คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณพี่สาว...?
ตอนที่ 5
คุณพี่สาว...?
ณ ห้องพักของกาลาเทีย
เวลา 10.00 น.
เอ็ดการ์นั่งอยู่ในห้องพักของผู้คุมสาวตรงโซนโซฟาเล็ก เธอชวนเขาพูดคุยไปตามประสาเด็กสาวทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสื้อผ้า เครื่องประดับสวยๆ รวมถึงการดูแลผิว ซึ่งเขาแทบจะไม่รู้จักอะไรเลย
"พี่สาวรู้จักน้ำนมบำรุงผิวกายยี่ห้อไหนบ้าง?"
เอ็ดการ์ถึงกับส่ายหน้าไปมา ทำให้กาลาเทียเลิกคิ้วขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหน ที่ไม่รู้จักน้ำนมบำรุงผิวกายมาก่อนเลย
"เอ่อ ไม่รู้เลยน่ะ ปกติไม่ค่อยใช้อะไรบำรุงผิวเท่าไร"
"ห๋า ทั้งที่ผิวพี่สาวนุ่มกว่าหนูเนี้ยนะ -0-"
"กะ...ก็พี่ดื่มน้ำทุกวันไง ^^"
"ดีจังเลย สุขภาพของพี่สาวมีภูมิต้านทานกว่าหนูอีก หนูอยากแข็งแรงเหมือนพี่สาวจัง"
เฮ้อ ยัยนี่ดูไม่ออกจริงๆหรอ? ว่าฉันเป็นผู้ชาย -*-
เอ็ดการ์นั่งคิดในใจโดยที่ไม่สามารถพูดออกไปได้ ส่วนกาลาเทียก็ชวนเขาคุยไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปครึ่งช่วงโมงแล้ว
"ว่าแต่พี่สาวชื่ออะไรเหรอ?"
กึก!
เอายังไงดี? ถ้าบอกชื่อจริงๆไป เธอคนนี้จะฆ่าฉันรึเปล่า?! ตะ..แต่ถ้าโกธรจริงๆล่ะ!? งั้นก็ไม่ต้องบอกชื่อจริงก็ได้มั้ง...
คงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
"ชื่อเอ็ด...เอ่อ..เอ็ดจังจ๊ะ ^^"
"หืม? พี่สาวเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ?"
"อ่า ไม่ใช่ๆ ชื่อนี้..มันเป็นชื่อในนามปากกาน่ะ เพราะฉันเป็นจิตรกร และจิตรกรส่วนใหญ่ก็จะมีนามปากกาเป็นของตัวเองยังไงล่ะ ^^"
โคตรแถเลยฉัน -0-
กาลาเทียทำหน้าตื่นเต้นกับสิ่งที่เขาอธิบายอย่างตั้งใจ เหมือนกับเด็กน้อยที่ตั้งใจฟังอาจารย์ตอนสอนหนังสือชัดๆ
"ว้าว พี่สาวเป็นจิตรกรเหรอ? แต่กาลาเทียเคยเห็นคนที่ทำอาชีพนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายนะคะ"
"อ่อ พอดีทางบ้านชอบงานศิลป์น่ะ ก็เลยส่งให้พี่เรียนด้านนี้ไปเลย แหะๆ"
โอ๊ย สีถลอกแล้ว -0-
"เอาเถอะๆ ยังไงกาลาเทียก็ขอโทษด้วยนะคะ ที่ถามพี่สาวมากเกินไป"
"ไม่หรอกๆ ถามได้ตลอดนะ"
เอ็ดการ์เอื้อมมือไปลูบหัวกาลาเทียอย่างลืมตัว ซึ่งเขาชอบทำแบบนี้ทุกครั้งที่สอนเด็กๆวาดภาพเสมอ ตอนที่คฤหาสน์ หรือเรียกอีกอย่างก็คือ "ความเอ็นดู" นั้นเอง
เฮ้อ ตอนนี้ว่านอนสอนง่ายดีจัง...แต่ถ้ารู้ว่าฉันเป็นผู้ชาย เธอจะฆ่าเรามั้ยนะ?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ ห้องโถงใหญ่
เวลา 17.00 น.
เอ็ดการ์ใช้เวลาอยู่กับผู้คุมสาวนานหลายชั่วโมง จนตอนนี้เธอหลับไปแล้ว ทำให้เขารีบออกมาจากห้องพัก เพื่อไปหาอะไรลงท้องในช่วงเย็นเสียก่อน
จ๊อก...
"โอ๊ย หิวจังเลย"
ชายหนุ่มเดินลงมาจากชั้นสามได้ไม่นาน สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผู้คุมคนใหม่ที่กำลังนั่งเช็ดมีดอยู่ภายในห้องของอีกฝั่ง ซึ่งเขามีชื่อว่า "อันเดด" หรือที่ลูก้ามันจะพูดติดปากเสมอก็คือ พี่ใหญ่ยาว -*-
"มองอะไร?"
กึก!
ไม่รู้ว่าทำไม่อันเดดถึงรับรู้ว่าเอ็ดการ์กำลังมองเขาอยู่ ทั้งๆที่ตนเองก็นั่งเช็ดใบมีดที่ยาวเหยียดขนาดนั้น ทำให้เขารีบหันหลังวิ่งลงไปจากชั้นสามอย่างรวดเร็ว
นะ..น่ากลัว!
เอ็ดการหนีลงมาได้สำเร็จ ก็รีบวิ่งจากชั้นสองและลงไปถึงชั้นล่างสุดของตัวคฤหาสน์ เขาวิ่งไม่ดูทางจนไปชนกับใครบางคนเข้าให้
ตุบ!
เจ้าตัวล้มลงไปนั่งชันเข่ากับพื้น เขารู้สึกมึนหัวมากๆ เพราะหน้าผากดันไปกระแทกกับอะไรสักอย่างที่แข็งพอสมควร
"เดินยังไงของนายว่ะ?"
"ขอโทษ…"
เอ็ดการ์เงยหน้าขึ้นมาดูทันที ซึ่งเขาได้เห็นชายหนุ่มร่างสูงกว่าเขาหน่อย หน้าตาเหมือนพวกนักเลง แถมยังถือไม้เบสบอลอยู่ด้วย
"นายเป็นใคร?"
"รีบลุกได้แหละ ไอ้หน้าอ่อน!"
ฮึบ!
เขาถูกจับแขนให้ลุกขึ้นจากพื้น ก่อนที่คนปริศนาตรงหน้าจะเดินขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่สนใจใยดีเขานัก และยังเดินเหมือนพวกนักเลงจริงๆล่ะนะ
หน้าตาเหมือนพวกอาหรับชะมัดเลย -0-
เอ็ดการ์ยืนมองบุคคลปริศนาไปช่วงหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินไปที่ห้องครัวเหมือนเดิม ถึงจะสงสัยขนาดไหนก็ตาม แต่ท้องของเค้าก็ร้องดังเหมือนคนอดข้าวมาเป็นอาทิตย์ ทำให้เจ้าตัวรีบจ้ำเท้าไปห้องครัวอย่างรีบเร่ง
คงมีอะไรน่าอร่อยๆอยู่ล่ะมั้ง ^^
เมื่อชายหนุ่มมาถึงห้องครัวแล้ว เขาก็เห็นว่าไฟในห้องครัวเปิดสว่างอยู่ ทำให้เจ้าตัวเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้างว่า คงมีคนทานอาหารเป็นเพื่อนเขาอยู่ล่ะนะ
"มื้อนี้อร่อยมากๆเลยนะครับ"
"คุณอันโตนิโอชอบทานเมนูนี้หรอ?"
กึก!
เอ็ดการ์หยุดเดินไปชั่วขณะ เมื่อเขาได้ยินเสียงของเมลลี่ขึ้นมา ทำให้เขาไม่กล้าเดินเข้าไปในห้องครัว และหยุดฟังทั้งสองคนคุยกันเงียบๆไป
"ขอบคุณที่สละเวลามาช่วยทำเมนูนี้ให้ผมนะครับ"
"ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจอยู่แล้ว ^^"
"ไว้ครั้งหน้าที่พบกันอีก ผมจะปล่อยคุณนะครับ"
"อืม ด้วยความยินดีเลยล่ะ ^^"
ชายหนุ่มยืนก้มหน้าฟังอยู่ไปสักพัก เขาก็ตัดสินใจหันหลังเดินจากห้องครัวไปโดยทันที ถึงแม้ว่าเขาจะหิวขนาดไหน แต่เมื่อได้ยินเสียงสนทนาเหล่านั้น เขาก็กินอะไรไม่ลงไปเลย
"หึ..."
สักวัน..ฉันต้องตัดใจจากเธอให้ได้...
>จบ ตอนที่ 5<
ความคิดเห็น