สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 93 : ภาค 1-บท 93 เงินและความเศร้าที่หายไป

จาร์เร็ตเอามือของเธอล้วงเข้าไปใต้เสื้อโค้ทและคว้าบางสิ่งออกมา 

สิ่งนั้นก็คือใบพันธสัญญาที่ไม่เหมือนกับของปกติ

ตามปกติธรรมดาแล้วในเกมจะมีการแบ่งใบพันธสัญญาไว้ทั้งหมด 4 ระดับด้วยกัน

มีระดับ ธรรมดา(สีเขียว) หายาก(สีฟ้า)  ตำนาน(สีม่วง)เทพเจ้า(สีทอง)ทั้งหมดนั่นคือที่ผมรู้จัก

ยิ่งระดับของใบทำพันธสัญญาสูงก็ยิ่งมีโอกาสทำพันธสัญญาได้สำเร็จมากขึ้น

แต่ใบทำพันธสัญญาในมือของจาร์เร็ตกลับไม่ตรงกับสีของระดับทั้งหมดที่ผมรู้จัก

เพราะใบทำพันธะสัญญาที่อยู่ในมือของเธอมันเป็นสีขาวใสและบางเฉียบ

“ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าไม่เคยจับพวกเผ่าที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์มาเป็นสัตว์เลี้ยงล่ะสิ”

ผมพยักหน้าตอบเพื่อส่งสัญญาณว่าที่เธอพูดมันถูกต้อง

“ใบทำพันธะสัญญานี้จะสามารถทำให้เธอสามารถเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงได้ หรือจะพูดง่าย ๆ ก็ทาส ส่วนวิธีใช้ก็ไม่ได้แตกต่างจากใบทำพันธะสัญญาธรรมดาเท่าไหร่ มันก็ใช้กับสิ่งมีชีวิตอื่นได้เหมือนกัน”

เมื่อจาร์เร็ตเอ่ยจบ เธอก็โยนใบทำพันธะสัญญาที่ว่ามาทางผม

“เจอกันครั้งแรกฉันให้ฟรี ยังไงของพวกนี้ก็ไม่ค่อยได้ใช้อยู่แล้ว”

[ไอเทม ใบทำพันธะสัญญารูปแบบพิเศษถูกเก็บไว้ในคลังแล้ว]

ถึงผมจะไม่มั่นใจว่ามันอยู่ในระดับไหนแต่ถ้ามันเป็นของฟรียังไงก็ต้องเอาอยู่แล้ว

“แต่ให้ฟรีแบบนี้มั่นใจแล้วนะครับ?”

ผมถามย้ำไปอีกครั้งเพราะส่วนใหญ่แล้วใบพันธะสัญญาจะมีราคาอยู่ที่ประมาณ 200-1,000 ทอง

“ไม่ต้องกังวลไปหนุ่มน้อย เพราะเธออาจจะอยากซื้อสิ่งนี้มากกว่า”

จาร์เร็ตล้วงมือเข้าไปในเสื้อโค้ทของเธออีกครั้งและหยิบขวดน้ำหอมออกมา

มันเป็นขวดสีชมพูอมม่วงมีรูปร่างคล้ายกับขวดน้ำหอมโบราณจากทางยุโรป

“มันคือน้ำหอมดับกลิ่น แต่กลิ่นที่มันดับไม่ใช่กลิ่นธรรมดา แต่เป็นกลิ่นอายของเผ่าปีศาจ”

คำพูดของจาร์เร็ตทำให้ผมคิดขึ้นได้ว่าในตอนนี้ผมมีกลิ่นอายของปีศาจติดตัวอยู่ เพราะตอนนี้ผมมีสายเลือดกึ่งปีศาจของเรล์มไหลเวียนอยู่ในตัว

“ไม่ใช่แค่เผ่าปีศาจที่มันดับได้ มันสามารถดับได้ทั้งกลิ่นอายของเผ่าเอลฟ์ คนแคระ และทุกเผ่าทั้งหมด และแน่นอนมันจะเปลี่ยนให้เธอกลับมามีกลิ่นอายเหมือนมนุษย์ธรรมดาอีกครั้ง”

สำหรับผมแล้วนี่เป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่ได้เห็นไอเทมชิ้นนี้ เพราะในตัวเกม Farness Workd มันไม่เคยมีปัญหาเรื่องกลิ่นอายเลยแม้แต่น้อย

ถ้าไม่มีจาร์เร็ตเตือนผมก็อาจจะต้องไปเล่นวิ่งไล่จับกับรุ่นพี่ริสาอีกครั้งก็เป็นได้

“ราคามันก็แค่ 200 ทองเท่านั้น พ่น 1 ครั้ง ดับกลิ่นอายได้ 24 ชั่วโมง สำหรับขวดนี้ใช้ได้ทั้งหมด 365 ครั้ง หรือจะพูดสั้น ๆ ก็ใช้ได้ทั้งปี”

“โอเค ผมจะซื้อมัน แล้วมีพวกโพชั่นขายไหม?”

[เงินรางวัลจำนวน 200 ทอง ถูกใช้ไป]

[น้ำยาดับกลิ่นอายเผ่าพันธุ์ถูกเก็บไว้ในคลังแล้ว]

“ฉันไม่มีพวกยาขายหรอก แต่ก็มีของที่คล้าย ๆ กันอยู่”

จาร์เร็ตล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ทของเธออีกครั้ง จนผมอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเธอต้องไปเก็บของตรงนั้นด้วย

“หยดน้ำตามังกรแดง สิ่งนี้จะช่วยให้เธอเป็นอมตะชั่วขณะ อย่างมากก็น่าจะ 5 วินาที แต่มันคงแพงไปสำหรับเธอนะหนุ่มน้อย”

จาร์เร็ตนำขวดแก้วที่บรรจุน้ำตามังกรแดงกลับเข้าไปที่เดิมและหยิบขวดแก้วอีกขวดขึ้นมาแทน

“เหงื่อแห่งธรรมชาติ ฉันว่าเธอน่าจะรู้จักมันดี ระดับกลางราคาขวดละ 20 ทอง”

ใช่ มันเป็นอย่างที่จาร์เร็ตพูด สิ่งนี้คือไอเทมพื้นฐานที่ไม่แตกต่างจากโพชั่นมากเท่าไหร่ เมื่อดื่มมันเข้าไปแล้วจะเพิ่มอัตราฟื้นฟูพลังชีวิตและมานา

เหงื่อแห่งธรรมชาติจะฟื้นฟูช้ากว่าโพชั่นแต่สามารถฟื้นฟูได้เยอะกว่า พวกมันมีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันไป

และเหตุผลที่โพชั่นผสานมีราคาถูกกว่าในระดับเดียวกัน นั่นก็เพราะโพชั่นผสานจะฟื้นฟูน้อยกว่าเหงื่อแห่งธรรมชาติ

“ผมซื้อระดับกลาง 10 ขวด”

[เงินรางวัลจำนวน 200 ทองถูกใช้ไป เงินรางวัลคงเหลือ 600 ทอง]

เงินรางวัลที่เหลือผมคิดว่าจะเก็บไว้ก่อนเผื่อจะได้ซื้อไอเทมดี ๆ บ้าง ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมดันใช้หมดตลอดไม่เคยเหลือเก็บ

“ขอบคุณที่อุดหนุนหนุ่มน้อย ฉันจะอยู่ที่นี่อีกสักพัก ถ้าอยากซื้ออะไรอีกก็รีบมา”

จาร์เร็ตคว้ามอระกู่จากโต๊ะด้านข้างและส่งยิ้มมาให้กับผม

ในตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะยิ้มตอบไหม แต่ที่แน่ ๆ รีบไปจากที่นี่อาจจะเป็นทางที่ดีกว่า

ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องผู้แลกเปลี่ยนข้ามมิติและกลับไปยังห้องโถงหลักอีกครั้ง

มันถึงเวลาที่ผมจะต้องนอนพักบ้าง หลังจากที่ไม่ได้นอนมานานติดต่อกันหลายชั่วโมง

ผมไม่คิดจะนอนตรงนี้อย่างแน่นอน ผมจะกลับไปนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ที่ห้องตัวเองในหอพัก เพื่อเก็บแรงไว้สำหรับวันพรุ่งนี้

ที่เมืองหลวงเคสมอร์ ภายในปราสาท ยามค่ำคืน

            หลังจากจบศึกกับดันเต้ก็ได้ผ่านมาเป็นเวลา 2 วันแล้วสำหรับโลกฝั่งนี้

            งานเฉลิมฉลองถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ และมันเป็นงานเลี้ยงที่ใหญ่ที่สุดในรอบ 100 ปี

            เรติน่าและเรย์ก็เข้าร่วมงานฉลองครั้งนี้เช่นกัน แต่ดยุกไมล์ยังคงต้องพักฟื้นร่างกายอยู่

            ในสงครามครั้งล่าสุด ดยุกไมล์เป็นคนเดียวที่รับตำแหน่งถ่วงเวลาดันเต้เพื่อรอจนกว่ากองทัพเคสมอร์จะมาถึง

            ส่วนเรย์ แน่นอนว่าต้องอยู่ในกลุ่มของสมาคมการค้าดาบสีคราม

            เรย์ในรูปลักษณ์ของชายหล่อกำลังเงยหน้ามองพระจันทร์เบื้องนอกหน้าต่างของปราสาท

            เหล่าคนใหญ่คนโตในสมาคมล้วนแต่เข้ามาถามเรย์ด้วยคำถามเดิม ๆ

“ท่านเรย์ ท่านพอจะรู้ไหมว่าท่านเครกอยู่ที่ไหน”

            “แล้ววีรบุรุษผู้นั้นอยู่ที่ไหนแล้ว เขาไม่มาร่วมงานเลี้ยงรึ”

            เรย์ทำได้เพียงตอบไปแค่ว่า “เขามีธุระที่ต้องทำ จึงไม่ว่างที่จะมาร่วมงานฉลอง”

            เรย์ถอนสายตากลับมาจากดวงจันทร์และหันมองไปยังดาบสีเงินที่สะพายอยู่ด้านข้าง

            “อย่างน้อยเจ้าก็น่าจะอยู่ให้นานกว่านี้สักหน่อย”

            เรย์เอ่ยพลางกระดกน้ำในมือจากแก้วลงคอ เพื่อกลืนความเศร้าที่อยู่ในใจลงไปพร้อมกับน้ำ