Chaotic Love ป่วนยัยร้ายจนเป็นรัก

วิกตอเรีย อีเมอร์สัน อายุ 19 ปี

(สุนันทา เดวา)

ริชาร์ท สเตนาร์ท อายุ 22 ปี

(ธิติ มหาโยธารักษ์)

โซเฟีย แอนเจนลีก้า อายุ 19 ปี

(เก้า สุภัสสรา)

เจมิลี่ อโมรี่ อายุ 20 ปี

(วิภาวีร์ พัทธ์ณศิริ)

มิเกล อีเมอร์สัน อายุ 17 ปี

(โอบนิธิ วิวรรธนวรางค์)

เดม่อน โอลิเวอร์ อายุ 20 ปี

(กันต์ ชุณหวัตร)

.

.

.

ติ๊ดๆ

ใครโทรมานะ รับหน่อยสิ แต่ถ้าเป็นญาติโทรมาก็ไม่น่าจะใช่นะ เพราะพวกนั้นรังเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดี จะมามีเบอร์ฉันได้ยัง

ไง -O-

[ฮัลโหล...เธอเป็นเจ้าของภาพวิวนั่นใช่มั้ย]

"ใช่ค่ะ มี...อะไรรึเปล่าคะ" จะเป็นพวกต้มตุ๋นมาหลอกรึเปล่านะ เอ๊ะ! ไม่น่าใช่นะเบอร์นี้ 02-XXX-XXXX น่าจะเป็นของบริษัท

อะไรเทือกๆ นั้น แต่เขาคงลงโปรแกรมโทรอัตโนมัตินั่นแหละ วางดีกว่าขี้เกียจฟัง...

[ผมมาจากบริษัทของคุณบาสเตียน เขาต้องการซื้อภาพของคุณ] ฉันชะงักมือด่วน เนื่องจากขาดแคลนเงินเป็นอย่างมาก ส่วน

พวกญาติๆ ปากเสียนั่นก็พึ่งพาอะไรไม่ได้สักอย่าง จะให้ฉันไปคุกเข่าขอเงินอ้อนวอนพวกนั้นคงไม่มีทาง นอกจากจะต่อว่านินทา ตบตี

ฉันจนอายุสิบเก้า มันทำให้ฉันเจ็บมาก! อ๊ะ นี่ฉันควรลืมอดีตเลวๆ พวกนั้นไปได้แล้วนะ!! >_<

"อ้อค่ะ! เดี๋ยวเจอกันนะคะ"

[มาพบกันที่บริษัทการบินของคุณบาสเตียนนะครับ] เฮ้อ มีเงินใช้ซะทีเรา เย่ๆ~

ฉันรีบมาที่บริษัทถามทางคนทั่วไปที่อยู่แถวนี้ เพราะไม่มีจีพีเอสและอินเทอร์เน็ตหาพิกัด ก็เลยต้องพึ่งเท้าเนี่ยแหละ ดีหน่อยนะ

วันนี้ฉันใส่ชุดเสื้อแขนยาวหลวมๆ กับกางเกงขาสั้นนิดหน่อย รองเท้าก็รองเท้าแตะ (ขดแคลนเงิน) ก็เลยไม่ลำบากอะไรมาก

"สวัสดีค่ะ! ฉันวิกตอเรีย เจ้าของภาพวิวทะเลสวยๆ นั่นค่ะ" ฉันโพล่งไปทันทีที่เข้าไปในบริษัทแล้ว ด้วยน้ำเสียงอันดังและห้าว

ของฉันทำให้ทุกคนที่หมกมุ่นอยู่บนโต๊ะเอกสารและหน้าคอมฯ ต้องละสายตาและหันมามองฉันเป็นตาเดียว และสิ่งที่ฉันสะดุดตาคือ

ผู้ชายที่อายุราวๆ สี่สิบปี ใส่ชุดสูตรพร้อมแว่นตาดูมีเงินทองนั่น น่าจะเป็นเจ้าของบริษัทแน่ๆ

"หลานสาวฉัน...วิกตอเรีย หลานสาวฉัน" ฉันทำหน้างงๆ เพราะอยู่ๆ เขาก็เดินมาหาฉันและโผเข้ากอดฉัน ฉันไม่รู้ว่ารู้จักเขาเมื่อ

ไหร่ และนั่นทำให้ฉันชะงักเพราะเขาเรียกฉันว่า 'หลานสาว'

"คุณบาสเตียนหรอคะ" 

"ใช่ ฉันบาสเตียน อีเมอร์สัน เป็นญาติพ่อเธอเอง...เธอสวยขึ้นมากเลยนะหลาน สวยจนฉันจำไม่ได้เลย" คุณบาสเตียนลูบผม

ฉันเบาๆ จนไม่คิดว่าจะได้ยินคำๆ นึงที่อุส่าลืมไปแล้ว...

"แล้ว...ไบรอั้นล่ะ ไม่มาหรอ" คำพูดของคุณบาสเตียนทำให้น้ำตาเริ่มคลอตาของฉันจนมองทางเบลอไปหมด ทั้งที่ไม่เต็มใจจะ

ให้มันไหลออกมาด้วยซ้ำ คำว่า ไบรอั้น คือพ่อของฉันเอง T^T

"พวกเขา...ทิ้งหนูไปแล้วค่ะ" ฉันตัดสินใจพูดความจริงสั้นๆ ไป เสียงของฉันเริ่มสั่นทอจนคุณบาสเตียนคลายอ้อมกอดและมอง

หน้าฉันด้วยความเวทนา...และไม่คิดว่าจะได้ยินคำๆ นึงที่ฉันไม่คิดว่าแค่ลุง ก็อยากจะให้ฉัน แต่พ่อแม่ยังไม่อยากจะให้ฉันเลย TOT~

"มาอยู่กับ...่พ่อก็ได้นะ พ่อจะเลี้ยงหนูเองนะ" น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก คำที่พ่อกับแม่ฉันต้องไม่อยาก

จะเลี้ยงดูฉันมาก แต่กับคุณบาสเตียนกลับเห็นฉันเป็นลูกบุญธรรมที่พร้อมจะเลี้ยงอยู่แล้ว...โฮแตก!! TTOTT~

รอดูเนื้อเรื่องนะค้าาา

ฝากด้วยเน้อ รักคนอ่านทุกคน จุ้บๆๆ >3<

คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยก็ได้นะค้าา

ปล.จะได้รู้ความผิดพลาด หรือความถูกต้อง :)

ตัวละครหลักมี 6 คน ขาดใครเม้นบอกได้นะคะ >.<

ผิดพลาดตรงไหนขอโทษนะค้า ขอบคุณรูปภาพจาก Google นะคะ^^