สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 73 : ภาค 1-บท 73 หนทางกลับสู่เมืองหลวง(1)

เรย์จัดท่าทางสักพักก่อนที่จะเอ่ยตอบคำถามของเครก

“ข้ามีนามว่าเรย์ เป็นบุตรหลานของนักเล่นแร่แปรธาตุเพลซ”

เมื่อแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาบอกถึงเป้าหมายของการมายังที่แห่งนี้

“พวกข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเหลือประชาชนในอาณาจักรนี้ ส่วนผู้หญิงคนนี้คือนักบุญศักดิ์สิทธิ์ตัวจริง”

เครกอธิบายแบบสั้น ๆ เพื่อจบปัญหาเรื่องการระบุตัวตน

เรย์เหลือบตามองไปที่นักบุญศักดิ์สิทธิ์หรือเรติน่าที่ยืนอยู่ด้านหลังของเครก

“ในตอนนี้ดยุกดันเต้ไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกับเราอีกต่อไปแล้ว เป้าหมายของเขาคือโจมตีเมืองหลวงของอาณาจักรมนุษย์ทางตอนใต้”

“และเพราะเหตุนั้นถึงทำให้เมืองโดยรอบเริ่มถูกปีศาจบุกโจมตี รวมถึงเมืองแห่งนี้เองด้วย”

“ตัวข้าเองรู้ดีว่าไม่มีความสามารถพอที่จะยื้อหรือป้องกันเมืองนี้ได้ตลอดไป ข้าถึงตัดสินใจอพยพประชาชนในเมืองหนีไป”

เครกที่นิ่งเงียบฟังเรย์มานานเริ่มโต้แย้งทันที

“ไม่ได้ เมืองตรงนี้ก็อยู่ที่ตะเข็บชายแดนของอาณาจักรมนุษย์แล้ว”

“ไม่ได้ของเจ้า มันหมายความว่ายังไง” เรย์ถามกลับ

“เจ้าจะพาคนหนีไปที่ไหน ขึ้นเหนือก็พบกับดันเต้ ลงใต้ก็เป็นชายแดนระหว่างเผ่ามนุษย์กับปีศาจ หรือต่อให้ไปทางอื่นสุดท้ายก็จบลงที่ชายแดนปีศาจอยู่ดี”

เหตุผลที่กันต์ในร่างของเครกรู้ดีว่าตรงไหนคือที่ไหนเพราะเขายังจำแผนที่ในเกมมาใช้ได้

อาณาจักรนี้เป็นอาณาจักรที่ติดกับชายแดนที่ขวางกั้นระหว่างมนุษย์และปีศาจพอดี

ดังนั้นแล้วการจะหนีไปก็มีแต่ต้องขึ้นเหนือ แต่ทว่าดันเต้ก็ยังคงปักหลักอยู่ที่นั่น

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไง ชาวเมืองยิ่งอยู่นานยิ่งไม่ปลอดภัย แม้แต่เมืองหลวงของอาณาจักรทางตอนใต้จะล่มสลายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”

[จิตใต้สำนึกของเครกพยายามบอกให้ผู้เล่นอย่าหมดหวัง ทุกปัญหาต้องมีทางออกเสมอ]

เครกเงียบและก้าวเท้าเข้าไปหาเรย์

เรย์ที่เห็นเครกเดินเข้ามาใกล้ ก็เริ่มแสดงท่าทางแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะหนีไปไหน

เครกยกมือไปวางบนไหล่ของเรย์อีกครั้ง

เหตุผลที่กันต์ชอบเอามือไปวางไว้บนไหล่นั่นก็เป็นเพราะเขาติดนิสัยแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก และชอบทำแบบนี้เวลาที่ต้องไปแก้ปัญหาให้คนอื่น

“เจ้าแค่เชื่อในตัวข้าอีกครั้ง ข้าเคยทำให้เจ้าผิดหวังเสียที่ไหน เรย์”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไง” เรย์ตะโกนถาม

เธอรู้สึกเหนื่อยมามากแล้ว เธอทำทุกอย่างมาตลอด ถ้าในศึกที่แล้วไม่ได้เวรัคช่วยไว้ แม้แต่เธอเองก็คงเอาชีวิตรอดได้ยาก

“ข้าจะไปหยุดดันเต้ การหลบหนีมันไม่ใช่ทางออกสำหรับข้า มันเป็นเพียงการหนีปัญหา”

กันต์ในร่างของเครกจำวิธีพูดแบบนี้มาใช้ ในเกมเครกก็เคยกล่าวอะไรเช่นนี้เหมือนกัน

“เจ้าจะอยู่หรือจะไปก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเจ้าเอง”

เรย์จ้องมองไปที่เครกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เครกต้องการให้เธอคิดด้วยตัวเอง

“ข้าจะนำความสงบสุขกลับมาอีกครั้ง ข้าขอสาบานกับดาบสีเงินเล่มนี้”

เรย์เอ่ยสั้น ๆ และเก็บดาบกลับเข้าฝัก

“ท่านเรย์ เมืองนี้ พวกเราจะเป็นคนดูแลไว้เอง ขอให้ท่านประสบความสำเร็จ”

“ขอให้ท่านประสบผลสำเร็จ”

เหล่าชายในชุดคลุมต่างพากันคุกเข่าลงและคำนับให้กับเรย์ ก่อนที่จะแยกย้ายและหายไป

ทำให้ในตอนนี้เหลือเพียงเรย์ เครก และเรติน่า รวมถึงองครักษ์ที่ยังอยู่

“การจะเดินทางไปยังเมืองหลวงต้องใช้เวลานานกว่าหลายวัน ถ้าเป็นเช่นนั้นอาจจะไม่ทันการ”

เรย์ลองคาดเดาและคำนวณเวลาดูแล้ว

“ใช่ ถ้าเราไปช้าเกินไปเมืองอาจจะล่มสลายไปก่อน และท้ายที่สุดการกระทำของพวกเราจะไร้ประโยชน์”

ผมสนับสนุนให้กับความคิดของเรย์

“แต่เมืองใกล้เคียงกับเมืองนี้มีวงเวทเคลื่อนย้ายอยู่ ถ้าเราใช้เส้นทางนั้นก็อาจจะไปถึงภายในเวลาไม่นาน”

ผมจำได้แล้ว คำพูดของเรย์ทำให้ผมคิดออก

ในทุก ๆ เมืองที่เป็นตะเข็บชายแดนจะต้องมีเมืองใหญ่ ๆ อยู่เมืองหนึ่ง มีชื่อเรียกกันว่าหัวเมืองใหญ่

และในหัวมืองนั้นเอง จะเป็นเมืองที่มีวงเวทเคลื่อนย้ายระดับสูงติดตั้งไว้

มันเป็นวงเวทที่มีไว้เพื่อเคลื่อนย้ายกองกำลังทหารขนาดเล็กในเวลาที่รวดเร็ว

เพื่อให้ทันต่อการรับมือและสงครามบริเวณชายแดน

“แล้วเมืองที่ว่าอยู่ตรงไหน” เครกถาม

จริงอยู่ที่เครกจะจำแผนที่ในเกมได้ แต่เขาก็จำได้แค่คร่าว ๆ เท่านั้น เขาไม่ได้มีเวลามากพอจะมานั่งจำเส้นทางและตำแหน่งของเมืองทุกเมือง

“มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือใช้เวลาไม่นานคงเดินทางไปถึง แต่หัวเมืองแห่งนั้นถูกพวกปีศาจยึดไปแล้ว”

“สมแล้วที่เป็นดยุกเลือกโจมตีเมืองที่มีวงเวทเคลื่อนย้ายก่อน”

“ดยุกดันเต้สามารถเอาชนะดยุกอีกคนผู้มีหน้าที่ป้องกันเมืองนั้นได้ ส่วนดยุกไมล์บาดเจ็บสาหัสและจำใจต้องหลบหนีกลับไปเมืองหลวง”

“หลังจากนั้น1 ใน5 หัวเมืองใหญ่ก็ถูกตีแตก ดันเต้นำทัพบุกต่อไปยังเมืองหลวงโดยใช้วงเวทเคลื่อนย้ายระดับสูง”

“โชคดีที่วงเวทเคลื่อย้ายระดับสูงไม่ได้ถูกวางไว้ในเมืองหลวงแต่ถูกวางไว้นอกเมือง”

“และถ้าข้าคาดเดาไม่ผิดในตอนนี้กำลังเกิดสงครามที่เมืองหลวงอยู่”

เครกและเรติน่าที่นั่งฟังมาตั้งแต่ต้นจึงเริ่มเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาบ้าง

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาเสียเวลาอีกเลย รีบไปกันเถอะ”

เครกลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในรถม้า

มันได้เวลาที่เขาจะต้องจบภารกิจอันแสนยาวนานนี่สักที