จับหัวใจไว้ใกล้เธอ

ลำดับตอนที่ #19 : นี่หรอเหตุผล?

ฉันรีบเดินตามเอิงออกไป เอิงเเดินขาไวๆจนฉันแทบเดินตามไม่ทัน ในที่สุดก็คว้าเขาไว้ทันก่อนที่เขาจะหนีเข้าห้องน้ำไป

"เอิง ฟังพี่ก่อน"

"นี่หรอ คือเหตุผลที่ไม่ยอมคบกับผม"

"แล้วเอิงทำไมไม่ไปเรียนที่ญี่ปุ่น ลุงเมธเล่าให้พี่ฟังแล้ว นั่งมันอนาคตเอิงนะ จะดื้อไปเพื่ออะไร"

"ก็ผมอยากอยู่กับพี่ แค่อยากอยู่ด้วย อยากดูแลพี่ ผมผิดตรงไหน"

"ผิด ผิดที่เอิงไม่รักอนาคตตัวเอง เอิงคิดว่าความรู้สึกของเรามันมั่นคงขนาดที่เอิงจะต้องทิ้งอนาคตตัวเองเลยหรอไง"

ฉันตะคอกเอิงกลับ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกโมโหเอิงจริงๆ ฉันไม่ชอบเด็กดื้อ ไม่ชอบที่เขามัวแต่มาปักใจกับความหลงชั่วครั้งชั่วคราวจนจะทิ้งอนาคตตัวเองแบบนี้

"ความรู้สึกของผมหนะใช่ แต่ความรู้สึกของพี่หละ แล้วถ้าผมยังไปอีก ผมคงได้เสียพี่ไปจริงๆ"

"เอิง ถึงเอิงจะไปอยู่เมืองนอกพี่ก็ยัง .." ยังพูดไม่ทันจบ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันกดรับโดยที่ยังมองหน้าเอิงอยู่เลยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา

(คุณโอเคมั้ยสิริน ไผ่เป็นห่วงคุณนะ ให้ไผ่ตามไปหาที่ห้องน้ำมั้ยคะ)

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวสิจะกลับไปที่โต๊ะแล้ว"

(โอเคครับ ไผ่สั่งกุ้งทอดครีมสลัดของโปรดของสิรอไว้แล้วนะ ไผ่ตัดหางกุ้งไว้ให้แล้วด้วย สิรีบกลับมานะ ไผ่รอกินพร้อมกัน)

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงมือถือมันดัง เพิ่งจะมารู้ก็ตอนที่เห็นคนตรงหน้าเริ่มตาแดงก่ำ เอิงหลบตาฉันด้วยการเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตามันร่วงลงมา .. เขาคงได้ยินที่ฉันกับไผ่คุยกันหมดแล้ว และคงไม่แปลกถ้าเขาจะคิดว่าฉันกับไผ่ยังคบกัน

จริงๆฉันกับไผ่ก็ไม่ถึงกับเลิก เพียงแค่ฉันขอกลับไทยมาก่อนแล้วบอกไผ่ว่าขอห่างกันซักพักเพื่อจัดการเรื่องที่บ้านและทำใจเรื่องครอบครัว สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ติดต่อไผ่อีก

เอิงหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ ส่วนฉันก็ทิ้งระยะให้เอิงเดินไปซักพักถึงจะเดินตามกลับไป

"พ่อ เอิงโอเค เอิงไปเรียนตามที่พ่ออยากให้ไปก็ได้"

นั่นคือประโยคแรกที่ฉันได้ยินหลังจากที่นั่งลงที่เก้าอี้ ควรดีใจสินะที่เขาตัดสินใจไป แต่ทำไมหัวใจมันจี๊ดๆยังไงก็ไม่รู้

"เอิงคุยกับพี่สิรินหน้าห้องน้ำเมื่อกี้ เอิงว่าน่าสนใจดี พรุ่งนี้เอิงยืมรถพ่อหน่อยนะ จะไปขนของกลับจากห้องเพื่อน"

จบประโยคของเอิง ลุงเมธหันมาขอบคุณฉันที่ช่วยพูดให้ลูกชายยอมไปเรียนเมืองนอก ทุกคนหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าและคุยกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงฉันที่รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ แม้ว่าไผ่จะตักอาหารใส่จานให้เยอะแค่ไหนก็รู้สึกกินไม่ลง