ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เรื่องเล่าจากอีเมล

    ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องหมาๆ

    • อัปเดตล่าสุด 1 ก.พ. 52


    1
    มีเรื่องเล่าว่า... มีพระองค์หนึ่ง...ชอบทำอะไรแปลกๆ...
    วันหนึ่ง...พวกกรุงเทพฯ...เอากฐินไปทอดที่วัด...
     
    จัดงานกันใหญ่โต...มีหนัง...มีลิเก...มีดนตรี...ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดิน...
    ก่อนทอดกฐิน..ผู้คนมารวมกันเต็มศาลา...
    หลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา...
    บอกให้ไปเอาเนื้อจากโรงครัวมาก้อนหนึ่ง...แล้วเอาเชือกมาด้วย...
    หลวงพ่อจัดการ...เอาเนื้อ...ผูกติดกับหลังหมา...
     
    ผูกเสร็จ...ก็ปล่อยหมา ...
    หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง...ก็ไล่งับ...
    พอหัวโดดงับ...ตัวก็ขยับหนี...
    เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง...
    ยิ่งโดดงับเร็ว...ก้อนเนื้อก็หนีเร็ว...
    โดดไม่หยุด...เนื้อก็หนีไม่หยุด...น่าสงสารหมามาก...
     
    หมาโดดอยู่นาน...งับเท่าไหร่...เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที...
    ผู้คนบนศาลา...พากันหัวเราะชอบใจ...
    หัวเราะเยาะหมา...ว่าทำไมมันถึงโง่ยังงี้...
    ไล่งับ...จะกินเนื้อ...ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต...
     
    หลวงพ่อ...มองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว...
    ก็แก้เชือกออกมากหลังหมา...
    แล้วหันมาพูดกับญาติโยมว่า...
     
    มนุษย์เรา...มีความรู้สึกว่า...ตัวเองพร่อง...ตัวเองยังไม่เต็ม...
    ต้องเติมตลอดเวลา...เติมไม่หยุด...เพื่อให้ตัวเองเต็ม...
     
    เราอยากสวย...อยากทันสมัย...
    ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุด...ทันสมัยที่สุดใส่...
    ดีใจได้เดือนเดียว...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...สวยกว่า...ทันสมัยกว่า...
    อยากได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่...
    ซื้อเสร็จ ๓ เดือน...รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว...
     
    ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด...
    ๒ เดือนต่อมา...มีรุ่นใหม่กว่าออกมา...ของเราตกรุ่น...
     
    ซื้อรถเบนซ์...ทันสมัยที่สุด...แพงมาก...
    ขับได้ ๖ เดือน...มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว...
    ทันสมัยกว่า...แพงกว่า...ของเรากลายเป็นเชย...
     
    เราต้องก้มหน้าก้มตา...ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน...หาเงินมา...
    เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย...
    ซื้อเสื้อผ้าใหม่...มือถือใหม่...คอมพิวเตอร์ใหม่...รถยนต์คันใหม่...
    เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส...
    เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น...
     
    ปัจจุบัน...
    เรากำลังไล่งับความทันสมัย...เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน...
    ทั้งที่รู้ว่า...ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต...ก็ไม่มีทางตามทัน...
    น่าสงสารไหมโยม...
     
    คนเต็มศาลา...เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น...
    ด่าว่า...หมามันโง่...
    ตอนนี้เงียบสนิท...เหมือนไม่มีคนอยู่...
     
    ไม่รู้ว่า...กำลังสงสารหมา...
    หรือ...กำลังทบทวนความโง่...ตัวเอง
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×