ราชันย์คนเทวะ - [ เบรท ออฟ คิง ]

ลำดับตอนที่ #2 : -' บทนำ '- (ลอบหนี)

---------- บทนำ ----------

              ซากร่างคนนอนแนบนิ่งจมกองเลือดอยู่ตรงทางพื้นที่อยู่ภายในซอยอับชื้นแคบๆที่ห่างไกลจากผู้คน และมีชายผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่บนร่างกองเลือดทั้งหลายเหล่านั้น เขารูปร่างสูงโปร่งสมส่วน  อายุประมาณ 17ปี ผมยาวสีดำลงมาจนถึงคอ นัยน์สีเหลืองกำลังสั่นระริกเมื่อมองเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า ปนไปด้วยกับใบหน้าสีขาวนวลต้องแปดเปื้อนไปด้วยเลือด ชายเสื้อสีขาวของโรงเรียนที่สวมมาด้วยนั้นต้องกลายไปเป็นสีแดงสดที่ย้อมไปด้วยเลือดทันที แต่เมื่อมาดูทางด้านล่างแล้วนั้น กางเกงขายาวสีดำที่เหมือนซื้อมาไม่ถึง10วัน ขาดยับเยินดูเหมือนกับว่าใส่มาเป็นสิบๆปีแล้ว และตอนนี้เองชายหนุ่มเริ่มหายใจอย่างติดขัด มันรัวคล้ายกับจังหวะกลองหลายสิบใบ กำลังตีอยู่ในใจเขาอย่างไงอย่างงั้นเลยก็ว่าได้ เสียงหายใจอันแผ่วเบา แฝงไปด้วยความเหนื่อยหอบและการตกใจอย่างหนักกับสภาพเหตุที่อยู่เบื้อง ตอนนี้ชายหนุ่มไม่คิดที่จะ เขาไม่มีทางหนีอีกต่อไป เมื่อมองไปยังด้านที่เป็นซอยแคบๆ รอบข้างเป็นเพียงตึกปรักหักพังร้างเป็นสิบกว่าปี   มีเพียงแสงสว่างที่มองเห็นอยู่เบื้องหน้าเท่านั้น ที่จะนำพาเขาไปยังที่ออก แต่คงไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่ออันธพาลอีกหลายสิบคนที่สวมเสื้อและกางเกงสีดำทั้งร่าง กระโดดลงมาจากด่านฟ้าของตึกร้างอย่างรวดเร็ว ราวกับมีวิชาตัวเบาที่เป็นเลิศ และตอนนี้ชายหนุ่มเองก็เริ่มทำใจ พลางยืนมือทั้งสองมากั้นใบหน้าและย่อเขาลงเล็กน้อย มือขวาก็ยื่นออกมา พลางกวักมือเรียกให้เข้ามาแสดงให้ถึงการท้าให้เข้ามาจู่โจมได้แล้ว........

              เมื่อพวกมันเห็นดังนั้นก็ไม่อยู่ให้ศัตรูท้าอยู่นิ่งเฉย พวกมันประมาณครึ่งหนึ่งได้พุ่งทะยานออกมา วิ่งกรูกันเข้าปะทะหน้าของชายหนุ่มทันที แต่ชายหนุ่มคิดผิด ทีแรกนึกว่ามันจะมาทีละสองสามคนเท่านั้น แต่ตอนนี้มากันเกือบครึ่ง ชายหนุ่มเริ่มสะท้านขึ้นทั้งร่าง......

              “จงเตรียมใจซะเจ้าหนุ่ม!! เมื่อเข้ามาที่นี่แล้ว ไม่มีทางที่จะออกไปได้โดยง่าย หากยังไม่ผ่านกลุ่มของพวกเราไปก่อน!!” หนึ่งในกลุ่มของพวกมันที่จู่โจมเข้ามาคำรามอย่างสะพึ่ง แต่มันก็ไม่ได้ที่จะลบความตั้งใจที่จะออกไปของชายหนุ่มได้จนหมดเช่นกัน เพราะชายหนุ่มคิดอยู่แล้วว่าต้องสู้เท่านั้น ถึงจะออกไปจากที่ของสวะแบบนี้ได้...... ต้องสู้เพียงเท่านั้น!!

              มือขวาที่ยืนออกไปของชายหนุ่มเริ่มวกกลับมายังหน้าอก เมื่อเล็งกะระยะห่างจากศัตรูได้พอประมาณ ห้าเมตรแล้ว พลางก็รีบเหวี่ยงแขนขวาอันสุดจะแข็งดั่งหินผาออกไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว!! แต่ระยะห่างขนาดนี้ แขนของชายหนุ่มจะไปถึงรึ!? ที่จริงแขนของคนธรรมดาก็ไม่ยาวไปเกินกว่าหนึ่งเมตรครึ่งได้!? แต่นี่ชายหนุ่มหาใช่คนธรรมดาไม่ และก็ไม่ใช่คนวิเศษ แต่เขาเพียงมีความฝึกฝนมาเท่านั้น!!  เมื่อแขนขวาไปกระทบกับใบหน้าของศัตรูจนเกิดเสียงดัง พล๊อก!! กระดูกช่วงคางของศัตรูถูกทำลายหักแตกจนละเอียด จึงคร่าศัตรูเสร็จสิ้นไปได้หนึ่ง เหลืออีกเพียงไม่กี่คนเท่านั้น!! ไม่สิ อาจจะถือว่ามากก็ได้ถ้าหากเทียบกับคนธรรมดาอย่างเขา คนสิบคนนี้หาใช่ว่าคนธรรมดา พวกเขาก็ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเช่นกัน...

              “ฮะ มันทำร้ายพวกเราไปได้หนึ่งแล้ว มันคงฝีมือมิใช่ธรรมะ...ดะ.....พล๊อก!!” พลันเสียงสบถของคนคนหนึ่งในกลุ่มนั้นยังพูดไม่จบก็ถูกมือขวาอันแข็งดั่งหินผาของชายหนุ่มซัดทุ่มเข้าไปเต็มๆยังช่องท้องทันที จนเลือดกระอีกกองโตไหลหยดเยิ้มออกมาจากปากของมัน และฟุบนอนลงกองไปยังพื้นทันที

              “ฮะ!! เสร็จไปอีกหนึ่ง” ชายหนุ่มกล่าวอย่างแสยะ ก่อนที่จะดึงแขนของตนกลับคืนมาจากช่องท้องอันโสโครก พลางทำเป็นเช็ดมือที่เสื้ออย่างสะอาด...

              มือซ้ายที่เป็นโล่กำบังใบหน้าอยู่นั้น ก็เริ่มขยับเคลื่อนลง และทำทีว่าจะจู่โจมทีเดียวสองมือ แต่อันตรายที่จะเจ็บก็ทำให้มีเปอร์เซ็นต์มากขึ้น เพราะตอนนี้ชายหนุ่มมีโล่มือซ้ายที่เป็นกำบังช่องใบอีกต่อไปแล้ว เขาจะเน้นเรื่องการโจมตีที่หนักหน่วงเพียงอย่างเดียวเท่านั้น!!

              “กระซุนหมัดรัว!!” ชายหนุ่มตะโกนขึ้น จากนั้นหมัดทั้งสองก็กระหน่ำรัวออกไปยังเป้าหมายด้านหน้าอย่างรวดเร็ว!! เกิดเสียงดัง ผัวะ!! ขึ้นมาหลายครั้ง เมื่อหมัดของชายหนุ่มไปกระทบกับร่างกายของศัตรู......

              ........ชั่วครู่กลุ่มคนนับสิบก็ได้นอนเกลื่อนกลาดโชกเลือดไปด้วยพื้นอีกคราหนึ่งแล้ว เหลือเพียงอีกครึ่งหนึ่งเท่านั้น คนพวกนี้สามารถสยบได้ง่ายมากในความคิดของเด็กชาย แต่ชายหนุ่มก็ยังสงสัยอยู่หนึ่งเรื่องว่า ทำไมกลุ่มคนเหล่านี้เมื่อเห็นว่าเขาได้ล้มพวกของตนเองไปเป็นสิบ แต่ก็ไม่สะท้านที่จะมาช่วย และอีกอย่าง ชายที่สวมผ้าสีดำลายสลับขาวโพกหัวไว้อยู่นั้น จะเป็นหัวหน้าหรือไม่!? ถ้าเป็นก็คงจะต่อศึกกันอีกยาวเป็นแน่แท้...... ความคิดกระวนกระวายของชายหนุ่มเต็มไปทั่วสมองจิตสำนึก ความรู้สึกสะท้านขึ้นทั้งร่าง ด้วยรังสีอมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวโพกหัวนั่น!!

              เมื่อพวกมันเห็นว่าชายหนุ่มนิ่งเงียบไป จึงได้ทักขึ้นมาว่า...

              “เฮ้เจ้าหนุ่ม นิ่งเงียบไปทำไม ทำไมไม่มาบุกต่อ” คำพูดท้าทายของมันได้ปลุกเรียกสติของชายหนุ่มกลับคืนมาทันที แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่เริ่มคิดต่อว่า จะหาข้อต่อรองดีมั้ยหว่า? และชายหนุ่มก็ตัดสินใจกล่าวขึ้นต่อรองไปว่าง...

              “หากท่านที่โพกหัวนั้นเป็นหัวหน้า โปรดส่งหัวหน้าของท่านมาสู้กับข้าพเจ้าตัวต่อตัวดีกว่า” เมื่อคนรอบข้างของชายโพกหัวที่ไว้หนวดรุงรังเต็มใบหน้า รูปร่างสูงแต่ตัวค่อนข้างอ้วนท้วม นัยน์สีดำคมกริบ ที่ชายหนุ่มได้กล่าวขึ้นว่าเป็นหัวหน้า จึงกริ้วเป็นอย่างมาก จึงตะโกนอย่างสบถไปว่า...

              “ถูกต้องแล้ว แต่ถ้าหากเจ้ายังไม่สามารถเอาชนะพวกเราไปได้ ก็อย่าคิดที่จะไปสู้กับมือขวาของท่านดอมปาเลยดีกว่า” ที่แท้เจ้าอ้วนโพกหัวนั่นก็คือหัวหน้าของมัน หรือว่า องครักษ์มือขวาของดอมปา หัวหน้าอันธพาลของแก๊งกุน และเมื่อมันจะเริ่มกล่าวต่อ แต่ก็ถูกชายอ้วนท้วมโพกหัวห้ามชะงักไว้ก่อน และเดินนำหน้าไปยังด้านเบื้องหน้าของชายหนุ่ม ก่อนที่จะกล่าวเสียงเรียบขึ้นว่า....

              “หากเจ้าต้องการเช่นนั้นละก็ ข้าก็จะจัดให้ตามความประสงค์ต้องการ...” ทันทีที่กล่าวจบ กำปั้นขวายักษ์ของมันก็ได้ง้างขึ้นสู่อากาศ และเหวี่ยงฟัดตรงมายังร่างของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว.........ตูม!! เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้น มาพร้อมกับกลุ่มควันสีน้ำตาลมหาศาลที่ปิดบังสภาพแวดกายได้

              เมื่อกลุ่มควันเริ่มเลือนหายไป ก็ได้ปรากฏให้เห็นกำปั้นขนาดใหญ่ของมันได้ลงมากระทบกับพื้นดินจนแยกเป็นรอยร้าวอย่างเห็นได้ชัด แต่กายของชายหนุ่มมิได้อยู่ภายใต้มือนั่น กายของชายหนุ่มได้เลือนหายไป ก่อนที่เสียงของเขาก็ตะโกนดังลั่นขึ้นมาว่า...

              “ข้าจะเป็นผู้ชนะซะแล้วกระมัง” ชายหนุ่มกระโดดปรากฏขึ้นมายังเบื้องหน้าของชายโพกหัว และได้เหวี่ยงหมัดขวาหนึ่งหมัดเข้าไปตรงใบหน้าด้านขวาอย่างจัง จนเกิดเสียงดัง พล๊อก!! ครั้งใหญ่ เมื่อตามมาด้วยหมัดซ้ายรัวเข้าให้อย่างจังเบอร์ และขณะนี้เลือดสีแดงสดของชายโพกหัวกระเซ็นเปรอะเปื้อนเลอะเลือนนองเต็มพื้น เขาไม่สามารถโต้ตอบชายหนุ่มได้เลย ต่อเมื่อชายหนุ่มจะยังมือจากการรัวหมัดครั้งใหญ่นี้ซะก่อน! เมื่อเวลาเริ่มผ่านไป การโจมตีอันต่อเนื่องของชายหนุ่มก็เริ่มที่จะลดความเร็วลงเรื่อยๆแล้ว และนี่แหละคือจังหวะที่ชายหนุ่มเริ่มเผยช่องโหว่ให้ชายร่างอ้วนท้วมเห็น หมัดขวาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและไขมัน รีบฟาดเหวี่ยงตรงไปยังช่องท้องของชายหนุ่มที่เป็นช่องโหว่ทันที!! ผัวะ!! เลือดสีแดงสดหนึ่งกระอักของชายหนุ่มพุ่งเยิ้มออกมาจากปากอย่างเจ็บปวด เมื่อหมัดอันใหญ่ยักษ์นั่นโจมตีเข้าหน้าท้องของเข้า...

              “แก.....แกแน่มากที่ทำให้ฉันต้องหลั่งเลือดออกมาได้ แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่มีวันให้พวกแกมากดบังคับข่มขี่กันได้อีกต่อไปแล้ว!!” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะใช้มือทั้งคู่ไปจับบีบแขนขวาของชายโพกหัวทางช่องท้องไว้ และเขาก็เริ่มที่จะดึงแขนนั่นออกจากท้องและหมุนบิดให้เป็นเกลียว จนชายโพกหัวต้องแสดงถึงสีหน้าที่บิดเบี้ยว เป็นเพราะมาจากความจับปวดของแขน ที่ถูกชายหนุ่มจับบีบอย่างแน่น จากนั้นนัยน์ของชายหนุ่มก็เบิกโพลงขึ้น ถ้ามองไปดีๆอาจจะเห็นเส้นเลือดที่ขึ้นปูดรอบตาของชายหนุ่ม และก้าวเท้าซ้ายถอยไปยังด้านหลัง และเตรียมพร้อมที่จะเหวี่ยงร่างที่อ้วนท้วมนี้จนสุดแรง

              “ย้ากกก!!” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นพร้อมกับทุ่มร่างของชายโพกหัวลักษณะอ้วนท้วมออกไปด้านหน้าจนสุดแรงเกิดเท่าที่เขาจะทำได้!   ปัง!! เสียงปะทะของร่างชายตัวใหญ่พุ่งเข้าชนกำแพงที่อยู่ด้านข้างอย่างจังจนสังเกตเห็นรอยราวได้เลย แต่ชายหนุ่มไม่หยุดการโจมตีไว้เพียงเท่านั้น เขาคงคิดว่ากานโจมตีเพียงเท่านี้คงจะไม่สามารถล้มชายผู้นี้ได้แน่แท้ หลังจากหลุดออกจากห้วงแห่งความคิด ชายหนุ่มก็รีบทะยานพุ่งตรงไปยังร่างที่กำลังจะพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นของชายโพกหัว แต่สายไป หลังจากนี้จะเป็นการเผด็จศึกของเด็กชาย!! เท้าทั้งสองข้างของเด็กชายแผ่พุ่งลมปราณออกมาจนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะถีบตัวกระโดดขึ้นฟ้า ใช้เท้าทั้งสองแนบติดกัน และดิ่งลงทะยานตรงมายังใบหน้าของชายโพกหัว และก้างขาออก พุ่งไปยังช่องคอที่แสนสั้น พร้อมกับหักจนได้ยินเสียงกระดูกชัดเจน...... ตุบ!! ร่างของชายอ้วนท้วมนอนตายอย่างไร้สติแนบนิ่งอยู่กับพื้น พร้อมกับเลือดสีแดงค่อยไหลออกมาจากปาก ตาและจมูกอย่างไม่หยุดยั้ง...

              “แฮก......แฮก......แฮก” เสียงการหายใจอันเหนื่อยหอบของชายหนุ่มรุมเร้าจนได้ที่ ก่อนที่จะเบนสายตาไปมองยังด้านลูกน้องกระจอกทั้งหลายที่กำลังยืนนิ่งค้างอยู่ ถึงแม้ครั้งก่อนเขาอาจจะจัดการกับเจ้าพวกนี้ได้อย่างสบายมาก แต่ถ้านึกถึงตอนนี้ชายหนุ่มคงสู้ได้อีกไม่เกินห้าคน มีทางเลือกเดียวที่จะต้องเลือก คือหลบหนีจากการต่อสู้ และหนีไปให้เร็วที่สุดก่อนที่เจ้าพวกกระจอกพวกนี้มันจะรู้สึกตัวและตั้งสติได้..... ชายหนุ่มตัดสินถีบตัวลุกขึ้นจากพื้น และวิ่งชนไหล่ออกไปอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังแสงสว่างเบื้องหน้าที่ห่างจากเขาเพียงอีกไม่ถึงห้าร้อยเมตร.......