{ hogyu } ° S P E C I A L BOY ♥

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER1;

CHAPTER 1 

.

.

11.54 PM

                     เสียงดนตรียังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด บีทหนักๆกระชากจังหวะการเต้นของหัวใจให้สั่นสะเทือนอย่างยากที่จะควบคุมไหว ผู้คนมากมายทั้งนั่งทั้งยืนต่างโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเพลงภายในผับชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง แต่เสียงเพลงอึกทึกที่ดังอยู่นั้นก็ไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจของผมสงบลงเลยสักนิด แต่อย่างน้อยๆความครื้นเครงของแสงสีพวกนี้ก็น่าจะกล่อมให้ผมคล้อยตามความสนุกได้บ้างสิ หรือไม่ก็ช่วยทำให้ผมลืมเรื่องที่กำลังปั่นป่วนหัวใจผมตอนนี้ไปได้สักอึดใจนึงก็ยังดี! ผมยกเหล้ากรอกปากตัวเองแก้วแล้วแก้วเล่าแล้วหัวสมองก็พลันไปคิดถึงเรื่องของบางคน..

7 ชั่วโมงที่แล้ว

                         ผมหยุดกึกทันทีที่หน้าห้องของตัวเองเมื่อสบสายตาเข้ากับใครบางคนเข้าอย่างจัง ใครบางคนที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยราวกับรู้จักกันมานานแสนนาน เป็นวินาทีที่เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุน จะมีก็แต่เพียงก้อนเนื้อเล็กๆที่หน้าอกข้างซ้ายของผมเท่านั้นที่ยังขยับอยู่

.

.

ตึกตัก ๆ

.

.

            มือหนาเลื่อนขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เพียงแค่หวังจะให้หัวใจหยุดเต้นโครมครามหรือกันไม่ให้มันทะลุออกมาซะก่อน

หัวสมองขาวโพลนเหมือนกับผมจะเสียการควบคุมไปเสียดื้อๆ ผมสะบัดหน้าเบาๆสองสามทีเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับมา ‘นี่มันบ้าอะไรกันวะ’

คนตรงหน้ายิ้มตาหยีๆให้ผมพร้อมกับพูดทักทายด้วยประโยคแสนธรรมดาทั่วไป แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าพิเศษนะ ตอนนี้สติสตังค์ผมไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่แต่พอจะจับใจความได้ว่าเขาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ห้องตรงกันข้ามห้องผมอะไรนี่แหละ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำได้ขึ้นใจก็คือชื่อของเขา ซองกยู ...คิมซองกยู

ผัวะ!

ผมถูกปลุกจากภวังค์ด้วยฝ่ามืออรหันต์ของคนที่ผมเรียกมันว่าเพื่อน ไอ่บ้านี่! = =

“เหม่ออะไรวะ เรียกจนผับจะปิดแล้วเนี่ย”

เพื่อนสนิทตัวเตี้ยของผมที่ชื่อนัมอูฮยอนทักผมด้วยการกวนบาทาตามประสา ก่อนมันจะเดินมานั่งตรงกันข้ามผมพร้อมกับยกมาร์ตินี่กรอกปากรวดเดียวจนหมด

“มึงเชื่อเรื่องรักแรกพบมั้ยวะ”

พรวด!!!

เหล่าหยดมาร์ตินี่ได้ย้ายจากปากหนาๆของมันมาเกาะบนหน้าผมแทนแล้วครับ เตี้ยแล้วยังสกปรกอีก = =

“แค่กๆ ถามอะไรเนิร์ดๆวะ มึงไม่สบายปะเนี่ย”

ไม่พูดเปล่ามันยังพุ่งตัวมาจับหน้าผมเพื่อเช็คข้อสันนิฐานของตัวเองที่ว่าผมป่วย แทนที่มึงจะมาเช็คไข้กูมึงช่วยกูเช็ดเหล้าออกจากหน้าหล่อๆของกูก่อนดีมั้ย ไอ่เพื่อนเวร

“กูจริงจังนะเว้ย ตอนกูเจอเขาเหมือนโลกหยุดหมุนเลยว่ะ ถ้าหัวใจกูมันเต้นเป็นจังหวะสามช่าได้มันคงทำไปแล้วอะ กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะ” ผมพล่ามให้มันฟังด้วยสีหน้าจริงจังโดยที่หวังว่ามันจะช่วยให้คำแนะนำที่มีประโยชน์อะไรเทือกนี้บ้าง 

“ชอบเขามึงก็จีบดิวะ ยากตรงไหน” ไอ่เตี้ยนี่พูดพลางยักไหล่แบบชิวๆ

"มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง" ก็ผมยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยนอกจากชื่อนี่หว่า จะว่าผมป๊อดก็ได้นะแต่จะให้ไปบอกเขาโต่งๆว่าฉันชอบนายแบบนี้หรอ เขาได้คิดว่าผมบ้ากันพอดี

"แล้วมึงจะทำให้มันยากทำไมล่ะ โง่จริงๆ" ขอบคุณ ไอ่เพื่อนคนนี้นอกจากจะเตี้ยแล้วยังทำตัวหยาบคายอีกครับ

‘เอาวะลองดูกันสักตั้ง’ ผมคิดกับตัวเองก่อนจะยกเหล้าในมือกรอกปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเริ่มมึนได้ที่แล้วล่ะ ผมวางแก้วสีใสลงบนโต๊ะก่อนจะลุกพรวดขึ้นยืน

“งั้นกูกลับแล้วนะ” พูดจบผมก็เดินดุ่มๆออกมาทิ้งให้เพื่อนรักนั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น ผมใช้เวลาเบียดเสียดกับผู้คนนิดหน่อยก่อนจะพาร่างตัวเองมาถึงจากัวร์ลูกรัก จุดหมายของผมตอนนี้คือกลับไปที่คอนโด ห้องตรงกันข้ามกับผมนั่นแหละ!

.

.

02.19 AM

ติ๊ง!

ติ๊ง!

โว้ยย ไอ่บ้าที่ไหนมันมากดออดตอนตีสองวะเนี่ย มีคนตายหรือไงห้ะ = = ผมจำใจต้องลากสังขารตัวเองจากเตียงนุ่มๆเพื่อมาเปิดประตูเพราะไอ่บ้าที่มากดออดหน้าห้องผมยังคงกดต่อไปเรื่อยๆและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด คอยดูเถอะถ้าไม่มีใครตายผมนี่แหละจะทำให้มันมี หึ่ย!! ผมเปิดประตูด้วยหน้าเหวี่ยงๆแต่ก็ไม่แน่ใจว่าแขกผู้มาเยือนจะสังเกตเห็นหรือเปล่า 

.

.

บ้าเอ้ย! นี่มันไอ่คนที่อยู่ห้องตรงกันข้ามที่เจอเมื่อเย็นนี่หว่า กลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้ผมไม่แปลกใจเลยว่าเขาเมาแค่ไหน นี่กินหรืออาบวะเนี่ย อย่าบอกนะว่าเมาจนจำห้องตัวเองไม่ได้น่ะ = =

ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดได้ถามอะไรไอ่คิ้วปลิงนี่ก็ถือวิสาสะดันผมให้เดินถอยหลังเข้าห้องโดยที่มีตัวเองเดินตามมาด้วยอะไรของมันวะ!

ปึง! 

ไอ่คิ้วปลิงนี่ดันร่างผมจนชิดผนังแล้วใช้มืออีกข้างกันท่าไม่ให้ผมขยับไปไหนได้ นี่เมาจนบ้าไปแล้วหรือไงวะคนเรา

"นี่นาย! เป็นบ้าหรือไง เราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นที่นายจะมากดออดบ้านฉันตอนไหนก็ได้นะโว้ย อีกอย่างฉันกับนายเราเพิ่งรู้จักกันยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำนะ.."

"ฉันจะบ้าก็เพราะนายเนี่ยแหละ" ไม่พูดเปล่าคนตรงหน้ายังขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆจนผมหมดทางหนี ไอ่บ้านี่จะทำอะไรผมวะเนี่ย! ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงเซนด้วยซ้ำ ชักหายใจลำบากแล้วนะโว้ย ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์ชัดขึ้นกว่าเดิมเพราะตอนนี้เรียกว่าเราสองคนแทบสิงกันเป็นร่างเดียวอยู่แล้ว 

"ฉันชอบนาย" 

.

.

.

                   นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากหมอนี่ก่อนเขาจะฟุบลงตรงไหล่ผมอย่างพอเหมาะพอเจาะ เออชอบก็ชอบดิยากตรงไหนอะ เออ.. ห้ะ อะไรนะ!? ชอบผมเนี่ยนะ นี่เมาจนเพี้ยนไปแล้วหรือไงอะ แต่เดี๋ยวนะ! นายจะมาหลับไปเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะโว้ยไอ่คิ้วปลิง ตื่นขึ้นมาก่อน !!

                    หลังจากที่ผมพยายามปลุกด้วยสารพัดวิธีแล้วหมอนี่ก็ไม่ยอมตื่น(ไม่แน่ใจว่าหลับหรือตายกันแน่)ผมเลยเลิกเวิ่นเว้อแล้วหันมาจัดการกับชีวิตตัวเองตอนนี้แทน ผมง่วงแทบจะยืนหลับอยู่แล้ว นี่มันจะตีสามแล้วนะครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนอีกนะ เอาวะ ให้ไอ่คิ้วปลิงนี่นอนโซฟาไปก็แล้วกันคงไม่ละเมอลุกขึ้นมาปล้ำผมหรอน่าเมาแอ๋ขนาดนี้ ผมจัดแจงท่านอนให้หมอนี่เสร็จแล้วก็พาสังขารหล่อๆของตัวเองไปตายบนเตียงนุ่มๆ

.

.

.

         เช้านี้เป็นวันที่ผมตื่นมาด้วยสภาพร่างกายไม่ครบ100%จริงๆครับ ปกติคนก็คิดว่าผมหลับตาเดินได้อยู่แล้วแล้วนี่ผมต้องตื่นไปเรียนโดยที่ยังหลับไม่ถึง5ชั่วโมงอะครับคิดดูสิ ว่าแต่คนต้นเรื่องหายไปไหนแล้วล่ะ ผมลุกจากเตียงแล้วมองหารอบห้องแต่ก็ไม่เจอหมอนั่นแต่กลับเจอโน้ตลายมือยุกยิกที่แปะอยู่หน้าประตู

'เจอกันเย็นนี้นะครับ :-)' 

เหอะ อะไรของมันวะครับ ก่อเรื่องไว้ขนาดนี้ยังจะกล้ามาเจอผมอีกหรอ แปลกคนจริงๆ  ผมแปะโน้ตไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน

ตึกA 8.50AM

             ผมวิ่งเพื่อมาให้ทันขึ้นลิฟต์เพราะแค่สภาพปกติผมก็ไม่คิดจะขึ้นบันไดอยู่แล้วแต่นี่ผมนอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองถ้าให้ขึ้นบันไดผมคงไม่มีชีวิตรอดไปถึงคลาสได้แน่ๆเอามีดมายิงผมให้ตายไปเลยยังดีกว่า โชคดีหน่อยเพราะวันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงเช้า เลิกคลาสแล้วพี่จะกลับไปหลับให้เต็มอิ่มเลยครับพ่อแม่พี่น้อง

สองชั่วโมงในคลาสผ่านไปแบบน่าเบื่อเหมือนทุกๆวัน ฟังอาจารย์เลกเชอร์ฟังอาจารย์เลกเชอร์วนไป ชีวิตมหาลัยนี่มันนรกบนดินดีๆนี่เองครับชาติที่แล้วผมไปทำกรรมอะไรไว้นะ เฮ้อ

              และแล้วสวรรค์ก็เข้าข้างผมเมื่ออยู่ดีๆอาจารย์เลิกคลาสเร็วกว่าปกติ ผมรีบเก็บของแล้ววิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วแสง วินาทีนี้เตียงคือเป้าหมายหนึ่งเดียวของผมครับ แต่ทว่า..

ปึก!

 .

.

.

To be continued

#talk 

ตอน1มาแล้วค่ะ เย้! ขออภัยในความสั้นด้วยคั้บหลังจากที่เขียนๆลบๆไปประมาณสามแสนรอบ ฮือ;-;;

ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะคะ♡

 อย่าลืมคอมเม้นติชมแล้วก็ฝากแท็กในทวิตเตอร์ไว้เหมือนเดิม #ฟิคspb ขอบคุณค่า^,^