เลือก(ที่)รัก

ใกล้จะจบลงแล้วซินะอลันจะดีใจรึเปล่า?เรื่องมันก็ผ่านมาสี่ปีแล้วตอนนี้ลูกของเราก็กำลังน่ารักน่าเอ็นดู ถ้าเขาได้เห็นน้องวินเขาจะดีใจรึเปล่านะ ทำไมสี่ปีที่ผ่านมาเขาถึงไม่ยอมมาเจอเราเลยล่ะ เพราะงั้นฉันถึงได้ไม่มีโอกาศได้บอกเขาซักทีว่าเรามีลูกชายที่น่ารักด้วยกันหนึ่งคน หรือว่าอลันจะมีคนอื่น? ไม่ซิเราจะคิดแบบนั้นไม่ได้ พวกเราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะแถมฉันเองก็ยังทำอะไรเพื่อเขามากมายขนาดนี้ เขาคงไม่คิดที่จะทรยศฉันหรอกเขาคงไม่ว่างที่จะมาหาฉันกับลูก 

"มาม๊า" เด็กชายน่าตาน่ารักคนหนึ่งวิ่งตรงมาที่นิสา นิสายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

"น้องวินมาม๊าเคยบอกไว้ว่ายังไงครับ ห้ามน้องวินวิ่งไม่ใช่หรอเดี๋ยวจะหกล้มเอานะลูก" ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปแต่ใบหน้าของนิสายังคงไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเสมอ เด็กชายทำหน้ามุ้ยใส่เธอก่อนที่จะเดินไปหาผู้คุมนักโทษคนหนึ่ง 

"พี่ผู้คุมมาม๊าดุ" เมื่อเจอเด็กชายออดอ้อนใส่หญิงสาวถึงกับยิ้มหน้าบาน ตลอดเวลาตั้งแต่ที่เด็กชายเกิดมา เขาก็กลายมาเป็นขวัญใจของทั้งนักโทษและผู้คุมทั้งหลายในเรือนจำแห่งนี้ เพราะมีหน้าตาที่น่ารักและคำพูดคำจาที่ฉลาดเกินเด็ก เด็กชายจึงเป็นที่รักใคร่ของใครหลายๆคน เรื่องนี้ทำให้นิสาดีใจมาก ตอนแรกที่เธอรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์เธอก็กลัวอยู่เหมือนกันเพราะตอนนั้นเธอถูกตัดสินให้จำคุกถึงสี่ปีเต็ม เธอกลัวว่าลูกของเธอจะถูกทำร้ายหรือกลัวว่าเขาจะมีปมด้อยแต่เมื่อเห็นทุกคนเอ็นดูลูกชายของเธอ เธอเองก็ดีใจเป็นอย่างมาก

"น้องวินอย่าดื้อกับมาม๊าซิครับ วันนี้น้องวินก็จะไปแล้วพี่คงจะคิดถึงน้องวินมากแน่ๆเลย" ผู้คุมสาวยิ้มให้เด็กชาย

"พี่ผู้คุมไม่ต้องเศร้าเดี๋ยวน้องวินจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะ" เด็กชายพูดแววตาใสซื่อ

"555ที่นี่ไม่ใช่สถานที่เที่ยวเล่นนะน้องวินไว้ถ้าพี่คิดถึงพี่จะไปหาเองน้องวินไม่ต้องมาหาพี่หรอก"ผู้คุมสาวพูดไปยิ้มไป 

"ถึงเวลาแล้วไปเถอะ"เมื่อถึงเวลาที่นิสาและเด็กชายจะต้องออกจากเรือนจำแห่งนี้นิสาคิดว่ามันน่าใจหาย ทุกคนที่นี่ล้วนดีกับเธอและลูกมากแต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะกลับเข้าไปอีก ตอนนี้ครอบครัวกำลังจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว แค่คิดนิสาก็อดที่จะดีใจไม่ได้ ตอนแรกที่เธอออกมาเธอคิดว่าอลันจะต้องมารอรับเธออย่างแน่นอน แต่ก็ว่างเปล่า ทำไมเขาถึงไม่มานะ หรือว่าเขาลืมเราไปแล้วจริงๆ ความคิดในหัวของนิสาตีกันยุ่งไปหมด เธอทำได้เพียงนั้นรถเพื่อที่จะกลับไปยังบ้านของเธอเท่านั้น 

"มาม๊าเรากำลังจะไปไหนเหรอ?"เด็กชายถาม

"เรากำลังจะกลับบ้านไปหาคุณพ่อไงครับ" หญิงสาวยิ้ม รถขับไปเรื่อยๆจนถึงที่หมาย บ้านของเธอยังคงเหมือนเมื่อสี่ปีก่อนไม่มีผิด หญิงสาวไขประตูเข้าบ้านไปด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นสี่ปีแล้วซินะที่ฉันไม่ได้กลับมาคิดถึงจัง ภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้งบ้านหลังนี้คือสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อและแม่ทิ้งไว้ให้เธอและพี่สาว นิสามีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับมัน 

"ฮิๆๆอลัน อย่าซิมันจั๊กจี้นะ" เสียงนั้นดังมาจากข้างในบ้าน นั้นไม่ใช่เสียงของลีลาพี่สาวของเธอหรอกเหรอ แล้วอลันทำไมถึงได้มาอยู่กับพี่ล่ะ นิสาเปิดประตูเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ภาพที่เธอเห็นนั้นทำหัวใจเธอกระตุกวูบ ภาพหญิงสาวและชายหนุ่มที่กำลังยอกล้อกันบนโซฟาดูยังไงก็เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามัน แต่เธอจะไม่สนใจเลยซักนิดหากชายหญิงคู่นี้ไม่ใช่พี่สาวและคนรักของเธอ 

"สา!!/ยัยสา!" ชายหญิงทั้งคู่ดูตกใจมากกับการมาถึงของนิสา

"นี่มันเรื่องอะไรกัน" นิสาถาม เธอหวังอยู่ลึกๆว่าเรื่องทั้งหมดจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

"สา คือว่าผม.."อลันได้แต่อ้ำอึ้ง

"พวกเราแต่งงานกันแล้ว" ลีลาเมื่อเห็นอลันมีสีหน้าลำบากใจเธอจะรีบตอบแทน สายตาที่เธอใช้มองน้องสาวเพียงคนเดียวมีแต่ความเหยียดหยาม เธอรอเวลานี้มานานเวลาที่จะเหยียบน้องสาวของเธอให้จมดิน 

"แต่งงาน? หึ เพราะยังงี้ใช่ไหมคุณถึงไม่ไปหาฉันเลยซักครั้ง" นิสาพูดแววตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ

"มาม๊า ร้องไห้ทำไมใครทำครับ?" เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างๆหญิงสาวเอยถาม อลันและลีลาเมื่อเห็นเด็กชายก็อึ้งไปพักใหญ่

"เด็กคนนี้ลูกของเราหรอสา?"อลันถาม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข 

"ใช่นี่ลูกของเรา แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วตอนนี้เขาเป็นลูกของฉันเพียงคนเดียว คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาทั้งนั้น" นิสาเอย เธอจะไม่มีวันยอมยกลูกให้กับผู้ชายสารเลวคนนี้เด็ดขาด 

"ทำไม!! ในเมื่อเขาก็เป็นลูกผม" อลันเริ่มโวยวาย 

"นั้นมันเป็นเรื่องก่อนที่คุณจะแต่งงานกับพี่สาวของฉัน ตอนนี้คุณจะบอกลูกว่ายังไง คุณจะบอกว่าพ่อให้แม่ติดคุกแทนพ่อในตอนที่ตั้งท้องลูกแล้วหลังจากนั้นก็มาแต่งงานกับคุณป้าของลูกแทน ยังงี้เหรอ คุณปัญญาอ่อนรึไง ฉันไม่มีวันยอมให้ลูกต้องตกอยู่ในสถานะการที่เฮงซวยแบบนั้นอีกแล้ว แค่เขาเกิดและเติบโตในคุกมันก็มากเกินพอแล้วอลัน ต่อไปนี้เราควรจบกันซักที ทางใครทางมันอย่าได้มายุ่งกับลูกของฉันอีกเด็ดขาด!!" คำพูดของนิสาทุกคำเป็นเหมือนกับมีดที่ทิ่มแทงในอกของอลัน หากตอนนั้นเขาไม่ทำตัวเหลวแหลกในตอนนี้เขาคงได้มีครอบครัวที่อบอุ่น ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับนิสาและลูกชายของเขา นิสามองอลันอย่างสมเพชก่อนที่จะเดินออกไป หากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ยอมติดคุกแทนผู้ชายที่เห็นแก่ตัวแบบนี้แน่นอน