คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่9
มลับรถมาอที่หน้าโรแรมพิ์ธารารีสอร์ทแอนสปาร์โรแรมระับไฮลาสเ็าวิายทะเลอพัทยา่อนที่มละเปิประูรถและ้าวลมาอ้อมมาเปิประูให้โรส่อนะโยนุแรถให้พนัาน้อนรับับรถอนเอไปยัที่อรถ
“ทำไมู่นี้มา้วยันสอนละรับุเ้านายับเลา” เลฟ ยาอฟในุเสื้ออาวายสีน้ำเิน าเาสั้นสวมหมวฟาและำลัูน้ำมะพร้าวที่เินมาแวโรสับมลทันทีึ่มลไ้แ่ยิ้มไม่พูอะไรส่วนโรสมีใบหน้าที่นิ่สนิทุไม่อยาพูอะไร ในสายาเธออนนี้เลฟ ยาอฟือพระรอนิยายเรื่อนี้ริหรือทำไมูเหมือนเป็นัวป่วนและัววุ่นวายมาว่าะเป็นพระรอผู้แสนี ส่วนพนัานสาวๆที่อยู่้าๆนั้น็มีอาารหูผึึ้นมาทันทีนโรสอะแวะในวามอยารู้อยาเห็นเรื่อาวบ้านในใว่าเวลาทำานยันแบบนี้ไหม แ่่อนที่สาวๆาเมาท์ประำออฟฟิศะ ะเผืออะไรับู่อเธอ็มีรถสปอาร์สุหรูอพ่อพระเอที่้าวลมาารถ้วยอ่อร่าอพระเอในเรื่อพร้อมับนาเอสุอ่อนหวานอย่าบัวบุษยา
พระเอในเรื่ออย่าภาวินสวมเสื้อรามสีาวทับ้วยเิ้สีาวฟ้า าเสามส่วนสีาวเหมือนัน ส่วนบัวบุษยาอยู่ในุเรสสีาวน่ารัทีู่อ่อนหวานสมเป็นนาเออเรื่อ โรสมอภาพรหน้าแล้วยิ้มหยันๆ ไม่พูอะไร
“เราไปูห้อพัันีว่ารับโรส” มลพูับเธอพร้อมรอยยิ้มหวานประำัว
“่ะ” โรารับำ่อนที่ปรายามอู่พระนาอเรื่อทีู่ท่าทานาเออย่าบัวบุษยาะถูาเมาท์ประำออฟฟิศรุมทึ้ ส่วนพระเอและพระรอับมือันแ่สายาเหมือนมีไฟฟ้าเปรี๊ยะปร๊ะันทัู้่ อ่า…ัวร้ายอย่าเธอและัวประอบอย่ามลถึเวลาหลบาหมบทในานี้
หาเป็นนิยายเรื่อเิม เส้นเรื่อเิม้อเป็นอย่าไรนะ อ๋อโรสำไ้แล้ว นาร้ายอเรื่อมออย่าไม่พอใ่อนที่ไปอแนพระเอและหอมแ้มแสวามเป็นเ้าอ วาสวยเี่ยวอนาร้ายมอนาเอ้วยสายาไม่พอในนาเอ้มหน้าุถอยหลัไปนับพระรออย่าเลฟ ยาอฟ นเลฟ้อประอไว้ ส่วนพระเอ็แสสายาไม่พอใหึหวที่เห็นนาเอใล้ิับพระรอมาเินไป ส่วนนาร้ายอย่าโรสมอู่หมั้นอน้วยสายาไม่พอใ น้อยใ่อนะพาลไปหานาเออเรื่อเรียะแนนสสารให้ับนาเออี มันะเป็นเ่นนั้นหาในร่านี้ือ โรส นาร้ายนเ่าที่รัพระเออย่าภาวินนไม่ลืมหูลืมา แ่มันไม่ใ่โรส โรสินี มนุษย์เินเือนที่มาสิอยู่ในร่านาร้ายนนี้ เธอไม่หาเรื่อให้ัวเอูเหวี่ยนนอื่นมอไม่ีหรอ เพราะในสัมไม่ว่าในนิยายเรื่อนี้หรือีวิริ นที่เหวี่ย หัวร้อน โวยวาย ไม่ว่าผิหรือถู็ถูมอว่าเป็นนไม่ี ใ้อารม์แ้ปัหา ยิ่เอนแบบแม่นาเอ ผูุ้อบัวาวอเรื่อมันยิู่แย่ นภายนอะเื่อใรละ
…อบัวที่ามบริสุทธิ์ ูราวับไร้ราี ับอุหลาบามที่ามเย้ายวน มีหนามแหลมม ไม่ว่าใรๆ้อเอียเอนไปหาอบัวทีู่ไร้พิษภัย นบารั้ลืมไปว่าอบัวนั้นมาาโลนม และไม่ไ้เพ่พิศูว่าอบัวอนั้นโผล่พ้นน้ำหรืออยู่ในโลนม ไม่ไ้พิาราูว่าหนามแหลมมอุหลาบนั้นมีไว้เพียเพื่อป้อันัวเท่านั้น หาไม่แะ้อุหลาบ ้านุหลาบ ไม่ทะเล่อทะล่าับอย่าไม่ิไหนเลยหนามุหลาบะโนหนามุหลามำ โรสไ้แ่รู้สึทั้เสียสีและลับำเปรียบเปรยอัวเอนไม่ไ้รู้สึัวว่าอนนี้เธอถูมลลาออมาเ้าไปในลิฟ์พาไปที่พับนสุอโรแรม รู้ัวอีทีเธอ็อัวเออยู่หน้าห้อพัแล้ว
“ถึแล้วรับุผู้หิ” มลพูับโรสพร้อมรอยยิ้มในะที่พนัานโรแรมเปิประูโรแรมและนำระเป๋าศัมภาระอโรสไปวาไว้ ่อนที่ะ้มให้นทัู้่และเินาไปพร้อมทิปใบม่วๆที่ไ้ามล
“อบุ่ะ” โรสอบพร้อยยรอยยิ้ม่อนหยิแ้มมลเล่น ่อนะเินเ้าไปในห้อพัส่วนมลเินามร่าบาไป ห้อพัอโรสเป็นห้อสวีทที่เห็นวิวอทะเลพัทยาทั้หม มีสระน้ำส่วนัวนอระเบีย
“โรสอบไหมรับ” มลระิบ้าหูเธอ ำถามอมลทำให้โรสรู้ว่าที่พัห้อนี้ไม่ใ่เลฟ ยาอฟ ผู้้นิในารมาินเลี้ยที่พัทยาเป็นนัารแ่น่าะเป็นเลาหนุ่มอเธอนี่แหละ
“อบ่ะ อบนไม่อยาออไปไหนเลย” โรสพูอย่าริใเพราะั้แ่มาในโลนิยายเธอไม่ไ้มาทะเล ไม่ไ้อะไรเลย นอาทำาน าน และปวหัวับีวิที่้อไปวุ่นวายเี่ยว้อับพระนาอเรื่ออย่าภาวินและบัวบุษยา
“โรสะว่ายน้ำเล่นไหมรับ” มลถามพร้อมรอยยิ้มประำัว
“ำลัิเลย่ะ”
“เี๋ยวผมมาเล่นน้ำ้วยนะรับ” มลพู่อนุมพิหน้าผานาร้ายอเรื่อ่อนที่ะเินออาห้ออโรสไปห้ออัวเอที่อยู่ฝั่ร้าม
เวลาผ่านไปสัสามสิบนาทีเสียเาะประูห้ออโรสัึ้น ่อนที่โรสสวมุลุมสีาวไปเปิประูเธอ ายที่อยู่หน้าประู็ไม่ใ่ใรอื่นแ่เป็นายหนุ่มัวประอบอนิยายเรื่อนี้ ายหนุ่มผู้มีผมสีำนัยาสีน้ำเินเ้ม ัวประอบที่มีใบหน้าหลอเหลาอ่อนโยน อนนี้เาอยู่ในุาเว่ายน้ำสีำยาวเหนือเาเผยท่อนบนไร้เสื้อผ้าอาภร์ใๆเผยให้เห็นล้ามเนื้อที่เรียไ้รูปสวยนโรสอที่ะหน้าแไม่ไ้ ่อนที่โรสถููมือไปที่สระว่ายน้ำนอระเบีย มล่อยๆลไปในสระน้ำ่อนยื่นมือมาหาโรสพร้อมรอยยิ้ม โรสยิ้มอบมล่อนถอนเสื้อลุมออเผยให้เห็นบิินี่สีแที่ัับผิวาวราวเนื้อหยอเธอ่อนที่ะลไปในน้ำและสาน้ำใส่มลอย่าัและว่ายน้ำหนีเา ส่วนมลหัวเราะพร้อมว่ายน้ำไล่ับโรสนในที่สุเาับเธอไ้ ่อนที่เาะอเธอาทา้านหลัูวิวทะเลพัทยาไป้วยัน…โรสรู้สึีใที่ในโลนิยายเน่าๆเรื่อนี้มีนที่รันาร้ายอย่ามล มลที่ในนิยายเป็นเพียัวประอบเลาหนุ่มอโรสที่มีรอยยิ้มให้เ้านายสาวอยู่เสมอ ัวประอบในนิยายที่ไม่รู้ว่าเาิอะไร ไม่มีอะไรเพิ่มเิมในนิยายเรื่อนั้น ไม่รู้ว่าเามีวามรู้สึ นึิเป็นมาอย่าไร แ่อนนี้โรสรู้สึีใที่ัวประอบในนิยายเรื่อนี้รู้สึีับเธอ
…แ่มละรู้สึอย่าไรเลหารู้ว่านที่เาออยู่อนนี้ไม่ใ่โรสที่เาิ แ่เป็นโรสอีนนึ
“โรสิอะไรอยู่เหรอรับ” มลที่ับสัเอารผิปิอโรสไ้ถามึ้น
“มละรู้สึยัไถ้าโรสที่มลออยู่อนนี้ไม่ใ่นเิม” โรสเลือที่ะถามรๆ
“ไม่รู้สิรับ ผมโฟัสแ่โรสที่อยู่รหน้าผม ปัุบันอผม็เท่านั้น” มลอบพร้อมรอยยิ้มเพราะในอีเามีเรื่อที่ผิพลา มีเรื่อที่้อให้เสียใ ถ้าอนนั้นเาพยายามสันิ พยายามห้ามไม่ให้โรสลหมั้นหมายับภาวิน พยายามัวานทัู้่โรสไม่เสียใ ร้อไห้อย่าที่ผ่านมา ไม่เสียน้ำาแ่เาไม่สามารถับน้ำานั้นไว้ไ้ แ่อนนี้โรสอยู่ับเา อยู่ในอ้อมออเาแล้วเาะไม่เสียโรสไปอี
“โรสับุเลาเาไปนานัเลยนะรับ” เลฟ ยาอฟที่นั่ริมสระน้ำอโรแรมพูึ้น ้าๆนั้นมีภาวินอเรื่อนั่อยู่้วย ส่วนพนัานบริษัทนอื่นรวมทั้นาเออเรื่อเล่นน้ำที่สระน้ำอย่าสนุสนาน
“รับ ทำไมุไม่ให้นไปามละ” ภาวินถาม้วยน้ำเสียิเย็นา สายาอเามอร่าบาอบัวบุษยาที่พยายามปิเสธเพื่อนๆที่ะลาเธอลน้ำ
“ผมให้นไปามแล้วรับ แู่เหมือนพวเาไม่ไ้พัห้อที่ผมอไว้ให้” เลฟ ยาอฟ อบน้ำเสียเป็นันเอ แ่พระเออเรื่ออย่าภาวินนั้นหน้าเปลี่ยนสี ่อนที่ลุออไป เลฟ ไ้แ่มอภาพนั้น่อนเผยยิ้มเ้าเล่ห์ เารู้สึสนุในารปั่นนอื่น โยเพาะนแบบภาวินนที่ทำัวเหมือู่หมั้นัวเอเป็นอาย โยไม่รู้เลยว่าอายนั้นมีสิทธิ์ที่ะถูาบไปิน ยิ่ถ้ามีหมาป่าในราบหมาเื่อๆ้อะาบอยู่แล้ว
“ุภาวินไปไหนแล้วเหรอะ” พนัานสาวออฟฟิศ หุ่นสะบึมนนึทีู่มือนาเออย่าบัวบุษยามา้วยถามึ้นอย่าสสัย
“ไปามุโรสรับ” เลฟอบพร้อมรอยยิ้ม
“ว้า เสียายั วนพวุมาเล่นน้ำ้วยัน” สาวหุ่นสะบึมพู่อส่วนนาเออย่าบัวบุษยานั้นหน้าเื่อนไปเล็น้อย
“มีผมนเียว็เล่นไ้นะรับ” เลฟพู่อนะลุึ้น ่อนที่ถอนเสื้ออาวายอัวเอเผยให้เห็นร่าที่เ็ี่หล่อเหลาน่าสัมผัส สมออร่าพระรออเรื่อทำให้สาวๆแถวนั้นรี๊ร๊า่อนแย่มาูมือเลฟไปเล่นน้ำ
๊อ ๊อ ๊อ เสียเาะประูัึ้นทำให้มลึ้นาน้ำหยิบผ้าเสื้อลุมมาสวมทับ ่อนมาพูับโรสว่า
“ผมไปูเอ” พร้อมรอยยิ้มประำัว่อนที่ะเินไปเปิประูและพบับพระเออนิยายเรื่อนี้อย่าภาวิน ายทัู้่สบาันอย่าไม่พูอะไร มลนั้นมีใบหน้านิ่สบวาสีน้ำเินนั้นสบนิ่ ส่วนภาวินนั้นมีใบหน้าอึมรึม วาสีำอเาส่อแววไม่พอใ
“มีอะไรหรือเปล่ามล” โรสถาม่อนที่ะเินมาหาเาในสภาพที่สวมเสื้อลุมทับุว่ายน้ำอย่าหลวมๆ เมื่อเห็นภาวินโรสมอเาอย่าสสัยว่ามาทำไม
ภาวินมอสภาพอนทัู้่้วยสายาอึมรึมมาว่าเา สภาพายหิที่สวมเสื้อลุมอยู่ในห้อแ่สอนมันทำให้เาิเป็นอย่าอื่นไม่ไ้
“ุภาวินมีอะไรหรือเปล่ารับ” เป็นมลที่เอ่ยปาถามแ่บรรยาาศวามอึอัยัอยู่
“ไม่มีอะไร ผมแ่มาามเห็นพวุหายไปนาน” ภาวินอบอย่าเลี่ยๆ
“อบุ่ะ แ่ราวหลัไม่้อ” โรสที่อยู่ไ้หลัมลพูึ้นมา
“ถ้าผมรู้ว่าพวุำลัทำอะไรัน ผมไม่มารบวนหรอ” ภาวินอบ้วยน้ำเสียเิล่าวหา
“ันำลัทำอะไรมันเี่ยวอะไรับุะ” โรสถามลับ ถามเิ่าว่าเสืออย่าไม่มีำว่าเสือ นภาวินะพูแล้วว่าเาเป็นู่หมั้นอเธอแ่เา้อลืนำนั้นลไปในอเพราะเาับเธอถอนหมั้นันแล้ว เาึเปลี่ยนเป็นำพูว่า
“โรสุั้ใะยั่วให้ผมหึุใ่ไหม” ภาวินที่มีวามเื่อว่าโรสยัรัเาอยู่พูึ้น ส่วนโรสัประโย้วยน้ำเสียิลว่า
“มั่นใในทาที่ผินะะุอีู่หมั้น ุไม่ไ้สำันานั้น” ำพูอโรสนั้นทำให้มลยยิ้มว้าส่วนภาวินหน้าำว่าเิม แ่โรส็ไม่สนใเธอปิประูใส่หน้าเาทันที
ความคิดเห็น