สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 203 : ภาค 3-บท 3 ทัศนศึกษา ณ ต่างโลก

หลังจากที่กันต์จัดการกิจวัตรประจำวันเสร็จสิ้นแล้ว เขาก็รีบออกเดินทางจากห้องไปยังห้องพักครูในทันที

ถ้าถามว่าอยากจะเจออาจารย์เอลต้องไปเจอที่ไหน ผมก็สามารถตอบได้เลยว่าที่ห้องพักครู

กันต์ที่เดินทางไปเกือบถึงประตูห้องพักครูนั้น อยู่ ๆ ก็ต้องหยุดเดินอย่างกะทันหัน

ที่โถงทางเดินบนอาคารปรากฏให้เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินสวนมาจากทางข้างหน้า

"สวัสดีตอนเช้า กันต์" กานต์กล่าวทักทายชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มเหมือนอย่างเคย

"อ่า สวัสดี" กันต์ตอบกลับไปสั้น ๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"จะว่าไปแล้ว นายมาทำอะไรที่นี่กันล่ะ ?" กานต์เอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ๆ

"แค่จะมาหาอาจารย์เฉย ๆ เธอรีบเตรียมตัวออกไปทัศนศึกษาจะดีกว่า"

กันต์ตัดสินใจจบบทสนทนาลงอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหักเลี้ยวเดินเข้าห้องพักครูไป

ผู้หญิงคนนี้ทำตัวได้ปกติและเนียบเนียนกว่าที่ผมคาดไว้หลายเท่า เธอทำเหมือนกับเรื่องเมื่อวานไม่เคยได้เกิดขึ้น

หรือว่าอันที่จริงแล้วจิตของกานต์ที่อยู่ในร่างจะกลับมาครองร่างแทนจิตของอาร์คนอสแล้ว

เรื่องของผู้หญิงคนนี้ก็ซับซ้อนไม่ใช่เล่น งานนี้แก้ปัญหายากกว่าที่คิด 

"กันต์ มีปัญหาอะไรกับครูรึเปล่า ?" อาจารย์เอลกล่าวเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ

ชายหนุ่มกำลังยืนขวางประตูทางออกของเธอและไม่มีท่าทีจะเดินหลบ เหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่จนเธอต้องเอ่ยปากออกมาเอง 

"ขอโทษครับอาจารย์ พอดีว่ากฤติธีฝากสิ่งนี้มาให้อาจารย์ตรวจสอบนะครับ"

อาจารย์เอลที่กำลังหอบแฟ้มงานอยู่นั้นเริ่มเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหัน เมื่อเห็นปากกาแท่งสีทองดำในกำมือของกันต์

"สงสัยคงใกล้จะตายแล้ว เลยอยากทำดีก่อนตายล่ะมั้ง" อาจารย์เอลพึมพำเบา ๆ ออกมา

"ผมฝากมันไว้ที่อาจารย์ได้ไหมครับ ?"

"แน่นอน ยังไงมันก็ต้องใช้เวลาในการเปิดข้อมูลภายในอยู่แล้ว ยิ่งถูกเก็บในรูปแบบนี้ยิ่งเปิดยาก" อจารย์เอลรับปากกาแท่งสีทองเอาไว้

"อีกอย่างอย่าลืมว่าตอนบ่ายต้องไปรวมตัวที่อาคารหลักด้วยน่ะ" อาจารย์เอลบอกลาสั้น ๆ  ก่อนที่จะเดินจากไป

ณ อาคารหลัก Main Hall

กันต์พร้อมกับกระเป๋าสะพายคู่ใจได้เดินทางมาถึงหอประชุมภายในอาคารหลักแล้ว

เท่าที่ผมได้หาข้อมูลมาดูเหมือนว่ากลุ่มเด็กที่จะได้รับโอกาสไปทัศนศึกษาในครั้งนี้คือพวกเด็กปี 1 เกือบทั้งหมด จะมีรุ่นพี่บางปีที่มาร่วมงานด้วยเพราะต้องมาดูแลน้อง ๆ 

อันที่จริงจะเรียกว่าทัศนศึกษากึ่งเข้าค่ายพักแรมก็ว่าได้

และอีกอย่างหนึ่งคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผมก็คือกานต์ เธอทำตัวได้ปกติจนน่าหวาดกลัว เธอทำทุกอย่างเหมือนกับเป็นกานต์คนเดิมทั้งทีตัวจริงอาจจะไม่ใช่

"ดูเหมือนว่าจุดหมายที่จะไปคืออาณาจักรมนุษย์ทางตอนเหนือของต่างโลกน่ะ" กานต์เอ่ยพลางยกนาฬิกาสีเงินขึ้นมาหาข้อมูลดู

"มิน่าถึงได้ให้เตรียมเสื้อกันหนาวไป เพราะมันเป็นอาณาจักรที่อยู่ทางตอนเหนือนี่เอง" กันต์ตอบกลับด้วยสีหน้าอันเรียบเฉย

ในระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นี่เอง เล็กก็ลากกระเป๋าเดินทางของเธอเข้ามาหาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองกว่าปกติ

"เธอจะไปนี่คิดดีแล้วเหรอ ?" กันต์เอ่ยถามออกไปทันที

"พี่บอกฉันว่าต่อให้อยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ เลยต้องมา" เล็กตอบกลับและเบือนหน้าหนี

การไปทัศนศึกษาในครั้งนี้เหล่านักเรียนสามารถจับกลุ่มได้อย่างอิสระโดยไม่จำกัดจำนวนหรือขนาดของกลุ่ม ซึ่งกลุ่มของกันต์เองก็มีแค่สามคนนี้เท่านั้น

เมื่อเวลาสิบสามนาฬิกาตรงมาถึง เหล่าคณะอาจารย์ของชั้นเรียนปี 1 ก็เริ่มนำทางออกไปยังประตูมิติขนาดใหญ่ ด้านนอกอาคารทันที

ในระหว่างที่เดินทางไปนั้นอาจารย์ก็จะคอยอธิบายถึงกฏและข้อห้ามต่าง ๆ เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย

ณ โลกอีกฝากหนึ่งของประตูมิติ

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าหลังจากเดินออกจากประตูมิตินั่นก็คือ ภาพของทุ่งหญ้าและคณะต้อนรับของอาณาจักรมนุษย์ทางตอนเหนือ

มนุษย์ของโลกในอาณาจักรนี้จะแต่งตัวด้วยชุดคลุมไม่ก็เสื้อขนสัตว์มากเป็นส่วนใหญ่ เพราะสภาพอากาศที่หนาวแทบจะตลอดทั้งปี

ทางคณะอาจารย์ก็ได้เข้าไปประสานงานกับคณะต้อนรับอยู่สักพัก ก่อนที่จะได้รับการเชื้อเชิญเข้าไปในเมืองหลวงของอาณาจักรทางตอนเหนือ

โชคดีจังหวะที่มาทัศนศึกษาเป็นฤดูร้อนใกล้จะเข้าฤดูหนาว สภาพอากาศเลยยังไม่หนาวมากนัก

จะว่าไปแล้วอาณาจักรนี้ก็นับถือเทพอัลเมเนีย และมีอาเรียเป็นนักบุญศักดิ์สิทธิ์ประจำอาณาจักร

แต่ถ้าจำไม่ผิดผมบอกให้อาเรียไปเตรียมการรับมือสงครามไม่ใช่รึไง แล้วไหงถึงมาต้อนรับกลุ่มนักเรียนจากต่างโลกแบบนี้แทนกันล่ะ

สงสัยผมคงต้องมีประเด็นกับอาเรียหน่อยแล้ว

เมื่อได้เข้ามาภายในตัวเมืองนั้นจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ประชาชนที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้ยังดูมีความสุขและยินดีต้อนรับเหล่านักเรียนจากต่างโลก

"นักเรียนทุกคนจะได้ห้องพักคนละหนึ่งห้องในอาคารรับรอง หมายเลขห้องจะถูกกำกับไว้แล้วในข้อความจาโรงเรียนข้อความสุดท้ายในระบบครีอัสเอล" อาจารย์เด็มตะโกนเสียงดังลั่นเพื่อให้ทุกคนได้ยิน

ระบบครีอัสเอลเมื่อออกพ้นอาณาเขตเกาะแล้วก็แทบจะไร้ประโยชน์ แต่ยังดีที่มันพอยังจะอ่านข้อความเก่า ๆ ได้ จึงยังพอมีการใช้งานอยู่บ้าง

ในบริเวณใกล้ ๆ กับกำแพงเมืองจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีอาคารใหม่ที่น่าจะพึ่งถูกสร้างเสร็จเมื่อไม่นานมานี้อยู่

มันเป็นอาคารที่น่าจะเกิดจากการช่วยเหลือของทางโรงเรียนในการสร้าง เพราะดูจากวัตถุดิบและโครงสร้างแล้วมันต้องไม่ใช่สิ่งก่อสร้างของคนในอาณาจักรนี้อย่างแน่นอน

มันเป็นโรงแรมระดับเกือบ 5 ดาวเลยก็ว่าได้ ทั้งภายในและภายนอกมีการออกแบบที่ดูนำสมัยและสะอาดสะอ้าน มีโคมไฟ หลอดไฟ ลิฟต์ กระจก ที่ดูเหมือนกับยกโรงแรมมาจากโลกเดิมมาตั้งไว้ไม่มีผิด

เมื่อเดินทางมาถึงอาคารรับรองแล้ว นักเรียนทุกคนก็ได้รับมอบหมายให้เอาสัมภาระส่วนตัวไปจัดเก็บตามห้อง หลังจากนั้นให้ไปรวมตัวที่ลานกว้างหน้าอาคารรับรอง

อันที่จริงผมก็อยากที่จะใข้ลิฟต์ไปอยู่หรอก แต่คนมันเยอะ ห้องผมเองก็อยู่ที่ชั้น 3 เอง

การขึ้นบันไดก็ไม่ใช่เรื่องที่อยู่อะไร คนก็ไม่ค่อยมีด้วย

"เธอจะตามฉันไปถึงเมื่อไหร่ ?" กันต์เอ่ยถามในขณะที่ตนกำลังเดินขึ้นบันไดในอาคารรับรอง

"พูดเรื่องอะไรของนาย ก็ห้องของฉันมันไปทางนี้ เขาไม่ได้แยกหอชายกับหอหญิงเหมือนที่โรงเรียนหรอกน่ะ"

"แล้วพวกเธอห้องอะไรล่ะ ?"

กันต์ที่เดินนำอยู่หยุดเดินและหันหลังกลับมาถาม

"ฉัน 134" เล็กตอบกลับในทันที

"ของฉัน 136" กานต์ยกนาฬิกาสีเงินขึ้นมาตรวจสอบอีกครั้งเพื่อความแน่ชัด

"ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่คิดว่าตัวเองกำลังโดนแกล้งน่ะ" กันต์กุมขมับอยู่สักพักก่อนที่จะเดินต่อ

ถ้าถามว่าห้องของกันต์คือห้องพักหมายเลขอะไรล่ะก็  135 นั่นเอง

เหตุผลก็น่าจะเพราะมันมีอาคารเดียวเลยต้องใช้เป็นหอรวมหญิงชาย แต่ใครมันเป็นคนจัดห้องกันจงใจแกล้งกันชัด ๆ

เมื่อมาถึงห้องของตัวเองแล้วชายหนุ่มก็รีบจัดข้าวของไว้ตามจุดต่าง ๆ ตามความเหมาะสม ก่อนที่จะเดินลงบันไดไปยังลานกว้างหน้าอาคารรับรอง

คณะอาจารย์กว่า 20 คน ซึ่งในนั้นก็มีอาจารย์เด็ม อาจารย์เอล และอาจารย์ฟอร์ดรวมอยู่ด้วย

กลุ่มนักเรียนปี 1 มีกันอยู่ประมาณ 200 คน อันที่จริงแล้วนักเรียนปี 1 มีมากกว่านี้แต่ถูกแบ่งเป็น 2 ผลัดด้วยกัน และกันต์เองก็อยู่ในผลัดที่หนึ่ง

เมื่อเด็กนักเรียนทุกคนรวมตัวกันครบแล้ว อาจาย์ฟอร์ดก็เริ่มแจ้งกำหนดการณ์ถัดไปในทันที

"นักเรียนทุกคนเวลาที่เหลืออีก 5 ชั่วโมงหลังจากนี้เราจะเดินทางเข้าไปในป่าเพื่อศึกษาธรรมชาติของโลกใบนี้ ซึ่งป่าที่ว่าอยู่ห่างจากเมืองนี้ไปประมาณ 5 กิโลเมตร อาจารย์หวังว่าคงจะไม่มีใครเป็นลมล้มไปก่อน"

กันต์ที่ได้ยินดังนั้นก็ทำสีหน้างุนงงขึ้นมาอีกครั้งแทบจะทันที