เรื่องเล่าจากอีเมล

ลำดับตอนที่ #7 : กำลังใจให้ครู

คุณครูทอมป์สันโกหกนักเรียนชั้น ป.5 ของครูทั้งชั้นซะแล้ว 

ตั้งแต่วันแรกเลยด้วย คุณครูบอกเขาว่าครูรักเด็กๆ เท่ากันหมดเลย 

แต่นั่นก็เป็นไปไม่ได้ เพราะว่ามีเด็กตัวเล็กๆ 

ท่าทางขี้เกียจคนนึงชื่อ เท็ดดี้ สต๊อดดารด์ 

ครูทอมป์สันได้จับตาดูเท็ดดี้มาปีนึง และสังเกตุว่าเขาไม่ค่อยเล่นดีๆ กับเด็กคนอื่นเท่าไหร่ 

เสื้อผ้าของเขาสกปรก และเค้าตัวเหม็นหึ่งอยู่ตลอดเวลาด้วยแหละ 

และบางทีเท็ดดี้ก็เกเรด้วย ถึงขั้นที่ว่าครูทอมป์สันสนุกกับการตรวจของเท็ดดี้ด้วยหมึกสีแดง 

กากบาทไปหนาๆ และใส่ตัว F ตัวใหญ่ๆ ลงไปบนหัวกระดาษที่โรงเรียนที่คุณครูทอมป์สันสอน  

คุณครูต้องทบทวนประวัติของเด็กแต่ละคนด้วย 

 

และครูก็ไม่ยอมตรวจประวัติของเท็ดดี้จนกระทั่งเหลือแฟ้มสุดท้าย 

แต่ทันใดนั้นเมื่อคุณครูตรวจแฟ้มเข้า 

ครูทอมป์สันก็แปลกใจใหญ่เลยครับ 

 

เมื่อพบว่าครูชั้น ป.1ของเท็ดดี้วิจารณ์มาว่า 

"น้องเท็ดดี้เป็นเด็กที่ฉลาดและร่าเริง 

ทำงานเรียบร้อย มารยาทดี เป็นเด็กที่น่ารักมากทีเดียว" 

 

คุณครูที่สอนเท็ดดี้ตอน ป.2 เขียนว่า 

"เท็ดดี้เป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก เพื่อนๆ ชอบกันทุกคน 

แต่กำลังมีปัญหาเพราะแม่ของเท็ดกำลังป่วยหนัก 

และชีวิตทางบ้านต้องลำบากมากแน่ๆ" 

 

คุณครูที่สอนเท็ดดี้ตอน ป.3 เขียนว่า 

"เขาเสียใจมากที่เสียแม่ไปเขาพยายามเต็มที่แล้ว  

แต่คุณพ่อก็ไม่ค่อยให้ความรัก ความสนใจเขาเท่าไหร่ 

และชีวิตที่บ้านเขาต้องส่งพลกระทบต่อเขาแน่ๆ 

ถ้าไม่มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ" 

 

คุณครูที่สอนเท็ดดี้ตอน ป.4 เขียนว่า 

"เท็ดดี้ไม่ยอมเข้าสังคมและไม่ค่อยสนใจการเรียนเท่าที่ควรไม่ค่อยมีเพื่อน 

และหลับในห้องเรียน" 

 

ตอนนี้ คุณครูทอมป์สันรู้ถึงปัญหาแล้ว 

และอับอายในการกระทำของตนเองมาก 

 

ครูรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมอีกเมื่อนักเรียนในห้องซื้อของขวัญวันคริสต์มาสมาให้ 

ห่อในกระดาษสีสดๆ พร้อมผูกโบว์อย่างดี ยกเว้ณแต่ของเท็ดดี้ 

ของขวัญของเท็ดดี้ถูกห่ออย่างหยาบๆ ในกระดาษลูกฟูกหนาๆ 

ที่ได้มาจากถุงใส่กับข้าว 

 

ครูทอมป์สันกัดฟันเปิดกล่องของเท็ดดี้ดูกลางกองของขวัญอื่นๆ 

 

เด็กบางคนเริ่มหัวเราะเมื่อเห็นว่าเท็ดดี้ให้กำไลลูกปัดที่ไม่ครบเส้น 

และขวดน้ำหอมที่เหลือน้ำอยู่ก้นขวดแก่เธอ 

แต่ครูก็หยุดเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ 

เมื่อครูเอ่ยขึ้นว่ากำไลเส้นนั้นสวยเพียงใด สวมมันไว้ที่ข้อมือ 

และฉีดน้ำหอมไปบนข้อมือด้วย เท็ดดี้ 

สต๊อดดารด์อยู่เย็นให้นานพอที่จะพูดว่า 

"ครูทอมป์สันครับ วันนี้ครูตัวหอมเหมือนที่แม่ผมเคยหอมเลยครับ" 

 

หลังจากที่นักเรียนทุกคนกลับบ้านครูทอมป์สันก็ร้องไห้อย่างนั้นเป็นชั่วโมง 

วันนั้นเอง คุณครูเลิกสอนหนังสือ 

เลิกสอนการเขียนและเลิกสอนเลขคณิต 

คุณครูเริ่มสอนเด็กๆ แทน 

คุณครูทอมป์สันเอาใจใส่เท็ดดี้เป็นพิเศษ 

เมื่อครูพยายามช่วยเขา 

จิตใจของเขาก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง 

ยิ่งครูให้กำลังใจเท็ดดี้เท่าไหร่ 

เขาก็ยิ่งตอบรับเร็วขึ้นเท่านั้น 

ภายในสิ้นปีนั้น 

เท็ดดี้ได้กลายเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดในห้อง 

และแม้ว่าคุณครูจะบอกว่าครูรักเด็กทุกคนเท่ากัน 

เท็ดดี้ก็ได้กลายไปเป็น"ศิษย์โปรด" ของครู 

 

หนึ่งปีต่อมา คุณครูพบจดหมายอยู่ใต้ประตู 

จดหมายนั้นมาจากเท็ดดี้ 

บอกครูว่าคุณครูยังเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี 

 

หกปีต่อมาครูก็ได้จดหมายจากเท็ดดี้อีก 

บอกว่าเขาเรียนจบ ม.ปลายแล้ว 

ได้ที่สามในทั้งระดับ 

และคุณครูยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยเจอมาในชีวิต 

 

สี่ปีหลังจากนั้น คุณครูก็ได้จดหมายอีก 

บอกว่าแม้ว่าชีวิตเขาจะลำบากบ้าง 

เขาก็ไม่ได้เลิกเรียนหนังสือ 

และจะจบปริญญาตรีในเร็วๆ นี้ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง(เหรียญทอง) 

และยังย้ำกับครูทอมป์สันว่าคุณครูเป็นครูที่ดีที่สุดและเป็นครูคนโปรด 

ของเขาในชีวิตเขา 

 

จากนั้นสี่ปีผ่านไปแต่จดหมายอีกฉบับหนึ่งก็มา 

ครั้งนี้เขาอธิบายว่าหลังจากที่เขาได้รับปริญญาตรีแล้ว 

เขาตัดสินใจที่จะเรียนต่ออีกนิด 

จดหมายนั้นอธิบายว่า คุณครูยังเป็นครูคนที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี 

แต่ตอนนี้ชื่อของเขายาวขึ้นอีกหน่อย 

จดหมายนั้นลงชื่อว่า นพ. ทีโอดอร์ เอฟ สต๊อดดารด์ 

เรื่องยังไม่จบแค่นี้นะ คือว่า 

ฤดูใบไม้ผลินั้นก็ยังมีจดหมายมาอีก เท็ดดี้บอกว่า 

เขาได้เจอสาวคนนึงและก็จะแต่งงานกัน 

เขาอธิบายว่าพ่อของเขาได้เสียไปเมื่อสองสามปีก่อนและเขาสงสัยว่าคุณ 

ครูทอมป์สันจะตกลงมานั่งในที่นั่งสำหรับพ่อเจ้าบ่าวในงานแต่งงานหรือไม่ 

แน่นอนที่สุด ครูทอมป์สันก็มา และทายสิว่าเกิดอะไรขึ้น 

คุณครูใส่กำไลข้อมือเส้นนั้น เส้นที่มีลูกปัดหายไปหลายลูก 

และต้องฉีดน้ำหอมที่เท็ดดี้จำได้ว่า แม่เขาฉีดตอนที่ฉลองเทศกาล 

คริสต์มาสครั้งสุดท้ายด้วยกัน 

 

ครูกับศิษย์กอดกันกลมเลย 

และคุณหมอเท็ดก็กระซิบในหูคุณครูทอมป์สันว่า 

"ขอบคุณมากนะครับคุณครูที่เชื่อในตัวผม 

ขอบคุณมากที่ทำให้ผมรู้สึกสำคัญ และแสดงให้ผมเห็นว่า 

ผมสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้" 

 

ครูทอมป์สันกระซิบตอบพร้อมน้ำตานองหน้าว่า 

"หมอเท็ดจ๊ะ เธอเข้าใจผิดแล้วแหละ 

เธอต่างหากที่สอนครูว่าครูสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้ 

ครูไม่รู้จักการสอน จนกระทั่งครูได้พบได้รู้จักเธอนั่นแหละ" 

 

เติมเต็มหัวใจของคนอื่นด้วยความรักเสียแต่วันนี้........... 

ส่งต่อเรื่องนี้ไปให้คนอื่นได้อ่านด้วยและโปรดจำว่า 

ไม่ว่าคุณจะไปไหน หรือทำอะไร  

คุณจะมีโอกาสที่จะสัมผัสและ/หรือเปลี่ยนอนาคตของคนอื่นเสมอ 

ขอให้คุณสัมผัสและเปลี่ยนอนาคตของคนอื่นในทางทีดีด้วยล่ะ