คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0 (100%)
Chapter 0
เสียงแจ้วจ้าวจากทีวีที่เขากำลังดู'ยูจิ'นั่งขดอยู่บนโซฟาโดยมีผ้าห่มคลุมตัวเป็นก้อนนัตย์ตาสีดำขลับมองรายกายที่กำลังจะฉายอยู่ มือเรียวบางหยิบรีโมททีวีตรงหน้าก่อนจะกดเพิ่มเสียง
ยูจิจ้องมองรายกายตรงหน้าอย่างสนอกสนใจเพราะตอนนี้บาสเกตบอลรายการกำลังพูดถึงการแข่งบาสเกตบอลพร้อมกับพูดถึงทีมมอต้นที่มีชื่อเสียงที่สุดในตอนนี้ก็คือเหล่ารุ่นปาฏิหาริย์ สกิลการเล่นเหนือชั้นทำเอาเขาเองยังตกใจ
อยู่แค่มอต้นแท้ๆแต่กลับทำได้ขนาดนี้
ภาพตรงหน้าฉายการแข่งของทีมในโตเกียวกับรุ่นปาฏิหาริย์ถ้าเป็นคนอื่นคงตื่นเต้นกับความเก่งกาจของนักกีฬาแต่สำหรับยูจิแล้วกลับมองว่าเป็นทีมที่น่าเศร้า ถึงจะเก่งเพียงใดแต่การที่เก่งเกินทำให้ทีมอื่นๆก็ต่างยอมแพ้กันไปง่ายๆมันคงเป็นการแข่งที่น่าเบื่อเลยทีเดียว
“ถึงจะดูสนุกแต่หน้าตาแต่ละคนนิ่งจนน่าขนลุกเลยแฮะ”ยูจิหยิบสมุดพร้อมกับปากกามาจดชื่อเหล่ารุ่นปาฏิหาริย์แต่ละคนก่อนจะเริ่มกิจกรรมที่เขามักจะทำบ่อยก็คือ
การดูพฤติกรรม วิธีการเล่น จุดอ่อนของตัวนักกีฬาและวิธีการจัดการ มันคงมีประโยชน์ต่อทีมไม่มากก็น้อยถึงแม้จะเป็นทีมน้องใหม่แต่ปีที่แล้วก็ทำผลงานได้ดี ปีนี้ก็คงต้องซ้อมหนักแน่ๆเพราะสิ่งที่เราต้องเจอคือเหล่าปีศาจที่กระจายตัวไปแต่ละทีมแล้ว
“คุโรโกะ เท็ตสึยะผู้เล่นเงามายาคนที่หก??”ยูจิขมวดคิ้วหลังจากศึกษาข้อมูลเหล่ารุ่นปาฏิหาริย์ ไม่เคยเจอชื่อนี้แฮะหรือว่าเขาไม่สังเกตุเองนะ หน้าตาเป็นไงเขาก็ยังหาไม่ได้
จืดจางให้มันมีขอบเขตหน่อยซิ!!
ณ โรงเรียนเซย์ริน
โรงเรียนเซย์รินเป็นโรงเรียนที่ตัวยูจิเลือกเรียนถึงจะพึ่งสร้างขึ้นมาใหม่แต่ก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย เบื่องหน้าของเขามีนักเรียนมากหน้าหลายตาเดินสวนไปสวนมาพร้อมกับเสียงพูดคุยดังสนั่น
ยูจิในชุดนักเรียนชายเซย์รินผมสีควันบุหรี่พริ้วไสวตามสายลม เรียวมือถือข้าวปั้นใส้ไข่กุ้งมายองเนสพร้อมงับข้าวปั้นคำโตเข้าปาก ขอบตาออกดำหน่อยๆจากเมื่อคืนวิเคราะห์นักกีฬาเพลินจนเวลาล่วงไปจนเที่ยงคืน
เจ้าของสีผมควันบุหรี่เดินฝ่าผู้คนมากมาย เดินหาชมรมที่เล็งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแต่ก็มีชมรมอื่นมาเชื้อเชิญให้เขาเขาชมรมอยู่มากแต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยือกใย
จนเขาได้ยินเสียงตะโกนจากชมรมที่ตามหา“บาสครับ ชมรมบาสเก็ตบอลครับมาลองเข้าชมรมบาสกันไหม”
เสียงรุ่นพี่ปีสองเจ้าของหน้าเหมียวอย่าง'โคงาเนะ ชินจิ'ข้างๆกายเขามีเพื่อนอีกสองคนอย่าง'มิโตเบะ ริวโนะสุเกะ'และ'อิสึกิ ชุน'
“โคงาเนะ ไม่ควรถามว่าเป็นกั--”
“นายน่ะเงียบไปเลยฉันเบื่อกับฝืดๆของนายแล้ว”โคงาเนะพูดแทรกเจ้าคนชอบเล่นมุขฝืดก่อนจะหันไปหาเพื่อนตัวโตอีกคน“มิโตเบะส่งเสียงหน่อยสิ”
“….”มิโตเบะพยักหน้าแต่ก็ไม่ส่งเสียงสักแอะทำให้โคงาเนะเองกุมขมับ
“ก็ยังไม่พูดเหมือนเดิม”
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”ยูจิเดินเข้ามาไปทักรุ่นที่ใกล้ตัวที่สุดอย่างอิสึกิ ซึ่งคนชอบเล่นมุขฝืดหันมามองเขาก่อนจะยิ้มให้
“หื้ม ว่าไงครับ”หน้าตาน่ารักจังแฮะ
“นี่ชมรมบาสใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ สนใจเข้าชมรมหรอ”
“ครับ แต่ผมขอถามอะไรก่อน”
“ถามว่า?”
“ชมรมนี้รับผู้จัดการเป็นผู้ชายไหมครับ”ยูจิพูดเสียงเรียบ
“อ่า ห๊ะ!!?ผู้จัดการหรอ”อิสึกิทำหน้าตกใจแต่ต่างจากรุ่นน้องตรงที่นิ่งเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“เสียงดังนะครับรุ่นพี่”
“ขอโทษทีๆ แต่เรื่องถามน่ะเราต้องไปโค้ชก่อนฉันตัดสินใจไม่ได้หรอก”อิสึกิอธิบายให้ฟังพาดพิงไปถึงโค้ชของชมรมบาสอย่างไอดะ ริโกะ“ตามมาสิจะพาไปหาโค้ช”
ยูจิเดินตามรุ่นพี่มุขฝืด(?)มาจนถึงโต๊ะของชมรมบาสมีคนที่ถูกเรียกว่าโค้ชนั่งอยู่ข้างกับรุ่นพี่ใส่แว่นอย่าง'ฮิวงะ จุนเปย์'ชูตเตอร์สามแต้มของทีมพ่วงตำแหน่งกัปตันทีม
“โค้ช”
“มาแล้วหรออิสึกิ แล้วนั่น”โค้ชหญิงเบนเป้าไปคนข้างหลังเพื่อนตัวเองไม่รอช้าอิสึกิก็แนะนำทันที
“คนที่จะมาสมัคร”
“อ๋อ..”
“สมัครเป็นผู้จัดการ”
“อ่า ห๊ะ!!?”ริโกะประสานเสียงตกใจกับฮิวงะ“ผู้จัดการหรอ ไม่ใช่สมัครเป็นคนในทีมหรอ”อิสึกิส่ายหน้าให้โค้ช
“ไม่นึกเลยว่าจะมีผู้ชายมาสมัครเป็นผู้จัดการ”ฮิวงะพูดพลางมองหน้าเจ้าของสีผมควันบุหรี่
“โค้ชจะรับไหม”ริโกะมีท่าทีครุกคิดนิดหน่อยพร้อมกับสำรวจเด็กตรงหน้าไปด้วย
‘มีผู้จัดการช่วยเหลือเราหน่อยก็คงดี’
“เอาสิ ฉันรับ”
ยูจิยิ้มออกมาเมื่อได้คำตอบ รอยยิ้มบางๆก็ทำเอาฮิวงะกับอิสึกิใจเต้นแรง
น่ารัก น่ารักเกินไปแล้ว!!
“ขอบคุณครับโค้ช”ยูจินั่งลงตรงข้ามกับริโกะพร้อมกับเขียนใบสมัครไปด้วย ใบหน้าของยูจิดูสดใสขึ้นมานิดหน่อยจากสายอิสึกิ
“ฮิวงะ คนที่มาสมัครชมรมเรามีกี่คนแล้ว”
“ยังไม่ถึงสิบคนเลย”
“อยากได้นนักกีฬาเจ๋งๆสักสองสามคนจัง เพราะถ้าเราชนะในการแข่งระดับมอปรายในช่วงฤดูหนาวได้ปีหน้าก็มีอะไรให้ยุ่งเยอะเลย”
“กดดันกัปตันอย่างฉันจริงๆเลยนะเธอเนี่ย”ฮิวงะถอนหายใจกับความหวังสูงของโค้ชแค่คิดว่าต้องไประดับสูงกว่านี้ก็เหนื่อยรอแล้ว การฝึกของโค้ชคนนี้ไม่ใจดีเลยสักนิด
“โค้ชครับเสร็จแล้ว”มือเรียวยืนใบสมัครให้โค้ชหญิงตรงหน้า ริโกะรับและเอามาอ่านนิดหน่อย
“ยูจิ จากโรงเรียนฮามิซากิหรอ??”ริโกะกำลังเงยหน้าถามเกี่ยวกับนามสกุลแต่เจ้าของชื่อกลับหายขวับไปแล้ว หายไปตอนไหนเนี่ยย
“ฮามิซากิ นั่นมันโรงเรียนของลูกคนรวยนี่หน่า”อิสึกินึกขึ้นได้ตัวเขาเคยกดกูเกิ้ลดูชื่อโรงเรียนไฮโซแค่เทอมแพงมากๆซึ่งในสิบอันดับก็มีชื่อโรงเรียนนี้อยู่
“เออใช่ ฉันเคยได้ยินอยู่”ฮิวงะพูดเสริม“แต่ถ้าเคยเรียนโรงเรียนไฮโซขนาดนั้นทำไมถึงย้ายมาโรงเรียนเราล่ะฮามิซากิก็มีมอปรายหนิ”
“ไม่รู้สิ แต่ช่างมันเถอะ”ริโกะเลือกจะไม่สนใจแต่ในความจริงเธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับผู้สมัครชมรมคนใหม่คนนี้แล้วสิ รู้สึกถึงลางสังหรณ์ว่าปีนี้จะมีอะไรน่าสนุกแน่ๆ!
ซึ่งลางสังหรณ์ของเธอเป็นจริง!!
เพราะทีมเราตอนนี้มีผู้สมัครร่างกายดีอย่าง'คากามิ ไทกะ'และหนึ่งในรุ่นปาฏิหาริย์จากโรงเรียนเทย์โคอย่าง'คุโรโกะ เท็ตสิยะ'แต่ปัญหาอยู่ตรงที่เธอยังไม่เห็นคนคนนั้นเลยน่ะสิ
“ยูจิคุง ทางนี้”ริโกะโบกมือให้คนพึ่งมา ยูจิเดินไปหาโค้ชหญิงพร้อมกับปรายตาไปมองผู้สมัครหลายคนแต่ดวงตาสีดำขลับสะดุดกับผู้เล่นผมสีแดงดำ ร่างกายกำยำ หน้าตาดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
“แนะนำตัวอีกครั้งนะ ฉันไอดะ ริโกะเป็นโค้ชของชมรมบาสที่นี่ฝากตัวด้วยนะคุณผู้จัดการ”
“ครับ”
“วันนี้นายไม่ต้องทำอะไรมาก ทำความรู้จักรุ่นพี่ในทีมและเพื่อนๆไปก่อนแล้วกันนะ”
ยูจิพยักหน้าเข้าใจก่อนหูของเขาจะยินบทสนทนาของปีหนึ่งทั้งสองตรงหน้า
“นี่ๆ ฉันว่าผู้จัดการคนนั้นน่ารักจังเลยเนอะ”
“นั่นสิ”
“ถ้าเซ็กซื่ออีกหน่อยบอกเลยว่า--อ่อก!!”
“ทายผิดหมดแล้วเจ้าพวกบ้า พวกเรามีผู้จัดการเป็นผู้ชายต่างหาก”ฮิวงะอัดกำปั้นใส่หัวของเหล่าปีหนึ่งทั้งสอง
“เอ๊ะ!??”ไม่ทันที่เหล่าปีหนึ่งจะได้ซักถามอะไรเสียงของริโกะก็ดังแทรกมา
“ฉันไอดะ ริโกะเป็นโค้ชของชมรมบาสเกตบอลชายที่นี่ ฝากตัวด้วยนะ”
“ห๊ะ!!?”
“ส่วนนี่ยูจิคุงเป็นผู้จัดการชมรมเรา”ริโกะแย้มยิ้มสดใสพร้อมกับผายมือไปคนที่ได้รับตำแหน่งผู้จัดการ เหล่าปีหนึ่งเห็นอย่างงั้นพากันงงไก่ตาแตก นี่มันสลับหน้าที่กันชัดๆ!
ยูจิไม่ได้สนใจกับการตกใจของแต่ละคน แหงล่ะใครจะไปคิดว่าผู้ชายจะมาสมัครเป็นผู้จัดการส่วนใหญ่มันก็มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วย”ยูจิโค้งตัวในองศาเหมาะสม
“คะ โค้ชไม่ใช่คนนั้นหรอกหรอ”ฟุริฮาตะ โคคิชี้ไปทางอาจารย์มีอายุ
“นั่นอาจารย์ทาเคดะ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา”ริโกะไขข้อสงสัยให้ฟุริฮาตะแต่นั่นก็ไม่ทำให้ความตกใจหายไป
“ถามจริง”
“เอาจริงดิ”
“เห้อ ในเมื่อแนะนำอาจารย์ทาเคดะไปแล้วดังนั้นพวกเธอก็..”
“…”
“ถอดเสื้อออกซะ!!”
“ห๊ะ!!”
“เฮ้ย!!? ถอดทำไมอ่ะ!!”ปีหนึ่งบางส่วนโวยวายทันทีแต่โค้ชหญิงก็ไม่สนใจแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จนทำให้ปีหนึ่งเหงื่อตกไปตามๆกัน
ยูจิมองปีหนึ่งทุกคนถอดเสื้อกันออกหมดแต่ละคนก็มีร่างกายต่างกันออกไป ริโกะได้เริ่มสิ่งที่ถนัดอีกอย่างนึงของเธอ
โค้ชสาวปรายตามองร่างกายแต่ละคนพร้อมกับบอกข้อเสียและสิ่งที่ต้องเพิ่มเติมเพียงแค่มองปราดเดียว
“โค้ชเขามองแค่นั้นก็รู้ข้อเสียของแต่ละคนเลยหรอครับกัปตัน”
“ใช่ พ่อของยัยนั้นเป็นเทรนเนอร์ออกกำลังกายน่ะ เก็บข้อมูลและกำหนดเมนูฝึกซ้อมเป็นความสามารถพิเศษที่ได้จากการเฝ้ามองร่างกายตั้งแต่เด็ก พอยัยนั้นมองร่างกายของใครก็จะมีค่าตัวเลขโผล่มาทั้งหมดเลย”
ฮิวงะสาธยายยาวอธิบายความสามารถของโค้ช ตอนแรกเขาก็ตกใจนิดหน่อยที่ให้รุ่นพี่ปีสองมาเป็นโค้ชแต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว
“งั้นหรอครับ เป็นความสามารถที่น่าทึ่งดีครับ”ยูจิจดความสามารถของโค้ชในสมุดเก็บข้อมูล คนเป็นกัปตันเห็นก็ไม่ได้สนใจอะไรถึงโค้ชจะบอกว่าวันนี้ไม่ได้ต้องทำอะไรแต่เด็กนี่คงคันไม้คันมือแล้วสินะ
แต่ว่าหน้าตาตอนตั้งใจนี่มันน่ารักมากจริงๆ
เฮ้ยไม่ใช่สิ!!
ฮิวงะตบแก้มตัวเองทั้งสองข้างเสียงดังไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไปแต่มันก็เป็นเรียกความสนใจจากคนตัวเล็กข้างกาย
ยูจิเอียงของมองเขาอย่างสงสัยกับพฤติกรรมเมื่อครู่ ท่าทางของคนตัวเล็กทำเอาคนได้ชื่อว่ากัปตันเริ่มทำท่าไม่ถูกแต่ก็รู้สึกถึงรังศีอำมหิตจากข้างหลังพอหันไปก็เห็นอิสึกิ โคงาเนะ มิโตเบะมองเขาตาเป็นมันอย่างกับจะฆ่ากันแหนะ
เฮ้ย นี่ฉันเพื่อนพวกแกนะเว้ยยย
ฮิวงะหันมาจดจ่อกับเหล่าปีหนึ่งเหมือนเดิมโดยพยายามจะไม่สนใจแรงอำมหิตข้างหลัง“โห่ย โค้ชยืนเหม่ออะไรอยู่น่ะ”
ริโกะกลับมามีสติอีกครั้งหลังจากเห็นค่าตัวเลขของคากามิที่สูงจนนี่แทบจะไม่ใช่เด็กมอปรายปีหนึ่งแล้ว นี่มันพรสวรรค์ตั้งแต่เกิด!!
“อะ เอ่อ ขอโทษค่ะคนต่อไป…”
“ครบแล้วไม่ใช่หรอคากามิเป็นคนสุดท้าย”
“ยังไม่ครบครับ เหลือคุโรโกะ เท็ตสึยะ”เจ้าของผมสีควันบุหรี่จ้องมองหาผู้เล่นที่เขาอยากเห็นหน้ามากที่สุด มันจะใช่ผู้เล่นมายาคนนั้นหรือเปล่านะพอคิดไปคนคนนั้นก็ไม่น่าจะต่อที่นี่นี่หน่า
หรือมันจะคนละคนแค่ชื่อเหมือนกันนะ
เห้อ งงไปหมดแล้ว
“อ๋อ ผู้เล่นจากเทย์โคนั่นน่ะหรอ”
“อ่า แต่ไม่เห็นเลยแฮะวันนี้คงจะไม่มาสินะงั้นเรามาเริ่มฝึกซะ--”
“เอ่อ ขอโทษครับ”เจ้าของเรือนผมสีฟ้าพูดแทรกพร้อมกับโผล่มาตรงหน้าของริโกะอย่างกับผีหลอก
“คุโรโกะคือผมเอง”
“กะ กะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
ไม่ผิดแน่ คนคนนี้คือผู้เล่นเงามายาของรุ่นปาฏิหาริย์แน่นอน ถึงร่างกายจะอ่อนปวกเปียกและจืดจางลักษณะแบบนี้ใครๆก็คงบอกว่าไม่สามารถเล่นบาสได้แต่แท้จริงแล้วนี่แหละคือสิ่งที่มีประโยชน์ของตัวผู้เล่นคนนี้
ร่างผมเพรียวนั่งชันเข่าขึ้นทั้งสองข้าง เขานั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน มือเรียวพลางคีบบุหรี่เข้าปากพร้อมกับวิเคราะห์ข้อมูลของผู้เล่นผมฟ้าไปด้วย
พยายามหาอ่านข้อมูลในอินเตอร์เน็ตที่เขียนเกี่ยวกับเจ้าแต่มันช่างน้อยนิดนักจะถูกเขียน
“อืม คุโรโกะ เท็ตสึยะ สูงร้อยหกสิบแปด น้ำหนักห้าสิบเจ็ด ตำแหน่งที่เล่นคือพ้อยต์การ์ด ผู้เล่นเบอร์หกของทีมเทย์โคคนที่เหล่ารุ่นปาฏิหาริย์ต่างให้การยอมรับ เป็นผู้เชี่ยวชาญในการจ่ายลูก..”
“กำลังวิเคราะห์ผมอยู่หรอครับคุณผู้จัดการ”
“!!!!”
“สวัสดีครับคุณยูจิ”เจ้าของผมสีฟ้ากับหน้าตาที่นิ่งเฉยเอ่ยทักทายออกมาเรียบๆแตกต่างจากยูจิที่สะดุ้งตัวโย่งเหมือนกับกระต่ายตื่นตูม
“นาย…มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”ยูจิเอ่ยถามคนมาใหม่พร้อมกับหยิบม้วนบุหรี่ที่ตกพื้นจากการสะดุ้งเมื่อตะกี้ขึ้นมา ถ้าไม่ใช่คุโรโกะแต่เป็นอาจารย์มาเห็นมีหวังเขาซวยแน่
คนที่ได้รับฉายาผู้เล่นเงามายามองบุหรี่บนมือของยูจิก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม“ผมนั่งมาตั้งนานแล้วครับ แล้วนั่น..สูบมากไม่ดีนะครับ”
ยูจิบี้บุหรี่ม้วนเก่าบนพื้นให้ไฟดับก่อนจะหยิบม้วนใหม่ขึ้นมาจุดใหม่ต่อหน้าต่อตาคนพึ่งเตือนเมื่อตะกี้
“ช่างเรื่องฉันเถอะหน่า มาทักฉันแบบนี้มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกครับผมแค่อยากมาทักทายคุณเท่านั้นแต่ไม่นึกว่าคุณกำลังจะวิเคราะห์ผมอยู่”
“ก็คนมันว่างเลยหาอะไรทำเท่านั้นแหละ การวิเคราะห์ผู้เล่นก็เป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ผู้จัดการหนิ”ตามจริงก็ไม่ได้ว่างหรอกแต่เขาโดดเรียนต่างหาก
จบประโยคของคนตัวเล็ก คุโรโกะก็ขยับตัวไปใกล้ยูจิเพราะจะได้ง่ายต่อการสนทนาแต่ความจริงเขาแค่อยากใกล้ชิดอีกฝ่ายเท่านั้น
ดวงตาสีดำขลับมองท้องฟ้าเบื่องหน้าก่อนที่ยูจิเริ่มบทสทาหลังจากพวกเขาเงียบมากสักพัก “คุโรโกะ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ครับ??”
“ทำไมถึงมาเรียนต่อโรงเรียนที่นี่ล่ะ คนมีความสามารถด้านการจ่ายลูกอย่างนายน่าจะไปโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากกว่านี้สิ”
ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกชมรมบาสที่นี่หรอกนะแต่แค่แปลกใจนิดหน่อยเพราะหาข้อมูลการเรียนต่อมอปรายของรุ่นปาฏิหาริย์แล้ว แต่ละคนก็ต่างแยกย้ายไปโรงเรียนที่มีชื่อเสียงกันทั้งนั้น
“อืม จะว่ายังไงดีล่ะครับ”คุโรโกะครุกคิดสักพักก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา“ไม่รู้สิครับ”
“อ้าว”
“สาเหตุอาจจะเกิดจากการแข่งขันรอบชิงสมัยมอต้น ตอนนั้นผมรู้สึก…เหมือนมีอะไรขาดหายไป”
ยูจิพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่แท้จริงเขาไม่เข้าใจเลยสักนิด
“ตอนนั้นผมเกลียดบาส”
“เกลียดหรอ? ทำไมล่ะ”
“ผมคงพูดอะไรไม่ได้มากหรอกครับ ไว้ผมจะบอกรายละเอียดพร้อมกับทุกคน”
“ชิ มาทำให้ฉันอยากรู้แต่ก็เก็บเงียบไว้เนี่ยนะ ให้ตายสิ”ผู้จัดการหนุ่มพ่นควันออกมาอย่างหัวเสียงพลางเสยผมไปด้วย
กลิ่นควันบุหรี่กระจายทำให้เจ้าของดวงตากับผมสีฟ้าถึงกับขมวดคิ้วอีกครั้ง เขาไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เลยสักนิดและก็ไม่ชอบที่คนของเขาสูบมันด้วย
คุโรโกะเอื้อมมือไปขโมยบุหรี่จากคนข้างกายมาไว้กับตัวเองเรียกให้คนผมสีควันบุหรี่หันมาทำหน้าไม่พอใจใส่อย่างกับแมวเหมียวกำลังโกรธแหนะ
“เอามานะ”
“มันเหม็นนะครับเลิกสูบเถอะ”
“แล้วนายจะมานั่งดมทำไมเล่า”
“ผมพูดด้วยความเป็นห่วงนะครับคุณยูจิ”เสียงของคุโรโกะติดดุขึ้นมานิดหน่อยทำให้เจ้าของม้วนบุหรี่ยอมแพ้
ก็แค่ไม่อยากมีเรื่องเท่านั้นแหละเขาไม่ได้กลัวสักนิ๊ดนึงเลยนะ
“ก็ได้ๆ”ยูจิหน้ามุ่ยเมื่อโดนขัดใจซึ่งในสายตาของคุโรโกะมันช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง
โย่ววววววววว
เปิดมาก็ยังไม่มีอะไรมาก แต่ละตอนเราจะอัพทีละครึ่งนะคะ(60-100%) อาจจะมีคำผิดอยู่บ่างเราจะมาแก้แน่นอน ตอนนี้ก็จะมีสอดคล้องกับตัวอนิเมะตอนแรกบางส่วน
ใครผ่านมาอ่านก็กดกำลังใจแล้วก็เม้นให้ด้วยจะปังปุริเย่มากกกก
*ตัวละครยูจิมีพฤติกรรมไม่เหมาะอย่างการสูบบุหรี่ บอกไว้ก่อนว่าอย่าหาทำตามนะคะมันไม่ดีหรอก การสูบบุหรี่ของเรื่องนี้ก็คิดไว้ว่ามันเป็นแค่คาแรคเตอร์ตัวละครพอค่ะ
**นี่คือทรงผมของน้องยูจินะคะ แต่เปลี่ยนจากผมสีดำเป็นสีควันบุหรี่ เมื่อคืนเราลืมเอาภาพลงแหะๆ
อันนี้ภาพจากPinterest จ้าาา
ความคิดเห็น