คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การฟื้นตัวของเอ็ดการ์
ตอนที่ 1
การฟื้นตัวของเอ็ดการ์
ภาพวาด คือ สิ่งที่ทุกคนเก็บภาพเหล่านั้น เอาไว้ในความคิดและนำภาพที่เห็นมาวาดลงในผ้าใบสีขาวบริสุทธิ์ แต่งเติมสีสันตามความต้องการลงในผ้าใบนั้น…
หากใครที่ไม่เข้าใจเรื่องงานศิลป์ ก็มักจะไม่เข้าใจกับผลงานเหล่านี้
บางคนก็มักจะมองด้วยความสวยงาม ชื่นชม ปราบปลื้ม ยินดี ส่วนบางคนก็บอกว่ามันสิ้นเปลื้องพลังงานชีวิต ไร้สาระ สิ้นเปลื้องเงินกับการซื้อสีในแต่ละครั้ง...
หลายคนหลายมุมมอง มันเหมือนกับแม่สีที่แตกต่างกันออกไป สีน้ำก็เหมือนชีวิตของเราที่มักจะเปลี่ยนผันไปตามกาลเวลา
แต่ถ้าหากสีนั้นได้เน่าไป ชีวิตของเราก็ไม่ต่างจากตกอยู่ในขุมนรก!
.
.
.
.
.
.
"เจ้าอยากตายนักรึ!?"
ชายหนุ่มสูงโปร่งกว่าเขาหลายเท่ากำลังยืนตากฝนอยู่ที่ใดที่หนึ่ง พร้อมกับถือภาพวาดในมือที่ยับยู่ยี่จนไม่เหลือชิ้นดี
ภาพวาดของผม?
ชายหนุ่มมองที่ภาพนั้นอย่างไม่พอใจ เพราะภาพวาดที่เป็นเหมือนทุกสิ่งสำหรับเขา กำลังได้รับความเสียหายจนไม่เหลือชิ้นดี ทำให้เขาตวาดกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดังสนั่น ซึ่งสู้กับเสียงฝนที่ตกหล่นลงพื้นไปด้วย
"ผมจะไม่ยอมให้ภาพวาดของผม...ถูกยับยี่อีกแล้ว!!"
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าของภาพวาดได้กล่าวออกมา ร่างสูงโปร่งที่ถือร่มยาวก็ยกร่มขึ้น และแทงที่ช่องท้องของเจ้าของภาพวาดนั้นอย่างไม่ทันตั้งตัว!
ฉึก!!
"อ๊ากกกกกก!!"
“ปากดีเช่นเจ้าน่ะ ลงนรกไปเสียเถอะ!!”
.
.
.
.
.
.
[ 2 อาทิยต์ผ่านไป]
ณ ห้องพักของเอ็ดการ์
เวลา 19.00 น.
เฮือก!
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาจากความฝันประหลาด ที่เล่นทำเขาเหงื่อตกเป็นน้ำ เค้าไล่มองไปบนเพดานห้องอย่างตกใจ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
"อึก!"
พอยันตัวลุกขึ้นมาได้ไม่นาน ความเจ็บปวดที่ช่องท้องก็แปล็บขึ้นมายันสมอง เขาเอามือกุมหน้าท้องตัวเองด้วยความเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกถึงความชื้นแฉะของฝ่ามือจนค่อยๆเอามือออกมาดู
เลือด!?
เจ้าตัวถึงกับตาโต เขาตกใจกับของเหลวที่ไหลซับออกมาจากร่างกาย ทำให้ต้องนอนหงายลงไปบนเตียงอีกครั้ง มันเริ่มปวดรุนแรง เพราะบาดแผลมันฉีกขาด
"โอย..."
เสียงร้องเล็กๆดังออกมาจากริมฝีปากชมพู เขานอนตะแคงเอามือกุมหน้าท้องตัวเองเอาไว้ จนมือไม้สั่นเทาด้วยความเจ็บปวดทรมานเกินทน
"เอ็ดการ์!?"
เสียงของหญิงสาวรายหนึ่งดังมาจากประตูห้อง ซึ่งเธอรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของชายหนุ่มดังกล่าว เอ็ดการ์ไม่สนใจว่าใครที่เข้ามา เพราะมันเจ็บจนชาไปทั้งตัวแล้ว
"คุณเอมิลี่!!"
"ฉันมาแล้ว!"
"โอ๊ย มันปวดมากเลย!"
พรึ่บ พั่บ!
เขากัดฟันร้องดิ้นอยู่ดับเตียงอย่างทรมาน จนรู้สึกถึงความเจ็บจิ๊ดที่ต้นแขน พอเหลือบตาไปมองก็พบว่าเป็นเข็มฉีดยา ที่กำลังถูกฉีดโดยผู้หญิงคนนึง
"โอย..."
เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้น...แรงขึ้น..และแรงจนเหมือนจะหลับใหลไปดื้อๆ ก่อนที่ความเจ็บปวดนั้นจะค่อยๆเบาบางลงตามลำดับลงไป
"คุณมองฉันสิ!"
"...เอ่อ...."
"เขากำลังจะสลบ..."
"เอ็ดการ์..."
สติของเขากลับมาอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าที่เอ่อไปด้วยน้ำตาค่อยๆลืมขึ้น ก่อนจะเห็นหญิงสาวในชุดสีครีมและหญิงสาวในชุดพยาบาล
"คุณเอ็ดการ์ หายปวดท้องแล้วสินะคะ ^^"
"คุณหมอ...?"
"อ่า เขาจำฉันได้ล่ะ! นึกว่ายาแก้ปวดชนิดรุนแรงนี้ จะทำให้เขาสลบซะอีก"
"นายเก่งจังเลยนะ ^^"
เมลลี่?
ชายหนุ่มค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาให้หญิงสาวตรงหน้า เธอคือเพื่อนสนิทของเขาอีกคน ที่มักจะคอยช่วยเหลือเค้าเสมอ แต่แน่นอนว่า "เขาคิดไม่ซื่อกับเธอ"
"เดี๋ยวฉันจะไปเอาข้าวโอ๊ตมาให้คุณนะคะ ระหว่างนี้ก็อยู่กับเพื่อนไปก่อน"
"ครับผม"
เอมิลี่เดินออกจากห้องพักของเขาไป ก่อนจะปิดประตูอย่างแผ่วเบา ทำให้เหลือแค่เขากับหญิงสาวในชุดกีฎวิทยาเท่านั้น
"เอ็ดการ์..."
"หืม?"
"ฉันขอบใจนายมากๆนะ ที่ช่วยชีวิตฉันไว้"
"ไม่เป็นไรหรอก...มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วนิ...ที่ต้องปกป้องเธอไง ^^"
ชายหนุ่มยิ้มออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปมือเรียวของหญิงสาว แต่เธอกับชักมือออกและเอามือมากอดอกแทน
"ฉันรู้นะ ว่านายคิดอะไรกับฉัน"
กึก!
สีหน้าของเอ็ดการ์เจื่อนลงไปดื้อๆ และรีบหลบสายตาไปทางอื่น ส่วนเมลลี่ก็ทำหน้าไร้อารมณ์ใส่ และเอ่ยออกมาต่อ
"นายก็รู้ดีว่า กฎของแก๊งเราคืออะไร?"
"เอ่อ…"
"ว่าห้ามคนในแก๊งรักกันเอง ลูก้าก็ประกาศชัดเจนแล้วนไม่ใช่เหรอ?"
"..........."
"ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครว่านายแอบชอบฉัน และคิดไม่ซื่อกับฉันมาตลอด...โอเคนะ ^^"
หญิงสาวพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะหันหลังเดินไปที่ประตูอย่างไม่สนใจใยดีเค้าอีก
"เธอ…ชอบอันโตนิโอหรอ?"
"...ใช่ ฉันชอบเขา"
"งั้น...ก็ขอให้เธอสมหวังกับเค้าแล้วกัน"
"อืม ขอบใจ"
ตึง!
หญิงสาวฟังจบก็เปิดประตูออกจากห้องไปทันที ทำให้เหลือเพียงแค่เอ็ดการ์อยู่ในห้องเพียงคนเดียวเท่านั้น
เฮ้อ ฉันฟื้นมาทำไมกัน? ฟื้นมาก็นกเลย -*-
เอ็ดการ์นอนเอามือก่ายหน้าผากมองเพดานห้องเงียบๆ เขาหลับตา เพื่อสงบใจไม่ให้เศร้าหมองไปกว่านี้
แกร๊ง!
แอ๊ดดด...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง เอ็ดการ์รับหันไปมองทันที ก็เห็นว่าเป็นนักโทษหนุ่ม ที่เป็นเพื่อนแก๊งเดียวกับเค้า ก็ทำให้เรียบเฉยใส่
"ไง เอ็ดการ์!"
"จะเสียงดังทำไม?"
"โอ๊ะ ขอโทษๆ ^^"
"..........."
นักโทษหนุ่มเดินเข้ามาให้ห้องกับอีกคนที่ทำอาชีพเป็นนักเฝ้าหลุมศพ เขามีชื่อว่า "แอนดรูว์" ทั้งสองเดินมาที่เตียงนอนของเอ็ดการ์ เพื่อมาดูอาการเขาใกล้ๆ
"นายหลับไปตั้ง 2 อาทิตย์เลยนะ"
"ห๊ะ สะ...สองอาทิตย์เลยหรอ!?"
"อืม นายหลับไป เพราะถูกอู่ฉางใช้ร่มแทงที่ท้อง...เห็นหมอบอกว่านายถึงกับไส้ไหลออกมาเลย"
สะ...ไส้ไหลเลยหรอ!?
เอ็ดการ์ถึงกับหน้าซีดลงไป เมื่อได้ยินเรื่องราวจากปากของแอนดรูว์ ส่วนลูก้าที่นั่งเอียงคอมองอยู่นั้น ก็พูดเสริมขึ้นมาอีก
"นายอย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าเอาตัวเองไม่เสี่ยงอีกล่ะ เจ้าเด็กน้อยยย ^o^"
"เด็กน้อยบ้านนายสิ -*-"
"แต่จะว่าไป...เมื่อกี้เห็นเมลลี่ออกมาจากห้องของนายแล้วเธอมาเยี่ยมนายตั้งนานแล้วหรอ?"
"เธอมาดูอาการฉันเฉยๆ..."
แอนดรูว์สังเกตได้ว่า เอ็ดการ์กำลังมีเรื่องอะไรปิดบังเขาอยู่ ทำให้ตนเริ่มออกอุบายให้ลูก้าออกจากห้องไปก่อน
"ลูก้า ฉันอยากกินขนมหวาน"
"ก็ไปเอาขึ้นมากินสิ"
"ไม่ล่ะ นายลงไปเอามาให้ฉันหน่อยสิ จะได้เผื่อเอ็ดการ์ด้วยไง"
"ก็ได้ๆ เซ้าซี้จัง! -0-"
ลูก้ายอมลงไปเอาขนมหวานตามที่แอนดรูว์ได้ร้องขอเอาไว้ ทำให้ในห้องเหลือเพียงสองหนุ่มเท่านั้น และเมื่อนักโทษหนุ่มได้จากไปไกลแล้ว เขาจึงเอ่ยถามออกมา
"เอ็ดการ์ นายมีเรื่องอะไรที่อยากจะบอกฉันหรือเปล่า?"
"..........."
ชายหนุ่มที่นอนมองเจ้าของคำถามก็เงียบไปดื้อๆ เขาเอามือมาก่ายหน้าผากอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าเชิงปฎิเสธไป
"ไม่มีหรอก..."
"แต่นายปกป้องเมลลี่ขนาดนั้น...นายชอบเธอเหรอ?"
กึก!
"............"
"ปกติ...ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะ แต่ครั้งนึงนายเคยช่วยฉันไว้ เพราะงั้นนายเล่ามาเถอะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย?"
"แอนดรูว์..."
"?"
"นายสัญญากับฉันได้มั้ย? ว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกลูก้า วิคเตอร์ และดัมมี่?"
"อืม ฉันสัญญา"
เอ็ดการ์เอามือออกจากหน้าผาก และประสานมือทั้งสองไว้ที่หน้าท้อง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด
"ใช่ นายเข้าใจถูกแล้วว่า "ฉันชอบเมลลี่" แต่วันนี้เธอก็พูดตรงๆกับฉันแล้วว่าเธอไม่ได้สนใจฉัน.... อีกอย่างกฏของแก๊งเรา ตามที่ลูก้าเคยบอกไว้ว่า "ห้ามคนในแก๊งรักกันเอง เพราะมันทำให้มองหน้ากันไม่ติด และเป็นเพื่อนกันต่อไปไม่ได้..."
"อืม แล้วยังไงต่อ?"
"วันนี้ฉันฟื้นขึ้นมาเมลลี่มาเยี่ยมฉันเหมือนเคย แต่เธอปฏิเสธความรักของฉันแล้วล่ะ...และเธอก็บอกว่า...
"...ว่า?"
"เธอชอบอันโตนิโอ"
เมื่อแอนดรูว์ได้ยินประโยคที่เมลลี่พูดกับเอ็ดการ์นั้น ก็ถึงกับถอดสีหน้าไปเลย เพราะผู้คุมที่เขาเอ่ยมานั้น มันน่ากลัวสำหรับเขามาก
"ธะ...เธอชอบคนแปลกๆเนี้ยนะ!?"
"ชูว์~ นายอย่าเสียงดังสิ -*-"
"อะ...อืม ขอโทษ T^T"
"เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ..."
เอ็ดการ์นอนมองเพดานต่อไป เพราะรู้สึกว่าน้ำตามันเริ่มเอ่อออกมาจนร้อนผ่าว ก่อนจะตัดสินใจยกแขนมาปิดบังใบหน้าเหมือนเดิม
"เอ็ดการ์...นายร้องไห้หรอ?"
"ฉันกำลังหัวเราะมั้ง -*-"
"............."
แกร๊ง!
สุดท้ายความเงียบก็ถูกทำลายลง เพราะลูก้าได้กลับมาพร้อมกับขนมหวานในมือ
"ขนมมาแล้วจ้า ^^"
เอ็ดการ์ค่อยๆหันตัวนอนตะแคงไปอีกฝั่ง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมา ทำให้รีบเขารีบคลุมผ้าห่มถึงหัวโดยทันที
"เอ้า เอ็ดการ์จะนอนแล้วเหลอ!?"
"อืม ฉันง่วง"
ชายหนุ่มพูดตัดบทสั้นๆไปเพียงเท่านั้น ส่วนแอนดรูว์ก็รีบพาลูก้าออกไปข้างนอก และปิดประตูห้องอย่างเบามือ
สักวัน...ฉันจะต้องเข้มแข็งให้ได้!
>จบ ตอนที่1<
แค่ตอนแรกเอ็ดการ์ก็นกไก่กามาม่าปลากระป๋องเลยจ้า 555555555+
ความคิดเห็น