สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 12 : ภาค 1-บท 12 ระบบลงดันเจี้ยน

ในเวลาเดียวกันที่เรือเหาะทมิฬ

“เกาะกลางทะเลครีอัสเอล” คาเรอัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

“อีกไม่นานเกินรอ ท่านเวลโดร ท่านจะกลับมาอีกครั้งอย่างแน่นอน”

คาเรอัสเอ่ยพร้อมกับเดินไปยังบริเวณหัวเรือ

เป้าหมายของเรือเหาะทมิฬนั่นก็คือโลกที่กันต์อาศัยอยู่

กลับมาที่กันต์

[ระบบจะทำการส่งผู้เล่นกลับไปยังห้องปัจจุบันทันที]

กันต์กลับมาอีกครั้งที่ห้องของผู้แลกเปลี่ยนข้ามมิติ

ของในห้องรวมถึงเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกจัดวางให้เป็นระเบียบเหมือนเดิมแล้ว

เฉดและเพื่อนของเขายังนั่งอยู่ที่เดิม พวกเขายังคงนั่งขายของกันอยู่

“คาเรอัส ต้องการประกาศสงครามกับเรา?” เฉดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ไม่คิดเลยว่าเขาจะรู้จักคาเรอัสด้วย จะว่าไปแล้วระบบนี้มันอ่อนแอจนขนาดต้องให้ผมออกไปไล่ผู้บุกรุกเองเลยรึไง

“สมาพันธ์การค้าระหว่างมิติคงไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่” เพื่อนของเฉดที่สวมหน้ากากสีขาวเอ่ยขึ้น

ฟังจากเสียงของเธอคงเป็นผู้หญิง อันที่จริงผมก็ดูออกตั้งแต่การแต่งตัวแล้ว

เมื่อจบการสนทนาเฉดก็หันหน้ากลับมามองที่กันต์

“คุณลูกค้า ดูเหมือนว่าข้อตกลงของเราเมื่อกี้มันยังไม่สมบูรณ์นะครับ”

“ก็ดันมีคนมาขัดจังหวะ เรามาต่อกันเถอะ”

“ข้อตกลงของข้าเป็นเพียงเรื่องง่าย ๆ”

เครื่องรางอนธการกำลังจะตกมาอยู่ในกำมือของผมแล้ว

“เพียงแค่ทำให้พวกข้าอยู่สบายขึ้นก็เพียงพอแล้ว”

“อัพเกรดห้องรองรับผู้แลกเปลี่ยนข้ามมิติ” เมื่อเฉดเปิดโอกาสมาแล้วผมจะไม่ยอมปล่อยไปเด็ดขาด

ในเกม farness world ห้องทุกห้องในหน้าหลักสามารถเลื่อนระดับได้

ข้อแลกเปลี่ยนคือเงิน การเลื่อนระดับห้องส่งผลให้มีระบบใหม่ ๆ เข้ามาและทำให้ห้องดูดีขึ้น

[ค่าใช้จ่ายทั้งหมด 500 ทอง กรุณายืนยันอีกครั้ง]

“ยืนยัน”

[เงินรางวัลทั้งหมดถูกใช้ไปสำหรับการยกระดับแล้ว]

ห้องรับรองผู้แลกเปลี่ยนข้ามมิติถูกยกระดับขึ้นมาให้หรูขึ้นกว่าเดิมและเพิ่มฟอร์นิเจอร์ใหม่ๆ เข้ามาด้วย เรียกได้ว่าหรูพอๆ กับโรงแรมระดับ 5 ดาว

“เครื่องรางชิ้นนี้เป็นของคุณลูกค้าแล้ว” เฉดเอ่ยพร้อมกับยื่นให้ผมกับมือ

เมื่อได้เครื่องรางมาผมก็รีบสวมทันที ทำให้ตอนนี้ผมเหมือนกับกำลังห้อยพระอยู่

เครื่องรางนี้มีความสามารถในการฟื้นฟูมานาให้เร็วขึ้น 1.5 เท่า ราคาปกติของมันคงประมาณ 2-3 พันทองด้วยซ้ำ

แต่ผมก็เกิดสงสัยขึ้นมาอีกว่า ถ้าผมใส่เครื่องรางตอนนี้แล้วร่างต้นผมที่โลกจะใส่เหมือนกันด้วยรึเปล่า

และก่อนที่ผมจะได้ออกระบบนั่นเอง

[ระบบดันเจี้ยนได้เปิดแล้ว]

[ผู้เล่นสามารถเลือกตัวละครเพื่อลงไปยังดันเจี้ยนได้]

[ของรางวัลส่วนใหญ่ในดันเจี้ยนคือเงินรางวัลและไอเทมเท่านั้น]

“บางทีผมก็อยากลองเหมือนกันว่าดันเจี้ยนในเกมกับในนี้จะเหมือนกันไหม”

ผมรีบเดินกลับไปยังห้องโถงหลัก เพื่อไปยังประตูมิติ

ภายในห้องโถงไม่ได้มีเพียงหนังสือเพิ่มระดับทักษะอีกต่อไปแล้ว

บริเวณกำแพงปรากฏให้เห็นประตูมิติที่เปิดออก เหมือนกับในเกมไม่มีผิด

“ได้เวลาหาเงินแล้ว” ผมเดินเข้าไปยังภายในประตูมิติทันที

[กรุณาเลือกตัวละครที่ต้องการเล่น]

“ฉันขอเลือกตัวละคร เครก”

มอนสเตอร์ในดันเจี้ยนชั้นแรก ๆ จะไม่มีค่าป้องกันการโจมตีกายภาพมากเท่าไหร่

ถ้าเอาเครกไปอาจจะจบเรื่องได้ง่าย ๆ ยิ่งเครกเลเวลเกิน 40อยู่แล้ว มันคงไม่ยากถ้าจะไปยังดันเจี้ยนชั้นต่อไป

[ยินดีต้อนรับสู่ดันเจี้ยนระดับที่ 1 ป่าแห่งพิษ]

ตามปกติแล้วที่นี่จะไม่มีมอนสเตอร์อาศัยอยู่เพราะหมอกพิษ แต่ถ้าระบบมันเป็นคนเสกมอนสเตอร์มาโจมตีผมมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เมื่อกันต์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง บริเวณโดยรอบก็ถูกเปลี่ยนเป็นป่าทึบคล้าย ๆ ป่าดงดิบ

“ป่านี้มันคุ้น ๆ” มันให้ความรู้สึกเหมือนป่าที่เครกเคยผ่านมาก่อน

มันไม่เหมือนกับในเกม ดันเจี้ยนในเกมมันเป็นป่าก็จริงแต่ไม่ใช่ป่าแบบนี้

“แต่มอนก็ยังเหมือนเดิม”

เหตุผลที่ผมมั่นใจนั่นก็เพราะพวกสไลม์ตัวเขียว ๆ กำลังมุ่งหน้ามาหาผม

เครกง้างหมัดขึ้นมาและเตรียมตัวเข้าสู่โหมดฟาร์มของ

“ทำลายนภา” มวลอากาศรวมตัวกันอีกครั้งและส่งผ่านออกไป

สไลม์นั้นตายยากถ้าเป็นการโจมตีกายภาพ แต่มันจะอ่อนแอมากถ้าโดนโจมตีด้วยเวท

แต่มันก็ไม่สำคัญเพราะเครกเลเวลมากกว่า 40 แล้ว การเคลียร์ดันเจี้ยนระดับต่ำ ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ในขณะเดียวกันที่เมือง

เมืองแห่งนี้คือเมืองที่ถูกมนุษย์หมาป่าเข้าโจมตี

ในตอนนี้มันก็กลับมาสงบสุขอีกครั้งแล้ว

และนั่นก็ต้องขอบคุณกลุ่มคนในชุดคลุมสีฟ้าและกันต์ที่ช่วยเมืองนี้ไว้

ชายหน้าหล่อเดินสำรวจทั่วทั้งเมืองเพื่อที่เขาจะได้มั่นใจแล้วจริง ๆ ว่าไม่มีเรื่องอะไรขาดตกบกพร่อง

“ขอขอบคุณท่านมากที่ช่วยเมืองแห่งนี้ไว้” กลุ่มคนเดินเข้ามาหาชายหน้าหล่อเพื่อแสดงคำขอบคุณ

“ไม่เป็นไร เป้าหมายของสมาคมของเราคือช่วยเหลือผู้คน” ชายหน้าหล่อเอ่ยและส่งยิ้มให้

แม้แต่ผู้ชายเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นเขาก็รู้สึกแปลก ๆ ส่วนสาว ๆ ก็ติดเขาตรึม

“เรื่องอาหารและปัจจัยที่สำคัญเราจะหามาให้ สมาคมของเรากำลังขนมา”

“พวกเราขอทราบนามของท่านได้รึไม่”

“เรียกฉันว่า เรย์ เถอะ”

เมื่อคุยจบแล้วเรย์หรือชายหน้าหล่อก็เดินจากไป

“ท่านเรย์ ท่านเรย์” ชายในชุดคลุมสีฟ้ารีบวิ่งเข้ามาหาเรย์

“เกิดอะไรขึ้นอีก” เรย์ถาม

“กองกำลังจากเมืองหลวงเดินทางมาถึงแล้ว และพวกเขาต้องการพบท่าน”

“ส่งคนอื่นไปแล้วกัน วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว”

จริง ๆ แล้วเรย์ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เขานั่งช่วยเหลือผู้คนที่บาดเจ็บและซ่อมแซมบ้านกับกำแพงยันเช้า

“แต่ว่าท่านเรย์ . . .” ชายในชุดคลุมล้มเลิกที่จะโน้มน้าว เขารู้นิสัยของเรย์ดี

เรย์เดินออกจากเมืองไปทางด้านประตูเมืองทิศใต้

การเดินทางในครั้งนี้ของเรย์มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ เขาเดินทางออกจากเมืองด้วยตัวคนเดียว

จุดมุ่งหมายของเรย์คือกลับไปยังป่าที่เคยได้พบกับเครกในครั้งแรก นั่นก็คือป่าพิษ