คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
ฉันเดินลงไปซื้อน้ำกับข้าวแปปเดียว ทำไมโต๊ะของฉันถึงได้มาวางอยู่หน้าห้องแบบนี้ แถมกระเป๋าของฉันก็ปลิวไปอยู่ด้านหลังใต้ม้านั่ง… ฉันหันเข้าไปมองเพื่อนผู้หญิง 3 4กลุ่มในห้องที่สบตาจ้องเขม็งมาที่ฉัน แล้วก็หัวเราะกันเบาๆในกลุ่ม เหอะ พวกกากเดนสินะ
“ฝากหน่อย”
ฉันยื่นจานข้าวกับแก้วน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นไว้โต๊ะหน้าสุดติดกับประตู เจ้าของโต๊ะคือ ป้อม ผู้ชายที่ซื่อบื้อที่สุดตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียน ฉันหันกลับไปยกโต๊ะกับเก้าอี้ เดินอย่างกะโผลกกะเผลกคล้ายแม่ปูสอนลูกปูเดิน
เพร้งงงงง! ซ่าาาาาาาาา!
“อุ่ยย ขอโทษจริงๆนะเป้ คือฉันไม่ได้ตั้งใจ คึคึ 5555555555”
ดัชเป็นคนพูด หล่อนบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันมั่นใจว่าหล่อนโครตตั้งใจทำเลย ฉันเลยโยนโต๊ะเบาๆ แต่พอโต๊ะตกก็มีเสียงดังปึ่งไปหล่นทับเอาที่นิ้วเท้าของเธอ
“โอ้ยที่เธอแกล้งฉันหรอ!”
ดัชก้มไปจับที่นิ้วของตัวเอง แล้วเงยหน้ามองฉันอย่างอาฆาตแค้น น้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร หึหึ ฉันแสยะยิ้ม แล้วเอามือป้องปาก
“อุ้ยยย ไม่เอาน่าาาา ไม่ร้องไห้สิจ้ะ โอ๊ะ ตายจริง ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงง หึหึ”
“เสแสร้ง! คอยดูนะ! ใครทำอะไรไว้ คนนั้นต้องรับผิดชอบ!”
ฉันยืนขึ้นมองหล่อนสักพัก ก่อนจะยกโต๊ะออกมาจากบริเวณนิ้วของหล่อน แล้วก็ก้มไปกระซิบข้างๆหูของเธอ
“น่ากลัวจัง แต่เสียดายตอนนี้ฉันเอาโต๊ะออกจากนิ้วเธอแล้ว คราวนี้เธอก็เก็บเศษจานกับแก้วน้ำด้วยละกันนะ”
“มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน!”
“ ใครทำอะไรไว้ คนนั้นต้องรับผิดชอบ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
“ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน!”
ฉันแสยะยิ้ม แล้วเดินข้ามขาของหล่อนที่พาดขวางทาง จากไปตรงนั้นช้าๆ งามๆอย่างสาวไทยที่พึงทำ
“พวกบ้า นี่แค่วันแรก ศัตรูก็เพียบละ ชิส์ อะไรดลใจให้พวกนางพากันเกลียดฉันละเนี่ย ไปโรงเรียนที่ไหนๆ ก็เจอแต่คนแบบนี้”
ฉันเดินลงไปที่โรงอาหารเพื่อหาซื้อของกินใหม่ เสียดายตังค์มากอ่ะ เอาจริงๆ -_____- เสียเวลากิน เสียเวลาซื้อด้วย แต่ก็ยังดีหน่อยที่ตอนนี้โรงอาหารค่อนข้างว่างแล้ว พรึ่บบบบ.. เหมือนมีคนมาที่จับข้อมือของฉัน ฉันสะบัดก่อนจะหันไป ก็พบผู้ชายคนสูงๆ ผิวสีแทนๆ ตัดผมทรงนักเรียน แต่ยาวกว่าปกติแล้วก็.. มีหน้าม้าคล้ายๆเด็กเกาหลีเลย หน้าตี๋ๆ แต่ว่าดำ.. -0- เอ๊ะๆ หน้าคุ้นๆ นี่มันคนที่อยู่ทะเลเมื่อวานก่อนนี่หว่าาาาา
“ใคร?”
“เพื่อนไอ่ปั้น พี่ชายเธอ มันฝากให้ฉันพาเธอมากินข้าว”
“ทำไมต้องนาย?”
“โอ้วว นี่ฉันรุ่นพี่เธอนะ ให้ตายสิ พี่ของเธอบอกมา ฉันก็แค่ทำตามเท่านั้น โอ๊ะแล้วฉันก็เต็มใจด้วยยย รีบกินเถอะ เดี๋ยวหมดเวลาพัก ” เขากึ่งลากกึ่งดึงฉันไปที่โต๊ะใกล้ๆ
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก”
“ยังไม่ได้ซื้อข้าว -0-“
“อ่อเออๆ”
แล้วเขาก็ค่อยๆคลายมือออกเพื่อปล่อยให้ฉันไปซื้อข้าว แล้วก็เดินตามหลังฉันมาเข้าแถวสั่งอาหาร
“จำเป็นต้องมาต่อแถวป่ะ?”
“ซื้อๆไปเถอะหน่าาาาา”
สงสัยเขาคงกันไม่ให้ป้าที่กำลังวิ่งมาจะแทรกคิวของฉันละมั้ง เอออ ดีๆ ฉันยิ้มให้ป้านั่นเบาๆก่อนจะสั่งป้าซื้อข้าว พอเราต่อแถวซื้อข้าวเสร็จฉันก็ไปซื้อน้ำสตอเบอร์รี่ปั่น
“2 แก้ว ให้ฉันและเธอ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง”
แล้วเขาก็ตังค์ยื่นมาให้ฉัน
“จำเป็นป่ะ เงินฉันก็มี ไม่ต้องมาจ่ายให้”
“ไม่ใช่เงินฉัน เงินพี่เธอ จบป่ะ?”
ฉันมองหน้าเขาสักพัก ก่อนจะค่อยๆฉกแบงก์ร้อยในมือของเขาออกมา ถ้ามองด้วยหางติดนิดๆ ฉันเห็นเขาแอบยิ้มด้วยแหละ -0- พอเราแยกย้ายกันซื้อข้าว ซื้อน้ำอะไรเสร็จแล้วก็หมุนตัวมานั่งโต๊ะติดมุมเสาของโรงอาหาร เขามอง ฉันกิน ฉันกิน เขามอง คือแบบอึดอัดอ่ะ
“มองไรว่ะ ไม่มีเรียนหรอ? ไม่ต้องมาเฝ้าขนาดนี้ก็ได้ป่ะ ฉันไม่ใช่นักโทษ”
“ปล่าวเฝ้า แค่มานั่งเล่นเฉยๆ พอดีไม่มีเพื่อน ไม่รู้จะไปที่ไหนดี ^[+++]^”
เขายิ้มก็จะดูดน้ำสตอเบอร์รี่ลงคอไป
ฉันเบ้ปากก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “อืม”
“เธอชอบกินน้ำสตอเบอร์รี่หรอ?” เขาถามฉัน แล้วก็มองฉันไปด้วย
“ไม่ใช่กงการของนาย”
“แจ๊ค ฉันชื่อแจ๊ค”
“ไม่ได้อยากรู้”
“ที่พูดฉันก็ไม่ได้อยากเธอรู้หรอก แต่อยากให้เธอจำไปเลยว่าฉันชื่อแจ๊ค”
“แล้ว?”
“เฮ้ อย่าตัดบทสนทนาง่ายๆอย่างนี้สิ -___- ฉันไม่ชอบเอาซะเลย”
“อ่าห้ะ”
เราสบตากันสักพัก เขายิ้ม ฉันเก๊กหน้านิ่ง แต่ไม่รู้ทำไม อยู่ๆฉันก็หลุดยิ้มออกมา สงสัยเขาอาจจะเป็นคนแปลกหน้าคนแรกที่ฉันรู้จักละมั้ง
“โอเค้ ตามสบายไม่กวนละ”
แล้วแจ๊คก็เดินทืบเท้า แสดงอาการไม่พอใจออกไป แหม่ ก็ดี ฉันอยากอยู่คนเดียวพอดี ลั้ลล๊าาาา ฉันเหลือบไปเห็นตรงที่เขานั่งมีโพสต์อิทแปะอยู่ ฉันมองซ้าย มองขวาถือวิสาสะดึงมันออกมาอ่าน
‘นั่นแหน่ะ อ่านอยู่ละสิ ถ้าหากวันไหนเธอเบื่อๆอ่ะ มาหาฉันแถวสวนหลังโรงเรียนได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน บ๊ายยยย’ ชิส์ ฝันเถอะย่ะ ฉันขย้ำๆ แล้วยัดเข้าไปในร่องของเสา
ความคิดเห็น