ฟ้าใส กับ ไอแดด

ลำดับตอนที่ #2 : ไอแดด

ผมงงไปหมดแล้ว…... นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย !



ฟ้าใสบอกรักผม.......................  



...........  มันเป็นไปได้ยังไง .........................



ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลย  ว่าคนที่เธอแอบรักมาตลอดจะเป็นผม



๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑





วันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าเป็นสีครามสวย แต่กลับมีฝนตกอย่างน่าประหลาดทั้งๆที่แดดออกแท้ๆ





ผมยืนอยู่กับฟ้าใสที่ท่าเรือที่ฟ้าใสชอบมานั่งวาดรูปสถาปัตยกรรมสุดรักของเธอ





เธอโทรมาเรียกผมให้ออกมาหาเธอ.....ผมได้แต่ยืนมองสาวน้อยในชุดกระโปรงสีขาวตรงหน้าผม เส้นผมดำยาวสลวยที่คลอเคลียล้อมใบหน้าของเธอ สำหรับผมมันทำให้เธอช่างดูหน้ารักยิ่งกว่าใครๆ





แต่.....วันนี้ฟ้าใสดูแปลกๆ ไม่เป็นอย่างที่เคยเป็น



เธอยืนก้มหน้า  นัยน์ตาหลุบต่ำ  หน้าแดงถึงหู ดูอ้ำๆอึ้งๆพิกล





“ เฮ้ย ! ฟ้า มีอะไรก็พูดมาเด่ะ อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ ”





เอาอีกแล้วววววววววววว.............ปากอันอยู่ไม่สุขของผมเริ่มทำงาน  ทำไมนะทำไม....ผมถึงไม่เคยพูดดีกับฟ้าใสได้เลย  พออ้าปากทีไรก็กลายเป็นพูดตรงๆ  ดูเหมือนหาเรื่องทุกทีไป  



ดูเหมือนคำพูดของผมทำให้ฟ้าใสสะดุ้งเล็กน้อย เธอนิ่งไปซักพัก  เหมือนกับตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่



แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจได้และค่อยๆพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ





“ไอแดด.....เรารักนายนะ”





ทันใดที่เสียงหวานใสหยุดลง  สติที่เหลืออยู่ของผมก็ดูเหมือนว่าจะหยุดลงด้วย





ผมสับสนไปหมด  สับสนกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้





อะไรกันน่ะ..........................



คนที่ฟ้าใสบอกว่าแอบรัก .......................



คนที่ฟ้าใสบอกว่าอยากสารภาพรักด้วย.........................



................คนๆนั้น............



คนคนนั้น...........................

..........................................

.........................................

คือผมเองน่ะหรอ!!!!!



คนที่ผมแอบหึง



คนที่ผมแอบอิจฉาอยู่ตลอดเวลาที่ฟ้าใสพูดถึง .................................



เค้าคนนั้น  ....... ค.......ค.......คือผมเองน่ะหรอ !!!!!





นี่ฟ้าใสคงพยายามบอกผมมาตั้งนานแล้วแน่ๆเลย



ผมนี่มันโง่จริงๆเลย  ที่ไม่เคยรับรู้ถึงความรักที่ฟ้าใสมอบให้



อะไนกันเนี่ย......ผมนี่มันโง่จริงๆเล๊ยยยยยยยยย





ตึกตึกตึกตึก!!!!!!!



เสียงฝีเท้าของฟ้าใสที่วิ่งออกไปทำให้ผมรู้สึกตัว



“เดี๋ยวก่อน...ฟ้าใส...ฟ้าใส..!!...”



ผมร้องเรียกเธอ



สมองผมสั่งการให้ผมวิ่งตามฟ้าใส



แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าว ขาของผมก็กลับชะงักไว้  ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น



เอ้ !  วิ่งตามสิ !!!  ไอ้ขาบ้า  ทำไมทีเงี้ยดันไม่วิ่งฟะ





เธอกลับวิ่งไกลออกไป โดยไม่แม้แต่ที่จะเหลียวมามองผม



นี่ผมทำอะไรผิดเหรอ............................



นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย........................................





๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑





ผมแบกร่างกายอันหนักอึ้งไปด้วยความคิดที่มีแต่คนชื่อคนที่ชื่อฟ้าใสกลับไปยังบ้าน  



แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า  แต่ในใจก็ยังไม่เลิกคิดถึงฟ้าใส



ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ



ทำอะไรอยู่  ทานอะไรรึยัง  จะไม่สบายรึปล่าวนะ  ก็เล่นวิ่งตากฝนออกไปอย่างนั้นน่ะ





มือของผมเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดย อัตโนมัติ กดเบอร์บ้านเธออย่างชำนาน





ตู้ด......ตู้ด.....ตู้ด.......กริ๊ก





“ฮัลโหล”





เสียงพี่สาวของเธอรับสาย





“ขอสายฟ้าใสครับ”



“ฟ้าหลับแล้วค่ะ....”



“....................”





ผมรู้ว่าเธอยังไม่หลับหรอก  นี่เธอคงไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเป็นแน่เลย



นี่ผมทำอะไรผิดเนี่ย  เกิดอะไรขึ้นเหรอ  ฟ้าใสเธอโกรธอะไรผมน่ะ  ช่วยบอกผมหน่อยได้มั้ย



หัวใจของผมรู้สึกหนักอึ้ง คงเป็นเพราะทั้งใจของผมมีแต่ฟ้าใสล่ะมั้ง  



ผมรู้แล้วว่าทำไมวันนี้ถึงฝนตกทั้งๆที่แดดออก





๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑