คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : In My Heart!!!...
“นี่พวกนายวันนี้มีเรียนหลังซ้อมนะอย่าลืมล่ะ” เสียงเป็นการเป็นงานของหัวหน้าวงแถลงงานแก่ลูกน้องในวง
“นี่ฮยอคแจเดี๋ยวนายมาช่วยฉันทำงานตรงนี้หน่อยนะ ส่วนพวกนายน่ะก็ไปซ้อมตามปกตินะ ไปกันเถอะฮยอคแจ” อีทึกพูดจบก็จับมือฮยอคแจจูงไปอีกทางปล่อยให้เพื่อนยืนงงกับท่าทางที่ดูจะเอาใจใส่ฮยอคแจผิดปกติแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“พี่อีทึกแล้วพี่จะให้ผมทำอะไรอ่ะ” ฮยอคแจถามอีทึกที่พาตนเองขึ้นรถมา ทั้งๆที่เขาเองก็ยังไม่รู้จุดหมายปลายทางแต่ก็ยอมตามมาแต่โดยดี อีทึกยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเมื่อรถจอดป้ายอีทึก็จับมือฮยอคแจพาลงและเดินเข้าไปยังสวยสาธารณะแห่งหนึ่ง จากนั้นจึงพาไปนั่งที่ม้านั่งยาวสีขาวตัวหนึ่ง
“นี่เป็นที่ๆฉันชอบมาที่สุด เวลาที่ฉันเหงาหรือรู้สึกคิดถึงบ้านฉันก็จะมาที่นี่เสมอแหละ ฉันไม่เคยพาใครมาที่นี่เลยนะ นายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยนายควรจะดีใจนะ”
“ทำไมพี่อีทึกถึงพาผมมาที่นี่ล่ะ มันเป็นที่ส่วนตัวของพี่นะผมไม่สำคัญขนาดที่จะให้พี่พามาที่นี่หลอก”
“ไม่หลอกนายน่ะสำคัญสำหรับพี่มากเลยนะ นายอาจจะไม่รู้หลอกนะว่าตั้งแต่แรกที่พี่เห็นนายพี่รู้สึกแปลกๆตรงนี้มากเลยล่ะ” อีทึกจับมือของฮยอคแจมาที่ตำแหน่งหัวใจของเขา “ทุกครั้งที่พี่อยู่ใกล้นายมองหน้านาย ใจของพี่มันก็เต้นไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ เหมือนอย่างตอนนี้ไง” ฮยอคแจสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นหัวใจของอีทึก ผู้ชายตรงหน้าเขาเต้นไม่เป็นจังหวะจริงๆ
“พี่อีทึก.....”
“ฮยอคแจ พี่ไม่ว่าอะไรนายหลอกนะถ้านายจะปฏิเสธพี่ ขอให้นายพูดออกมานะ ออกมาจากหัวใจของนายพี่ขอนายแค่นี้แหละ”
“...........................” ฮยอคแจนิ่งเงียบไป สีหน้าที่ว่างเปล่าของเขาเองก็ทำให้อีทึกรู้สึกแย่มาก ฮยอคแจเองก็ยังคงนิ่งเงียบและก้มหน้านิ่ง
“พี่อีทึก....”
“นายพูดมันออกมาเถอะ”
“พี่อาจจะไม่รู้” ฮยอคแจพูดแล้วบีบมืออีทึกเบาๆ “ครั้งแรกที่ผมเห็นพี่ ผมก็รู้ว่าพี่ก็เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง มันทำให้ผมรู้สึกดีใจมากที่ผมได้เจอรุ่นพี่ที่ดีๆแบบนี้ แต่อีกความรู้สึกที่ผมมีให้พี่ มันก็เหมือนกับที่พี่มีให้กับผมนั่นแหละ..............^________^” ฮยอคแจพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้อีทึก อีทึกเองก็รู้สึกดีใจมากที่ฮยอคแจตอบรับเขาจึงดึงร่างโปร่งเข้ามากอดอย่างแรง แน่นจนร่างโปร่งถึงกับหายใจไม่ออก
“พี่อีทึกผมหายใจไม่ออก แค่ก...แค่กๆๆ”
“โทษทีๆ พี่ดีใจไปหน่อยน่ะ” จากนั้นทั้งสองจึงพากันกลับไปที่ห้องซ้อม ทั้งสองจับมือกันเข้าไปทักทายเพื่อน
‘ทำไม ทำไมคนที่มาก่อนถึงได้แพ้คนที่มาทีหลัง อีทึกทำไมนายไม่สนใจฉันบ้าง นายไม่แคร์ฉันเลยงั้นหลอ นายไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของฉันเลยล่ะสิ หัวใจฉันมันเจ็บมากนายรู้มั้ย ฮยอคแจไม่ว่ายังไงฉันก้ไม่ยอมแพ้นายหลอก ฉันจะต้องได้อีทึกกลับมา’
เสียงคร่ำครวญจากหัวใจของใครบางคนไม่สามารถส่งไปถึงโสตประสาทของอีทึกได้เลย
‘ฮยอคแจ ตลอดเวลาที่ผ่านมานายคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลยสินะ ตลอดเวลาที่เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนที่นายจะเจอพี่อีทึก นายคงจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลยสินะ ตลอดเวลาหัวใจฉันเฝ้าคิดถึงแต่นายแต่นายกลับไม่มีฉันอยู่ในใจเลย ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเอานายกลับมาให้ได้ พี่อีทึกฉันไม่ยอมแพ้พี่หลอก’
เสียงร่ำร้องจากหัวใจของหนุ่มสีชมพูไม่สามารถที่จะส่งผ่านไปให้ฮยอคแจได้เลย เขาคงต้องร่ำร้องแบบนี้เพียงลำพังจนกว่าจะได้เขากลับมา
“นี่ตัวเอง เรื่องมันคงจะต้องยาวมากเลยล่ะเนอะ” ดงแฮที่ยืนมองสถานการ์ณอยู่กับคิบอมพูดขึ้น อีกฝ่ายก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับในข้อคิดเห็นนั้น พร้อมกับที่เพื่อนร่างเล็กเดินเข้ามากับคู่รักของตน
“พวกนายว่ามันจะเป็นยังไงล่ะ ท่าทางเรื่องจะยาวเลยนะ” รยออุคพูดขึ้น
“เอาเถอะใครผูกคนนั้นก็ต้องแก้แหละเนอะ” คิบอมพูด ดงแฮจึงตีแขนเขาเบาๆทีหนึ่ง
“พูดงี้ได้ไงตัวเอง ซองมินเป็นเพื่อนเค้านะ ตัวเองไม่ห่วงซองมินหลอไงเค้าว่าซองมินต้องเจ็บมากแน่ๆเลย”
“ฉันก็ว่าคังอินเองก็ต้องรู้สึกเจ็บไม่น้อยไปกว่าซองมินแน่ๆ” หนุ่มหน้ากลมเยซองกล่าว
“ซีวอนนายจะไปกินข้าวกับฉันรึป่าว ฉันจะไปกับฮันคยองนะ” ฮีชอลถามซีวอนที่คุยโทรศัพท์อยู่
“ไปสิเจ๊ ใครจะปล่อยให้เจ๊ไปกับฮันคยองสองคนล่ะ เดี๋ยวเกิดไปกิ๊กกันขึ้นมาผมก็แย่สิ”
“เดี๋ยวโดนไอ้หัวฟู” ฮันคยองตะโกนด่าเสร็จก็เดินนำลิ่วไปเลย คนอื่นๆเลยเดินตามกันไป
“นี่คังอิน ซองมินนายจะไปกินข้าวกับพวกเรามั้ย” เยซองกับรยออุคเดินมาชวนคังอินกับเยซองที่นั่งอยู่หน้าทีวี
“ไม่อ่ากินไม่ลง” คังอินตอบรยออุค ทั้งเยซองและรยออุคเองก็ได้แต่พยักหน้าเพราะพอจะเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนอยู่เหมือนกัน
“เอาเถอะถ้างั้นซองมินก็คงไม่ไปใช่มั้ย งั้นพวกเราไปล่ะนะ” ดงแฮพูด ซองมินก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลง ทั้งสี่จึงเดินตามพี่ๆลงไป เหลือเพียงอีทึกและฮยอคแจที่แยกตัวไปกินกันสองคน
“นี่ทุกคน พี่ซึงฮวานฝากมาบอกว่าพรุ่งนี้น่ะจะมีคนมาใหม่คนนึงนะรู้สึกจะเป็นคนสุดท้ายแล้วล่ะ” อีทึกชี้แจงกับทุกคนหลังจากที่ทานข้าวกลับมากันแล้ว ต่างคนต่างก็ดูเหมือนจะไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับการที่จะได้สมาชิกเพิ่ม
“ชื่ออะไรล่ะ” ชินดงถามอีทึก
“โจคยูฮยอนน่ะ เห็นว่าเสียงดีมากเลยนะ ดูจากชื่อแล้วคิดว่าคงหล่อด้วยล่ะแต่ก็นะถ้าไม่หล่อก็เข้ามาอยู่ที่SMไม่ได้หลอกเนอะ” อีทึกพูด
“เอาเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ได้รู้กันว่าแต่ดงแฮมีคนมาหานายน่ะ” อีทึกบอกกับดงแฮ เขาเองก็อึ้งๆเหมือนกันว่ามีคนมาหาเขาที่นี่ได้อย่างไร เขาจึงขอตัวเพื่อนๆลงไปหาแขกของเขา
‘ใครนะที่จะมาหาเราที่นี่ได้’
“ดงแฮ!!!!” เสียงทุ้มต่ำแต่ฟังแล้วชวนให้เคลิ้มนั้นตะโกนเรียกชื่อดงแฮอย่างยินดีทันทีที่เขาเดินลงมาถึงชั้นล่าง
“พี่คยูซอง!!! พี่กลับมาแล้วหลอ” ดงแฮเมื่อได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนถึงกับยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับโผเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างอย่างสนิทสนม สร้างความเจ็บปวดให้กับสายตาคู่หนึ่งอย่างชัดเจน
‘มันเป็นใครกันนะ ทำไมต้องกอดมันด้วย ดูสนิทกันมากอีกต่างหาก’
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย พี่ไปอเมริกามาเป็นไงบ้าง พี่คงเหงาน่าดูเลยนะเนี่ย”
“เหงาสิไม่มีเด็กจอมซนอย่างเธออยู่ข้างๆพี่เนี่ย” คยูซองพูดพร้อมกับขยี้หัวดงแฮอย่างสนิทสนมจนคนที่ยืนดูอยู่ชักจะทนไม่ไหว
‘จะทนไม่ไหวแล้วนะ’
“นี่ดงแฮ ไปกินข้าวกันมั้ยวันนี้พี่เลี้ยงเอง” คยูซองพูดแล้วส่งยิ้มให้ดงแฮ เด็กน้อยตรงหน้าเขารอยยิ้มของดงแฮมักจะทำให้เขาคิดถึงเขาคนนั้นเสมอ รอยยิ้มที่ใสซื่อที่ส่งมาพร้อมกับใบหน้าที่อ่อนโยนน่ารักน่าถะนุถนอม
“ผมเพิ่งไปกินกับคิบอมมาเอง ต้องขอโทษพี่ด้วยนะ” ดงแฮกล่าวสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไรหลอก ว่าแต่คิบอมนี่ใครหลอ” คยูซองกล่างถามเด็กน้อยตรงหน้า
“เป็นเอ่อ......” พูดยังไม่ทันจบหน้าเจ้ากรรมก็แดงขึ้นมาทันที คยูซองเห็นอาการนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าคนที่ชื่อคิบอมจะเป็นอะไรกับเด็กน้อยตรงหน้าเขา
“เอาเถอะๆ พี่พอจะรู้แล้วล่ะไม่เป็นไรหลอกเดี๋ยวพี่ไปหากินเองก็ได้ พี่ไปล่ะนะ” คยูซองพูดจบก็เดินจากไป ดงแฮจึงหันหลังกลับไปที่บันได ก่อนจะเดินขึ้นคิบอมก็เดินลงมายืนตรงหน้าเขา
“เมื่อกี้ใครหลอ?” คิบอมแสร้งยิ้มถามไป “ดูสนิทกันจังนะ”
“อืม พี่คยูซองเป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันน่ะ พี่เขาย้ายไปอยู่ที่อเมริกามาตั้งนานเหมือนนายเลยล่ะ เพิ่งจะกลับมาก็มาหาฉันแล้วล่ะ” ดงแฮตอบ ในใจก็นึกถึงรอยยิ้มของคนที่เพิ่งเดินจากไป รอยยิ้มจากใบหน้าหวานจึงผุดตามขึ้นมาตามภาพความทรงจำที่นึกถึง ทำคนตรงหน้ารู้สึกหมั่นไส้บุคคลที่เพิ่งจากไปเสียเหลือเกิน
“อืม งั้นขึ้นไปซ้อมกันเถอะ”
“อืม” ดงแฮกล่าวตอบทั้งคู่จึงเดินขึ้นไปพร้อมกัน
ความคิดเห็น