สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 196 : ภาค 2-บท 96 อาจารย์เด็ม

กันต์จำได้ดีว่าอาจารย์เด็มคนนี้คืออาจารย์ที่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรลับใต้ดิน และน่าจะยังเป็นหนึ่งในคนที่เข้าไปค้นของในบ้านของเขาอีกด้วย

เล็กและรุ่นพี่ริสาเองก็กำลังพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้เพิ่มเติมอยู่ กฤติธีเองก็เช่นกัน

"ขั้นตอนแรกพวกเราก็มานั่งคุยกันดี ๆ ก่อนเถอะ" อาจารย์เด็มเอ่ยพลางเดินนำไปยังห้องนั่งเล่น

ภายในห้องนั่งเล่นปรากฏให้เห็นขวดเหล้า เบียร์ และเครื่องดื่มแอลกฮอล์อีกมากมายหลายชนิด แต่ดูจากท่าทางแล้วอาจารย์เด็มยังคงมีสติครบถ้วนสมบูรณ์อยู่ เขาคงยังดื่มไปไม่มากเท่าไหร่

กันต์และอาจารย์นั่งลงบนเก้าอี้หวายและจ้องหน้ากันอยู่สักพัก

"เรามาคุยเรื่องหลังจากที่รอดชีวิตจากรุ่นพี่ริสาร่างครึ่งมังกรก่อนไหม ?" อาจารย์เด็มเอ่ยพลางรินน้ำสาเกลงในแก้ว

จะว่าไปแล้ว หลังจากนั้นผมเองก็จำอะไรไม่ได้อีกแล้ว มันเหมือนความทรงจำได้ขาดช่วงไป เพราะจากนั้นผมก็ตื่นขึ้นมาเจอเวรัคเลย

"อย่างแรก ยินดีด้วยทุกคนปลอดภัย ไม่ว่าจะเป็นบริวารหรือเพื่อนของคุณแต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ กันต์ตัวจริงหายไปไหนล่ะทุกคนต้องอยากออกตามหาแน่"

"คุณ ?" กันต์ทวนคำพูดของอาจารย์เด็ม

"ใช่ ถ้าให้เทียบแล้วคุณมีฐานะในองค์กรสูงกว่าอาจารย์เสียอีก แต่เรื่องนั้นไว้ค่อยพูดทีหลัง"

อาจารย์เด็มยกแก้วสาเกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนที่จะรินใหม่อีกครั้ง

"อาจารย์ได้บอกกับทุกคนไปแล้วว่าจะพาเด็กนักเรียนที่ชื่อว่ากันต์ไปรักษาตัวที่บ้านของอาจารย์เอง เพราะอาจารย์เจอตัวเขาสลบอยู่บริเวณหมู่บ้านจัดสรร"

อาจารย์เด็มคนนี้เป็นอาจารย์ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการใช้เทคโนโลยีมานาทางด้านการแพทย์ทุกคนเลยวางใจและไม่สงสัยอะไร แต่เล็กคนต้องทำอะไรสักอย่างอยู่แน่

"แล้วทำไมต้องช่วยผมด้วย ?"

"เพราะคำสั่งจากเบื้องบน ไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะสามารถหาข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรได้อยู่ดี ดังนั้นเราจึงเปิดฉากด้วยการช่วยเหลือและให้ข้อมูลก่อน"

"ถ้างั้นก็ช่วยเล่าทุกอย่างมาให้หมด"

"แบบนั้นคงไม่ได้ อาจารย์จะบอกเพียงแค่เท่าที่เบื้องบนกำหนดมาเท่านั้น อย่างแรกองค์กรของเราสามารถควบคุมระบบสลับตัวละครได้แต่ก็ควบคุมไม่ได้ทุกส่วน อย่างที่สองเราไม่ได้รู้ทุกอย่าง อย่างที่สามเรารู้ทุกการเคลื่อนไหวของคุณ อย่างที่สี่เรามีบุคคลกรแฝงตัวอยู่ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นโลกนี้หรือโลกไหน ๆ ก็ตาม"

เพราะอย่างนั้นอาจารย์เด็มถึงได้รู้ว่าผมจะให้เรนดิสเปิดประตูมิติมาตอนไหน อาจารย์ก็ทำให้มิติบริเวณบ้านของอาจารย์ผันผวนและไม่เสถียรเพื่อที่จะดึงตัวผมมาที่นี่

"ผมขอถามคำถามได้ไหม ?"

"ได้แค่ 2 ข้อเท่านั้น เราให้มากกว่านี้ไม่ได้ แม้กระทั่งตอนนี้เองทางเบื้องบนก็กำลังจับตามองบทสนทนาของเราอยู่" อาจารย์เด็มเอ่ยพลางชูนิ้วขึ้นนมา 2 นิ้ว

"โอเค องค์กรของคุณเป็นมิตรหรือศัตรูของผม ?"

"พวกเราเป็นมิตรอย่างแน่นอน" อาจารย์เด็มตอบกลับแทบจะในทันที

กันต์ที่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มขมวดคิ้ว และส่ายหัวไปมาเบา ๆ เพราะยังไงเขาก็ยังไม่เชื่อในคำตอบจากปากของอาจารย์คนนี้อยู่ดี

"เป้าหมายขององค์กรคุณคืออะไร ?"

"คุณคือหนึ่งในตัวทดลองของโครงการพระเจ้าจุติ เป้าหมายของพวกเราคือทำโครงการนั้นให้สำเร็จ คุณคือตัวทดลองที่รอดชีวิตมาได้นานที่สุด ดังนั้นคุณจึงมีค่ากับองค์กรเรามาก"

"นี่มันเลี่ยงตอบชัด ๆ"

"ใช่ แต่ก็ตอบไปแล้ว ตอนนี้ก็ได้เวลาต้องส่งคุณกลับไปโรงเรียนก่อนที่เรื่องราวจะบิดเบี้ยวไปมากกว่านี้"

อาจารย์เด็มลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้และเดินนำไปยังทางออกหน้าประตูบ้าน

กันต์รู้ตัวดีว่าการใช้กำลังกับชายคนนี้คงไม่ได้ผล เพราะการที่เขาแบกรับความเสี่ยงเรื่องที่พากผมมาที่นี่เขาก็ต้องเตรียมการรับมือไว้แล้วแน่

"เมื่อคุณกลับไปถึงโรงเรียนก็ใช้ชีวิตตามปกติ เรื่องที่ว่าคุณหายตัวไปไหนก็สามารถตอบได้อย่างเต็มปากว่าพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านของอาจารย์เด็ม"

ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ก่อนที่จะยกนาฬิกาสีเงินที่ข้อมือขึ้นมาดูจึงพบว่าตอนนี้เวลา 9 โมงเช้าแล้ว

"หลังจากวันที่ผมชนะลูซิเฟอร์ได้ มันผ่านมากี่วันแล้ว"

"คำถามนี้อาจารย์จะตอบให้เป็นกรณีพิเศษ เพียงแค่ 2 วันกับอีก 9 ชั่วโมง ไม่น่าเชื่อเลยว่ามิติที่เวรัคสร้างขึ้นเวลาจะเดินช้าถึงขนาดนี้"

ที่อาจารย์เด็มพูดมามันก็ถูกต้องแล้ว ผมอยู่ในมิติของเวรัคไปเกือบหนึ่งเดือนแต่เวลาที่โลกนี้กลับเดินไปได้แค่ไม่กี่วัน สมแล้วที่เธอถูกเรียกว่านักเวทแห่งยุค

กันต์เปิดประตูบ้านของอาจารย์เด็มออกไป โดยที่ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง

เรื่องราวขององค์กรลับใต้ดินนั่นสุดท้ายก็ยังคงความลับส่วนใหญ่ไว้ เรื่องที่รู้ก็มีแต่เรื่องเก่า ๆ

เรื่องที่แน่นอนคืออาจารย์เด็มเป็นหนึ่งในพวกขององค์กรนั่น แต่ถ้าไม่ได้อาจารย์เด็มช่วยไว้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายให้คนอื่นฟังยังไงว่าหายไปไหนมาหลายวัน

พวกเขาเป็นมิตรหรือเพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์กันแน่ ผมยังสงสัยในคำถามข้อนี้

ชายหนุ่มยกนาฬิกาสีเงินขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเปิดแผนที่เพื่อให้มันนำทางกลับไปยังโรงเรียน

นั่นจึงทำให้เขาได้รู้ว่าที่ตั้งบ้านของอาจารย์เด็มยังอยู่ในเขตของโรงเรียนใกล้กับอาคารพยาบาล

การที่อาจารย์เด็มมีบ้านในโรงเรียนแบบนี้แสดงว่าเขาเองก็ไม่น่าจะเป็นอาจารย์ธรรมดา ๆ

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ?" กันต์เอ่ยถามหลังจากเดินออกมาได้ไม่นาน

ภาพตรงหน้าของชายหนุ่มคือเล็กที่กำลังยืนเอาหลังพิงกำแพง และดูเหมือนว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

พอได้มาเห็นเครื่องแบบนักเรียนที่เล็กสวมแล้ว ผมก็หวนคิดมาถึงเสื้อของตัวเองว่าทำไมมันไม่พังหรือไม่ก็ฉีกสักที

หลังจากที่มันผ่านการต่อสู้อย่างโชกโชนมาขนาดนั้นแต่ยังกลับสะอาด เรียบและแถบจะไม่มีรอยยับเลยสักนิด

[เสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย เครื่องประดับ และอื่น ๆ ทางระบบจะฟื้นฟูโดยอัตโนมัติหลังจากการต่อสู้ได้จบลง]

"พวกอาจารย์เอลตามหานายอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ได้รับรายงานมาว่านายถูกพบตัวโโยอาจารย์เด็ม แล้วอาจารย์เด็มคนนั้นเชื่อใจได้ไหม ?"

"ไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะนับเป็นศัตรู เป้าหมายของเขาไม่ใช่ทำร้ายพวกเรา เรื่องนี้ไว้คุยกันที่อื่นวันหลังเถอะ" กันต์ตอบกลับไปในทันที

หลังจากที่เล็กได้ฟังคำตอบไปก็ดูเหมือว่าเธอจะทำท่าทีแปลก ๆ ไปราวกับมีอะไรบางอย่างที่ต้องการจะขอร้อง

"ช่วยตามมาหน่อยได้ไหม ? พี่ชายฉันอยากจะเจอนาย"

ที่โรงพยาบาลในเขตของโรงเรียน

เล็กเดินนำกันต์เข้าไปยังห้องโถงทางเดินของอาคารพยาบาลที่ดูผิดปกติไปจากเดิท

ทั้งพยาบาลและหมอหลายคนเดินสวนกันไปมา พร้อมกับเตียงพยาบาลที่มีผู้ป่วยนอนอยู่หลายเตียงกำลังถูกเข็นไปยังที่หมาย ราวกับว่าตอนนี้มีผู้บาดเจ็บมากมายเกินกว่าที่จะรักษาได้ทัน

"นายรู้สถานการณ์ปัจจุบันดีแล้วใช่ไหม ?" เล็กถาม

"ใช่ คนพวกนี้ก็น่าจะเป็นทหารที่บาดเจ็บจากการบุกโจมตีของพวกปีศาจ ดูจากสภาพบาดแผลกับชุดก็รู้"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก"

หลังจากเดินต่อไปได้สักพักทั้งคู่ก็เดินมาถึงบริเวณหน้าห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง ที่มีคนคุ้มกันในชุดสูทสีดำหลายคนกำลังเฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง

เมื่อบอดี้การ์ดเหล่านั้นเห็นหน้าเล็กพวกเขาก็หลบทางพร้อมกับเปิดประตูให้ทันที

ภายในห้องผู้ป่วยนั้นบนเตียงมีร่างของกฤติธีที่กำลังหอบหายใจด้วยความทรมานอยู่ สถาพของเขาดูสาหัสสากันพอสมควร

"เล็ก ออกไป...ก่อน" กฤติธีกล่าวเชิงออกคำสั่งกับน้องสาวของตนด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

เล็กที่ได้ยินดังนั้นก็เดินออกไปข้างนอกห้อง และปล่อยให้กันต์อยู่กับกฤติธีเพียงสองคน

"ดูเหมือนครั้งนี้เราจะเจอกันในสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่เลยนะครับ" กันต์กล่าวเปิดการสนทนา

"หึ ในวันนั้นเราก็เจอกันที่โรงพยาบาล เพียงแค่วันนี้มันสลับบทบาทกัน"

หลังจากพูดจบกฤติธีก็ไอออกมาเป็นเลือด พร้อมกับตราคำสาปที่เปล่งแสงสีดำออกมา

กฤติธีมองเลือดในกำมือของตนด้วยความเจ็บปวดใจ ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วหยิบปากกาสีดำทองแท่งหนึ่งออกมา