ตอนที่ 17 : Episode 14 เล่นจริง
ณ บ้านมิคาสะ เวลา 20:30 นาที
Mikasa Talk :
"เอ...ในนิยายมันมีการจูบกันด้วยงั้นหรอเนี่ย เฮ่อ ไม่ค่อยถนัดกับเรื่องโรเเมนติกเลยเเฮะ" ฉันกำลังวุ่นอยู่กับการถอดบทนิยาย ว่าเเต่การจูบมันคืออะไรเนี่ย เเค่เอาปากมาประกบกันสินะ
หรือว่าลองถามนายรีไวล์นั่นดี?
เอ....ไม่เอาดีกว่า...
.
.
.
ปั้ง!
"นายรีไวล์!" ฉันพังประตูห้องนายนั่นเข้ามา
"อะไร?" ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยนะเอ็ง
"จูบคืออะไรน่ะ?" ฉันถามเเบบหน้าตายๆ
หมอนั่นตกใจไปซักพัก
"นี่เธอ..อยากรู้ไปทำไม" เอ้า! เอาไปเขียนเล่นมั้ง
"ก็งานเเสดงละครไง มันมีบทจูบกันน่ะ" พอฉันพูดจบนายนั่นก็หน้าเหวอไปซักพัก
"อะไรนะ..??"
"ก็จูบไง งงอะไรล่ะ?" เออ
"หึ...เธอ..ยังไม่รู้จักจูบงั้นหรอ" นายนั่นพูดพร้อมกับการเเสยะยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่า
"ก็รู้นิดหน่อยน่ะ เเค่การเอาปากมันมาประกบกันใช่มั๊ยล่ะ?"
"หึ..มันไม่ได้มีเเค่นั้นหรอกนะ" นายนั่นพูดพลางเดินมาหาฉัน ด้วยความที่ฉันยืนอยู่ข้างหน้าเตียงนอน นายนั่นก็ผลั่กฉันให้ล้มลงไปกับเตียงนอน...
หน้าฉันเริ่มขึ้นสี มือของเขาล๊อกทั้ง2ทางของฉันเอาไว้ทำให้ฉันหนีไม่ได้ ทำได้เเค่หันหน้าหนี (จับกดนั่นเเหละ-w-)
"นี่นาย! ทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะเฮ้ย!"
"ไม่...เธอจะทำไม" เอ้าเฮ้ย!! นี่ครั้งเเรกของฉันนะ!!
หมับ
"มีเเมลงติดผมเธอต่างหาก" เอ๋...! เเมลง เเต่..ค-เเค่นั้นเองหรอกหรอ นี่เรา..คิดไปเองงั้นหรอ...
บ้าจริง! ให้ตายเถอะ น่าอายชำมัด
"ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยนี่! เห๊อะ!" ฉันทำป่องเเก้ม
"หึ..เออนี่ เเมลงติดผมเธออีกเเล้ว!"
"เอ๊ะ! เเมลงงั้นหรอ!" ฉันรีบหันขวับ
.
.
.
...จุ๊บ..
.
.
.
...อ..อะไรกัน..ความรู้สึกเเบบนี้น่ะ..ไม่เคย..ได้รู้สึกเลย..ความรู้สึกอะไร..กันนะ..
เเละฉันก็ติดสตั้นเเละปล่อยให้เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปในปากของฉัน ตักตวงความหวานละมุนต่อไปโดยที่ฉันไม่คิดขัดขืน
"อื้อ.." เขายังคงจูบฉันอยู่อย่างนั้น
เราจูบกันมานานราว 5 นาที เมื่อเขารู้สึกว่าฉันกำลังขาดอากาศหายใจเขาจึงปล่อย
"เเฮ่กๆ..เเค่ก"
"ทีนี้..เเฮ่ก..รู้รึยังล่ะ..?" หน้าฉันเริ่มขึ้นสีเเละเเดงอย่างมาก เขาคงรู้เเล้วเเน่ๆเลย!
"น..นาย.."
"อะไร...?"
"นาย..นายรู้มั๊ยว่านี่จูบเเรกของฉันน่ะ!!!" ฉันรีบพูดพร้อมรีบวิ่งออกไปจากห้อง
.
.
.
"นี่เรา...ได้จูบเเรกยัยนี่งั้นหรอ...หึ.." ผมพูดพลางเเตะริมฝีปาก
.
.
.
"ฉันน..อะไรกันเนี่ย! เลิกคิดนะมิคาสะ! เลิกคิดเดี๋ยวนี้ เเค่จูบเองทำไมต้องใจเต้นด้วยนะ! ใจเย็นๆเส้!" ฉันนั่งบ่นตัวเองอยู่ เป็นบ้าอะไรนะเรา หยุดสิหัวใจ หยุดๆ! ใส่ใจงานเเสดงหน่อยเส้! อีก3วันก็เเสดงเเล้วนะ!
3 วันผ่านไปเเล้วที่นายรีไวล์ยังทำเหมือนเดิม เหมือนเราไม่เคยจูบกัน
เเต่ทำไมหัวใจของฉันถึงยังไม่ลืมล่ะเนี่ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ!
เฮ่อ..วันนี้วันเเสดงเเล้วสินะ ทุกคนก็น่าจะพร้อมเเล้ว งั้นไปเช็คดูก่อนดีกว่า
พรึ่บ
กรี๊ดๆ ว้าวๆ กรี๊ด
เสียงเพื่อนๆต่างเเสดงออกมา ล้อมอะไรกันอยู่? ฉันจึงเเซกวงนั่นไป
"ดูสิรีไวล์กับเพตร้าหล่อสวยกันมากเลยเนอะ^^"
"ใช่ๆ"
"เพตร้าน่ารักมาก รีไวล์ก็หล่อ"
ใจฉันเริ่มเต้นเเรง หน้าเริ่มขึ้นสิ อะไรกันหยุดสิ!
"รีไวล์คุง อร๊ายย"
"รีไวล์ กรี๊ดด"
"รีไวล์-"
"โฮ่ยพวกเธอ ออกไปสิฉันจะไปดูบท" ถึงอย่างนั้นพวกผู้หญิงก็ยังไม่หลบ
เมื่อเห็นเเบบนั้นฉันจึงรีบไปกันรีไวล์เอาไว้เเละส่งสายตาอาคาตให้พวกผู้หญิงจนหนีไปหมอ
"...ขอบใจ.."
"อืม..เรื่องบทนน่ะ อ่านด้วยล่ะ นายคงจำได้สินะ"
"อ่า อยู่เเล้ว"
"ส่วนคุณเพตร้า คุณคงจำบทได้เเล้วสินะคะ"
"เเน่นอนจ๊ะ ฉันน่ะ..ตั้งตาไม่ไหวที่จะได้จูบกับรีไวล์เเล้วล่ะ" หืม? ขิงงั้นหรอ เหอะ เจอฉันก่อนซะเถอะ
"เเต่ขอโทษนะคะคุณเพตร้า เเต่ในบทไม่ได้จูบจริง เสียใจนะคะ คิดว่าคุณอ่านมาจริงๆซะอีก" ไงล่ะ
"กะ..เเก..! ชิ!" คนอย่างเธอต้องเจอฉันนั่นเเหละ ยัยคนหน้าไหว้หลังหลอก
ระหว่างการเเสดงละคร ณ ฉากจูบ
เพตร้ามองฉันเเล้วเเสยะยิ้มในขนาดที่นายรีไวล์เผลอ เเละเธอก็จูบเขาจริงๆ
ฉันอึ้งไปซักพัก รวมทั้งนายรีไวล์ด้วย
หัวใจของฉันเหมือนกำลังดำดิ่งลงเหวลึก นี่มัน..อะไรกัน
เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากการเเสดง ผู้คนต่างปรบมือ เพื่อนๆในห้องต่างเก็บอุปกรณ์ต่างๆ
เมื่อฉันสบตากับนายรีไวล์ ฉันก็รีบวิ่งออกไป โดยไม่สนใคร
"มิคาสะ!!" ฉันได้ยินเสียงตะโกนออกมา เเต่ฉันก็ยังวิ่งต่อไป
.
.
"อึก...ฮึก.." อยู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลอาบเเก้มอย่างที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว นี่มันความรู้สึกเสียใจสินะ
ฉันยืนอยู่ที่ด่านฟ้านั่งร้องไห้ต่อไปในขนาดที่เพื่อนคนอื่นๆกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน..
รู้สึกไม่อยากกลับบ้านเลย..
ไม่อยากสบตานายนั่น
ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับนายนั่น
ฉันน่ะ..ไม่อยากยุ่งกับนายนั่นอีกเเล้ว!
ฉันเกลียดนาย!
.
.
เวลาผ่านไปราว 15 นาที ฉันยังคงนั่นร้องไห้อยู่เเบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะกลับบ้านไปสู้หน้าเขายังไง
"มิคาสะ!" ฉันเงยหน้ามองก็พบนายรีไวล์
ฉันรีบลุกขึ้นเเละรีบวิ่งลงจากชั้นดาดฟ้า
"มิคาสะ! ฟังฉันก่อน!" ยังมีเสียงตามมาจากข้างหลัง ฉันยังทำเเค่วิ่งเเละวิ่ง
.
.
.
ฉันวิ่งเเละวิ่งโดยไร้จุดหมายปลายทาง ณ ตอนนี้นายรีไวล์ก็ไม่อยู่เเล้ว คงจะหลงกันสินะ
ฉันพักเหนื่อยอยู่ซักครู่ ก็พบกับนายรีไวล์เข้า
ฉันตกใจรีบจนสะดุดกับระดับทางเท้า
"อ๊ะ...!"
.
.
.
.
.
ปรี๊นนนนนนนน
"มิคาสะ!!!!!"
.
.
.
.
โครม!..ตุบ..!
--- || คุยกับนักเขียน || ---
สวัสดีค่ะไม่ได้อัพเรื่องนี้นายเลยมาอัพให้เเล้วนะคะTvT
ตอนนี้ไรท์กำลังติวสอบอยู่ค่ะเลยไม่ค่อยได้เเต่ง ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
ช่องทางติดตาม
Fb : Senpazaki Zen
(ลงรูป เเชร์บ่อย อนิเมะต่างๆหรือเข้ามาเสนอพล็อตนิยายได้ค่ะ เลาว์ไม่กัด UwU)
ติดตามเเละเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า❤??’•
รักนะ จุ๊บๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รออยู่นะ เรื่องนี้สนุกจริงๆ อยากให้มาอัพต่อ:-:
สู้ๆน้าาา สนุกดี ชอบมั่กเลยคร่ะ
อย่าเปนไรนะมินาสะ น้องไห้ตามเลย ฮื่อๆๆๆ. ต่อเร็วๆน้าาาอยากอ่านมากกกก. มันคาใจอ่ะ
มิคาสะๆΣ(っﾟДﾟ；)っ
สู้ๆนะไรท์มาต่อไวๆนะ