สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 156 : ภาค 2-บท 56 เริ่มการตรวจสอบ

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ นายก็น่าจะรู้ตัวดีไม่ใช่รึไง” เล็กมองหน้ากันต์ด้วยสีหน้าท่าทางที่น่าเบื่อ

“ผิดแล้ว ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยต่างหาก” กันต์ตอบกลับไปด้วยสีหน้าอันสับสน

เท่าที่ชายหนุ่มจำได้ ชีวิตของเขาไม่เคยสงบเลยสักครั้งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้

แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่เขารู้สึกโชคดีมากที่ได้พบกับรุ่นพี่ริสา และนั่นก็คือตอนที่ได้สู้กับตะขาบยักษ์ในเขตอุทยานของโรงเรียน

“นายไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจรึเปล่าละ ก็ตอนนี้นายมีศักดิ์เป็นรุ่นที่ 30 ของนักเรียนผู้เรียนรู้ด้วยตนเอง”

กันต์ที่ได้ยินดังนั้นก็ถอนสายตาจากเล็ก และกลับมามองที่นาฬิกาเรือนสีเงินบนข้อมือ

เขาจิ้มหน้าจอไปมาสักพักก่อนที่จะอ่านข้อความจากโรงเรียน ต่อจากครั้งล่าสุดที่ยังอ่านไม่จบ

ข้อความในจดหมายมีดังนี้ นายกันธศิลป์ สิริพงศ์ นักเรียนปี 1 รุ่นที่30 ของสายเรียนผู้เรียนรู้ด้วยตนเอง

นักเรียนผู้เรียนรู้ด้วยตนเองนั้นจะต้องมีการรายงานความคืบหน้าทุกอาทิตย์ เพื่อตรวจสอบและประเมินศักยภาพการเรียนรู้

ผู้ตรวจสอบความคืบหน้า : นางสาวธัญพัฒน์ นาถขวัญยืน นักเรียนปี 4 รุ่นที่ 27 ของสายเรียนผู้เรียนรู้ด้วยตนเอง

และจากนั้นมันก็ตามมาด้วยภาพถ่ายของบุคคลผู้หนึ่ง และใบหน้าของคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ซึ่งนั่นก็คือรุ่นพี่ริสานั่นเอง

รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น กันต์เอ่ยกับตัวเองในใจ

รุ่นพี่คงต้องการที่จะบอกหรือแนะแนวทางอะไรบางอย่างก่อนที่การตรวจสอบความคืบหน้าจะเริ่มขึ้น ผมไม่ได้ทำอะไรให้เธอโกรธอยู่แล้ว

“นั่นสินะ หลังจากนี้ก็ขอให้โชคดีแล้วกัน แต่ไม่ต้องกลัวไปรุ่นพี่เขาทำได้มากสุดแค่ตรวจสอบเท่านั้น คงเข้าไปยุ่มย่ามอะไรกับชีวิตนายไม่ได้มาก” เล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

กันต์ที่ได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตักอาหารเข้าปากไปอีกคำ

ณ สนามประลองของนักเรียนสายกายภาพกึ่งเวท

สนามประลองปกติแล้วนั้นก็แทบจะไม่มีใครมาใช้เลย เหตุผลหลัก ๆ คือมันเปิดโล่งและกว้างมากเกินไป บางคนที่ต้องการความส่วนตัวก็จะไปที่อื่น

แต่ในวันนี้มันเป็นวันหนึ่งที่มีเหตุผลพิเศษมากกว่าวันอื่น ๆ

เมื่อกันต์เดินทางมาถึงยังหน้าทางเข้าสนามประลองนั่นเอง

สายตาของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเกราะเบาสีเงิน

ใช่แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือรุ่นพี่ริสานั่นเอง เพียงแต่เป็นตอนที่เธอถอดเสื้อออกเหลือให้เห็นเพียงเกราะเบาสีเงิน

“ช่วงเช้านายไปทำอะไรมา” ริสาเอ่ยถามในขณะที่เธอกำลังยืดเส้นยืดสายร่างกาย

กันต์เดินขึ้นไปบนสนามประลองและกล่าวตอบ “ผมเผลอนอนหลับนานเกินไปเท่านั้นเองครับ แต่รุ่นพี่เรียกผมมาที่นี่มีเรื่องอะไรเหรอครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยตอบไปโดยไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะเขาไม่ได้กังวลใจอะไรมากอยู่แล้ว รุ่นพี่คนนี้อาจจะทำให้คนอื่นกลัวได้แต่ไม่ใช่กับเขา

“นายน่าจะรู้ตัวดีว่าฉันคือผู้ตรวจสอบความคืบหน้า ถ้านายมีความคืบหน้าในการพัฒนาทักษะต่าง ๆ ที่ต่ำกว่าเกณฑ์ นายจะถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นนักเรียนที่ต้องจัดตารางเรียนตามปกติ”

กันต์ที่ได้ยินดังนั้นก็ทำได้เพียงแค่เงียบกลับ และไม่พูดอะไรต่อ

“ต่อสู้หลังจากทานอาหารทำได้ไหม?” รุ่นพี่ริสาเอ่ยถามพร้อมกับหันตัวหลับมามองที่กันต์

“ได้ครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่” คำถามนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนกันต์กำลังโดนท้าทาย

ดูเหมือนว่ากันต์จะได้นิสัยส่วนหนึ่งมาจากท่านจอมมารเวลโดร ซึ่งมันก็คือนิสัยรักการท้าทายและความตื่นเต้น

“งั้นไปวิ่งรอบสนามประลองนี้ 10 รอบให้เร็วที่สุดและห้ามเดิน”

คำสั่งของรุ่นพี่ริสาถึงกับทำให้กันต์งงไปชั่วขณะ

“แล้วไม่ตรวจสอบด้วยเลเวลเหรอครับ?” กันต์ถาม

“เลเวลมันบอกทุกอย่างไม่ได้” รุ่นพี่ตอบกลับสั้น ๆ

ถึงคำพูดของรุ่นพี่ริสาอาจจะดูเหมือนว่าจะดี แต่อันที่จริงแล้วเธอคงต้องการข้อมูลที่ชัดเจนและแน่นกว่านี้

กันต์ไม่รอช้าเดินลงจากสนามประลองและเริ่มวิ่งทันที สำหรับกันต์แล้วการวิ่งรอบสนามประลองที่มีระยะทางรวมทั้งสิ้นเพียง 96 เมตรเท่านั้น

ถ้าวิ่ง 10 รอบนั่นก็หมายความว่ากันต์ต้องวิ่งทั้งหมด 960 เมตรด้วยกัน

“3 นาที” รุ่นพี่ริสากล่าวขึ้นหลังจากที่กันต์วิ่งครบ 10 รอบแล้ว

“แล้วจะให้ทำอะไรต่ออีกครับรุ่นพี่ ?”

การวิ่งประมาณหนึ่งกิโลเมตรใน 3 นาทีนั้นแทบจะไม่ทำให้กันต์เหนื่อยเลยสักนิด เพราะระบบและจังหวะการหายใจที่ยอดเยี่ยม ซึ่งถูกสอนโดยอาจารย์เรล์ม และอาจารย์เครก

หลังจากนั้นกันต์ก็ถูกทดสอบร่างกายด้วยวิธีต่าง ๆ นานามากมาย โดยมีรุ่นพี่ริสาค่อยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา

แต่ก็มีแค่ไม่กี่การทดสอบเท่านั้นที่รุ่นพี่ริสาลงมาทดสอบกันต์ด้วยฝีมือของเธอเอง

ส่วนเหตุผลที่เธอถอดเสื้อนอกทีเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนออก นั่นก็เป็นเพราะเธอกลัวมันจะเปียกเหงื่อหรือเปื้อนคราบสกปรกระหว่างการทดสอบ

และแล้วมันก็มาถึงการทดสอบอย่างสุดท้าย

“คอยหลบการโจมตีของฉันให้ดี” ริสาเอ่ยพลางตั้งท่าโจมตี

ของเหลวสีขาวค่อย ๆ ไหลไปรวมกันที่มือของเธอและเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเรเปียร์สีขาวบริสุทธิ์

กันต์ที่เห็นดังนั้นก็เริ่มเหงื่อตกทันที เรเปียร์สีขาวนั่นมันช่างคุ้นเคยยิ่งนักเขาจำได้ว่าตนเคยหลบมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปยังปลายหอกของเรเปียร์สีขาว

ตอนนี้ทักษะสัมผัสเวทของเรล์มได้บอกเขามาว่า รุ่นพี่ริสามีเลเวลประมาณ 65 แล้ว

“ถ้าเกิดหลบไม่พ้น รุ่นพี่จะแทงผมจริงหรอครับ” กันต์เอ่ยถาม

ตอนนี้เขามีเลเวลแค่35 เท่านั้น ถึงจะมีทักษะสัมผัสเวทของเรล์มเข้าช่วยก็ใช่ว่าจะรอดได้ง่าย ๆ

“ไม่ต้องกังวลฉันจะลดความเร็วลงให้เหลือเท่ากับเลเวลของนาย”

คำตอบของรุ่นพี่ริสานั้นหาใช่สิ่งที่กันต์ต้องการไม่ ที่เขาต้องการคือรุ่นพี่จะแทงจริงหรือยั้งมือไว้

จริงอยู่ที่กฎโรงเรียนก็ระบุไว้ว่าห้ามทะเลาะวิวาทหรือทำร้ายร่างกายกัน แต่ดูท่าแล้วรุ่นพี่คนนี้จะไม่สนใจกฎอะไรนั่นสักเท่าไหร่

ทันใดนั้นเองเรเปียร์สีขาวก็แทงออกมาอย่างต่อเนื่องในระดับความเร็วของมนุษย์ปกติที่มีเลเวล 35

แต่กันต์ก็รู้ตัวดีว่ารุ่นพี่ริสาต้องไม่หยุดแค่ที่เลเวล 35 แน่ เธออาจจะต้องการทดสอบขีดความจำกัดความสามารถของเขาก็เป็นได้