บันทึกเอาไว้ในผืนแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #2 : ผีเสื้อเสรี...กับดอกไม้ประชาธิปไตย(ภาค1: ยุคสีเขียว)

      แสงทอง ที่ส่องทาง เมื่อฟ้าสางกระจ่างทอ

ละมุนละไม ละเอียดละออ สดสะอ้านแห่งรำไพ

งามงด และงดงาม กระจ่างท่ามความห่างไกล

เปลวแห่ง รพีใด จะไสวเท่าเสรี

หลุดออก จากดักแด้ งดงามแท้ ณ โลกนี้

ความฝัน ที่ฉันมี พร้อมจะฝัน พร้อมจะฟัง

ผีเสื้อ เสรีภาพ สลัดคราบอีกหนึ่งครั้ง

ดอกไม้ ก็สะพรั่ง ก็ผลิบานตระการตา

และแล้ว เขาก็ออก เขาก็บอก เขาจะมา

รดน้ำ แห่งศรัทธา สร้างความหวังพลังใจ

ผีเสื้อ เสรีภาพ สุดกำซาบความห่วงใย

ดอกไม้ แห่งผองไท จะยิ่งใหญ่เต็มแผ่นดิน

และแล้ว ก็รู้รส โศกสลด จนจบสิ้น

ความหวัง ต้องพังภิณทร์ เขาราดรดหยดน้ำเงิน

ดอกไม้ เพื่อการค้า ถูกซื้อหา ระหกระเหิน

ศรัทธา ที่ถูกเมิน ทิ้งเศษซากทั้งรากใบ

และแล้ว เขาก็มา ตั้งราคาของดอกไม้

เขาซื้อ และเขาขาย สวนดอกไม้ของเขาเอง

ผีเสื้อ เสรีภาพ หลุดจากคราบก็คว้างเคว้ง

หวาดกลัว และหวาดเกรง ทั้งหวาดหวั่นทั้งพรั่นใจ

ฟ้าดิน ระอุเดือด การนองเลือดกระชั้นใกล้

ฟ้านี้ หรือฟ้าไหน ถูกดึงต่ำลงทุกที

ฟ้าแดง เมื่อใกล้ค่ำ ใจหายคว่ำทุกถิ่นที่

แล้วสิ่ง ที่ไม่มี ไม่คิดมี ก็มีมา

ฟ้าเขียว  ยามเพล้พลบ ก็พร้อมรบเต็มอัตรา

เขียวมืด ทะมึนทา เข้าครอบคลุมทุกกลุ่มชน

ดอกไม้ เสรีภาพ  เหยียบแบนราบและปี้ป่น

ดอกไม้ ที่เจือปน ต้องสลายทำลายทิ้ง

ผีเสื้อ เสรีภาพ หลุดจากคราบงามเพริศพริ้ง

พบภาพ แห่งความจริง  ใจสลายทั้งหายใจ

ความฝัน และความหวัง  ของฉันยังอยู่ใช่ไหม ?

สิทธิ เสรีใด ยังมีไหม...หรือไม่มี...

หลุดออก จากดักแด้ เลวร้ายแท้ หนอโลกนี้

ปลุกฉัน จากฝันที ฝันร้ายที่แสนผุพัง

แสงทอง ที่ส่องทาง ...ถามฟ้ากว้างให้สุดดัง...

“ฉันหวัง ...เว้ย...ฉันหวัง เอาดอกไม้ของฉันมา…!!!.”