ใบหน้าของเขา

"อะไรว่ะเนี่ย!"

ไม้หันซ้ายแลขวามองรอบตัวนี่มันไม่ใช่ห้องของเขาแล้วมันที่ไหนกัน จู่ๆมีอีกเสียงเรียกให้เขารู้ตัวว่าตอนนี้เขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

"ตาทีตื่นหรือยังลูก"

เสียงผู้หญิงออกทางดูไปหน่อยเรียกไม้เสียงดังทำให้เขาดีดเด้งลุกจากเตียงนอนมองหากระจกเพื่อดูว่าเขาคือใครกันแน่ ความทรงจำของไม้สุดท้ายคือเขากำลังจะตายถ้าให้คิดแบบนิยายทั่วไปตอนนี้เขาต้องทะลุมิติหรือไม่ต้องย้อนเวลาแน่ๆ

ไม้รีบหากระจกในห้องนอนที่เขานอนอยู่แต่ไม่พบสักบานเขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำส่วนตัวทันทีเพราะอย่างไรเสียมันต้องมีสักบานและเป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ เงาสะท้อนจากกระจกบ่งบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ในร่างของตนเอง เขาอยู่ในร่างของใครสักคนที่เขาคนนั้นไม่อาจอยู่ในร่างนี้ต่อไปได้แล้ว

"ไม้ทีตื่นเดียวนี้!"

เสียงตะโกนของผู้หญิงไม่หยุดหย่อนเธอยังตะโกนเรียกลูกชายของเธอ ไม้หันซ้ายและขวาสาวเท้ามุ่งตรงไปยังตู้เสื้อผ้าจัดการสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและเปิดประตูให้ผู้หญิงคนนั้นได้เข้ามา

"ครับ"

ไม้เปิดประตูเจอกับผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งบ่งบอกได้ว่าเธอน่าจะเป็นมารดาของร่างที่เขาใช้อยู่ เขาทำได้แต่ยิ้มแย้มและกาวอรุณสวัสดิ์ให้แก่ผู้หญิงคนนี้จนเธอนิ้วหน้าใส่เพราะปกติลูกชายของเธอไม่ทักทายกับเธอแบบนี้

"ไปกินอะไรมา ลืมกินยาเขย่าขวดหรือไง"

มารดาของร่างไม้ทีบอกกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ยิ้มหน้าระรื่น

"เขย่าขวดแล้วครับ วันนี้ผมอารมณ์ดีแม่อะไรหรือเปล่า"

ไม้ที่ฟังประโยคคำถามจากมารดาของร่างหมายถึงที่บ่งบอกว่าร่างนี้คงเป็นคนที่ชอบกวนประสาทคนน่าดูเขาเลยหว่านหินเสี่ยงทายงัดความกวนประสาทออกมาใช้กับผู้หญิงตรงหน้าและจริงเสียด้วยหมอนี่เป็นคนกวนประสาทจริงๆ

"ไอ้นิสัยกวนประสาทอ่ะลดนิดนึงนะ ฉันน่ะแม่ของแก"

"ครับๆเดี๋ยวลดให้"

มารดาของไม้ทีเดินออกไปจากห้องเมื่อปลุกลูกชายตัวแสบตื่นขึ้นมาจากนิทราได้แล้วแต่หล่อนตะโกนบอกลูกชายขึ้นมาอีกรอบว่าให้รีบไปทานข้าวข้างล่างเดี๋ยวมันจะเย็นหมด ไม้ได้แต่พยักหน้าและตะโกนกับไปว่าเดี๋ยวลงไป

ไม้มองมารดาของไม้ทีอยู่ชั่วครู่ที่หล่อนทำให้เขาอบอุ่นภายในใจได้อย่างประหลาด ความทรงจำเก่าของไม้ทีที่บันทึกไว้ในสมองมันทยอยฉายภาพของไม้ทีและเรื่องราวในครอบครัวทั้งหมดให้เขาได้รู้ ความทรงจำทั้งหมดของไม้ทีตอนนี้ไม้รู้แล้วว่าเขาควรดำเนินชีวิตอย่างไรต่อ

"ที แม่ตกลงนะที่ลูกจะทำอย่างนั้น"

แม่ของไม้ทีโผล่ขึ้นมากลางวงทานอาหารทำให้ไม้นิ่วหน้างงงวยจนมารดาพูดต่อให้ลูกชายได้กระจ่าง

"เรื่องที่ขอไว้ไงว่าอยากบาร์โฮส"

ไม้พยายามนึกถึงเรื่องที่ไม้ทีเคยขอกับมารดาไว้จนเขานึกออกและเป็นอย่างที่มารดาของไม้ทีได้พูดเอาไว้จริงๆ ไม้รู้ว่าเจ้าของร่างอย่างไม้ทีเป็นLGBTQ+แต่ไม่คิดว่าจะจะลงแรงลงทุนสานฝันเปิดบาร์โฮสเป็นของตัวเองและเขาก็จะสานฝันของไม้ทีให้เป็นจริง

แม่พูดจริงๆใช่ไหมครับ

ใช่หรือเราไม่อยากจะเปิดบาร์โค้ดแล้ว

อยากครับอยากขอบคุณนะครับแม่

ไม้ในร่างของไม้ทีเข้าไปสวมกอดมารดาที่ยอมอ่อนข้อให้กับเขา ยิ่งโอบกอดแม่ของไม้ทียิ่งทำให้ไม้อบอุ่นหัวใจมากขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตัวเขาของตัวเองขึ้นชื่อว่าไม่มีใครจนตอนนี้ วินาทีนี้ เขามีแม่เหมือนกับคนอื่นถึงแม้จะไม่ใช่แม่ที่แท้จริงก็ตาม

ไม้ทีเปลี่ยนแปลงตัวเองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาเริ่มสำรวจตัวเองว่ามีจุดไหนที่ปกป้องทุกส่วนที่ไม้ทีเป็นยังมีจุดบกพร่องเล็กน้อยไม่ว่าจะเป็นสีผิวหรือขนขาก็ตามที่มันขึ้นตามฮอร์โมนของผู้ชาย เขาศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงตัวเองเริ่มจากเข้าฟิตเนสทุกวันจนกล้ามเนื้อทุกส่วนของไม้ทีสวยงามดั่งใจฝัน สีผิวที่หมองคล้ำของไม้ทีเขาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการเป็นอยู่เพราะก่อนหน้านี้ไม้ทีคนเดิมเป็นคนที่ขี้เกียจอาบน้ำไม่ชอบขัดผิวทำให้เขาต้องกลับมาดูแลตัวเองมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นโลชั่นบำรุงผิว สครับขัดผิวทุกอาทิตย์จนผิวกระจ่างใสราวกับเด็กน้อยจนแม่ต้องลองทักเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น

บาร์โฮสของไม้ทีถูกสร้างขึ้นอย่างถูกกฎหมายโดยมีแม่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของร้าน ไม้ทีเลือกที่จะบริหารกิจการด้วยตัวเองตั้งแต่บัญชียังคัดเลือกหนุ่มบาร์โฮสที่ขึ้นโชว์

จนตอนนี้ไม้ทีเป็นที่สนใจของเราหนุ่มๆทั้งหลายในร้านทุกคนต่างอยากให้เขาขึ้นโชว์การแสดงบาร์โค้ดในค่ำคืนนี้แต่เขาเลือกที่จะปฏิเสธมาโดยตลอดแต่ให้ตัวท็อปของร้านขึ้นโชว์ทุกครั้งที่มีการร้องขอ

"ขอบใจมากนะที่ขึ้นโชว์แทน ลูกค้าสมัยนี้ชอบกูถึงขนาดนี้เลยเหรอ"

"มันเป็นเรื่องธรรมดาครับเฮีย ลูกค้าชอบผู้ชายหนุ่มๆยิ่งหนุ่มหล่ออย่างเฮียเขายิ่งชอบ ดูสิขนาดผู้หญิงที่เป็นลูกค้าประจำยังอยากให้เฮียขึ้นโชว์เลยแล้วนี่ได้ลูกค้าใหม่เป็นผู้ชายต้องรับศึกหนักสักหน่อยแล้ว"