ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พักใจ
ฟ้าใส
-------------------- ---------------------------- ----------------------------- ----------------------------
นานเท่าไหร่แล้วอ่ะ ที่เราไม่ได้คุยกับไอแดด .......
นานเท่าไหร่แล้ว....ที่เขาไม่ได้โทรมา.....
นานเท่าไหร่แล้ว.....ที่ไม่ได้เจอเขา.........
-------------------- ---------------------------- ----------------------------- ----------------------------
หลังจากที่ฉันบอกรักไอแดด เค้าก็ดูเหมือนว่าจะลอยห่างออกไปเรื่อยๆ
ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาไอแดด เมื่อมองเค้าทีไร ฉันต้องนึกถึงเรื่องวันนั้นแล้วก็รู้สึกอายจนทนไม่ไหว
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชั้นไม่เคยไปนั่งวาดรูปที่ท่าเรือสุดที่รักอีกเลย
เพราะกลัวกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา
กลัวที่จะต้องเจอ ต้องมองหน้า ต้องสบตากับไอแดด
ลาก่อนท่าเรือที่รัก
จากท่าช้างจนถึงท่าพระจันทร์ที่ฉันแวะเวียนไปเป็นประจำก็ไม่มีแม้แต่เงาของฟ้าใสคนนี้อีกเลย
ฉันเริ่มไปนั่งวาดรูปที่สวนสันติชัยปราการแทน ที่นี่มีวิวแม่น้ำสายประวัติศาสตร์ที่ฉันหลงใหลมาตลอด
มีบ้านสไตล์ฝรั่งเศสมากมายเรียงต่อกัน มีป้อมที่เป็นสถาปัตยกรรมไทย และประติมากรรมงดงามมากมาย
อีกทั้งผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา สิ่งเหล่านี้ทำให้งานที่ฉันวาดออกมานั้นดูงดงามกว่าที่เคยเป็น
แต่ในภาพของฉันกลับมีแต่ความเหงา เศร้า และขาดชีวิตชีวาอย่างที่เคยเป็นมา
คงเป็นเพราะว่ามันขาดความอบอุ่นจากแสงแดดล่ะมั้ง
มือของฉันยังคงจับดินสอและวาดไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดยั้ง จินตนาการที่ล่องลอยไปไกล จากร่างกายเรื่อยๆ สายตาที่ทอดมองออกไปไกล และส่งภาพผ่านมายังกระดาษ จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านล่วงเลยไปเท่าไร
มาเริ่มรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อใจบอกว่ากระดาษในมือน่ะ ไม่ควรเติมอะไรเข้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว
พอเงยหน้าขึ้นภาพที่สายตาเห็นเบื้องหน้านี้กลับไม่ใช่ท้องฟ้าสีครามอีกต่อไป แต่กลับเป็นพระอาทิตย์ดวงกลมโตกำลังจะลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีแดดระเรื่อ สะท้อนกับผืนน้ำอันสวยงามของสายน้ำแห่งประวัติศาสตร์
..........ว้าว......สวยจัง.........
“เสร็จแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างๆตัว ทำให้ใจคิดถึงคนที่เฝ้าคิดถึง
........ไอแดด………..
ฉันหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดร็ว
ไม่ใช่...ไม่ใช่ไอแดด
“อ้าว ตกใจอะไรเล่าเธอ รีบหันขวับเชียว”
เจ้าของเสียงนั้นกลับเป็นหนุ่มที่นับว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง ใส่เสื้อยืดสีขาวตัวยาวกับกางเกงขาสั้นเลยหัวเข่า กับรองเท้าผ้าใบ องค์ประกอบทั้งหมดนี้ก็คงทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าดูดีไม่น้อยในสายตาของใครๆ
“เฮ้ย !....เราขอโทษ....เราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เธอตกใจนะ”
เจ้าของเสียงเริ่มขอโทษขอโพยเมื่อเด็กสาวทำหน้าไม่สู้จะดี
“เรายืนดูเธอวาดรูปมาตั้งนานแล้วน่ะ เห็นว่ามันสวยดี ....อ๊ะ แต่เธอคงไม่ว่าอะไรนะ”
เจ้าของเสียงมองหน้าเด็กสาวด้วยสายตาวิงวอนอย่างต้องการคำตอบ
“......นายคิดว่ามันสวยงั้นเหรอ.....ขอบคุณนะ”
เสียงหวานใสพูดขึ้นด้วยความเศร้า
ทำไมถึงไม่ใช่ไอแดดนะ...... พอคิดหยาดน้ำตาก็เกาะพราวอยู่บนขอบตา
“เฮ้...ธ...ธ....เธอ นี่เราพูดจริงๆนะ ว่าภาพของเธอสวยอ่ะ แล้วยังจะมาทำเศร้าอีก เราไม่ได้หลอกซะหน่อย”
ชายหนุ่มตรงหน้าอธิบายด้วยอาการร้อนรน ด้วยความตกใจเพราะคิดว่าที่เด็กสาวร้องไห้เป็นความผิดของตน
‘อะไรของเค้าเนี่ย อีตานี่เน่ะ ตลกจัง’
อาการของชายหนุ่มที่ดูงะงะเงิ่นๆดูขบขันในความคิดของเด็กสาว จนทำให้หลุดขำกับอาการของชายหนุ่ม
“ขำอะไรกันน่ะ เธอ ตลกมากนักเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงแข็ง
“ปล่าวๆ ขอโทษนะ เราชื่อฟ้าใส นายล่ะ”
----------------------------------------- ----------------------------------------------------------- ------------------------------
ภายในห้องนอนสีชมพูสวย ผ้าม่านโปร่งสีขาวติดอยู่บนบานหน้าต่างสีขาวที่อยู่ด้านหน้าของโต๊ะหนังสือเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยดินสอ พู่กัน หลอดสีมากมายและกระดานวาดรูปที่ติดรูปวาดวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างงดงาม ตรงกลางห้อง มีเตียงสี่เสาโบราณสมัยรัชกาลที่ 5 เสาไม้สีน้ำตาลเข้ม พันด้วยผ้าสีขาวและสีทองเป็นเกลียวสลับกันไปอย่างงดงาม ทำให้เตียงดูมีลูกเล่นขึ้นมาทันตา
เจ้าของเรือนผมสีดำปล่อยยาวสลวยนอนอยู่บนเตียงใหญ่ สาวน้อยพลิกตัวกลิ้งไปมาบนเตียง ในมือก็กอดตุ๊กตาหมีตัวโปรด พลางหลับตาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
‘อ๊ะ!...อารมณ์ดีแล้วสินะ ดีจัง แล้วพรุ่งนี้เราจะมาดุเธอวาดรูปอีกนะ แล้วเจอกันฟ้าใส’
คนอะไรก็ไม่รู้ ชื่อสายลม
งั้นพรุ่งนี้จะไปนั่งวาดรูปแต่เช้าเลย......อิอิ.....
------------------------------ ------------------------------------ ---------------------------------- ----------------------------
...................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น