จับหัวใจไว้ใกล้เธอ

ลำดับตอนที่ #20 : จูบลา

ขากลับไผ่เป็นคนขับรถมาส่งฉันที่คอนโด ระหว่างทางไผ่ชวนคุยตลอด แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรมาก จนในที่สุดรถก็มาจอดที่คอนโดของฉัน

"อยู่คนเดียวเหงามั้ย สิอยากให้ไผ่ย้ายมาอยู่ด้วยมั้ย"

"เราเลิกกันแล้วนะ สิว่าเราก็ไม่ควรอยู่ด้วยกันแล้วนะ"

ฉันตอบไผ่ไปตามตรง เพราะสำหรับฉันแล้ว ฉันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรให้ไผ่อีกแล้ว

"ไผ่ยังไม่เคยบอกว่าไผ่เลิกกับสิซักหน่อย ไผ่ไม่นับหรอกนะว่าเราเลิกกันแล้ว"

พูดจบ ไผ่ก็ดึงฉันไปจูบที่หน้าผากเบาๆ 1 ที

"ฝันดีค่ะ ไผ่ไม่เลิกนะ พรุ่งนี้ไผ่จะมารับคนของไผ่ไปทานข้าวกับคุณแม่นะคะ"

ไผ่ก็ยังเป็นไผ่ ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิม ฉันลงจากรถแล้วไม่ได้หันกลับไปมองอีก โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนมองอยู่จากล้อบบี้ของคอนโด

"ขึ้นไปคุยกันข้างบนนะ"

เอิงพูดด้วยเสียงเรียบๆ พร้อมเดินนำฉันไปที่หน้าลิฟท์ แตะคีย์การ์ดแล้วยืนเงียบๆจนถึงห้อง

"ถ้าพี่บอกว่าไม่ให้ผมไป ผมก็จะไม่ไป แค่พี่บอกให้ผมอยู่ แค่นั้นผมก็จะอยู่กับพี่ พี่สิริน"

เอิงพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ประตูห้องถูกปิดลง เสียงเขาสั่นเล็กๆ สายตาที่ส่งมาหาฉันมีแต่ความเจ็บปวดอยู่เต็มไปหมด

อย่าให้รักมันเป็นพิษเลยเอิง ชีวิตของเอิงยังมีอะไรให้เจออีกมาก จะมาจมอยู่กับฉันไปเพื่ออะไร ถึงจะชอบเอิงมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่ความรัก แล้วฉันจะรั้งเขาไว้ได้ยังไงกัน ฉันกลั้นใจตอบอะไรก็ได้เพื่อให้คนตรงหน้าตัดสินใจไปเรียนต่อและไม่ทิ้งอนาคตตัวเอง ฉันคิดดีแล้วว่าต่อให้เอิงต้องเสียใจ หรือฉันต้องเสียใจ แต่ฉันจะไม่เห็นแก่ตัวในความสัมพันธ์ครั้งนี้

"เอิงก็เห็นแล้วว่าไผ่กลับมาแล้ว เอิงไปเถอะ การที่เอิงไปเรียนมันมีประโยชน์กับเอิงมากกว่านะ อย่ามาอยู่กับพี่เลย ชีวิตเอิงยังมีอะไรอีกมาก ไปเถอะ"

"ที่ผ่านมา พี่คิดกับผมแค่นั้นจริงๆหรอ ผมเป็นแค่ตัวคั่นเวลาของพี่จริงๆหรอ"

ฉันไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่หันหลังให้เอิงแล้วเดินเข้าห้องไปเงียบๆ หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเอิงออกมาและค่อยๆเก็บข้าวของของเขาทีละชิ้นออกจากโต๊ะเครื่องแป้งตัวเอง ไม่นานก็ได้ยินเสียงเอิงเดินเข้าไปอีกห้องนึง เป็นห้องเล็กที่เขาเคยอยู่ ได้ยินเสียงเอิงเก็บของ หัวใจของฉันก็รู้สึกหวิวเหมือนตกลงเหว ได้แต่บอกตัวเองให้อดทนไว้ ห้ามร้องไห้ หลังจากที่เขาไปแล้ว อยากจะร้องไห้จนเป็นบ้าฉันก็จะไม่ห้ามตัวเองเลย

สุดท้ายฉันก็เก็บทุกอย่างของเอิงในห้องของฉันจนหมด พร้อมๆกับที่เอิงหยิบของของตัวเองออกมาจากห้องเล็กพอดี ฉันเปิดกระเป๋าออกให้เอิงเอาของใส่ เอิงเอาของใส่ในกระเป๋าเสร็จ มือของเขาก็เลื่อนมาจับมือฉันช้าๆ

"พี่สิริน ... ผมไปจริงๆแล้วนะ แต่ถ้าพี่พูดคำเดียว คืนนี้ผมจะนอนที่นี่ ผมจะกอดพี่ไว้ จะไม่ทิ้งพี่ไปไหน ถึงพี่จะคบกับอาไผ่ผมก็จะไม่ว่าอะไร แต่ให้ผมอยู่กับพี่ได้มั้ย ให้ผมอยู่กับพี่นะ"

น้ำตาของเอิงร่วงลงมาที่มือของฉัน ภาพตรงหน้ามันบีบหัวใจเหลือเกิน เด็กน้อยที่ฉันเอ็นดูมายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าเพราะตัวฉันเอง

ฉันเลื่อนมือมาจับหน้าเอิงช้าๆ เดินเข้าไปใกล้ๆแล้วบรรจงจูบไปที่เรียวปากสวยนั่น จูบช้าๆและเนิ่นนาน เหมือนสูบความหวานสุดท้ายไว้ก่อนจะจากกัน

"พี่..สิริน"

"ไปซะเอิง เรื่องของเรา..จบตรงนี้นะคนดี"

พูดจบ ฉันเดินเข้าห้องนอนของตัวเองแล้วล็อคประตูขังตัวเองไว้ ทิ้งไว้ซักพักจนแน่ใจว่าคนข้างนอกออกจากห้องไปแล้ว จึงค่อยๆปล่อยน้ำตาและระเบิดความเสียใจออกมาอย่างเกินกลั้นแบบไม่สนใจว่าเสียงร้องไห้ของตัวเองมันจะดังแค่ไหน