คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Holiday&HyukSan
“นี่พวกนายทุกคน วันนี้ตั้งใจซ้อมให้ดีล่ะ พรุ่งนี้หัวหน้าจะมาดูทำให้มันดีๆนะไม่งั้นพวกเราต้องเลื่อนการเดบิวส์ออกไปแน่ๆ เข้าใจนะทุกคน” เมื่ออีทึกกล่าวจบ ทุกคนตอบรับพร้อมกันต่างก็แยกย้ายกันไปซ้อมท่าของตนเองก่อนจะรวมซ้อมกลุ่ม
“อืม ฉันว่าพวกนายก็เต้นได้ดีแล้วนะร้องเพลงก็ใช้ได้แล้วล่ะ พวกนายคงเหนื่อยมากสินะ......งั้นฉันจะให้พวกนายได้พัก2อาทิตย์ อยากไปไหนก็ตามใจนะแต่เมื่อครบกำหนดพวกนายต้องกลับมาให้ทัน ตกลงตามนี้นะ” ระหว่างที่อีซึงฮวานพูด สมองบรรเจิดของลิงแต่ละตัวก็ทำการจินตนาการสถานที่ท่องเที่ยวทันที
“นายจะไปไหน” ฮีชอลถามซีวอนกับฮันคยองที่ยืนคิดอยู่
“ฉันจะกลับจีน” ฮันคยองตอบพร้อมกับสีหน้าที่ปลาบปลื้มสุดๆ
“งั้นฉันไปด้วยดิ ฉันอยากไปจีน” ฮีชอลออกอาการดี้ด้าเต็มที่กับคำว่าประเทศจีน
“เจ๊ไปผมก็ไปด้วย ใครจะยอมให้ไปกับฮันคยองสองคนล่ะ อ้อยเข้าปากเป็ดแท้ๆ”
“นายล่ะฮยอกแจจะไปไหนล่ะ” อีทึกหันไปถามฮยอกแจที่นั่งกินน้ำอยู่ข้างๆตน “กลับบ้านน่ะพี่ ผมคิดถึงน้องกับพ่อแม่”
“งั้นฉันไปด้วยสิ” อีทึกก็ออกอาการเลียนแบบฮีชอล คือ อาการดี้ด้า......
‘ฉันอยากอยู่กับฮยอกแจตลอดเวลาตะหากเล่า’
“จะได้ไปรู้จักกับพ่อแม่แล้วก็น้องนายด้วยไง ฉันอยากเห็นว่าน้องนายจะเป็นยังไง แล้วก็เมื่อก่อนนายอยู่ยังไงด้วย”
“ฉันไปด้วยนะฮยอกแจ ได้มั้ย” ซองมินเดินเข้ามาหาฮยอกแจที่กำลังคุยกับอีทักอย่างเมามันส์ (ตรงไหน -_-!)
“ก็เอาสิ นายไม่ได้ไปบ้านฉันมาตั้งนานแล้วนิ ฮยอกซานคงคิดถึงนายเหมือนกันนะ”
“เอ๋! ฮยอกซานหลอ ใครง่ะหรือว่าเป็นน้องของนายที่นายพูดถึงเมื่อกี้” อีทึกถามฮยอกแจโดยที่ไม่ทันเห็นสีหน้าเศร้าและเจ็บปวดของซองมินเลย
“อืม จริงๆที่บ้านผมยังมีอีกสามชีวิตนะ ก็มีชอคโก้ มิลกี้แล้วก็อะตอมน่ะ แต่เป็นหมาผมนะ”
“แล้วถ้าฉันจะไปด้วยได้มั้ยล่ะ ฮยอกแจ” คยูฮยอนเดินเข้ามาในวงสนทนาของทั้งสาม
“ก็เอาสิ ไปกันหลายๆคนจะได้สนุก ฮยอกซานคงดีใจที่มีคนไปที่บ้านเยอะๆ ใช่เขาคงดีใจ.....ว่าแต่คิบอม ดงแฮนายสองคนจะไปกับพวกเราด้วยมั้ยแล้วชินดงล่ะ เยซองรยออุคด้วย นี่นายสองคนอย่าเพิ่งจู๋จี๋กันสิ ตอบฉันมาก่อน” ฮยอคแจตะโกนถามคนที่เหลือ
“อืมไปสิ!!!” เสียงประสานตอบกลับมาพร้อมกันก็เป็นอันตกลงไปที่บ้านของฮยอกแจ
ทั้งหมดมาถึงหน้าบ้านฮยอกแจก็ไม่อยากจะเชื่อว่า หนุ่มนายท่าทางสบายๆคนนี้จะเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ มีลานน้ำพุอยู่หน้าบ้านพร้อมกับสวนสวยที่จัดประดับตกแต่งอย่างลงตัว สามารถทำให้ผู้ที่มาเยือนครั้งแรกรู้สึกประทับใจได้ไม่ยาก
“บ้านนายนี่สุดยอด......” ชินดงถึงกับรำพึงออกมาอย่างอดไม่ได้ แม้คนอื่นจะไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ก็เห็นด้วยกับชินดง เมื่อทั้งหมดเดินเข้ามาถึงหน้าบ้านแม่บ้านท่าทางใจดีคนหนึ่งก็ออกมาต้อนรับพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
“คุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องรับแขกค่ะคุณชาย ท่านคงดีใจที่คุณชายกลับมาหา” พูดจบก็หันมาจัดการกับกระเป๋าของพวกเขา จากนั้นฮยอกแจก็จับมืออีทึกเดินนำทั้งหมดเข้าไปในห้องรับแขก หญิงสาวสวยคนหนึ่งนั่งรอพวกเราอยู่ที่โซฟาตัวงาม เมื่อเห็นลูกชายของคนรอยยิ้มกว้างก็เผยออกมา
“ลูกแม่หล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ไหนๆนี่ลูกสะใภ้แม่หลอเนี่ย หล่อนะเนี่ยลูกนี่ตาถึงจริงๆเลย” เธอทักทายลูกชาย แล้วกันมาหาอีทึกที่ยืนอยู่ข้างๆลูกชายของตน
“แล้วนี่พาเพื่อนๆมาเยอะแยะเลย ฮยอกซานต้องดีใจแน่ๆเลย อ้าวซองมิน..เป็นไงบ้างจ๊ะ แม่ล่ะก็คิดถึงจะแย่แล้ว ไม่มาเยี่ยมแม่บ้างเลยนะ”
“อ่าครับ....ขอโทษนะครับ” ซองมินกล่าวแล้วก้มหน้านิ่ง เธอจึงส่งยิ้มหวานให้ซองมินหนุ่มน้อยน่ารัก
“พาเพื่อนๆขึ้นไปหาน้องสิลูก น้องคงคิดถึงลูกนะ” เธอพูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วก็เดินเข้าครัวไป ฮยอกแจจึงพาเพื่อนๆขึ้นไปที่ห้องประตูสีฟ้าที่ดูเศร้าสร้อย ประตูนั้นถูกเปิดออกโดนมือเรียวของฮยอกแจภาพแรกที่พวกเขาเห็นก็คือ เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าเหมือนฮยอกแจของพวกเขามากนอนอยู่ท่ามกลางสายระโยงระยางที่พันอยู่รอบตัวของเขา เด็กคนนั้นดูเหมือนจะหลับแบบนั้นมานาน ฮยอกแจเดินเข้าไปข้างเตียงแล้วกระซิบกับฮยอกซานเบาๆที่ข้างหู
“ฮยอกซาน....พี่กลับมาแล้วนะวันนี้พี่พาคนที่พี่รักมาเจอนายด้วยนะ ซองมินก็มานะฮยอกซานมีเพื่อนๆก็พี่ด้วยนะพวกเขาจะมาเล่นกับน้องนะ ตื่นขึ้นมาเล่นกับพวกเขาสิ.....ตื่นสิ.....ตื่นขึ้นมาเล่นกับพวกเขาสิ.........นายหลับมานานแล้วนะ.....นานเกินไปแล้วนะฮยอกซาน” สีหน้าที่เจ็บปวดสุดๆของฮยอกแจที่พวกเขาพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก เด็กผู้ชายที่สดใสร่าเริง เด็กผู้ชายที่มักจะมีรอยยิ้มส่งมาหาพวกเขาเสมอๆ ตอนนี้กลับร้องไห้ ร้องไห้ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดสุดๆ อีทึกนั่งลงข้างๆฮยอกแจ ยื่นมือไปโอบไหล่กว้างของฮยอกแจ ซองมินเองก็ร้องไห้อยู่เหมือนกันแต่สิ่งที่ทำให้เขาร้องไห้มันไม่ใช่เหตุผลเดียวกับฮยอกแจ แต่ซองมินร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด ความรู้ผิดที่รุนแรงจนตัวเองก็นึกไม่ถึง
“ซองมิน นายอย่าร้องไห้สิ” เสียงกระซิบของคยูฮยอนดังขึ้นข้างๆหู น้ำเสียงที่อบอุ่นของเขาไม่สามารถจะทำให้ซองมินหยุดร้องไห้ได้เลย คยูฮยอนจึงตัดสินใจดึงซองมินเข้าไปกอด เพื่อนๆที่เหลือเองก็ไม่แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
“ฮยอกแจ ฉันขอโทษ.........” ซองมินผละออกจากอ้อมแขนของคยูฮยอนแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆฮยอกแจ
“ไม่เป็นไรหลอกซองมิน ที่ฮยอกซานเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะนายหลอก มันเป็นเพราะฉันเองที่ดูแลเขาไม่ดี ฉันน่าจะยอมเขาตั้งแต่ตอนนั้น” ฮยอกแจหันมาพูดกับซองมินพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้เขา รอยยิ้มที่ซองมินไม่เคยได้รับมันมานานแสนนาน
“ขอโทษนะ.......” ฮยอกแจยิ้มให้กับซองมินแล้วลุกขึ้นมายืนข้างๆอีทึก
“ขอโทษนะที่ต้องมาร้องไห้ต่อหน้าพวกนายน่ะ นี่น้องชายของฉันเอง เขาเป็นแบบนี้มาสามปีแล้วล่ะ แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้สักที” ฮยอกแจพูด “เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะพาไปที่ห้องของแต่ล่ะคนแล้วกันนะ ห้องนึงนอนกันสองคนนะ”
“ฉันจะนอนกับดงแฮนะ ส่วนเยซองฉันว่านายต้องนอนกับรยออุคแน่ๆ” คิบอมพูดทันทีที่ฮยอกแจกล่าวจบ
“คังอินฉันว่านายคงต้องนอนกับชินดงแล้วล่ะ” ดงแฮเสริม
“ทำไมง่ะ....” เสียงโอดครวญเล็กน้อยจากหนุ่มร่างท้วมทั้งสอง
“ก็ดูท่าซองมินคงมีคนจองตัวแล้วล่ะ” คนที่ถูกพาดพิงถึงยังงงๆกับคำพูดนั้นอยู่
‘อะไร ใครจองตัวเรา.....-_-?’
ด้วยความงงๆของคำพูด ซองมินจึงส่งสายตาเชิงถามไปที่คยูฮยอนที่ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้(หรือไม่รู้ไม่เห็น)ตอบกลับ แต่ก็แยกย้ายกันไปตามห้องต่างๆ ฮยอกแจกับอีทึกเองก็คงไม่ต้องพูดว่าที่นอนจะเป็นอย่างไร
ความคิดเห็น