Fan Fic ... (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : Eyeshield : การกลับมา [ Musashi x Hiruma ]

หลังจากที่ทั่วทั้งสนามส่งเสียงเชียร์คุริตะปะทะกาโออย่างสูสี แรงฮึดในครั้งนี้สร้างขวัญและกำลังใจอย่างมากของชาวเดมอนทั้งหลาย

"ฉันนี่แหละ จะโค่นกาโอเอง"

คำประกาศมั่นจากปากของคุริตะ ส่งผลไปถึงฮิรุม่าที่นอนอยู่ในห้องพัก เขาไม่ได้หลับ ได้ยินมาตลอด นี่แหละ คือสิ่งที่รอคอยมานาน

จบการแข่งขันครึ่งแรก ผลคะแนน ทีมฮาคุชูยังนำทีมเดมอนอย่างไม่น่าห่วงเท่าตอนแรกที่คิดว่าเสียฮิรุม่าไป

ช่วงพัก ไม่มีใครไปเยี่ยมฮิรุม่าเพราะคิดว่าถ้าไปก็คงโดนไล่กลับมาทำสมาธิเตรียมแข่งแน่ๆ

เว้นแต่

มุซาชิที่แอบมายืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องพัก จะเปิดก็ไม่กล้า จะกลับก็พะวง เป็นห่วง

โธ่เว้ย อุตส่าห์มาแต่ไม่กล้าเข้าไป ขี้ขลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ

"อ่าว มุซาชิคุง มาเยี่ยมฮิรุม่าเหรอจ๊ะ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ" เสียงมาโมริดังขึ้น ในมือถือผ้าพันแผลเตรียมจะเดินเข้าไปในห้อง

"อะ เอ่อ เจ้านั่นตายรึยัง" 

คำถามนี้ ไม่ใช่สิ่งที่อยากรู้สักหน่อย เขาแค่อยากรู้ว่าอาการเป็นไง เพราะเป็นห่วงไม่ใช่รึเลยมาหา

"ยังหรอก อึดเหมือนกันนะ เจ็บน่าดู กระดูกน่าจะหักคงเล่นไม่ได้แล้วล่ะ"

"................" ไร้คำพูดใดๆออกมาจากปากของชายหน้าแก่คนนี้อีก

นายเจ็บแค่ไหนกันนะฮิรุม่า ทำไมไม่เป็นฉันที่เจ็บ ทำไมฉันถึงไม่สามารถปกป้องนายได้

"ชั้นขอตัวไปดูเขาหน่อยนะ มุซาชิคุงเข้ามาด้วยกันไหม"

"..................."


ภายในห้องพัก

"อ่าว ตื่นแล้วเหรอ นอนพักดีกว่า อย่าฝืนเลย"

"ยัยผู้จัดการตูดหมึก พันผ้าพันแผลให้หน่อย เร็วๆ เอาแน่นๆ"

"แขนเป็นแบบนี้แล้วจะลงเล่นได้ยังไง ชั้นน่ะ...."

"ยังไงก็ต้องลง ฉันเองก็ต้องรักษาสัญญาของตัวเองเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าจะลงเล่นได้หรือลงเล่นไม่ได้ แต่ไม่ลงเล่นไม่ได้ต่างหาก"

ความเงียบเกาะกุมไปทั่วห้อง มาโมริก็พันผ้าพันแผลอย่างเงียบๆ ฝ่ายฮิรุม่าก็กำลังรอคอยเวลาจะออกไปลงสนามอีกครั้ง

"เมื่อกี้มุซาชิคุงมาหา ยืนอยู่หน้าห้อง"

คำพูดของมาโมริเรียกสติของฮิรุม่าที่กำลังวางเกมดำเนินในสนาม

"ว่าไงนะ?? ยัยผู้จัดการตูดหมึก"

"แต่เค้าไม่เข้ามา"

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ สำหรับกำลังใจสินะ

เคี๊ยกๆ ไอ่หน้าแก่ แกนี่แบ่งเวลาไม่เป็นจริงๆ

"เสร็จแล้วล่ะ จะลงจริงๆใช่ไหม"

"ใช่ เพราะมันหมายถึง คริสต์มาสโบวล์ของทุกคนไงล่ะ"


ภายในสนาม การกลับมาของฮิรุม่าสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก ฝ่ายทีมฮาคุชูก็อดวิตกถึงการกลับมาครั้งนี้ไม่ได้

คุริตะเองก็ดีใจจนน้ำตาไหล ลูกทีมทุกคนต่างวิ่งมาดูอาการ เว้นเสียแต่มุซาชิที่ยืนอยู่ข้างหลังเงียบๆ

"เคี๊ยกๆๆ ก็ถือว่าไม่เลวนะเจ้าพวกตูดหมึก ห่าง 21 แต้มงั้นรึ" ฮิรุม่าหันไปดูคะแนนด้านหลังก่อนจะหันมาหาลูกทีมทุกคนที่เกาหัวกลัวโดนด่า

"แค่ป้องกันกรณีที่แย่ที่สุดเอาไว้ได้ก็พอแล้วแหละ"

เอ๋!!! นี่ยังมีที่แย่กว่านี้อีกเหรอ

"แล้วไอ่ที่ว่าแย่ที่สุดนี่หมายถึงโดนทิ้งห่างกี่แต้มเหรอ" เซนะถามขึ้นมาอย่างหวาดๆ

"ก็กรณีที่พวกนายโดนกาโอทำลายจนความฝันจะไปคริสต์มาสโบวล์จบสิ้นไปด้วยน่ะสิ"

อึ้งกันทั้งทีม

แต่แค่นี้ก็สร้างขวัญและกำลังใจให้ลูกทีมได้เป็นอย่างดี

ความจริง คุณฮิรุม่าก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หลายๆคนเข้าใจสักหน่อย

เพียงช่วงเวลาหนึ่ง แค่แวบเดียวเท่านั้นที่ฮิรุม่าและมุซาชิมีโอกาสสบสายตากันและกัน

มันมีความหมายอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า ฮิรุม่า

สิ่งที่นายบอกหมายถึงฉันใช่ไหม

"ฮิรุม่า แขนนายเป็นไง" คำถามนี้ที่ออกมาจากปากของมุซาชิทำให้ทุกคนเกิดความสนใจและหันมามองดู

"เคี๊ยกๆ พอดีชั้นมีกระดูกสำรองเลยใส่เปลี่ยนไปแล้วน่ะ"

ปีศาจจจจจ เสียงในใจของใครหลายคนคิดอย่างนั้น

"พูดเป็นลิเกไปได้ เอาเหอะ ชั้นรู้ว่าถึงจะห้ามนายก็ไม่ฟังหรอก"

"นายเหอะ เป็นคิกเกอร์ทะลึ่งลงแทนชั้นทั้งเกมทำไมฟะ หมดแรงเตะลูกฉันไม่เลี้ยงไว้หรอกนะ"

หึหึ น่าขำ อย่างนายห่วงฉันด้วยรึไง ฮิรุม่า ห่วงตัวเองก่อนเหอะน่า

"ไปๆ ไอ่เตี้ยตูดหมึกทั้งหลาย ประจำตัวแหน่งได้แล้ว"

ระหว่างที่มุซาชิกำลังจะเดินออกไปนั้น เป็นจังหวะเดียวกันกับฮิรุม่าที่จะเดินไปประจำตำแหน่ง

"อย่าฝืนล่ะฮิรุม่า ชั้นเป็นห่วงนาย"

"ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า เราต้องชนะเท่านั้น"

"เพื่อชัยชนะสินะ แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นนายเจ็บอีกแล้ว"

"ไอ่แก่ตูดหมึก ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อความฝันของเรา เราต้องไปคริสต์มาสโบวล์ด้วยกัน"

"ไม่หรอกฮิรุม่า ความฝันของฉันตอนนี้คือการได้อยู่เคียงข้างนาย"

..................................................





-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ้ากกกก เป็นไงบ้างคะ

พึ่งเริ่มแต่งน่ะค่ะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย

เม้นเพื่อกำลังใจกันสักนิด

อยากได้คู่ไหน เรื่องไหน ลองบอกๆมานะคะ ถ้าอ่านเหมือนกันจะแต่งให้ค่ะ