ผมเอามาให้

     อยากรู้จัก แต่เขาเข้าหาคนไม่เก่ง

     ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาทำความรู้จักกับคนคนนั้นด้วยการซื้อขนมมาให้ คิดแล้วก็ตลกชะมัด เหมือนหลอกเด็กเลย

    น่าเสียดายที่คนนั้นเขาไม่ใช่เด็กนะสิ เขายังจำวันแรกที่เอาขนมปังไปให้ได้อยู่เลย วันนั้นน่าจะทุ่มกว่าได้แล้ว สีฝุ่นตั้งใจว่าจะกลับหอเลยเดินเอาขนมปังที่ซื้อติดกระเป๋ามาไปให้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือสายตาเฉยชาและคำว่า ‘ขอบคุณ’ ที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

     จนตอนนี้ก็ผ่านมาจะสามเดือนแล้วแต่ความสัมพันธ์ก็ไม่มีการพัฒนาสักนิด คิดแล้วเศร้า

        ไม่เข้าใจคนคนนั้นเลยจริงๆ

     ถ้าสลับกัน เป็นเขาคงถอดใจไม่มาข้องเกี่ยวด้วยแล้ว คนนิสัยไม่ดีแบบนี้น่ะ ไม่รู้ว่ามาติดใจอะไรเขานักหนาถึงได้พยายามเข้าแบบนี้

     เห็นเงาสะท้อนตนเองจากหน้าต่างแล้วเป็นคุณยิ่งไม่เข้าใจมากกว่าเดิม สภาพแบบนี้ยังจะมาสนใจเขาอีก

     ฝากนิยายเรื่องใหม่ของบอกรักด้วยนะคะ พึ่งแต่งแนวนี้ครั้งแรกเลยค่ะ หากชอบช่วยกดติดตามกดหัวใจเป็นกำลังใจให้บอกรักด้วยนะคะ เรื่องนี้ลงฟรีจนจบค่ะ