ไททานุ๊คนิ๊ค

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ไม่ง่ายเลยจริงๆ

ตอนนี้ผมกำลังขึ้นรถเมล์ที่ไปโรงเรียนแต่ผ่านบ้านเป้อ่ะ ไม่รู้ว่าเป้จะขึ้นมอไซค์ไปกับปั้นรึยัง แต่นี่ผมลงทุนขนาดไม่ขับบีเอ็มไปโรงเรียนเองเลยนะ อยากทำความรู้จักแบบพื้นๆก่อน (บนรถเมล์อ่ะนะ -0-) อิอิ พอรู้จักกันป๊าบบบบบ ผมจะได้.. ตีสนิทเลย อิอิ >//< 

           "เอ้าถอยออกจากประตูสิ คนอื่นจะได้ขึ้น"

ป้ากระเป๋ารถเมล์ใช้ไอ่ถังอะไรก็ไม่รู้ ลักษณะแปลกๆตีที่แขนของผมเบาๆ ผมก็ถอยห่างออกมาจากตรงนั้น ตรงนี้คงเป็นป้ายบ้านของเป้ละอ่ะ แต่คือตอนนี้ผมมองยังไม่เห็นเธอเลย … ว๊อทเดอะฝังเพชรร ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้ -0- จากที่ผมอยู่ตรงประตูตอนนี้ผมร่นถอยหลังไปอยู่ราวด้านหลังสุดเลย แต่ก็ดีครับ มีที่ว่างที่นึงอยู่ด้านหลังของรถพอดี ผมก็จัดการนั่งทันที แล้วก็ชะเง้อมองหาเป้ไปด้วย

          "ไปๆ ไปได้แล้วโว้ยยยย"

ป้าที่ถือถังแปลกๆนั่นตะโกนบอกให้คนขับ เร่งเครื่องยนต์ให้ขับเคลื่อนออกจากบริเวณป้าย แต่.. แต่เดี๋ยวสิ ผมยังไม่เห็นเป้เลย -0-

           ปิ๊บ - ปิ๊บ - ปิ๊บ - ปิ๊บบ ชิททททททท ประตูกำลังปิดดด -0-

           ปิ๊บ - ปิ๊บ - ปิ๊บ - ปิ๊บ โอ้ม่ายยยยยยย พรึ่บบบบ..

บรื้นนนนน ~ รถเมล์ขับออกไปจากป้ายช้าๆ โถ่ ผมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าวิ่งมายืนรอรถเมล์ แต่ดูสิ เป้ไม่ขึ้น (หรือมาสายไม่รู้) ว่าแล้ววว เป้ต้องไปกับปั้นแน่ๆ ฮึ่ยยย เสียเวลาว่ะ

             พลั๊กกกกกกกกก!

ห๊ะ? เหมือนมีอะไรมากระทบกับกระจกด้านหลังพอดี ผมหันไปมองก็เจอผู้หญิงกำลังวิ่งเก็บรองเท้านักเรียนแล้วก็วิ่งไป ตะโกนไป แต่ไม่รู้ว่าตะโกนอะไร สงสัยรอให้รถรอ แต่เดี๋ยวนะ ถ้ามองดีๆนั่นก็เป้นี่หว่าาาาาาาา เหย้ดดดด ผมก็หันไปหาป้าทันที

              "ป้าๆ จอดรถดิ้ มีคนตกรถคนนึง"

ยัยป้านั่นหันหน้ามา จ้องตาผมเขม็งเลย ปากขมุบขมิบบ่นอะไรก็ไม่รู้ของแก

             "เอ้ายังมองอีก ไม่เห็นหรอนักเรียนวิ่งตามรถอยู่เนี่ยยยยย บอกให้คนขับจอดสิครับบบ"

ผมใส่ความหนักแน่นกับความเข้มของเสียงเข้าไป แล้วคนรอบข้างเริ่มมองหน้าผมสลับกับป้า ควักมือถือออกมาจากกระเป๋าตั้งกล้องกันครับ แล้วป้านั่นก็แหกปากตอกกลับผมทันที

              "จอดเจิดอะไรละ ไม่แหกตาดูข้างทางหน่อยเหรอว่ามันเลยป้ายแล้ว พวกฉันจอดที่อื่นไม่ได้นอกจากป้ายรถเมล์ ก็นักเรียนคนนั้นเขามาสาย แล้วแกไปเดือดร้อนอะไรด้วย อีกอย่างนักเรียนคนนั้นก็มาช้า ฉะนั้น รถ – จอด – ไม่ – ได้ !!"  

คนทั้งคันมองผม ก่อนจะค่อยล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ บางคนก็ถ่ายรูป อัดวิดิโอเรียบร้อยแล้ว

             "อะ อ่อ.. ครับๆ ^^;;"

ผมก็ทำตัวลีบๆ ยิ้มหล่อๆ สะบัดผมนิดนึงก่อนจะนั่งกลับที่เดิมครับ เอิ้ก หน้าแตกแล้วยังไม่วายช่วยน้องเขายังไม่ได้อีก สงสัยผมคงเป็นได้แค่ถั่วลันเตาที่หล่อไปวันๆจริงๆแหละ เห้อมมม เศร้าาาาาา

           
             “เอ้านักเรียน ตั้งแต่สมัยประวัติศาสตร์ของรัชวงศ์ฮั่นนั้นกำลังเป็นบลา..ๆ..”

ตอนนี้พวกเรากำลังเรียนวิชาประวัติศาสตร์อยู่ คือถ้าหากลองมองไปรอบๆ ก็เจอพวกไอ่ปั้น ไอ่หญิงเอาหนังสือตั้งแล้วก็หลับคาโต๊ะ ไม่ใช่แค่พวกนั้นหรอก แจนด้วยอีกคน คนที่เก่งที่สุดยังหลับเลย เหอะ ผมเลยเอามือพาดกับหน้าต่าง แล้วเอาหน้าเกยมองออกไปด้านนอก ว๊าาา คิดถึงน้องเป้อ่ะ T^T

            “ทำไมวันนี้แกไม่ขับรถมาว่ะ กะจะชวนไปแดนซ์ตอนเลิกเรียนซะหน่อย แม๊ ต้องยกเลิกอีกแล้ว” 

ชาติมันเป็นบัดดี้ผมเอง มันพูดวนหลายรอบมาครึ่งวันแล้วว่ามันไม่ได้ไปเที่ยวในตอนเย็นนี้

            “มีเหตุนิดหน่อยว่ะ”

ผมเอามือเขี่ยผนังด้านนอกเล่นไปมาเหมือนคนตกงาน ที่ไม่รู้จะทำอะไรดี

            “เหตุไรว่ะ ถึงขนาดไม่ขับมา พลอยฉันไม่ได้ไปเที่ยวเลย -3-”

            “เออน่า วันหลังแกก็เอารถมาเองสิว่ะ รถบ้านแกก็มี”

            “โถ๊ะโถ๊ะๆ ถ้าฉันขับออกมาจากบ้านได้ วันนี้ก็คงได้เช็คขาดฉันแล้วล่ะเพื่อน”

            “หึ”

ผมยิ้มเบาๆแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม

            “อ่ะๆ วันนี้อย่าลืมไปทำการบ้านแบบฝึกหัดที่ 11 ถึง 14 นะนักเรียน พรุ่งนี้ตรวจ”

            “โหยยยยยยยยยยยยยย”

เสียงของเด็กทั้งห้องดังระงมกันขึ้นมาทันทีที่ครูแกพูดถึงเรื่องสั่งการบ้าน

            “โหยนี่ โหยหา ว๊อนท์อีกหน้าหรอจ๊ะ เอ้า ทำความเคารพเส่ะ”

ครูปริญใช้ไม้ยาวๆของแก เคาะกับโต๊ะสองสามครั้ง

            “ขอบคุณครับ/ค่ะ”

ผมยกจานข้าวกับน้ำสตอเบอร์รี่ น้ำผลไม้ที่ผมโปรดปรานและอร่อยที่สุดของโรงอาหาร -_____- " เดินตรงไปหาไอ่ปั้นทันที

            “ทำไม รีบอะไรนักหนาว่ะ คิดถึงฉันหราาาาาาาาาา >W<”

            “เออคิดถึง คิดถึงน้องแกอ่ะ แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ ได้มาโรงเรียนมั้ย”

            “เอ้อะไอ่นี่ เพื่อนกันไม่เคยสนใจ สนใจแต่น้องของฉัน ตอนนี้มันก็คงหลับอยู่บนห้องมันมั้ง”

            “แล้วห้องน้องแกอยู่ห้องอะไร”

            “4/1”

ผมนี่ยกข้าว ยกน้ำกึ่งวิ่ง กึ่งเดิน ไปที่ตึกของน้อง ม.4 พรี่บบบบ… ผมเปิดประตูห้องน้องแกออก ก็ชะงักนิดนึง คือมีน้องถักเปีย ใส่แว่นหนาๆ กำลังก้มมองอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะด้านหน้าพอดี โห้ยยยย สาวแว่น >< น้องแกเปลี่ยนลุคหรอว่ะ น่ารักอ๊าาา 

            “เอ่อๆ… คือน้อง..น้องเป้ป่ะครับ -//- ฮรึ่มๆ”

ผมเอาข้าววางไว้กับโต๊ะใกล้ประตู ก่อนจะเอาอีกมือถือน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นดูดมัน จู๊ดนึง ก่อนจะเอาแขนไปเกยกับประตู แล้วน้องแกก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองที่ผม แล้วก็ยิ้มให้ผมเล็กน้อย โอ้บร๊ะ -///////- แจ๊ค แจ๊ค ใจเย็น ห้ามหลุดนะ

            “อ่อป่าวค่ะ”  ตอบผมด้วยเสียงละมุนบวกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะให้ไปด้านหลังห้องแล้วแหกปากเรียก… “อิเปปปปปปปปปปป้ อิเปปปปปปป้ มีคนมาหาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

พรืดดดด… ไม่ต้องสงสัยว่ามันคือเสียงอะไร มันก็คือเสียงแขนของผมที่เกยอยู่กับประตูมันลื่นไปนิดนึง เป๋เลยสิครับ เห็นน้องแกตะโกนที ใจผมนี่แป่วเลย อะแฮ่มๆ -.,-

            “อะไร ใครมาหา”

แล้วคนที่ชื่อเป้ที่แท้จริงก็ลุกขึ้นมา จริงๆผมต้องละลายเหมือนเจอน้องเปียเนี่ยยย (แต่ไม่ใช่ตอนนี้ -0-) แต่ผมทำไม่ได้อย่างที่ใจคาดหวัง ก็คือสภาพน้องแกหัวฟูมากกก นกแถวๆหลังคาตอนนี้ไม่มีรังสามารถมาเช่าที่หัวของน้องแกได้เลย เสื้อผ้าก็หลุดลุ่ย ผ้าห่มก็พาดอยู่บนไหล่ของน้องแก อีกอย่างน้องแกก็กำลังเกาสะโพกของตัวเองอยู่เนืองๆ โดยไม่อายแมวไรเลย……….. ผมว่าละทำไมไอ่ปั้นถึงบอกน้องแกไม่ง่าย ไม่ใช่น้องแกไม่ง่ายหรอก ผมเนี่ยสิทำใจไม่ง่ายเลยที่เห็นน้องนางฟ้าเมื่อวานก่อน ตอนนี้เป็นอิเพิ้งที่ไหนก็ไม่รู้ โถ๊วว พลีสส TTT^TTT

            “อ่อ.. เอ่อครับ.. ไอ่ปั้นฝากเอาน้ำกับข้าวมาให้”

            “วางไว้นั่นแหละ ขอบคุณ”

แล้วน้องแกก็ทรุดตัวลงไปนอนต่อ…. แล้ว... ผมมาตะไมมมมม (ร้องเพลง) อะเฮือกกก