สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 83 : ภาค 1-บท 83 หยดโลหิตไร้มลทิน(1)

ดาบสีทองและดาบสีเงินได้เข้าปะทะกันอีกครั้งหลังจากที่เรล์มได้เปิดใช้ทักษะไป

“ดาบสีทองเล่มนั้นคงมีไว้เพื่อกำจัดปีศาจโดยเฉพาะ มันใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก”

ดันเต้เอ่ยพร้อมกับตวัดดาบออกไปอีกครั้ง

ด้วยค่าสถานะและความเร็วที่เหนือกว่าจึงทำให้เรล์มโดนโจมตีเข้าอีกครั้งอย่างง่ายดาย

เลือดของเขาหลั่งรินออกมาอีกครั้งจากปากแผล และในครั้งนี้มันเป็นแผลที่ฟันเข้าบริเวณต้นคอแต่ไม่ลึกมากนัก

ทันใดนั้นเอง หยดเลือดทั้งหมดที่ไหลอยู่บนพื้นได้ลอยขึ้นมากลางอากาศ

แต่ด้วยจำนวนเลือดที่เรล์มเสียไปนั้นมีมากจึงทำให้รอบ ๆ เต็มไปด้วยหยดเลือดที่ลอยได้

แม้แต่เลือดที่กำลังไหลออกจากปากแผลก็ลอยขึ้นไปกลางอากาศด้วยเช่นกัน

[หยดโลหิตไร้มลทินระดับ 1 ทำงาน-ผู้เล่นได้รับเลเวลเพิ่มขึ้นชั่วขณะ 5 เลเวลหรือจนกว่ามานาจะหมดลง]

ดันเต้ก้าวเท้าถอยหลังโดยอัตโนมัติสัญชาติญาณของเขากำลังบอกว่าปีศาจตรงหน้ามันไม่ใช่ปีศาจธรรมดา

“ระวังให้ดี! เจ้าดันเต้มันมีเวทเปลี่ยนร่างตัวเองให้กลายเป็นปีศาจได้ อย่าพึ่งตายจนกว่าร่างกายของข้าจะฟื้นฟูเสร็จ”

ดยุกไมล์ตะโกนเสียงดังลั่นในขณะที่เขากำลังถอยกลับไปตั้งหลัก พร้อมด้วยบาดแผลฉกรรจ์

และเมื่อดยุกไมล์ถอยทัพจึงทำให้ทหารทั้งกองทัพถอยตามไปด้วย ทำให้เหลือเพียงแค่เรล์มคนเดียวที่อยู่นอกกำแพงเมือง

ดยุกไมล์ตัดสินใจเปลี่ยนจากแผนโจมตีเป็นตั้งรับแทน เพราะทั้งทหารและตนก็เหนื่อยล้ามานานมากแล้ว

เรล์มหันหลังไปฟังเพียงครึ่งประโยคก็หันหน้ากลับมามองที่ดันเต้ เพราะสิ่งที่ดยุกไมล์พูดมานั้นกันต์รู้ดีอยู่แล้ว

ด้วยเลเวลที่เพิ่มขึ้นจึงทำให้เรล์มสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วและโจมตีรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ถึงจะเหลือแค่เรล์มคนเดียวที่สู้อยู่นอกกำแพงเมือง พวกปีศาจก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาอยู่ดี

“พลังแค่นั้นมันยังไม่มากพอจะจัดการข้า เจ้าก็รู้ดี”

ถึงแม้ดันเต้จะพูดไปอย่างนั้น แต่เขาก็หวาดกลัวหยดเลือดรอบ ๆ ตัวเหมือนกัน

ดันเต้กระทืบเท้าเสียงดังและแทงดาบลงบนพื้นดิน

“เขตแดนมนตราราชันไร้พ่าย” ดันเต้ร่ายเวท

วงเวทสีฟ้าขนาดใหญ่ถูกกางออกเป็นบริเวณกว้างบนพื้น และส่องสว่างออกมา

กองทัพปีศาจที่กำลังต่อสู้กับทหารบนกำแพงเมืองต่างพากันถอยห่างจากรัศมีวงเวทของดันเต้

“ในเขตแดนนี้เวททุกบทจะถูกทำให้ไม่สามารถใช้งานได้และไร้ผลไปในที่สุด”

ดันเต้ดึงดาบกลับมาและพุ่งตัวเข้าโจมตีเรล์มอีกครั้ง

และผลลัพธ์ก็เป็นเช่นเดิม เรล์มเป็นฝ่ายเสียเปรียบและสุดท้ายก็ต้องถอยกลับไปตั้งหลัก

ในครั้งนี้เขาได้แผลฉกรรจ์มาอีกหนึ่งแผล มันเป็นรอยฟันยาวบริเวณไหล่ซ้าย

[หยดโลหิตไร้มลทินระดับ 2 ทำงาน-ผู้เล่นได้รับเลเวลเพิ่มขึ้นชั่วขณะ 10 เลเวลหรือจนกว่ามานาจะหมดลง]

ในทุกระดับที่เพิ่มขึ้นของหยดโลหิตไร้มลทินนั่นหมายถึงเลเวลที่เพิ่มขึ้น 5 เลเวล

เท่ากับว่าในตอนนี้เรล์มมีเลเวล 60 แล้วนั่นเอง

ดันเต้จ้องมองไปที่คู่ต่อสู้ด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งเครียด

ทั้ง ๆ ที่เขาเปิดเขตแดนราชันไร้พ่ายไปแล้วแต่ทำไมหยดเลือดพวกนี้ถึงยังลอยได้อยู่กัน

จริงอยู่ที่มันไม่ได้มีผลกระทบอะไรมากนัก เวลาโดนตัวก็ไม่ได้เป็นอะไร

สิ่งที่น่าสนใจคือเจ้าพวกนี้อาจจะไม่ใช่เวทแต่เป็นทักษะทางสายเลือด หรือไม่ก็เป็นเวทที่มีระดับสูงกว่าเขตแดนราชันไร้พ่าย

“เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่ มนุษย์ก็ไม่ใช่ ปีศาจก็ไม่เชิง”

เรล์มเลือกที่จะเงียบตอบ และไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ในขณะเดียวกันนั่นเองพวกของเรติน่าก็ได้มาถึงยังกำแพงเมือง

พวกเธอกำลังมองไปที่เรล์มและดันเต้ทั้งคู่กำลังต่อสู้กันอย่างสูสี

แต่ถ้ามองให้ดีแล้วจะเห็นได้ว่าเรล์มกำลังเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

บาดแผลบนร่างกายของเขานั้นมากมายเสียเหลือเกิน แตกต่างจากดันเต้ที่แทบจะไม่เป็นอะไรเลย

“เราควรจะไปช่วยเขา” เรติน่ามองไปยังบริเวณต่อสู้ด้วยความสลดใจ

ไม่ว่าใครมาเห็นก็ต่างพากันบอกเป็นเสียงเดียวว่าแพ้แน่นอน ยังไงก็แพ้

“ท่านนักบุญศักดิ์สิทธิ์ ท่านกลับมาแล้วจริง ๆ เทพเจ้ายังคงอยู่เคียงข้างเรา”

ด้านข้างของเธอนั้นมีดยุกไมล์ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ แต่ดู ๆ แล้วสภาพของเขาตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากเรล์มมากนัก

“ดยุกเซซาร์อยู่ที่ไหน เขาเสียชีวิตแล้วงั้นรึ” เรติน่าเอ่ยถาม

ดยุกไมล์ถอนหายใจออกมาด้วนสีหน้าที่เจ็บปวด

“ใช่ครับ ดยุกเซซาร์พยายามถ่วงเวลาดันเต้ให้ ข้าหนีออกมาจากหัวเมืองหลัก”

ในขณะเดียวกันนั่นเองเสียงตะโกนฮือฮาของพวกทหารบนกำแพงก็ได้ดังขึ้น จนทหารผุูติดตามดยุกไมล์หันไปมองและชี้นิ้ว

“ท่านดยุกไมล์ ดูนั่น ปีศาจตนนั้นกำลังทำอะไรบางอย่าง”

เมื่อดยุกไมล์หันหน้าไปมองยังเบื้องล่างกำแพง พร้อมกับเรติน่า พวกเขาจึงมั่นใจได้อย่างหนึ่ง

ปีศาจที่เข้ามาช่วยพวกเขาไว้นั้นไม่ใช่ปีศาจธรรมดา

ในขณะเดียวกันนั่นเอง ภายในมิติแห่งหนึ่ง

ร่างของจอมมารเวลโดรที่หลับใหลและถูกกักขังด้วยโซ่สีขาวบริสุทธิ์

ดวงตาของจอมมารลืมขึ้นอีกครั้ง และกระชากโซ่สีขาวจนขาดกระเด็น

ที่มือของเขาเต็มไปด้วยวงเวทขนาดเล็กสีม่วงที่กำลังทำงานและหมุนวนอย่างหนัก

โดยปกติแล้วถ้าโซ่ถูกทำลายมันจะฟื้นฟูกลับมาได้ด้วยตัวเอง

            แต่ในครั้งนี้กลับไม่ใช่โซ่สีขาวที่ขาดไปแล้วก็ขาดเลย มันไม่ฟื้นฟูกลับมาเหมือนเช่นเคย อีกทั้งยังเปลี่ยนเป็นสีม่วงอีกด้วย

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร ลูกไก่ในกำมือหรือว่าของเล่น?”

จอมมารเวลโดรเอ่ยพลางไล่ฉีกกระชากโซ่สีขาวทิ้งด้วยความโกรธแค้น

“รอข้ากลับไปก่อนเถอะ สำหรับโซ่โง่ ๆ นี่ อีกแค่ 2 วันก็พอ”

เมื่อโซ่สีขาวที่พันธนาการร่างของจอมมารเวลโดรขาดไปทั้งหมดแล้วนั้นจะเกิดอะไรขึ้น คงมีแต่พระเจ้าที่รู้