ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟ้าใส
   
อยากรู้จริงๆว่าเค้าคิดยังไงกับเรา  เค้า....เป็นคนเดียวที่มีสิทธิอยู่ในหัวใจของเรา  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดก็ตาม
_____________________________________________________________________________________________
วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก  ท้องฟ้าสีครามสดใส  แดดทอแสงประกาย  แต่ฟ้ากลับหลั่งน้ำตา  น้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาทอแสงระยิบเล่นกับแดดสีทองที่ส่องลงมา  ผืนน้ำเป็นจ้ำเล็กๆอันเกิดจากฝนที่โปรยปรายไปทั่วบริเวณ
เราสองคนยืนอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา  สถาปัตยกรรมแบบฝรั่งเศสอันสวยงาม  ในบริเวณท่าเรือข้ามฟากที่ฉันรัก นั่นเป็นฉากที่โรแมนติกที่สุดในความคิดของฉัน
ฉันประหม่ามากที่สุดในชีวิตของฉัน เพราะเบื้องหน้า...คือคนที่ฉันรักจนหมดหัวใจ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ฉันกำลังจะทำต่อไป  เสียงหัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนกับว่าหัวใจจะกระโดดออกมาข้างนอกด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของฉันหลุบต่ำลงเพราะไม่กล้าสบสายตาของเขา ใบหน้าของฉันแดงก่ำ เต็มไปด้วยความอาย  ฉันยืนรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายเพื่อทำในสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำ  แล้วก็....
“ไอแดด.....เรารักนายนะ ” 
พูดออกไปแล้ว  เราพูดออกไปแล้ว  .
ฉันรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก  ที่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดมานานออกไป
แต่พอสบตาของเขา ..... ฉันก็รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทั้งตัว
ทั้งอาย  ทั้งสับสน  ความรู้สึกทุกอย่างมันปนเปกันไปหมด
เขาไม่พูดอะไรเลยซักคำ  เขาทำหน้าอึ้งแบบสุดๆ  เหมือนกับกำลังงงว่าฉันกำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย
ทำไมเค้าทำหน้าอย่างนั้นล่ะ  นี่ตัวฉันทำอะไรลงไปเนี่ย..................
ระดับความอายของฉันเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนพุ่งทะลุปรอท  ดูเหมือนว่าสมองของฉันไม่สั่งการอีกต่อไป 
ขาของฉันเริ่มก้าวหันหลังให้กับเค้า ... แล้วก็ก้าว ....ก้าว .....จนกลายเป็นวิ่ง....
“เดี๋ยวก่อน...ฟ้าใส...ฟ้าใส..!!...”
ฉันได้ยินเสียงของเขาตะโกนเรียก แต่ขาเจ้ากรรมของฉันไม่หยุดวิ่ง วิ่งหนีออกมาจากตรงที่เขายืน 
วิ่งโดยที่ไม่สนใจกับเสียงเรียกของเขา 
ทั้งทั้งที่หัวใจสั่งว่าให้หยุด หยุดและหยุด
แต่ร่างกายกลับไม่คิดที่จะหันหลังกลับมามองเขาอีก
_____________________________________________________________________________________
ฉันหอบหัวใจอันหนักอึ้งกลับมาที่บ้าน  อย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง  และเริ่มร้องไห้อย่างไม่สนใจใครๆ
ฉันอยากรู้ว่าเค้าคนนั้นคิดยังไงกับฉัน.....ทำไมนะทำไม 
ขาเจ้ากรรมมันถึงได้วิ่งออกมาได้
ทำไมไม่รอฟังคำตอบของเค้าก่อน
ทำไมไม่ถามก่อนว่าเขาคิดยังไงกับเรา
แล้วสิ่งที่เขาทำมันหมายความว่าอะไรน่ะ  ปฏิเสธเหรอ ?  .....  หรือว่ารัก ?.......
โอ๊ย.....ไม่ไหวแล้ว.......สับสนไปหมดเลย.....
____________________________________________________________________________________
    แสงแดดอุ่นๆได้สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านโปร่งสีขาว  ไปตกลงบนแก้มขาวนวล ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
แพนขนตาหนาเริ่มขยับแล้วเปิดออกจากกัน 
    เช้าแล้วสินะ.....ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างกายอันเหนื่อยล้า  พร้อมกับดวงตาที่บอบช้ำ แดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก  เมื่อเริ่มรู้สึกถึงแสงแดดอุ่นๆ ที่กำลังอาบทั่วร่างของฉัน  .ก็พาลคิดถึงใครคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้  พอคิดแล้วน้ำตาที่ดูเหมือนจะแห้งเหือดก็กลับจะไหลออกมาให้ได้
นายจะรู้ไหมนะ  ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน
................ไอแดด.........................
อยากรู้จริงๆว่าเค้าคิดยังไงกับเรา  เค้า....เป็นคนเดียวที่มีสิทธิอยู่ในหัวใจของเรา  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดก็ตาม
_____________________________________________________________________________________________
วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก  ท้องฟ้าสีครามสดใส  แดดทอแสงประกาย  แต่ฟ้ากลับหลั่งน้ำตา  น้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาทอแสงระยิบเล่นกับแดดสีทองที่ส่องลงมา  ผืนน้ำเป็นจ้ำเล็กๆอันเกิดจากฝนที่โปรยปรายไปทั่วบริเวณ
เราสองคนยืนอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา  สถาปัตยกรรมแบบฝรั่งเศสอันสวยงาม  ในบริเวณท่าเรือข้ามฟากที่ฉันรัก นั่นเป็นฉากที่โรแมนติกที่สุดในความคิดของฉัน
ฉันประหม่ามากที่สุดในชีวิตของฉัน เพราะเบื้องหน้า...คือคนที่ฉันรักจนหมดหัวใจ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ฉันกำลังจะทำต่อไป  เสียงหัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนกับว่าหัวใจจะกระโดดออกมาข้างนอกด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของฉันหลุบต่ำลงเพราะไม่กล้าสบสายตาของเขา ใบหน้าของฉันแดงก่ำ เต็มไปด้วยความอาย  ฉันยืนรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายเพื่อทำในสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำ  แล้วก็....
“ไอแดด.....เรารักนายนะ ” 
พูดออกไปแล้ว  เราพูดออกไปแล้ว  .
ฉันรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก  ที่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดมานานออกไป
แต่พอสบตาของเขา ..... ฉันก็รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทั้งตัว
ทั้งอาย  ทั้งสับสน  ความรู้สึกทุกอย่างมันปนเปกันไปหมด
เขาไม่พูดอะไรเลยซักคำ  เขาทำหน้าอึ้งแบบสุดๆ  เหมือนกับกำลังงงว่าฉันกำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย
ทำไมเค้าทำหน้าอย่างนั้นล่ะ  นี่ตัวฉันทำอะไรลงไปเนี่ย..................
ระดับความอายของฉันเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนพุ่งทะลุปรอท  ดูเหมือนว่าสมองของฉันไม่สั่งการอีกต่อไป 
ขาของฉันเริ่มก้าวหันหลังให้กับเค้า ... แล้วก็ก้าว ....ก้าว .....จนกลายเป็นวิ่ง....
“เดี๋ยวก่อน...ฟ้าใส...ฟ้าใส..!!...”
ฉันได้ยินเสียงของเขาตะโกนเรียก แต่ขาเจ้ากรรมของฉันไม่หยุดวิ่ง วิ่งหนีออกมาจากตรงที่เขายืน 
วิ่งโดยที่ไม่สนใจกับเสียงเรียกของเขา 
ทั้งทั้งที่หัวใจสั่งว่าให้หยุด หยุดและหยุด
แต่ร่างกายกลับไม่คิดที่จะหันหลังกลับมามองเขาอีก
_____________________________________________________________________________________
ฉันหอบหัวใจอันหนักอึ้งกลับมาที่บ้าน  อย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง  และเริ่มร้องไห้อย่างไม่สนใจใครๆ
ฉันอยากรู้ว่าเค้าคนนั้นคิดยังไงกับฉัน.....ทำไมนะทำไม 
ขาเจ้ากรรมมันถึงได้วิ่งออกมาได้
ทำไมไม่รอฟังคำตอบของเค้าก่อน
ทำไมไม่ถามก่อนว่าเขาคิดยังไงกับเรา
แล้วสิ่งที่เขาทำมันหมายความว่าอะไรน่ะ  ปฏิเสธเหรอ ?  .....  หรือว่ารัก ?.......
โอ๊ย.....ไม่ไหวแล้ว.......สับสนไปหมดเลย.....
____________________________________________________________________________________
    แสงแดดอุ่นๆได้สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านโปร่งสีขาว  ไปตกลงบนแก้มขาวนวล ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
แพนขนตาหนาเริ่มขยับแล้วเปิดออกจากกัน 
    เช้าแล้วสินะ.....ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างกายอันเหนื่อยล้า  พร้อมกับดวงตาที่บอบช้ำ แดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก  เมื่อเริ่มรู้สึกถึงแสงแดดอุ่นๆ ที่กำลังอาบทั่วร่างของฉัน  .ก็พาลคิดถึงใครคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้  พอคิดแล้วน้ำตาที่ดูเหมือนจะแห้งเหือดก็กลับจะไหลออกมาให้ได้
นายจะรู้ไหมนะ  ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน
................ไอแดด.........................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น