ตอนที่ 64 : ภาค 1-บท 64 ร่างเงา
เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผมรู้ว่าที่นี่ถูกจำลองมาจากสนามประลองในโรงเรียน
ท้องฟ้าที่นี่จะเป็นสีดำทมิฬ ทั้งมิติคงจะมีแค่สนามประลองนี้
ร่างของสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าของผมมันเหมือนกับเครกเกือบทุกประการ
[จิตใต้สำนึกของเครกรู้สึกแปลกประหลาดใจกับร่างเงาของตน]
ถ้าเป็นผมมาเห็นตัวเองอีกคนก็ตกใจเหมือนกัน
[เครื่องรางอนธการและแหวนแห่งวิเวียนน่าถูกเก็บไว้ชั่วคราว]
[เริ่มการต่อสู้ได้]
ในขณะเดียวกันนั่นเองเสียงระฆังก็ได้ดังขึ้น
มันให้ความรู้สึกเหมือนกับตอนที่ผมกำลังดูมวยอยู่ เพียงแต่ตอนนี้ผมเป็นคนชกเท่านั้นเอง
ร่างเงาของเครกพุ่งตัวเข้าประชิดผมทันที
แต่ด้วยค่าสถานะที่กำหนดให้มาเท่ากัน ทำให้ความแข็งแกร่งของพวกเราไม่ต่างกันมากนัก
ผมรีบเบี่ยงตัวหลบหมัดซ้ายที่พุ่งเข้ามาของเครก
แต่อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกจุกเบา ๆ ที่ท้อง
หมัดขวาจากร่างเงาของเครกชกเข้าท้องน้อยผมเต็ม ๆ หมัดซ้ายเมื่อกี้เป็นแค่หมัดหลอกเท่านั้น
“เอ๊ะ ปกติแล้วเครกจะไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยมในการต่อสู้ เขารักเกียรติของตัวเองมากไม่ใช่รึไง”
การที่เครกใช้เล่ห์กลในการต่อสู้นั่นอยู่เหนือความคาดหมายของกันต์ไปมาก
[ร่างเงาของเครกไม่ได้มีจิตใจของเครก]
ระบบอธิบายสั้น ๆ แต่ได้ใจความ
[จิตใต้สำนึกของเครกไม่พอใจกับร่างเงาของตน เครกเรียกร้องให้ผู้เล่นกำจัดร่างเงาโดยเร็ว]
กันต์รีบยกแขนทั้ง 2 ข้างมาบังหน้าของตนไว้เพื่อรับการโจมตีที่เข้ามาของร่างเงา
ทั้งร่างเงาและกันต์ ยังคงสู้กันอย่างต่อเนื่อง แต่ทว่ากันต์กลับไม่มีโอกาสสวนกลับเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ร่างเงาโจมตีเข้ามาแบบไม่ยั้ง และในที่สุดกันต์ก็พบกับช่องโหว่ของร่างเงา
กันต์ก้มตัวหลบหมัดที่ชกเข้ามาและอัปเปอร์คัตขวาสวนไป
แต่ทว่าในจังหวะที่กันต์กำลังง้างหมัดเขาก็ถูกลูกเตะอัดเข้าข้างลำตัวเต็ม ๆ
ร่างของกันต์ร่วงหล่นลงจากสนามประลอง
[ฝ่ายที่ชนะยกที่ 1 คือร่างเงา-ถ้าหากต้องการสู้ต่อให้กลับมายืนบนสนามอีกครั้ง]
แค่ผมโดนถีบตกสนามประลองก็แพ้แล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะโดนไล่ต้อนจนมาถึงจุดนี้ได้
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมยอมแพ้แต่อย่างใด
เครกคือนักสู้มือเปล่าที่ฝึกฝนตัวเองมาหลายสิบปี เทียบกับผมที่ไม่เคยฝึกแล้วมันคนละชั้น
แต่การต่อสู้ก็ทำให้ผมเข้าใจจุดอ่อนของตัวเอง และรู้วิธีแก้ไขมัน
นานแล้วที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บแบบนี้ จะว่าไปผมไม่รู้สึกเจ็บมานานแค่ไหนกัน
ทั้งตอนที่โดนเพลิงทมิฬเผา กรีดแขนตัวเอง ผมไม่เจ็บเลยรึไง
“ทำไมฉันถึงไม่เจ็บตอนที่เล่นตัวละครอื่น” ผมพยายามถามระบบ
[ระบบประสาทสัมผัสในการรับความเจ็บปวดของผู้เล่นสามารถรับรู้ได้เพียง 10% แต่ยังรับรู้ทุกอย่างได้ตามปกติ]
[อย่างเช่นเมื่อผู้เล่นเอามีดกรีดแขนตัวเอง จะรู้สึกเหมือนกับถูกดินสอกรีดแขนตนเองเท่านั้น]
[ส่วนความเจ็บปวดอีก 90% จะถูกโอนย้ายไปยังจิตวิญญาณของตัวละคร]
“หมายความว่าตลอดที่ผ่านมาพวกตัวละครรับความเจ็บปวดแทนผมเกือบหมด”
ผมเอาแต่คิดว่าตัวเองกำลังเล่นเกมอยู่มากเกินไป จนไม่สนใจอย่างอื่นรอบ ๆ ตัวเลย และไม่ได้สนความสมจริงด้วย
มีอะไรที่ผมยังพลาดไปอีกไหม ผมต้องปรับมุมมองใหม่แล้ว
“ฉันสามารถเปลี่ยนเปอร์เซ็นต์ของการรับความเจ็บปวดได้ไหม”
[ผู้เล่นไม่ได้รับอนุญาตให้เปลี่ยนแปลงการตั้งค่าของระบบ]
[จิตใต้สำนึกของเครก พยายามบอกคุณว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ยังไม่ต้องกังวล]
ขอบคุณมากเครก เอาจริง ๆ ผมยังไม่พร้อมที่จะรับความเจ็บปวดขนาดนั้น
[จิตใต้สำนึกของเรล์มบอกคุณว่าเขาไม่ได้เจ็บอะไรมากนัก]
สำหรับพวกเขาที่ฝึกฝนกันมาเป็นสิบ ๆ ปีแค่นี้มันคงธรรมดาไปสินะ
[จิตใต้สำนึกของเวรัคอยากด่าคุณมานานแล้วว่าทำไมไม่ใช้ร่างของเธอให้ทะนุถนอมกว่านี้]
ผมขอโทษที่เอานักเวทไปสู้แบบประชิดกับไวเวิร์น ผมไม่ได้ตั้งใจ
กันต์รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านต่าง ๆ ทิ้งและกลับมาตั้งใจต่อสู้อีกครั้ง
[ทุกครั้งหลังจากจบการต่อสู้ 1 ยก ร่างกายของทั้ง 2 ฝ่ายจะฟื้นฟูกลับมาปกติอัตโนมัติ]
และแล้วการต่อสู้กับร่างเงาแบบหนึ่งต่อหนึ่งก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
[ฝ่ายที่ชนะในยกที่ 20 คือร่างเงา-ถ้าหากต้องการสู้ต่อให้กลับมายืนบนสนามอีกครั้ง]
ในยกแรกกันต์ทนได้เพียง 1 นาทีเท่านั้น แต่ในยกที่ 10 กันต์สามารถทนได้นานถึง 10 นาที
ฝีมือของกันต์พัฒนาเรื่อย ๆ ในขณะที่ร่างเงายังมีฝีมือเท่าเดิม
แต่อัตราการพัฒนาของกันต์เริ่มช้าลงตั้งแต่ยกที่ 15 ไป เขาแทบจะไม่พัฒนาขึ้นเลย
[ผู้เล่นต้องการจ้างผู้ฝึกสอนหรือไม่-5 ชั่วโมงต่อ 100 ทอง]
“มาเลย ฉันตกลง”
ระบบมอบโอกาสให้กับเขาแล้ว เพราะหลังจากยกที่ 20 เป็นต้นมากันต์ไม่มีหนทางอะไรจะพัฒนาตัวเองได้อีกแล้ว
[เงินรางวัลของผู้เล่นคงเหลือ 0 ทอง]
หลังจากนั้นไม่นานที่ข้างสนามประลองได้ปรากฏให้เห็นลำแสงสีฟ้า
ร่างของเครกปรากฏขึ้นหลังจากแสงสีฟ้าหายไป
“กันต์ ในที่สุดข้ากับเจ้าก็ได้เจอกันตรง ๆ เสียที”
เครกกล่าวทักทายผมด้วยน้ำเสียงมาดเข้ม
--------------------
ผมจะกลับไปไล่เติมคำว่าภาค 1 หน้าชื่อตอนนะครับ
เพราะเรื่องนี้ผมตัดสินใจทำยาวหลายร้อยตอนอยู่ครับ
ไม่ต้องห่วงเรื่องจบไม่จบนะครับ เรื่องนี้จบแน่นอนแต่คงอีกยาว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล.ในที่สุดก็ได้เจอกันซักที