คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ความกรุณาของนางยักษ์
บทที่ 3 วามรุาอนายัษ์
เภาทำานนี้ไ้มา 4 สัปาห์แล้ว แ่พระนาสันธมาลา็ไม่มีทีท่าะรับสั่หรือรัสอะไรับเภาเลย
วันนี้เภามีหน้าที่มาเฝ้าพระนาสันธมาลาในห้อทรพระอัษร ปิเภาะเฝ้าพระนาสันธมาลาในห้อพระบรรทมหรือท้อพระโรนรทานะวัน เมื่อเภาเ้ามารั้แร็พบับฝาพนัห้อที่ถูวาและสลัเอาไว้อย่าวิิราั้นหนัสือ่าๆที่แะสลัเอาไว้อย่าสวยามและพบับโ๊ะทรานอพระนาสันธมาลาที่แะสลัหน้าาฬและเหมือนเหุาร์ประวัิศาสร์อนรทานะวันั้อยู่้าหน้า ูรวมๆ็เหมือนับห้อสมุนาลาๆแ่สวยามและวิิรมา อาาศ็ถ่ายเทเย็นสบาย มีอแ่มามายในห้อนี้สมับเป็นห้อทรพระอัษรอเ้านรทานะวันริๆ
“มานั่รนี้สิเ้าเภา”
พระนาสันธมาลาที่นั่อยู่บนพระราอาสน์ที่แะลวลายที่สวยามเหมือนัน พระนาสันธมาลาี้ไปที่โ๊ะัวเล็ สั้นที่ั้ับพื้น้าบนมีพานอมะลิและอุปร์่าๆในารร้อยมาลัยและอุบะ รวมถึ้าๆยัมีีา สมุ่อยวาบนพาน้าๆ้วย
เภา่อยๆลไปนั่ับพื้น้าๆโ๊ะนั้น นาทำอะไรไม่ถูเพราะปิเมื่อมาเฝ้าพระนาสันธมาลาพระนา็ะเริ่มสั่ว่านาะ้อทำอะไร แ่วันนี้พระนาเหมือนำลัสนใอ่านำราเล่มหนาเล่มหนึ่อย่าใใ่อ
เภาแอบสัเื่อำรา
“ะ. . .าร. .เมือาร. . .ปะ.ปรอ นรทานะวัน. .ะ. .บับ?. . . .บับ?”
“บับที่3” พระนาสันธมาลาที่เห็นเภาูสนใำราเล่มนี้็อบนาไป
“อ่อ. .อ๋อ! เพะ เพะ”
“เ้าสนใพวำหรับ ำรา ัมภีร์และหนัสือในห้อนี้ละสิ”
“ะ. .็ ็นิหน่อยเพะ”
“ถ้าเ้าอยาอ่านเล่มไหน ็หยิบมาอ่านไ้นะเราอนุา”
“อบพระทัยเพะ”
ในเมื่อเ้าออนุา วามอยารู้อยาเห็นอเภา็บัเิึ้น เภาเินไปามั้นหนัสือ่าๆนไปสะุาับัมภีร์เล่มหนึ่ นาเอื้อมมือไปหยิบัมภีร์เล่มนั้นที่มีฝุ่นับเรอะ พระนาสันธมาลาที่ำลัั้ใับำราในมือึไม่ไ้สัเเภาที่ำลัะเปิอ่านัมภีร์
“ัมภีร์มหาทัษา วะานรทานะวัน ื่อแปลีแหะ” เภาปัฝุ่นที่เปรอะบนหน้าป และเริ่มเปิมันออ “ำทำนายที่1 . . .”
เภาเริ่มอ่านำทำนาย่าๆอนรทานะวันที่นเ่านแ่ไ้ทำนายทายทัเอาไว้ เภาอ่านไปเรื่อยๆน. . .
“ำทำนายที่ 154 ษัริย์ยัษานารีอ์แรไ้ึ้นรอราย์ะหมายถึเส็แม่รึเปล่านะ ้อใ่แหละ”
เภานึถึที่นาำนัลเยพูันว่าพระนาสันธมาลาเป็นเ้ารอนรทานะวันที่เป็นหิอ์แร
“ำทำนายที่ 155 ัิยะนารีทรอุปถัมภ์ มานพนารีศรีสิบสอ? หมายถึ้าับพี่ๆหรือ?. . . . . ำทำนายที่ 156 อัูลืมสิ้น ไม่นึเห็นึ่บุุ”
เภายิ่อ่านยิ่รู้สึแปลๆว่าำทำนายั่เหมือนับอีที่พระนาสันธมาลารับพี่ๆและนมาเลี้ยในวั นถึอนที่พี่ๆอนาะหนี
“ำทำนายที่ 157 ผลามันวัลูา เป็นรรมหนาแห่ีวิน
ำทำนายที่ 158 ษัริย์ยัษานารี สิ้นีวี้วยบุรนา”
เพียอ่านบ เภา็รับรู้ไ้เลยว่าหาเรื่อทุอย่าเิึ้นามำทำนาย เรื่อร้ายๆทั้หม็ะเิึ้น และเป็นรรมเวียนอย่านี้ลอไปไม่บสิ้น
“เภา เ้าเภา”
“พะ. .เพะ!” เภารีบปิัมภีร์และเ็บมันเอาไว้ที่เิม
“เ้าอ่านอะไรรึ?”
“อ๋อ! เปล่า. .เปล่าเพะหม่อมันแ่อ่านอะไรไปเรื่อยๆ เปื่อยๆ. . .เพะ”
เภาทำท่าทีลุลี้ลุลน ทำให้พระนาสสัยแ่ะที่พระนาำลัะาั้นเภา่อไปนั้น
“พระแม่เ้า! พระแม่เ้า!”
“มีอะไรวิรุ?”
วิรุที่วิ่มาในสภาพเหนื่อยหอบ และเนื้อัวมีเมาิัวพูอย่าร้อนรน
“ไฟไหม้! ไฟไหม้ที่หอสรรพยาพระพุทธเ้า่ะ!”
“ว่าอย่าไรนะ! ไฟไหม้ไ้อย่าไร!?”
“เรื่อนี้หม่อมัน็ไม่ทราบเล้าพระพุทธเ้า่ะ”
หอสรรพยาเปรียบไ้เหมือนหัวใแห่นรทานะวันถึเภาะไม่เยเ้าไป แ่เภา็เยเห็นมันและรู้ว่าในนั้นมีสมุนไพรที่สำันานานิ มีทั้อวิเศษและอาวุธวิเศษที่สำั เภาเห็นพระนาสันธมาลาวิ่ออไปึวิ่ามไป้วย
เมื่อมาถึที่ทั้พระนาสันธมาลาและเภา็เห็นเพลิ็โหมระหน่ำหอสรรพยาอย่ารุนแรพระนาสันธมาลาและเหล่า้าราบริพาร่วยันับไฟัน้าละหวั่น เภาเหลือบไปเห็นศรีันทร์วิ่ออมาาทา้านหลัหอสรรพยา ไม่้อถาม็รู้ว่าใรเป็นนวาเพลิเผาหอสรรพยา เภาหยิบเอาาบที่อยู่้าๆนเอวิ่เ้าไปหาศรีันทร์โยไม่ไ้บอใร
“เ้าใ่ไหมที่เผาหอสรรพยา!”
“ใ่! แล้วะทำไม?!”
“ทำไมเ้าถึทำเ่นนี้ พระนาสันธมาลาทรมีบุุไม่เอาเรื่อพวเ้า แ่เ้าลับทำเ่นนี้ับพระนาหรือ”
“้าไม่สน! แ่อนนี้เ้าะใ้!”
ศรีันทร์ไม่พูเปล่าเปิผมที่ปรใบหน้า้า้ายออ ทำให้เห็นใบหน้าี้ายที่เป็นแผลไหม้ ในวันที่เภาถูศรีันทร์ทำร้ายและพระนาสันธมาลามาเห็นเ้าพระนาไ้ฝาบาแผลบนใบหน้าอศรีันทร์เอาไว้ ส่วนนาสายและนารุ่็ทนพิษบาแผลไม่ไหวายไป ศรีันทร์ปรี่เ้าไปยื้อแย่าบับเภา เภาพลาท่าทำาบหลุมือไป
“เภา!!!”
พระนาสันธมาลาเหลือบไปเห็นเภาที่พยายามหลบหลีศรีันทร์ที่พยายามฟันาบมาที่เภารัวๆ พระนารีบวิ่มาเภาเห็นพระนาพอีึรีบะวิ่ไปหา
“ายะเถอะนัเภา!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
“ับ!!!”
าบเล่มหนาบาลึลไปลาแผ่นหลัอันอ่อนบาอเภา ภาพที่พระนาสันธมาลาเห็นือเภาที่่อยๆล้มลไปนอนมอเลือับพื้น
“นัศรีันทร์!!!้าไม่น่าไว้ีวิเ้าเลย!!!” สิ้นเสียแล้วพระนา็ปล่อยพลัทะลวร่านาศรีันทร์ายไป
“เภา! เภา” พระนาสันธมาลาพยายามเย่าร่าอันบอบบาให้ื่นึ้นมา แ่็ไม่เป็นผล
วัหออยที่อยู่อเภา แพทย์หลว่วยันห้ามเลืออเภาที่ไหลราวับเื่อนแ พระนาสันธมาลาไม่สามารถหยุนิ่ไ้ พระนาระวนระวายร้อนรน
“นาเป็นอย่าไรบ้า?”
พระนาสันธมาลาทำท่าลุลี้ลุลน ระวนระวายลัวว่าเ้าเ็มนุษย์ะเป็นอะไรไป
“แผลอพระธิาลึมา และบาลึไปัเส้นเลือให่ทำให้เลือออมา ถ้าไม่สามารถทำให้เลือหยุภายใน 20 นาทีนี้ หม่อมันเรว่า. . .”
“เรา้อทำอย่าไร? เรา้อทำอย่าไรแพทย์หลว!”
พระนาเย่าแรๆที่ไหล่อแพทย์หลว
“หม่อมันรู้ัสมุนไพรนิหนึ่ในห้อสรรพยามีุ่วยห้ามเลือ และบำรุเลือไ้ แ่หม่อมันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน”
“เราะไปหาเี๋ยวนี้!”
พระนาสันธมาลารีบไปที่ห้อสรรพยา ที่อนนี้ไฟไ้ทำลายสมุนไพรไปบาส่วนพระนาหาสมุนไพรไป้วยภาวนาอให้พบสมุนไพรไป้วย แ่หาไปนทั่ว็ไม่พบ
นมารู้ัวอีที็พบว่าเสียเวลามา 15 นาทีแล้ว พระนาสิ้นหวัและโทษัวเอว่าเป็น้นเหุ ถ้าให้อภัยเภาที่ไม่ิหนีนเอและูแลอย่าีั้แ่แรเรื่อเลวร้าย่าๆ็ไม่เิึ้น
ทาฝั่อเภา็เริ่มะทนพิษบาแผลไม่ไหว อาารทรุลไปเรื่อยๆ มูทิพย์และโมทอับมือันนั่ร้อไห้ วิรุับำบัที่ยืนรอหน้าห้อ็ไ้แ่ยืนอย่าสบ แ่สีหน้าเศร้าสร้อย อนนี้ทุนอยู่ในสภาวะสิ้นหวั. . . . .
ที่หอสรรพยา พระนาสันธมาลา่อยๆลไปนั่ทรุับพื้น
“แม่อโทษนะเภา. . .”
ปล.เอาแล้วพระนาสันธมาลาะหาสมุนไพรมา่วยเภาสำเร็ไหม ้อรอิามอน่อไปนะะ:)
ปล2.ออภัยที่ไม่ไ้แ้ล่วหน้านะะ ่อานี้ะออัพเป็นวันเว้นวันแทนนะะ
ความคิดเห็น