คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Moon's Tale Song ตอน ห้วงเวลาแห่งความทรงจำ
อันว่าวามรันั้นืออะไร? วามรันั้นือสิ่ที่ไร้เหุผล มิอาับ้อไ้ บ้าล่าวานันว่าเป็นอวัสุวิเศษที่สวรร์ประทานมาเพื่อให้มวลมนุษย์ มีวามสุ มีพลั มีวามมุมานะพยายาม และมีวามหวัสำหรับารำรีวิ แ่บานลับล่าวันว่า รัือะาที่หยอล้อมนุษย์เล่น เพื่อให้มนุษย์มปลัอยู่ในห้วแห่วามทุ์อย่าไม่ไ้ผุไม่ไ้เิ...
“ุ
“มีอะไรหรือ มารีอัส เรียยายเสียเสียัทีเียว”หิราเปรยเบาๆเป็นารปราม ร่าบาอเ็น้อย้มอย่าอายๆ ่อนที่ะรีบวิ่เ้ามาในบ้าน แ่็ไม่ลืมถอรอเท้าและหยิบผ้ามาเ็มือ ่อนที่ะวิ่เ้าหาหิรา นับว่าถูเลี้ยมาอย่าีทีเียว
“วันนี้ผมไปเล่นที่สวนอไม้หลับ้าน ผมเออแปลๆ ้วยละสวยมาเลยทีเียว ุยายทราบไหมรับว่ามันืออะไร”ผู้เยาว์ว่าถามอย่าใร่รู้พลายื่นสิ่ที่เาพบให้ ภาพอสมุบันทึเล่มสวย ที่ประับไป้วยอัมีเ้าสีเปล่ประายระยิบระยับสวยาม หน้าปทำาโลหะที่มีลัษะล้ายับทอำลราอย่าี ยาที่ใระแะออไ้่ายๆนับเป็นอที่มาไป้วยราายิ่ แม้ว่าะแปเปื้อนไป้วยินโลน็ามที แ่น่าแปลที่มันลับถูุไว้ในสวนหลับ้านโทรมๆอหิรา
“นี่มัน...”เสียอหิราาห้วภายหลัารับเอาสมบัิเล็ๆที่หลานอนพบเอมาไว้ในมือ สายาอาลัยปราึ้นาวาอ่อนโยนและมาประสบาร์ น้ำาใสๆเริ่มะเอ่อล้นสอวา่อนที่ิ้วทั้สอะมวเ้าหาัน
“ุยายเป็นอะไรไปรึเปล่ารับ”เสียอันไร้เียสาถามึ้น้วยวามเป็นห่วเป็นใยเมื่อเห็นท่าทีอหิราแปลไป
“เปล่า๊ะ ไปอาบน้ำ่อนเถอะมารีอัส ยายไม่เป็นอะไรหรอ”หล่อนอบับทอย่าแผ่วเบา่อนที่ะเอามือลูบศีรษะอหลานายัวน้อยอย่าเอ็นู เ็ายยิ้มให้ พยัหน้ารับำแล้ววิ่หายไปในัวบ้าน
“หสิบปีแล้วสินะ ับวันเวลาที่แสนิถึ ป่านนี้พวท่านะอยู่ แห่หนใัน?”เธอบ่นพึมพำภายหลัาลุาเ้าอี้อย่า้าๆ มือยัำสมุบันทึแน่น เ้าอี้ไม้โยแสนวิิรที่ั้อยู่ริมานระเบียลายเป็นที่นั่ใหม่อเธอ หิราวามือทาบลบนปหนัสือ ประายแสเรือรอปราออา้านใน สมุบันทึที่ไม่มีทาเปิออไ้ลับปลเปลื้อพันธนาารนเออย่ารวเร็วและ่ายาย
หน้าแล้วหน้าเล่าถูเปิอออ่าน แววาอเธอเอ่อล้นไป้วยสายธารแห่วามิถึ นน้ำาแห่วามปลื้มปิิไหลอาบสอแ้ม อีอันแสนสุ เศร้า และห่วหาไหลเวียนามสายธารแห่วามทรำาอีอันไลโพ้นสู่ปัุบันทุั่วะิ ่อนที่เธอะปิสมุบันทึล้าๆพร้อมับารหลับาลเพื่อึมาบ่วเวลาที่เยิว่าไม่มีวันหวนลับมา
เสียัั่นเรไรร้อับานเป็นบทเพลอันแสนไพเราะแ่สรรพีวิที่ำลัำิ่ลสู่ห้วเวลาแห่ารนิทราเพื่อพัผ่อน ภายหลัาารรารำทำานหนัมาลอทั้วัน แสาวระยิบพร่าพรายเ็มท้อฟ้าเปล่รัศมีสวยาม ราวับะแ่ันับันทราที่ำลัายแสนวลเ่นส่าลมายัโลพิภพ ะเียวเล็ๆส่อแสสว่าไปทั่วทั้ห้อ ที่เียสวยอันทำาไม้อย่าีสลัลวลายประี อันน่าะเป็นอเหล่ารานิุล
หิราบรรห่มผ้าสีาวนวลให้แ่หลายายัวเล็อเธอ ่อนที่ะประทับรอยูบเบาๆที่หน้าผาอย่าถนุถนอม พร้อมับีนิ้วเบาๆ ะเียทั้สี่วที่ประับมุมห้อ็มืับไปอย่าน่าประหลาใ เธอ้อมอร่าบาอเ็ายอย่าเอ็นู
“อีไม่นาน วล้อแห่ะารรมหมุนวนมาถึอีวาระแล้ว ราวนี้แหละยายะไม่หลลืมปล่อยให้วันเวลาอันแสนอ้าว้าเียวายัเ่นที่เยเป็นมา ให้เิึ้นอีเป็นอันาแม้ว่าะ้อแล้วยีวิ็ามที”
เ้าหล่อนนั่ลบนเ้าอี้ไม้โยัวสวย เผยวาหวาหวั่นระนเสียใ ่อนที่ะเปิสมุบันทึอออีรั้ ประายแสนวลาทำให้เ็ายไม่อาหลับลไ้ เาลืมาึ้นพร้อมับยันายลุึ้นมอหิอันเป็นที่รัและเารพอเา พร้อมับทำาปริบๆอย่าสนใ
“ุยายทำอะไรหรือรับ”
“ำลัอ่านนิทานอยู่นะ๊ะ”เธออบภายหลัาเยหน้าึ้นมาสบาับแววาใสื่อ ที่้อมอมา
“นิทานเรื่ออะไรหรือรับ ุยาย” เาถาม่อนที่ะลุ แ่ลับถูผู้เป็นยายยมือห้ามเอาไว้่อน ึำ้อนอนลเ่นเิม
“อยาะฟันิทานั้นหรือ?”
“รับ” มารีอัสพยัหน้าอบ
“ั้นยายะเล่าให้ฟั เรื่อมันเริ่ม้นึ้นเมื่อราวๆหสิบปี่อน...”เมื่อเธอเริ่มเล่าเรื่อ หนัสือ็เปล่ประายอย่าอัศรรย์ สีสันละลานาน่าหลใหลสว่าไสวไปทั่วห้อ เ็าย้อมออย่าใและื่นเ้น เาำลัำิ่ไปามระแสสายธารแห่ถ้อยำที่ราวับุรั้นำพาเาให้ล่อลอยไปามหาทาแห่โะา
“เรื่อทั้หมนั้น มันเริ่ม้นึ้นาสราม ประายเพลิที่ลุไหม้สีแานราวับโลหิ แห่ราอาาัรที่ล่มสลาย เเรย์อาร์”
ความคิดเห็น