ตอนที่ 96 : ภาค 1 บท 96 จิตตก
บริเวณทางออกสนามประลอง
“ทั้ง ๆ ที่มีโอกาสชนะทำไมถึงไม่สู้ต่อ” เล็กปรากฏตัวขึ้นและขวางหน้าของผมไว้
เธอกำลังพูดในสิ่งที่ผมต้องการ ที่ผมยอมแพ้ในรอบนั้นก็เพื่อสิ่งนี้
ไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่ขอยอมแพ้ด้วยตัวเอง หรือบอกกรรมการว่าเอาแค่ที่ 10 ทั้งหมดทำเพื่อเรื่องนี้
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
ผมเลือกที่จะทำตามแผนโดยเริ่มจากเมินและเดินผ่านเธอไป
เล็กที่เห็นกันต์เมินและไม่สนใจ เธอก็เริ่มที่จะไม่ค่อยพอใจ
“นายรู้ใช่ไหมว่าฉันมีอะไรอยู่”
“แค่รูปภาพรูปเดียวของเธอ มันจะทำอะไรได้มากแค่ไหนกัน อย่างน้อยมันก็แค่เป็นกระแสในช่วงหนึ่ง”
ผมหยุดเดินและตอบกลับไป
“ถ้าอย่างนั้นไม่ว่ารูปนี้จะถูกเอาไปทำอะไรนายก็ไม่สนใจแล้วสินะ”
เล็กเริ่มคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าและเปิดรูปที่เคยเอาไว้ขู่ผมให้ดู
“HCIX โปรแกรมที่เธอใช้เป็นของบริษัทฮิวแมนคริเทคสินะ”
ผมหันหลังกลับไปมองเล็กและเปิดโทรศัพท์ให้เธอดูบ้าง เหตุผลที่ผมรู้ว่าโปรแกรมนั้นชื่ออะไร ก็เป็นเพราะข้อมูลที่ครูเอลให้มา
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม” เล็กเริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นแปลก ๆ จากเรื่องนี้
“โปรแกรม HCIX มีความสามารถในการปกปิดร่องรอยและบิดเบือน แต่ถ้ามันไปเจอคนที่เก่งพอจะถอดรหัสมันจะเป็นยังไง ลองคิดดู”
“อย่าบอกนะว่านายขอให้อาจารย์เอลช่วย ฉันไม่น่าหลุดปากบอกที่มาข้อมูลกับนายไปเลย”
“เล็ก ตอนนี้ฉันถือไพ่เหนือกว่าเธอแล้ว ข้อมูลทั้งหมดที่อาจารย์เอลมอบให้ฉัน มันมากพอจะทำให้บริษัทฮิวแมนคริเทคล้มละลาย”
ผมยังคงพูดอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเริ่มก้าวเท้าเข้าไปหาเธอช้า ๆ
“ความรู้สึกที่บริษัทที่พี่เธอพยายามสร้างขึ้นมาทั้งชีวิตมันจะพังลงเพราะการกระทำที่ขาดความรอบคอบและมั่นใจในตัวเองมากเกินไปของเธอมันเป็นยังไง”
“คิดว่าไม่มีใครเก่งพอจะจับตัวเองได้ คิดว่าตัวเองควบคุมได้ทุกอย่าง จักรวาลมันไม่ได้หมุนรอบตัวของเธอ และแน่นอนว่าก็ไม่ใช่ฉันด้วย”
“ในครั้งนี้ฉันจะช่วยเก็บความลับเรื่องนี้ไว้ให้ไม่ไปถึงศาล เธอเองก็น่าจะรู้ดีใช่ไหมว่ามันหมายถึงอะไร”
เมื่อจบการอธิบายอันแสนยืดยาวผมก็เลือกที่จะเดินกลับและปล่อยให้เล็กยืนอยู่คนเดียว
ผมหวังว่าบทเรียนของเล็กในครั้งนี้มันจะช่วยให้เธอเปลี่ยนนิสัยและเป็นคนที่ดีกว่านี้
“แล้วนายจะอธิบายเรื่องภาพนั้นยังไง” เล็กเอ่ยถามด้วยสีหน้าและท่าทางที่เปลี่ยนไปคล้ายกับคนที่กำลังสิ้นหวัง
“ในวันนั้นฉันแค่ได้รับความช่วยเหลือจากเจ้าชายโลหิตเท่านั้นเอง มันก็เป็นแค่ภาพธรรมดาภาพหนึ่ง เลิกคิดไปเองได้แล้ว”
การโกหกแบบหน้าด้าน ๆ ของกันต์ทำให้เล็กถึงกับจิตตกไปเลยทีเดียว
ที่ห้องพักของกันต์
ในตอนนี้ผมกำลังคิดถึงเวลาว่างของตัวเอง เวลาที่ผมจะได้พักผ่อนและอยู่นิ่ง ๆ สักพัก แค่นอนเมื่อวานมันยังไม่พอ
แต่น่าเสียดายที่ผมก็ทำได้แค่คิดถึงเท่านั้นเอง
เสียงโทรศัพท์โทรเข้ามันดังออกจากเครื่องของผม
“สวัสดีครับพ่อ” ผมกล่าวทักทายคุณพ่อที่ไม่ได้คุยกันมาเสียเนิ่นนาน
“ไอ้ลูกชายเรียนที่นั่นลูกมีความสุขดีไหม?”
คุณพ่อบังเกิดเกล้าเปิดมาด้วยคำถามแปลก ๆ
“ก็ไม่ได้แย่อะไรนะครับ คนที่นี่ก็…นิสัยไม่ได้แย่อะไร”
ผมตอบไปตามความจริง ถึงแม้ว่าเล็กจะทำตัวแย่ไปสักหน่อยแต่ก็อย่างที่ครูเอลเคยพูดไว้
เล็กก็แค่ชินกับชีวิตที่สั่งได้ทุกอย่างเท่านั้นเอง นิสัยเธอเลยเป็นอย่างที่เห็น
แต่ในกรณีของรุ่นพี่ริสานี่ผมก็ยังอธิบายไม่ได้ คงบอกได้แค่ว่าเธอเป็นคนที่สนใจแต่การต่อสู้อย่างเดียว
โดยรวมแล้วถือว่าดีอยู่พอตัว
“ดีมากลูกพ่อ ที่พ่อโทรมานี่ก็เพื่อจะบอกว่าบ้านเราไฟไหม้ไปแล้ว”
คุณพ่อบังเกิดเกล้าพูดเรื่องน่าตกใจด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย
“ผมขอฟังอีกทีได้ไหมครับ”
“บ้านเราไฟไหม้ แต่ไม่ต้องกังวลไปลูก หลังจากนี้ลูกก็แค่เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่นเท่านั้นเอง ส่วนที่ดินพ่อก็ขายไปแล้ว อันที่จริงก็ตั้งจจะบอกลูกตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่มีเวลาสักที”
“พ่ออออ!” เสียงในใจของผมมันตะโกนลั่นออกมา
อันที่จริงบ้านไฟไหม้ไปสำหรับผมมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ไอ้พวกแผ่นเกม Farness World กับคอมที่ผมเอาไว้เล่นมันละ
เบาะแสที่จะนำไปสู่ความลับของระบบเกม Farness World และข้อสงสัยทั้งหมดมันอยู่ที่นั่น
ที่บ้านคือเบาะแสเดียวที่ผมมีเองนะ แต่มันดันโดนเผาไปแล้ว
“พ่อช่วยเล่าเหตุการณ์ให้มันชัดเจนกว่านี้ได้ไหมครับ?”
“เอาจริง ๆ บ้านเราไฟไหม้เพราะดันไปโดนลูกหลงจากเฮลิคอปเตอร์ตก ทางกองทัพก็ชดเชยค่าเสียหายให้พ่อไปแล้ว”
“แล้วเฮลิคอปเตอร์วันไหนครับพ่อ?”
“ก็หลังจากที่ลูกเข้าโรงพยาบาล พ่อก็ได้รับสายจากประกันภัย”
นั่นมันเป็นวันก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวว่า Farness World มันไม่ใช่เกมธรรมดาและไม่ได้เป็นแค่เกมด้วย
ถ้าเป็นอย่างที่พ่อผมพูดจริง ๆ นั่นก็หมายความว่ามีอยู่ 2 ความเป็นไปได้ ข้อแรกคือเรื่องบังเอิญ หรือ ข้อ 2 มันเป็นแผนขององค์กรลับใต้ดินที่กฤติธีเคยพูดถึง
“แค่นี้ก่อนนะลูก พ่อมีงานต้องไปทำต่อ”
“เดี๋ยวก่อนครับพ่อ" ผมรีบหยุดควาคิดนั้นของพ่อไปในทันที
"พ่อจำแผ่นเกมที่เคยซื้อให้ผมเมื่อตอนนั้นได้ไหม ที่เอามาจากร้านขายของเก่า”
“อืม จำได้ เกมชื่อว่าอะไรน่ะ ฟา ฟา สักอย่าง”
ดูเหมือนการคุยกับพ่อของผมจะทำให้ได้เบาะแสที่สำคัญบางอย่างมา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เป็นไปดั่งกลอุบายที่วางไว้ หลักฐานหายหมดไหมเนี่ย