ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ฟ้าใส กับ ไอแดด

    ลำดับตอนที่ #1 : ฟ้าใส

    • อัปเดตล่าสุด 4 ก.ย. 48


        



    อยากรู้จริงๆว่าเค้าคิดยังไงกับเรา  เค้า....เป็นคนเดียวที่มีสิทธิอยู่ในหัวใจของเรา  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงใดก็ตาม





    _____________________________________________________________________________________________





    วันนั้นเป็นวันที่ฝนตก  ท้องฟ้าสีครามสดใส  แดดทอแสงประกาย  แต่ฟ้ากลับหลั่งน้ำตา  น้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาทอแสงระยิบเล่นกับแดดสีทองที่ส่องลงมา  ผืนน้ำเป็นจ้ำเล็กๆอันเกิดจากฝนที่โปรยปรายไปทั่วบริเวณ



    เราสองคนยืนอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา  สถาปัตยกรรมแบบฝรั่งเศสอันสวยงาม  ในบริเวณท่าเรือข้ามฟากที่ฉันรัก นั่นเป็นฉากที่โรแมนติกที่สุดในความคิดของฉัน



    ฉันประหม่ามากที่สุดในชีวิตของฉัน เพราะเบื้องหน้า...คือคนที่ฉันรักจนหมดหัวใจ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ฉันกำลังจะทำต่อไป  เสียงหัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนกับว่าหัวใจจะกระโดดออกมาข้างนอกด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของฉันหลุบต่ำลงเพราะไม่กล้าสบสายตาของเขา ใบหน้าของฉันแดงก่ำ เต็มไปด้วยความอาย  ฉันยืนรวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายเพื่อทำในสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำ  แล้วก็....







    “ไอแดด.....เรารักนายนะ ”  





    พูดออกไปแล้ว  เราพูดออกไปแล้ว  …….



    ฉันรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก  ที่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูดมานานออกไป



    แต่พอสบตาของเขา ..... ฉันก็รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทั้งตัว





    ทั้งอาย  ทั้งสับสน  ความรู้สึกทุกอย่างมันปนเปกันไปหมด





    เขาไม่พูดอะไรเลยซักคำ  เขาทำหน้าอึ้งแบบสุดๆ  เหมือนกับกำลังงงว่าฉันกำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย





    ทำไมเค้าทำหน้าอย่างนั้นล่ะ  นี่ตัวฉันทำอะไรลงไปเนี่ย..................





    ระดับความอายของฉันเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนพุ่งทะลุปรอท  ดูเหมือนว่าสมองของฉันไม่สั่งการอีกต่อไป  





    ขาของฉันเริ่มก้าวหันหลังให้กับเค้า ... แล้วก็ก้าว ....ก้าว .....จนกลายเป็นวิ่ง....





    “เดี๋ยวก่อน...ฟ้าใส...ฟ้าใส..!!...”





    ฉันได้ยินเสียงของเขาตะโกนเรียก แต่ขาเจ้ากรรมของฉันไม่หยุดวิ่ง วิ่งหนีออกมาจากตรงที่เขายืน  



    วิ่งโดยที่ไม่สนใจกับเสียงเรียกของเขา  



    ทั้งทั้งที่หัวใจสั่งว่าให้หยุด หยุดและหยุด



    แต่ร่างกายกลับไม่คิดที่จะหันหลังกลับมามองเขาอีก





    _____________________________________________________________________________________





    ฉันหอบหัวใจอันหนักอึ้งกลับมาที่บ้าน  อย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง  และเริ่มร้องไห้อย่างไม่สนใจใครๆ



    ฉันอยากรู้ว่าเค้าคนนั้นคิดยังไงกับฉัน.....ทำไมนะทำไม  



    ขาเจ้ากรรมมันถึงได้วิ่งออกมาได้



    ทำไมไม่รอฟังคำตอบของเค้าก่อน



    ทำไมไม่ถามก่อนว่าเขาคิดยังไงกับเรา



    แล้วสิ่งที่เขาทำมันหมายความว่าอะไรน่ะ  ปฏิเสธเหรอ ?  .....  หรือว่ารัก ?.......



    โอ๊ย.....ไม่ไหวแล้ว.......สับสนไปหมดเลย.....





    ____________________________________________________________________________________





        แสงแดดอุ่นๆได้สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านโปร่งสีขาว  ไปตกลงบนแก้มขาวนวล ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

    แพนขนตาหนาเริ่มขยับแล้วเปิดออกจากกัน  



        เช้าแล้วสินะ.....ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างกายอันเหนื่อยล้า  พร้อมกับดวงตาที่บอบช้ำ แดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก   เมื่อเริ่มรู้สึกถึงแสงแดดอุ่นๆ ที่กำลังอาบทั่วร่างของฉัน  …….ก็พาลคิดถึงใครคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้  พอคิดแล้วน้ำตาที่ดูเหมือนจะแห้งเหือดก็กลับจะไหลออกมาให้ได้



    นายจะรู้ไหมนะ  ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน



    ................ไอแดด.........................









    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×