คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ผู้ดูแลสู่ทาสรับใช้...
ตอนที่ 8
ผู้ดูแลสู่ทาสรับใช้...
ณ ห้องพักของกาลาเทีย
เวลา 12.00 น.
(เอ็ดการ์)
สุดท้ายผมก็ต้องพากาลาเทียกลับมาที่ห้องพักของตัวเองเหมือนเดิม และยังคงต้องทำหน้าที่คนดูแลเธอคนนี้ต่อไปอีกสักพัก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับในตัวผมก็ตาม
แต่ในใบสัญญาของเดอะริปเปอร์ มันยกเลิกไม่ได้ เพราะผมได้เซ็นสัญญาไปแล้ว...
"เธอหิวรึยัง?"
ผมหน้าด้านถามออกไปซะเลย ถึงแม้จะรู้ผลที่ตามมาก็เถอะ แต่เธอคนนี้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แถมยังภูมิต้านทานต่ำอีก
ปล่อยให้หิวตายไม่ได้หรอก...
"นายออกไปจากห้องฉันซะ..."
".........."
โดนไล่จนได้ -*-
ยัยตัวร้ายออกปากไล่ผมอีกครั้ง พร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่ประตู เพื่อให้ผมออกไปจากห้องของเธอ แต่ผมไม่ออกไปหรอก ก็เซ็นสัญญาไปแล้ว
"ให้ผมออกไปจากห้องเธอได้นะ แต่ถ้าให้ผมลาออกจากการดูแลของเธอน่ะ ทำไม่ได้หรอก"
"นายไม่ต้องมาดูแลฉันอีก! ไม่ต้องมาทน..ออกไปซะ"
"แต่ผมเซ็นสัญญาไปแล้ว"
"ช่างหัวสัญญามันสิ!!"
เธอเงยหน้าจากรถเข็นมามองหน้าผม และหยิบที่แกะสลักประจำตัวของเธอขึ้นมา เพื่อจะปามาทางผมนั้นเอง
"หยุดเลย!"
"นายก็ออกไปจากห้องฉันสิ!"
"ไม่!"
"ได้! ถ้านายอยากตายนัก..ฉันจัดให้!!"
เฟี้ยว!
กึก!
แย่ล่ะ เธอปามาจริงๆ! ตัวผมรีบหลบไปอีกทาง ส่วนที่แกะสลักมันไปปักที่รูปปั้นแกะสลักของเธอแทน และมันก็ยิ่งทำให้กาลาเทียโมโหหนักเข้าไปอีก
"ไอ้บ้าจิตรกรเฮงซวย!!"
"พอสักทีเถอะ อย่าเสียงดังสิ"
"ออกไปจากห้องของฉัน! ออกไป!!"
ทำยังไงดี? ถ้ายังเป็นแบบนี้เรื่อยๆ ผู้คุมคนอื่นต้องคิดว่าฉันทำร้ายร่างกายยัยนี่แน่ๆ?!
ผมรีบวิ่งเอามือไปปิดปากยัยนี่ทันที เพราะคิดว่าจะสับหลังคอให้สลบสักหน่อย แต่มันกับไม่ง่ายเลย เพราะเธอดันกัดผม!
ง่ำ!!
แถมยังกัดแรงเหมือนหมาเลย!!
"โอ๊ย เจ็บนะ!"
กัดแรงเป็นบ้า! ชักไม่แน่ใจแล้วสิ! ว่ายัยนี่เป็นผู้คุมจริงๆหรือเป็นหมาไปแล้วเนี้ย -0-
"ฉันขอสั่งให้นายออกจากห้องฉันไปซะ!"
"ไม่!"
"ไอ้หน้าด้าน! ฉันบอกให้ออกไปยังไงล่ะ! ออกไป!!"
เคร้ง! โครม!!
กาลาเทียขยับตัวมากเกินไปทำให้เธอตกลงมาจากรถเข็นทั้งสายน้ำเกลือ ทำให้เข็มที่ปักอยู่ที่ข้อมือหลุดออกมาด้วย และเลือดก็ไหลกระสูดเต็มห้องไปหมด
"เฮ้ย เธอ!!"
ผมรีบประคองเธอเอาไว้ เพราะกลัวว่าหัวจะฟาดพื้นจนสมองเพี้ยนไปกว่าเดิม ส่วนยัยนั้นก็เงียบปากไปเลย คงตกใจไม่ใช่น้อยเหมือนกันสินะ
"เธอเจ็บตรงไหนมั้ย? หัวกระแทกพื้นรึเปล่า?!"
เธอไม่ตอบถามผมเลยสักคำถาม และเงยหน้ามาจ้องผมแทนและขมวดคิ้วอย่างรำคาญ พร้อมกับใช้มือที่ขยับได้มาคว้าคอเสื้อผมอย่างแรง
หมับ!
"นายอยากรับใช้ฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"รับใช้อะไร? ผมไม่ใช่...
"ตอบมาสิ! ว่านายอยากรับใช้ฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ?!"
กึก!
ความรู้สึกกดดันสุดแรง..นี่มัน..อะไรกัน?
ดวงตาสีนิลทั้งดวงนั้นจ้องตาผมอย่างไม่กระพริบ ความรู้สึกอึดอัด กดดันมหาศาลของเธอทำให้ผมรู้สึกอยากจะอาเจียน แถมตอนนี้ยังรู้สึกกลัวขึ้นมาด้วย
เธอมันยัยปีศาจชัดๆเลย!
"ตอบ!!"
"เออ ผมจะยอมเป็นทาสรับใช้ของเธอเพียงคนเดียว!"
นี่เรา...
"ก็ดี..."
พูดบ้าอะไรออกไปว่ะ?!
"ต่อไปนี้..นายจะเป็นทาสรับใช้ของฉัน! ไม่ว่าฉันจะสั่งให้นายทำอะไรนายต้องทำ! และที่สำคัญ...
"............"
"นายต้องพาพี่นอร์ตันมาที่ห้องฉันให้ได้! และถ้านายไม่ทำล่ะก็...
เธอกระชากคอเสื้ออย่างแรง เพื่อให้ผมขยับลงไปใกล้เธอมากขึ้น ก่อนที่เธอจะกระซิบข้างหูผม
"ฉันจะตัดน้องชายของนายทิ้ง! และเอามาเป็นแบบงานแกะสลักของฉันแทนซะ!"
ผมทำได้แต่รับฟังเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย เพราะตอนนี้ผมกำลังซวยแล้วล่ะ...
เธอมันไม่ใช่ผู้คุมแล้วล่ะ แต่เธอมันเป็นยัยปีศาจชัดๆ!
เธอปล่อยผมเป็นอิสระ ก่อนที่เธอจะร่วงลงไปกองกับพื้น เพราะทรงตัวไม่ได้ ส่วนผมก็พยุงเธอให้ไปนั่งที่รถเข็นเหมือนเดิม
ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะ ว่าตอนนี้ผมคิดถูกรึเปล่า? ที่หนีหน้าทุกคน และมาเป็นทาสรับใช้ยัยปีศาจคนนี้
.
.
.
.
.
.
ณ ห้องโถงใหญ่
เวลา 15.00 น.
เอ็ดการ์เคลียร์ธุระทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องรีบออกจากห้องพักของผู้คุมสาว เพื่อไปหาอะไรทานเสียหน่อย
และวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของทุกคน มันก็คือวันประกาศเลื่อนแรงค์นั้นเอง
"รอบนี้ฉันต้องเป็นหมาแน่ๆเลย T^T"
"ไม่หรอกลูก้า..."
"วิคเตอร์ นายต้องลากฉันขึ้นมาจากแรงค์น้องหมานะ! ฉันไม่อยากเป็นหมาอ่าา T^T"
พอลงมาก็ได้ยินเสียงลูก้ากำลังโอดครวญอยู่กับวิคเตอร์ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น ส่วนแอนดรูว์ เดมี่ และเมลลี่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย
รอดตัวไป...
วิคเตอร์หันมาเห็นเขาพอดี จึงรีบยกมือทักทายมาทางเค้า ส่วนลูก้าก็หันมาด้วยเช่นกัน ทำให้เขาต้องรีบเดินไปหาทั้งสองโดยทันที
"ไง..."
"เอ็ดการ์ รอบนี้ฉันต้องเป็นหมาน้อยแน่ๆเลย TT"
"ไม่ใช่ว่านายก็เป็นหมาอยู่แล้วเหรอ?"
"ไอ้บ้า!"
เอ็ดการ์แอบแซะเพื่อนนิดนึง เพราะว่ารอบที่แล้วเขาทำแสบกับเจ้าตัวไว้มากๆ และมันก็ถึงเวลาที่เขาจะเอาคืนเสียบ้าง
"เอ็ดการ์ไปทำงานข้างบนน่ะ เป็นยังไงบ้างเหรอ?"
วิคเตอร์ที่ยืนอุ้มลูกสุนัขเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย เพราะโดยส่วนตัวแล้ว เจ้าตัวมักจะคอยถามไล่เพื่อนๆเสมอ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะไม่อยากคุยกับใครเท่าไหรนัก แต่พอมาอยู่แก๊งเดียวกับลูก้า ทุกอย่างมันก็ต้องปรับตัว เพื่อให้เข้ากับคนอื่นๆได้
"ก็ไม่ได้แย่..แต่ก็เหนื่อยมากๆเหมือนกัน"
"ถ้านายไม่ไหวก็ลาออกไปเซ่ -0-"
"ลูก้า ฉันเซ็นสัญญาไปแล้ว ลาออกไม่ได้หรอกนะ"
"อืมมม..."
วิคเตอร์รีบส่งเจ้าหมาน้อยให้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เอ็ดการ์รู้สึกผ่อนคลาย และมันก็ได้ผลตามคาดเสมอ
"นายจะอดทนทำไปเพื่ออะไร?"
"เพราะฉันมีเหตุผลบางอย่าง"
"คืออะไร? นายต้องอธิบายได้แล้วนะ เพราะว่าฉันอยากรู้มากว่าทำไมจู่ๆ นายถึงขึ้นไปทำงานเสี่ยงตายขนาดนั้น?"
กึก!
เอ็ดการ์โดนคำถามนี้ออกไปก็ถึงกับเงียบไปเลย ส่วนวิคเตอร์ที่เห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มตึงเครียด เขาก็รีบถามแทรกขึ้นมาทันที
"ลูก้า นายลืมลงแรงค์รึเปล่า?"
"วันนี้ฉันไม่ลงหรอก เพราะฉันอยากคุยกับเอ็ดการ์ตรงๆ..."
".............."
"เอ็ดการ์ ตอนนี้นายกำลังหนีอะไรอยู่รึเปล่า?"
ลูก้าถามออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้เขาชะงักไป เพราะเขารู้สึกกดดันมากๆ กับปัญหาที่มันจะทะลุออกมาอยู่แล้ว
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่ที่ฉันขึ้นไปน่ะ ก็เพราะต้องการหารายได้เสริม"
"แต่ปกตินายก็ทำงานอื่นๆได้?"
"ฟังนะ ลูก้า ฉัน - ไม่ - ได้ - เป็น - อะไร!"
"............"
"ฉันอยากได้ภาพวาดที่มันดาร์กๆ สยองๆน่ะ ก็เลยขึ้นไปหานางแบบ เพื่อวาดภาพเฉยๆ และฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะหนีหน้าพวกนายด้วย!"
เอ็ดการ์จำใจต้องโกหกทั้งหมด เพื่อตัดปัญหาต่างๆไป แต่ดูเหมือนลูก้าจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาอธิบายสักเท่าไร
และวิคเตอร์ที่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มกดดันเกินไป ก็เริ่มอธิบายให้ลูก้าฟังซ้ำอีกรอบ เพื่อให้ความตึงมันผ่อนคลายลง
ขอโทษนะลูก้า ตอนนี้ฉันโกหกนายอีกแล้วล่ะ
>จบ ตอนที่ 8<
มาอัพแล้วจ้า ขออภัยที่อัพช้านะคะ ช่วงนี้ไรท์รู้สึกดาวน์นิดนึง เพราะเครียดกับเรื่องงานนิดหน่อยค่า ส่วนเรื่องของแพทนอร์ เราขอพักไปก่อน เนื่องจากเราอัพสองเรื่องไม่ทันจริงๆค่า ใช้สมองไม่ไหว แก่แล้ว 5555+ แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามมาถึงเรื่องนี้นะคะ รักทุกคน...
ความคิดเห็น