คลังเก็บฟิค ( sf / os )

ลำดับตอนที่ #20 : SF - Sweetie (Chanbaek)

Chanbaek } Sweetie

     ผมล้วงกระเป๋าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยท่าทีสบายๆ ผิดกับนักเรียนรุ่นเดียวกันอื่นๆที่ยืนเก้ๆกังๆดูเป็นกังวลกับการเปิดภาคเรียนใหม่

    ผมชื่อปาร์ค ชานยอล เรียนอยู่ม.ปลายปีสี่และวันนี้คือวันเปิดภาคเรียนแรกในโรงเรียนใหม่ของผม ทุกคนหันมามองผมจนเหลียวหลัง เพราะผมหล่อไง

    อวิ้อวิ้ (ಡ艸ಡ)

    “เฮ้ย! ไอ้ชาน!!” ผมเซเล็กน้อยเพราะแรงที่โถมมาจากด้านหลัง ครั้นจะหันไปมองก็โดนล็อกคอซะเหมือนโดนปล้น

    มือหรือตีน จะเอาไรว่ามา -_-*

    ผมหันไปทำหน้าเกรี้ยวกราดขั้นรุนแรงใส่ไก่อวกาศหลังจากมันปล่อยแล้ว จงอินหัวเราะแล้วตบบ่าผมเบาๆเป็นเชิงบอกว่าใจเย็นๆใจร่มๆ

    “ใจเย็นนะ นี่เพื่อนไง จำไม่ได้เหรอ ; w ;”

    “ใคร ไม่รู้จัก” ว่าแล้วก็เดินหนีไปเหมือนไม่รู้จักกัน

    “ชานจ๋า~” ผมเซถลาอีกครั้งแบบหนักกว่าเดิมเมื่อถูกคนข้างหลังทิ้งน้ำหนักลงมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ผมยันต้นไม้ต้นผอมๆไว้เพื่อพยุงตัว แต่ก็ลืมไงว่าลำต้นมันเท่านิ้วชี้...

    กร๊อบ!

    เวรเอ๊ย ดีนะหักแค่กิ่งเล็กๆ (  ಥ _ ಥ)

    “ไอ้ฮุนชานมไข่มุกซอยสี่...”

    “เรียกเค้าซะเต็มยศงี้โกรธเหรอตะเอง เค้าแค่ย้อเย่นเองนะ ._.” ใบหน้าคมคายที่ปกติจะโก่งคิ้วแบบเกรี้ยวกราดตลอดเวลาตอนนี้หงอลงเหมือนรู้สึกผิด...

  เหรอ

    “ถ้าไอ้ต้นนี้หักไปโดนภารโรงแหกอกแน่มึง!” ผมง้างมือขึ้นทำท่าจะฟาดหัวมันแต่ก็ต้องค่อยๆหดมือกลับเพราะคนเยอะ

    คนหล่อต้องคีพคูลไว้ครับ เดี๋ยวสาวหนี

    คิคิ (≧艸≦*)

    น้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอย่างม.หนึ่งและม.สี่ถูกเรียกมารวมกันที่หอประชุมในตอนเที่ยงวัน ซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีผมด้วย

    ผมนั่งกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าวแล้วรอให้เวลาผ่านไปเร็วๆ ผมคิดว่าพี่เขาคงไม่เริ่มพูดหรอกถ้าเวลาไม่หมดก่อน นี่ก็เกี่ยงๆกันออกมาพูดอยู่

    จะอายทำไมวะ เอาสคริปต์มาเลยมั้ย เดี๋ยวพูดให้

    “เอ่อ...น้องๆครับ” ผมที่ก้มหน้าเขี่ยพื้นเล่นเงยขึ้นมามองรุ่นพี่ตัวเล็กที่ปรบมือสองสามครั้งก่อนจะเริ่มพูด เสียงหวานเอ่ยติดตะกุกตะกักอย่างไม่มั่นใจเมื่อรุ่นน้องมัวแต่คุยกันจนไม่ได้สน เขาสูดลมหายใจแล้วพูดต่อ “ตอนนี้พี่ม.หกจับน้องรหัสกันแล้วนะครับ! พี่ๆจะแจกรูปถ่ายของพี่รหัสน้องๆให้ไปตามหาพี่รหัสกันเอง แล้วให้อย่าลืมให้พี่รหัสเซ็นหลังรูปมาด้วยนะ!”

    “โหย~” 

    “แล้วก็...มันไม่ใช่รูปสมัยผมติ่งผมเกรียนครับน้องๆ ไม่ต้องดีใจไป” เขาว่าต่อด้วยรอยยิ้มหวาน “ขอให้โชคดีในตามหาพี่รหัสนะครับ!...พี่ๆอยู่ในหอนี้นี่แหละ ไม่ไปไหนหรอก~ :)”

    “พี่เขาน่ารักดีนะ...” เซฮุนเกยคางกับไหล่ของผมแล้วมองตามแผ่นหลังเล็กไปจนสุดสายตา “มีกวนเล็กๆน้อยๆด้วย กรุบกริบดีจัง .\\\\.”

    “ชอบ?”

    “อืม มั้ง...” ปากสีสดเม้มเข้าหากันขณะที่เจ้าของเรียวปากชะเง้อคอมองหารุ่นพี่ตัวเล็ก “พี่เขาชื่อไรวะ...?”

    “ก็ไปถามดิ กูจะรู้มั้ย” ผมผลักหัวมันเบาๆก่อนจะหันไปมองรุ่นพี่ที่เดินถือกระป๋องก๊องแก๊งสีทึบมาหยุดอยู่ตรงหน้า

    คืองบหมด ถูกมะ...

    ผมล้วงมือลงไปในกระป๋อง จริงๆผมไม่ใช่คนที่อินอะไรกับเรื่องพวกนี้แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี หัวใจมันเต้นตุ้มๆต่อมๆ รวมถึงตาซ้ายที่กระตุกด้วย...

    บางทีอาจจะได้พี่รหัสน่ารักก็ได้นะ?

    เสียงโห่ร้องระคนดีใจดังขึ้นแผ่วๆ ผมกัดริมฝีปากแล้วค่อยๆแง้มกระดาษนั้นออก

    หน้าขาวๆกับตาตี่และปากสีชมพูที่ดูรวมๆแล้วธรรมดาหรือเรียกง่ายๆว่าบ้านๆทำให้ผมทั้งโล่งใจและผิดหวังไปในคราวเดียวกัน

    ผมได้พี่รหัสผู้ชายที่เครื่องหน้าดูธรรมดาไม่ได้โดดเด่นมาก แต่ทุกอย่างดูเหมือนได้รับการดูแลมาอย่างดีแม้ผมจะได้เห็นแค่รูปถ่ายก็ตาม

    แต่ยังไงผมก็หวังผู้หญิงสวยๆอยู่ดีอะ :(

    “ของมึงเป็นไงมั่งไอ้ชาน...เฮ้ย โอเคนี่หว่า~” เซฮุนชะโงกหน้ามาดูแล้วร้องแซวผมเสียงระรื่น ใบหน้ามันดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

    สงสัยได้พี่รหัสถูกใจมั้ง

    “มึงดูว มึงดูวววววว” มันยิ้มจนตาแทบปิดก่อนจะค่อยๆพลิกรูปมา ผมหัวเราะเบาๆแสดงความยินดีกับมัน รุ่นพี่ตัวเล็กที่พูดบนเวทีเมื่อกี้ถูกย่อส่วนและทาบทับลงบนแผ่นกระดาษ กลายเป็นรูปถ่ายใบเล็กที่ถึงจะเป็นแค่ภาพแต่ก็ยังน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย

    “ของมึงเป็นได้บ้างไอ้ไก่?” ผมหันไปถามคนหลังที่นั่งเงียบมานาน มันเบะปากเหมือนจะร้องไห้แล้วคร่ำครวญพลางยื่นรูปถ่ายพี่รหัสให้ดู

    “มึงดูของกูดิ เชี่ยแมร่ม...นี่พี่รหัสหรือฆาตรกรวะ ㅠ ㅠ” คนผิวเข้มซุกใบหน้ากับหลังของผมพลางกอดรอบเอวแน่น

    “เฮ้ย มึงก็เว่อร์ไป ฮ่าๆ” ผมพูดกลั้วหัวเราะแล้วพลิกดูรูปที่มันยื่นมาให้

    ...เออ น่ากลัวจริงว่ะ...

    ผู้ชายรูปร่างเตี้ยๆตันๆเหมือนนกเพนกวิน ตาโตเหมือนฮ.นกฮูก และปากสีซีดที่ดูเหมือนรูปหัวใจ แต่ที่มันน่ากลัวคือพอเขาไม่ยิ้มแล้วเหมือนถลึงตาตลอดเวลาไง...

    สงสารเพื่อนจัง /ตบบ่า

    “ลุกไปหาได้เลยครับ!”

    ผมลุกพรวดขึ้นก่อนจะสอดส่องสายตามองหาบุคคลในรูป บางคนเจอได้ไม่ยากเพราะพี่รหัสอยู่ใกล้ๆในระแวกเดียวกันและยืนนิ่งๆให้หาเพราะขี้เกียจเดิน บางคนอยากแกล้งน้องเลยซ่อนๆที่มุมมืดของหอ

    ผมหวังว่าพี่เขาจะไม่เป็นอย่างหลังละกัน...

    “น้องชานยอลใช่มั้ย?” เสียงใสดังขึ้นพร้อมแรงสะกิดเบาๆที่หัวไหล่ ผมหันไปก็พบกับผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง

    พี่เขาเป็นกะเทยเหรอวะ...แปลงเพศแล้วด้วย?

    จิเปงลม T-T

    “คะ...ครับ”

    “คือพี่รหัสน้องมันมาไม่ได้ ติดธุระด่วนเลยฝากมาขอโทษด้วย” เธอว่าพลางควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือผม “แบคมันฝากมาให้ พี่ไปละ!”

    “ขอบคุณครับ” ผมโค้งขอบคุณพี่สาวคนนั้นก่อนที่เธอจะเดินหายไป ผมก้มลงมองรูปภาพที่เหมือนกันกับภาพที่เขาแจกให้ไปตามหาแล้วพลิกดูข้างหลัง

    ข้างหลังมีลายเซ็นพร้อมกับชื่อที่ถูกเขียนด้วยลายมือเด็กน้อยแล้วจบลงด้วยรอยยิ้มตะมุตะมิ

    ‘Baekhyun พี่แบค :D’

35%

รูปประกอบกากๆ ไรท์ทำเองค่ะ เขินจวัง .\\.

(c)T H E M E