บันทึกเอาไว้ในผืนแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #8 : กบ

ในกะลาที่มืดมิดสนิทนั้น

โลกของฉัน...แสนยิ่งใหญ่ กว้างไกลวิถี

ฉันลองลิ้ม ชิมรส บทกวี

ว่าท้องฟ้ากะลานี้...ช่างงดงาม

มองผ่านรูของกะลาที่ยิ่งใหญ่

ตามแสงดาวที่ห่างไกล-ตั้งคำถาม

ที่ฟ้านอกกะลานี้มีเขตคาม

ดาวยังคงวับวาม...อยู่เช่นไร?

เห็นฉันเห็น-ดาวดวงนี้มีเพียงหนึ่ง

แต่ใจยังคงดื้อดึงไม่หวั่นไหว

ฝันฉันฝัน-คล้ายฉันนี้อยู่ที่ไกล?

กะลาฉันนั้นกว้างใหญ่...กว่าทุกทุกวัน?

ฉันฝันเห็นล้านแสงดาววับวาวฟ้า

กะลานี้ช่างตื่นตากว่าที่ฝัน

ฉันเคยคิดว่าฉันไปติดในนั้น

ฉันสงสัย ในฟ้าของฉัน...ว่ามันไม่จริง...

ฉันยอมออกจากฟ้านี้ที่เป็นหนึ่ง

เพื่อเข้าถึงฟ้าที่ฝันอันงามยิ่ง

ยอมเป็นกบตัวน้อยน้อยคอยแอบอิง

ดีกว่าสิงในกะลาว่าใหญ่โต

ฉันจะออกจากตรงนี้ได้อย่างไรเล่า?

กบอย่างฉันมันแสนเศร้าและเง่าโง่

กะลาฉันทับฉันไว้ตั้งหลายกิโล

ฉันจะโผผลักที่ไหนใต้ฟ้านี้

ฉันร้องบอก บอกความหวัง คอยตั้งคำถาม

บอกว่าฉันมี รูป-นาม อยู่ที่นี่

ฉันได้ยินเสียงแว่วดังคล้ายหวังดี

สลายกับเสี้ยวนาที...แล้วจากไป

“ฉันยินเสียงคล้ายพร่ำบ่นปนรับรู้

คุณยังอยู่ที่ตรงนั้น-เหมือนกันใช่ไหม?

คุณขังคุณอยู่ข้างนอก-ฝากบอกไป

ฉันไม่เคย คิดเสียใจ...ที่ถูกลืม”