คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เมื่อพบกันครั้งแรก
ตอนที่ 4
เมื่อพบกันครั้งแรก
ณ ห้องพักของเอ็ดการ์
เวลา 09.00น.
(เอ็ดการ์)
วันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มทำงานเสริมของผม มันรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน ที่จะได้ทำงานแปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยลองมาก่อน นอกจากวาดภาพกับศึกษาเรื่องการแปรภาพมาอย่างมากมายพอสมควร แต่งานนี้ผมไม่เคยทำเลย...
คิดถูกหรือเปล่านะ?
แต่ผมตัดสินใจไปแล้วว่าจะเลือกงานนี้ คงต้องยอมทำไปก่อน เพื่อพักและรักษาหัวใจของตัวเองไปชั่วคราว
มันก็ยังดีกว่าไปเจอหน้าเมลลี่ในตอนนี้...
ผมแต่งตัวเรียบร้อยและมองตัวเองในกระจก รู้สึกว่าเสื้อผ้าของตัวเองสกปรกเหมือนกัน -*-
ก็สีมันเปื้อนจนซักไม่ออกเลย ผมเลยปล่อยให้มันเลอะไปแบบนั้นแล้วกัน...
แกร๊ง!
ผมออกจากห้องพักตัวเองอย่างไม่รีบเร่งอะไรนัก เพราะในใบสัญญาไม่ได้ระบุเวลาเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ผมต้องเข้าทำงานเสริมกี่โมง แต่ผมก็ต้องลงไปเอาอาหารให้ผู้คุมคนนั้นอยู่ดี
จะว่าไปแล้ว...
ผมเคยพบผู้คุมคนนั้นอยู่ช่วงนึง ตอนที่ผมมาที่นี่ใหม่ๆ รู้สึกว่าเธอจะนั่งรถเข็นคนป่วยตลอดเวลา และเคลื่อนย้ายด้วยการใช้มือเลื่อนล้อรถเข็นตัวเองอย่างเดียวเท่านั้น
อืม...เธอตัวเล็กกว่าผมนิดนึง ผมสีบลอนด์ขาวประกายทองอ่อนๆ และมีดวงตาสีดำสนิทเหมือนนิลแท้ ผิวกายก็ซีดเหมือนศพ
เธอน่ากลัวอยู่เหมือนกันนะ -*-
ถ้าโผล่มาตอนกลางคืนก็เล่นเอาตกใจเหมือนกันนะ แต่อย่ามาแกล้งให้ตกใจเล่นจะดีกว่า
"เอ็ดการ์..."
ควับ
ผมหันไปตามเสียงเรียกโดยอัตโนมัติ แต่พอหันไปเท่านั้น ก็อยากจะเดินหนีไปเลย เพราะคนที่เรียกผมก็คือ เมลลี่!
"นายหลบหน้าพวกเราทำไม?"
".........."
"ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ? เมื่อวานเธอทำอะไรฉันไว้ล่ะ?"
"ฉันแค่เล่นกับนายเอง ไม่เห็นต้องโกธรกันขนาดนี้เลย"
แค่เล่นๆ?
เธอไม่รู้จริงๆหรอ? ว่าผมก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ เธอทำเหมือนผมเป็นตัวตลกหรือเครื่องระบายอารมณ์ไปแล้ว
"ถ้าอันโตทำแบบนี้กับเธอบ้าง เธอจะเข้าใจความรู้สึกของฉันในวันนี้"
"แล้วเกี่ยวอะไรกับเขา?"
"มันไม่เกี่ยวกับเขาหรอก แต่ถ้าเธอถูกเขาปฏิเสธความรักบ้าง และเขากลับมาให้ความหวังเธออีก...เธอจะเข้าใจความรู้สึกของฉันเอง"
เพี้ยะ!
แปล็บ!
หึ กะแล้วว่าต้องจบลงแบบนี้ -*-
ผมถูกเธอตบหน้ามาครั้งที่สามแล้ว ไม่เจ็บหรอก แต่มันเจ็บที่ใจมากกว่า...
เจ็บจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
"นายอย่ามาแช่งฉันนะ! เขาดีกว่านายเป็นร้อยเท่า! และเขาไม่มีทางปฏิเสธความรักจากฉันหรอก"
"อืม..."
"อีกอย่างนะ ฉันได้ข่าวว่านายจะขึ้นไปทำงานข้างบนชั้นสาม นายต้องการไปบอกอะไรคุณอันโตนิโอหรือเปล่า?"
"ฉันไม่จำเป็นต้องเอ่ยเรื่องของเธอเลยเมลลี่ แต่ฉันไปทำงานเสริม เพื่อให้ลืมเธอต่างหาก"
"หึ ให้มันแน่ใจเถอะนะ"
"หมดธุระแล้วหรือยัง?"
ผมเอ่ยถามเธอไปในสภาพที่ปกติมากที่สุด ถึงแม้ข้างในผมเจ็บจนอยากจะตะโกนใส่เธอก็ตาม เมลลี่เลิกคิ้วและถอนหายใจใส่ผม ก่อนจะเดินชนไหล่ผมไป เพื่อเดินกลับห้องพักตัวเอง
"ไว้นายเลิกทำตัวน่ารำคาญเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาเป็นเพื่อนกับนายแล้วกัน"
"ถ้ามันทำให้เธออึดอัดจนถ่ายไม่ออก ก็ไม่ต้องฝืนทนหรอกนะ"
"เอ็ดการ์!"
"ขอตัวก่อนนะ"
ผมพูดจบก็เดินลงบันไดไปทันที เพราะไม่อยากสนทนาอะไรกับคนอย่างนี้อีกแล้ว เผลอๆอาจจะมองหน้าเธอไม่ติดด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ไม่โกธรเธอหรอกนะ
แต่เกลียดไปเลยดีกว่า!
.
.
.
ณ ห้องพักของกาลาเทีย
เวลา 09.45 น.
ผมเรทเวลาไปตั้ง 15 นาที! มันเกิดความผิดพลาดบางอย่างที่ทำให้ต้องมาสายขนาดนี้ -*-
เพราะห้องครัวด้านล่างเกิดเหตุไฟไหม้ฉับพลันขึ้นมาแน่นอนว่าคนที่วิ่งดับไฟหัวหมุน คงเป็นคุณแจ็คเพียงคนเดียว
ส่วนคนต้นเหตุก็คือ คุณเอ็มม่า สาวชาวสวนที่ดูเพี้ยนๆเหลือเกิน เวลาคุยกับเธอที ก็เหมือนจะพากันไม่รู้เรื่องไปด้วย -*-
คิดถูกแล้วล่ะ ที่ไม่ไปทักทาย
ผมยืนถือถาดอาหารอยู่หน้าห้องพักของคุณกาลาเทีย ซึ่งมันเงียบมากๆ แถวรอบตัวก็ดูเงียบแปลกๆ มันช่างหลอนและดูน่าขนลุก
แต่สิ่งรอบตัวแบบนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวหรอกนะ เพราะผมไม่ค่อยกลัวกับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่
เอาล่ะ จะเคาะประตูแล้วนะ
ก๊อกๆ...
ผมตัดสินใจเคาะประตูไปและยืนรอเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาต้อนรับ รู้สึกกังวลนิดๆ แต่ก็ยังฝืนตัวเองต่อไป
เงียบสนิท...
ก๊อกๆ!
ผมเพิ่มความแรงในการเคาะประตูไปอีกรอบ แน่นอนว่ารอบนี้มีเสียงโวยวายจากด้านในห้องด้วย ก่อนที่ผมจะกำถาดอาหารอย่างไม่รู้ตัว เพราะประตูห้องพักกำลังจะถูกเปิดออก
แกร๊ง!
ตึกตัก..ตึกตัก..ตึกตัก
แอ็ดดดดด....
ประตูห้องพักถูกเปิดออกมาช้าๆ ผมหลับตาลงทันที เพราะสติของผมกำลังกระจาย และตอนนี้กำลังควบคุมตัวเองไม่ให้กลัวผู้คุมที่อยู่ตรงหน้า
ทำยังไงดี?! ร่างกายมันสั่นไปหมดแล้ว!
"เอ๊ะ?!"
กึก!
เสียงร้องทักตกใจของผู้คุมกฎดังขึ้นมา ทำให้ผมรีบลืมตาอย่างลืมตัว และผมก็ได้เจอกับเธอจนได้...
กาลาเทีย...
"สวัสดี ยินดีที่ได้พบกันนะคะ คุณพี่สาว ^^"
"ห้ะ..."
พะ...พี่สาว บ้านเธอสิ! ยัยผีจูออน! ยัยบ้า!
>จบ ตอนที่ 4<
ความคิดเห็น