คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานดูแลคนป่วย
ตอนที่ 2
งานดูแลคนป่วย
[ 1 สัปดาห์ผ่านไป]
ณ ห้องโถงใหญ่
เวลา 12.00 น.
(เอ็ดการ์)
วันนี้ผมอาการดีขึ้นมาหน่อย หมอบอกว่าระบบภายในของผมกับมาปกติแล้ว และมันแปลกมากที่ผมรอดชีวิตมาอย่างปาฏิหาริย์!
ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า ตัวเองถูกอู่ฉางทำร้ายจนไส้แตกขนาดนั้น แถมยังสลบไปเกือบสามอาทิตย์ มาทบทวนแต่ละที มันก็แอบขนลุกเหมือนกัน -*-
ตึก ตึก ตึก...
ผมเดินลงมาจากบันไดชั้นสอง เพื่อลงไปสูดอากาศหายใจบ้าง ถึงแม้ว่ามันจะมีแต่ฝุ่นละอองก็เถอะ แต่มันก็ยังดีกว่าอยู่แต่ในห้อง
"โย่ว เอ็ดการ์!"
ควับ!
ผมได้ยินเสียงร้องทักมาจากด้านซ้ายมือ พอหันไปก็เป็นวิลเลียมนั้นเอง เขามาพร้อมกับแฟนของลูก้า "ไม่สิ...ต้องบอกว่าพวกเขาอยู่กันสามคนมากกว่า!"
"ฟื้นแล้วหรอ? ฉันดีใจที่นายรอดนะ"
"อ่า ขอบคุณ"
"เอ็ดการ์ นายต้องลงแมทซ์จัดอันดับกับฉันด้วยนะ!"
"โอเค ตกลง"
ผมยอมรับว่าไม่ค่อยถูกชะตากับแฟนลูก้าเท่าไหร่ เพราะเหมือนเธอไม่จริงใจยังไงไม่รู้ พูดคุยด้วยแล้วรู้สึกอึดอัด รำคาญแปลกๆ -*-
"งั้น ขอตัวก่อนล่ะ...พอดีฉันหิว"
"โอเคเลย แล้วเจอกันใหม่นะ"
"อืม"
ผมเดินออกมาจากสองคนนั้น เพื่อไปที่ห้องครัว แต่ทว่าพอเดินไปใกล้ๆจะถึงห้องทานอาหารนั้น ผมก็ได้ยินเสียงเมลลี่ลอยออกมาจากห้องนั้นพอดี
"ฉันว่านายโคตรเรื่องมากเลย!"
"เอ้า ทำไมเธอต้องว่าฉันด้วยเล่าาา"
เหมือนเธอกำลังพูดคุยกับลูก้าแน่ๆ ผมต้องออกจากห้องนี้เสียก่อน เพราะผมยังทำใจจากเธอไม่ได้เลย...
หมับ!
เฮือก!
"อ้าว สาวน้อย~ มายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะจ๊ะ?"
สาวน้อย พ่อง!
ผมรีบหันไปดูว่าใครกันที่เรียกผมอยู่ทางด้านหลัง แต่พอหันไปเท่านั้น ก็เห็นว่าเควินหรือคาวบอยจอมหลีสาวประจำคฤหาสน์นั้นเอง
ผมไม่ชอบหมอนี่เลย -*-
"มายืนแอบทำไมล่ะ หื้มมม?"
"ชูว์ ~ นายควรเงียบไป...
"อ้าว เอ็ดการ์!"
กึก!
ผมถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่สามารถหลบซ่อนลูก้าได้แล้วจริงๆ หมอนั้นรีบมากอดไหล่ผม และลากให้ผมเข้าไปในห้องทานอาหาร
"ทำไมนายไปยืนแอบอยู่ตรงนั้น?"
".........."
ลูก้าเป็นเพื่อนคนเดียว ที่ผมอยากจะใช้ตีนตบหน้ามันเหลือเกิน นอกจากจะเสียงดังแล้ว ยังบังคับให้ผมนั่งลงข้างๆเมลลี่อีก
แม่งเอ๊ย อยากหายไปจากตรงนี้ชะมัด!
"ยินดีด้วยที่นายหายเป็นปกติแล้วนะ ^^"
บรุษไปรษณีย์หรือ "วิคเตอร์" เขาคือเพื่อนอีกคนที่อยู่ด้วยแล้ว สบายหูมากที่สุด เพราะเขาจะพูดแต่เพียงเรื่องที่จำเป็นแค่นั้น
ต่างจากไอ้นักโทษนี้มากเลยใช่ไหมล่ะ -*-
"ว้าว ~ ทำไมนายเงียบไปล้าาา?"
"ไม่เอาหน่า ลูก้า นายอย่าไปเซ้าซี้เขาซิ -*-"
"อ้าว ก็ฉันเป็นห่วงเขานิ"
"แต่เอ็ดการ์เพิ่งฟื้นตัวนะ! ไอ้โง่เง่า!"
"เอ้า เจ๊ดัมมี่ อย่าตบหัวผมมม TT"
ระหว่างที่ผมนั่งก้มหน้ามองเค้กตรงหน้า ท้องไส้ของผมก็ร้องโครมคราม รู้สึกหิวจนท้องจะฉีกอยู่แล้ว
หมับ!
"อึก!"
จู่ๆเมลลี่ก็เอื้อมมือมาจับต้นขาผมเฉยเลย เธอไม่ได้จับธรรมดาเสียด้วย แต่เธอบีบต้นขาผมอย่างแรง ทำให้ผมรีบหันไปมองหน้าเธอ
"ไง...^^"
"อะ...อืม"
ผมเอื้อมมือไปคว้าขนมปังมาแทน และนำเข้าปากอย่างไว จนเผลอเคี้ยวแรงจนกัดเข้าริมฝีปากตัวเอง และลูก้าก็หันมาถามผมจนได้
"นายเป็นอะไรไปน่ะ?"
"เอ่อ ฉันแค่หิวมาก...จนเผลอกัดปากตัวเอง"
"เอ้า ใจเย็นๆนะ ^^"
ผมพยายามไม่สนใจมือเรียวเล็กของเธอ ที่กำลังลูบไล้ต้นขาของผมอยู่ ไม่เข้าใจเลยว่า เธอต้องการอะไรจากผมกันแน่ ทั้งๆที่ผมก็พยายามตีตัวออกห่างจากเธอแล้วแท้ๆ
หมับ...ลูบ..ลูบ
บ้าจริง ขนลุกไปหมดแล้ว!
มือของเธอลูบไล้ไปตามต้นขาของผม และขยับขึ้นมาเรื่อยๆ จนมันใกล้ถึงเป้ากางเกงผมแล้ว
"อย่าจับนะ!!"
พรวด!
เพล้ง!
ผมเผลอลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างแรง จนขวดเหล้าของดัมมี่ตกลงกับพื้นแตกกระจายไปหมด ทุกคนในวงต่างหันมามองทางผมอย่างตกใจ แต่เมลลี่กับค่อยๆยิ้มออกมาเบาๆราวกับกำลังจะบอกว่า"รู้สึกดีมาก...ที่ได้เล่นกับความรู้สึกของผม!"
"แงงง~ ขวดเหล้าของฉานนน TT^TT"
"ดะ..ดัมมี่ ฉันขอโทษนะ!"
"แงงง~ ไม่เป็นไร..ฮือออออ TT^TT"
ผมตัดสินใจรีบวิ่งออกมาจากห้องอาหาร รู้สึกได้ว่ามีคนวิ่งตามผมมาติดๆ แต่ผมไม่สนแล้วล่ะ ขอแค่ได้ออกมาจากจุดที่ไม่ควรอยู่ก็พอ
หนีไปที่สวนดีกว่า!
ตึก ตึก ตึก!
แกร๊ง!
ปัง!
"แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก"
ปังๆ!
"เอ็ดการ์ เปิดประตูให้ฉันหน่อย!"
บ้าจริง นายยังจะตามฉันมาอีกหรอ!?
ผมล็อคประตูสวนหลังคฤหาสน์สำเร็จ ก็เดินมานั่งที่ม้าหินตรงลานน้ำพุ ยอมรับว่าเหนื่อยจนปอดโยก เพราะไม่ได้วิ่งมานานหลายสัปดาห์
"เฮ้อ..."
ผมนั่งลงที่ม้าหินอ่อนสีขาวตรงลานน้ำพุ บรรยากาศตอนนี้เย็นสุดๆ คงอยู่ในช่วงหน้าฝนพอดีด้วย อากาศก็เย็นเหมือนหน้าหนาว
เหมือนผมคงต้องหลบหน้าคนในแก๊งสักพักล่ะ...ไม่อย่างนั้น ความแตกแน่ๆ -*-
********************************************************************
ณ โถงทางเดิน
เวลา 19.00 น.
เอ็ดการ์ทานอาหารเสร็จแล้ว ก็รีบออกจากห้องอาหารโดยทันที เพราะเขาไม่ต้องการเห็นหน้าเมลลี่อีก ถึงแม้ชาวแก๊งจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงก็ตาม เว้นเพียงแต่แอนดรูว์ที่ดูเหมือนจะเข้าใจเขาเป็นพิเศษเท่านั้น
"ถึงจะหลบหน้าขนาดไหน...ยังไงก็ต้องเจอกันเต็มสักวันล่ะนะ -*-"
ชายหนุ่มเดินไปที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ตรงห้องวังใต้น้ำที่ยังสร้างไม่เสร็จ เพื่อหาอะไรหายามว่างสำหรับผู้รอดชีวิต ซึ่งงานเหล่านี้เหมาะสำหรับเซอร์ที่ต้องการหารายได้เสริมจากการหาเพชรม่วง,กระดุมแดง,จิ๊กซอ และเสื้อผ้าเป็นต้น มีงานมากมายรายอย่างที่เขาได้ไล่อ่านไปเรื่อยๆ แต่กับไม่มีงานเสริมที่เขาถูกใจเลย
บอร์ดประชาสัมพันธ์ของเดอะริปเปอร์ วันที่ 12 เดือนตุลาคม ประจำปี 2020
1.งานดูแลเสื้อของมาดามเรด [ขอผู้หญิงเท่านั้นนะจ๊ะ!]
2.งานผู้ช่วยล้างอุปการณ์เครื่องมือของลูซิโน่ ที่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์ [ขอคนที่ทนกับสารเคมีได้และไม่สำออย!]
3.งานล้างจาน,ทำอาหารผู้ช่วยเดอะริปเปอร์ (รับคนไปแล้ว)
4.งานเช็ดจรวดของโจ๊กเกอร์ [ขอคนมือเบา ปากไม่หมา และตรงต่อเวลา! ปล.หากเป็นผู้หญิงสนใจเป็นพิเศษ]
5.งานผู้ช่วยเย็บตุ๊กตาของลีโอ [ได้ทุกเพศ ทุกวัย แต่ต้องเย็บสวยเท่านั้น!]
6.งานดูแลผู้คุมสาว [โปรดอ่านรายละเอียด]
6.1.ผู้คุมสาวหรือกาลาเทีย เธอป่วยเป็นอัมพาตครึ่งซิกซ้าย ไม่สามารถทรงตัวได้หรือยืนได้เหมือนคนปกติ รวมถึงการสวมเสื้อผ้า,และการพาไปอาบน้ำด้วยเช่นกัน
6.2. งานหลักที่ต้องทำคือ การป้อนอาหาร,ป้อนยา,ดูแลเรื่องการทำความสะอาดของร่างกายของเธอ รวมถึงการดูแลห้องพักของเธอด้วย
6.3. สามารถขึ้นไปพักบนชั้นสามได้ และต้องพักห้องเดียวกับคุณกาลาเทียด้วย [ขอคนไม่กลัวผีนะ]
6.4. คุณสมบัติ: รับทั้งเพศชาย-เพศหญิง อายุไม่จำกัด ขอเพียงมีใจรักเรื่องการดูแลคนป่วยก็พอ
6.5.หากสนใจรับงานนี้ หยิบใบประกาศที่พบเห็นในบอร์ดประชาสัมพันธ์ และขึ้นมาพบที่ห้องทำงานของเดอะริปเปอร์ ที่ชั้นสาม เพื่อสอบถามความแน่ใจอีกครั้ง
งานนี้เหมือนจะหน้าสนใจดีนะ?
เอ็ดการ์หยิบใบประกาศนั้นจากบอร์ดไปและยืนอ่านอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่บันได เพื่อเดินทางไปสู่ชั้นสาม
ถ้าฉันหาอะไรทำไป..ก็คงไม่ต้องคิดมากจนฟุ่งซ่านล่ะนะ!
>จบ ตอนที่ 2<
ความคิดเห็น