คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : OS - 1st season (Markno)
“ฮึก..อะ อึก...ฮื่อ” เสียงสะอื้นดังขึ้นจากเด็กตัวขาวที่นั่งน้ำตาอาบหน้าอยู่บนพื้นคอนกรีต ร่างสูงกว่าเบิกตากว้างก่อนจะรีบวิ่งไปพยุงตัวเจโน่ขึ้น
“ไม่ร้องนะครับ..”
“อะ...อือ” เด็กชายวัยประถมต้นๆพยักหน้าหงึกหงักในขณะที่ไหล่บางยังคงสั่นไหวอยู่ ร่างเล็กยืนโอนเอนเพราะแรงสะอื้น มาร์คลูบหลังเนียนเบาๆ
“ฮึบไว้สิ ฮึบ!”
“อึ๊บ!” แก้มกลมพองน้อยๆ ใบหน้าหวานขึ้นสีชมพูจากการร้องไห้ ร่างสูงขยี้กลุ่มผมนุ่มนิ่มบนหัวเจโน่เบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ฝึกต่อมั้ย?”
“มะเอาแล้ว” เจโน่พูดตอบเสียงหงุงหงิง ปากเล็กยื่นออกมาเล็กน้อยอย่างงอแง
“แล้วเมื่อไหร่จะเป็นล่ะครับ? หืม?”
“น้องโน่เจ็บ...”
“ไหน มาให้พี่ดูหน่อย” มือหนารั้งเจโน่เข้ามาใกล้ๆก่อนจะย่อตัวลงนั่งอีกครั้ง นิ้วเล็กชี้ผิวหนังแดงเถือกสั่นๆ มาร์คโน้มหน้าเข้าไปใกล้บริเวณนั้นจนลมหายใจร้อนเป่ารดผิวเนียน
ฟู่ว~
ลมอุ่นถูกพ่นออกมาจากปากบางของร่างสูง เจโน่หลุบตาลงต่ำคอยมองการกระทำของมาร์คเล็กน้อยก่อนจะดึงสายเอี๊ยมที่ตกลงไปอยู่ข้างตัวมาพาดไว้บนไหล่เช่นเดิม
“โอมเพี้ยง!”
“คิก..” เจโน่หัวเราะอย่างชอบใจเมื่อมาร์คท่องคาถาหายเร็วให้หลังจากเป่าแผลเรียบร้อย
“หายเจ็บหรือยังครับ?”
“อื้อ” เจโน่พยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินไปยกจักรยานคันเล็กของต้นซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นขึ้นมาตั้ง ร่างเล็กก้าวขาขึ้นคร่อมจักรยานตัวนั้นก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูง “สอนน้องโน่ต่อสิฮะ”
“ฮ่าๆ...ครับ” มาร์คหัวเราะเบาๆแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กจนไออุ่นจากตัวแผ่ไปถึงเจโน่ ร่างสูงยืนซ้อนหลังเด็กน้อยก่อนจะช่วยทรงตัวในขณะที่ทั้งสองขาเล็กปั่นจักรยานไปข้างหน้า
ตอนเย็น
“น้องโน่ขี่เป็นแล้วฮะ!” เด็กน้อยยิ้มกริ่มเมื่อทรงตัวได้โดยไม่ล้ม ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาโค้งงอ เสียงเล็กหัวเราะอย่างมีความสุข
“เฮ้อ..” มาร์คถอนหายใจเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆรั้วหน้าบ้านของตน มาร์คสอนเจโน่ขี่จักรยานสองล้ออยู่ที่หน้าบ้านของทั้งสอง
บ้านสีชมพูของเจโน่ที่อยู่ข้างๆบ้านสีฟ้าของมาร์ค
“พี่มาร์ค~ผมจำโจทย์ข้อนี้ไม่เป็นอ่า...” เสียงที่เริ่มแตกเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน เจโน่ในวัยมัธยมต้นใช้หัวของตนถูกับต้นแขนของร่างสูงกว่า
“ข้อไหน?” มาร์คลีขยับหน้าเข้าไปใกล้ เรียวปากขยับถามด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม นิ้วเรียวของเจโน่กดลงไปบนกระดาษแผ่นบางสองสามครั้งก่อนจะยกขึ้นมาชูห้านิ้วตรงหน้า
“ข้อเนี้ย ข้อห้า”
“โจทย์ก็คล้ายกับข้อแรกๆนั่นแหละ ลองวิเคราะห์ดูก่อน ถ้าไม่ได้จริงๆค่อยถาม”
ก็ไม่ได้ไงเลยถาม ฮึ่ย!
เจโน่คิดในใจก่อนจะยู่ปากเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นก็ยอมทบทวนอีกครั้งตามที่อีกฝ่ายบอก เวลาผ่านไปสักพักร่างบางก็ยังคงงุนงงอยู่เช่นเดิม
“พี่มาร์ค~ไม่ได้อ่า TT”
“เฮ้อ...มา เดี๋ยวพี่สอน”
เจโน่ปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันทีที่มาร์คพูดจบ ใบหน้าหวานซุกลงกับต้นแขนอบอุ่นของมาร์คอีกครั้ง ร่างหนายิ้มบางๆก่อนจะส่งมือมาลูบกลุ่มผมนุ่ม
“ขอบคุณฮะ~”
“ไม่เป็นไร ขอบิงซูแค่ถ้วยเดียวก็พอ”
“พี่มาร์คอ่า :(”
“ฮ่าฮ่า~”
“แค่ถ้วยเดียวพอนะ!” เจโน่ยกนิ้วชี้หน้ามาร์คอย่างข่มขู่ ดวงตากลมมองค้อนร่างสูงก่อนจะเบ้ปากน้อยๆแล้วเดินนำไปนั่งที่โต๊ะว่างๆ
บริเวณนั้นไม่ค่อยมีคนนั่งเสียเท่าไหร่ คงเพราะมันอยู่ข้างในสุดและแสงน้อยยากที่จะถ่ายรูป
“ไม่นั่งติดหน้าต่างเหรอ?”
“มีที่เหลือให้นั่งที่ไหนล่ะ -_-*”
“อ่า...นั่นสินะ ._.”
“รับอะไรดีคะ?” พนักงานสาวเดินตรงมาพร้อมกับสมุดจนรายการในมือ เธอยืนตรงเตรียมจดได้ทุกเมื่อ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มบางๆดูน่ามอง
“เอาอะไรดีล่ะพี่มาร์ค?”
“อ่า...บิงซูมะม่วงก็ได้”
“บิงซูมะม่วงหนึ่งครับ”
“บิงซูมะม่วงหนึ่งที่นะคะ” เธอทวนรายการก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไป เจโน่เท้าคางกับโต๊ะแล้วยกมือถือขึ้นมากด
“คุยกันใครอะ?”
“ยุ่ง”
“ทีตอนขอให้สอนไม่เห็นเป็นงี้เลย” มาร์คบ่นแกมตัดพ้อ เจโน่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะเหลือบตามองร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตน
“อะไร? น้อยใจเหรอพี่อะ” เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆจากนั้นก็กดล็อกหน้าจอแล้วละสายตามาจ้องคนตรงหน้าแทน
“ใช่ น้อยใจ ช็อกโกแลตซันเดย์สักถ้วยเดี๋ยวหายเลย”
มองบนแพร็พ!
สายแล้ว!
เจโน่คิดพลางทึ้งหัวตัวเองขณะที่วิ่งอย่างเร่งรีบไปที่ป้ายรถเมย์ ร่างสูงกระโดดขึ้นรถโดยสารได้อย่างฉิวเฉียด เจโน่ลูบอกตัวเองพลางผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
เมื่อถึงป้ายที่ต้องการลงเจโน่ก็แทรกตัวแล้วเร่งรุดวิ่งไปโรงเรียนทันที ต้องขอบคุณรถเมย์สายผีที่เหยียบแรงจนหน้าจมเบาะ เพราะทำอย่างนั้นเจโน่ถึงมาโรงเรียนทัน
ร่างโปร่งเดินเข้าไปก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิดได้ทัน คุณครูฝ่ายปกครองที่เตรียมจะปิดประตูส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อเจโน่ส่งยิ้มแหยๆไปให้
“มาสายอีกแล้วนะ”
“เกือบสายเองครับครู”
“ม.หก...จวนจะเข้ามหาวิทยาลัยอยู่แล้ว เป็นซะอย่างนี้เดี๋ยวก็ไปไม่รอดหรอก”
เจโน่ในวัยมัธยมปลายยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินหนีขึ้นตึกเรียนไป ขาทั้งสองกระโดดก้าวขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบเมื่อก้มมองนาฬิกา
“ลี เจโน่..” เสียงเข้มของคุณครูอย่างมาร์คลีดังขึ้นมาทันทีที่เปิดประตูเข้าไป
“มาครับ!”
มาร์คส่ายหัวช้าๆอย่างเอือมๆ เจโน่ยิ้มแหยๆก่อนจะเดินตรงไปนั่งที่ว่างซึ่งเหลือเพียงที่เดียว ดงฮยอกซึ่งนั่งข้างๆเอนตัวมาใกล้แล้วกระซิบเบาๆข้างหู
“ทำไมมาสายงี้วะ?”
“ก็ตื่นสายอะดิ” เจโน่กระซิบตอบกลับไป
“ทำไมตื่นสาย เมื่อคืนจัดหนักเหรอครับ~”
“จัดหนักอะไรของมึง เพ้อเจ้อว่ะ” คนตัวขาวขมวดคิ้วมุ่น เพื่อนผิวสีข้างๆตนปิดปากหัวเราะด้วยท่าทีน่าหมั่นไส้จนอยากจะควักลูกตากลมๆนั้นออกมากระทืบให้เละเสีย
“แค่นี้จำเป็นต้องโกรธด้วยเหรอ?” ดงฮยอกเอียงคอพูดเสียงระรื่นแต่ยังคงรักษาระดับเสียงให้เบาไว้อยู่ คิ้วได้รูปเลิกขึ้นน้อยๆ มุมปากยกยิ้มยียวน “ที่หน้าแดงนี่เพราะโกรธหรือเขินกันน้า~?”
“สองคนนั้นคุยอะไรกัน” เสียงเข้มที่หยุดหายไปสักพักพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงชัดเจน ปากกาเขียนกระดานในมือถุกเคาะลงบนหัวของเจโน่และดงฮยอก “ช่วงนี้หลังอาคารกำลังสกปรกต้องการคนทำความสะอาดพอดี หลังเลิกเรียนก็ไปหาไม้กวาดมากวาดซะนะ เข้าใจมั้ย?”
“...” ดวงตากลมหันไปมองเพื่อนผิวสีด้วยสายตาคาดโทษก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อมาร์คถามย้ำ
“เข้า ใจ มั้ย ?”
“ครับ!” เจโน่มองค้อนคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้วยสายตาไม่พอใจ มาร์คลอบยิ้มเยาะเย้ยน้อยๆก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าห้องแล้วเริ่มสอนต่อโดยไม่สนใจสายตาอาฆาตของคนตัวขาวสักนิด
“เพราะมึง!” เจโน่ใช้มือข้างที่ว่างชี้หน้าดงฮยอกโดยที่อีกมือถือไม้กวาดไว้ ดงฮยอกกลอกตามองบนก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย
“พูดงี้มาตลอดตั้งแต่จบคาบละแม้ะ? หุบปากแล้วรีบๆทำให้เสร็จไปเลยมึงอะ” หนุ่มผิวสีน้ำผึ้งส่ายหัวน้อยๆก่อนจะก้มหน้ากวาดพื้นต่อไป
“ชิ..” เจโน่จิ๊จ๊ะเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำความสะอาดต่อแต่โดยดีถึงแม้จะเริ่มปวดหลังแล้วก็ตาม
“ฮัลโหล...อ่าๆมีไร” ดงฮยอกถือโทรศัพท์ไว้แนบหู เจโน่เหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะเบนสายตาไปมองต้นไม้สูงที่มีใบไม้ตกลงมาเรื่อยๆ “ตอนนี้เหรอวะ...คือกู...ทำความสะอาดอยู่อะ”
“ตกมาเรื่อยๆอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จวะ...” เจโน่บ่นกับตัวเองเบาๆ
“บ่นอะไร” เสียงเข้มดังขึ้นข้างหู ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวห่างออกมา เจโน่หันกลับไปมองหน้าเจ้าของเสียงทุ้มเมื่อสักครู่
“พี่มาร์ค...เอ๊ย ครูมาร์ค!”
“ใช่ ทำไมล่ะ? มีอะไรให้น่าตกใจงั้นเหรอ?” มาร์คเอียงคอถามพลางคลี่ยิ้ม เจโน่ยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจตอบกลับไปด้วยท่าทางเหนื่อยๆ “ฮ่าๆ อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วน่า”
“อ้าว ครู สวัสดีคร้าบ~” ดงฮยอกยกมือไหว้และทักทายด้วยน้ำเสียงยานคาง “ครูมาพอดีเลย...คือผมขอไปซ้อมบอลได้มั้ยฮะ..”
“เป็นนักฟุตบอลโรงเรียนใช่มั้ยเราน่ะ? อืมๆ ไปสิ” มาร์คพยักหน้าอนุญาตโดยไม่สนใจเจโน่ซึ่งยืนอ้าปากกินลมอยู่ข้างๆ
“ขอบคุณครับครู!” ดงฮยอกไหว้อีกครั้งพร้อมโค้งต่ำความเดิมก่อนจะพิงไม้กวาดไว้กับกำแพงตึกแล้วหันมาพูดกับเจโน่รัวเร็ว “ฝากเอาไม้กวาดไปเก็บด้วยนะ ไปล่ะ!”
“ดะ..เดี๋ยว!” ไม่ทันได้พูดอะไรเพื่อนผิวสีก็วิ่งจากไปเสียก่อน เจโน่หันมามองมาร์คด้วยสายตาขุ่นเคือง
“อะไร?”
“ใจร้าย! กะจะแกล้งผมให้ทำคนเดียวจนหลังคดใช่มั้ยล่ะ?!” เจโน่ว่าพลางกวาดใบไม้แห้งที่หล่นลงมา มาร์คยกยิ้มขำเล็กน้อยก่อนจะไหวไหล่เบาๆ
“จริงๆถ้าไม่คุยกันในคาบเรียนพี่ก็ไม่ต้องมากวาดด้วยซ้ำ” คนแก่กว่าพูดเสียงระรื่น เขาขยับตัวเข้าไปหยิบไม้กวาดที่ดงฮยอกพิงไว้มาถือ
“ทำอะไร?” เจโน่ถามเสียงห้วน
“จะช่วยไง”
50%
? cactus
ความคิดเห็น