คลังเก็บฟิค ( sf / os )

ลำดับตอนที่ #18 : Special - 1 (Levimika)

Special ; 1

ฉันคงเสพติดการมีเธออยู่ข้างๆแล้วล่ะ
เราจะนั่งเท้าคางคุยเรื่องไร้สาระด้วยกันเหมือนทุกวันก็ได้นะ
หรือจะไปนั่งจิบเครื่องดื่มที่ร้านประจำดีล่ะ?
บางทีเราน่าจะนอนหนุนตักกันแล้วหัวเราะให้กับเรื่องบ้าๆนะ
ฉันสามารถทำอะไรที่ไหนก็ได้แค่มีเธอ

    “ขอโทษที่มาสายนะ...” มือหนาขยี้หัวของอีกฝ่ายเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักบึ้งตึงน้อยๆ เด็กสาวคลายยิ้มออกมาก่อนจะเอื้อมมาดึงมือของรีไวล์ไปจับ

    “หนูรอตั้งนานแน่ะ..” แก้มนุ่มแนบลงกับมืออุ่นอย่างเคย เขายิ้มบางๆแล้วยกมืออีกข้างขึ้นเท้าคาง

    “วันนี้มีอะไรจะมาเล่าให้เฮียฟัง?”

    “วันนี้หนูโดนขโมยกบเหลาดินสออีกแล้วอะ...เฮียต้องซื้อให้ใหม่นะ!” เสียงใสพูดขึ้นด้วยใบหน้ายุ่งๆ เรียวคิ้วขมวดมุ่นพลางเล่าถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา

    “เฮียเป็นแค่พี่ชายข้างบ้านมั้ย กะจะให้เฮียซื้อให้ใหม่ทุกครั้งเลย?”

    “ก็หนูสนิทกับเฮียที่สุดอะ..” มิคาสะหน้าหงอยไปเล็กน้อย รีไวล์หัวเราะพลางโคลงหัวเล็กอย่างเอ็นดู มือหนาเลื่อนไปดึงโบว์สีแดงที่สวมทับบนชุดนักเรียนเบาๆ

    “แล้วทำไมไม่เปลี่ยนชุดก่อนมาหาเนี่ย”

    “ก็หนูรีบนี่”

    “ไม่เห็นต้องรีบเลย...ช่วงนี้เฮียก็ยุ่งๆกับงานที่มหา'ลัย มาไม่เร็วเท่าไหร่หรอก”

    “แล้วเฮียไม่ต้องทำงานเหรอ? นี่หนูกวนมั้ยเนี่ย?”

    “ไม่หรอก...เฮียชอบฟังหนูเล่าเรื่อง” ใบหน้าคมคายเอียงคอมองเด็กสาวด้วยสายตาอบอุ่น มิคาสะยิ้มบางๆให้กับความน่ารักของพี่ชายข้างบ้านตนก่อนจะเท้าคางกับโต๊ะหินอ่อนบ้าง

    ดวงตากลมโตจ้องอีกฝ่ายกลับอย่างไม่ยอมแพ้ หัวใจของทั้งคู่สั่นไหวและเต้นรุนแรงราวกับจะเด้งหลุดออกมาจากอก

    สุดท้ายก็เป็นรีไวล์เหมือนเดิมที่เบนสายตาหนีไปก่อน ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ถึงแม้จะขึ้นสีชมพูระเรื่อเพราะสายตาแพรวพราวของมิคาสะไปแล้วก็ตาม

    “เธอมันร้ายจริงๆ...”

    “อะไรกัน แพ้แล้วอย่าพาลสิ” เรียวปากบางเผยยิ้มสดใส ดวงตากลมโค้งงอตามรอยยิ้ม โลกทั้งโลกดูสว่างขึ้นทันตา

    “อือ...เฮียแพ้หนูเองแหละ..”

    “...?”

    “เฮียแพ้หนูทุกทางเลย”

    “อยากชิมจริงเหรอ?” รีไวล์เอ่ยถามเสียงละมุนพลางมองมือบางที่คว้าถ้วยกาแฟของเขาไปจ่อริมฝีปากสีหวาน เด็กสาวพยักหน้าหงึกหงักพลางขยับปากตอบ

    “อาฮะ” ว่าแล้วก็จิบเครื่องดื่มที่ผู้ใหญ่ชอบเข้าไป ความขมแล่นเข้ามาในประสาทรับรสทันทีที่ของเหลวแตะลิ้นนุ่ม “แอวะ...”

    “เป็นไงล่ะ?” เขาถามกลั้วหัวเราะ

    “ขมจะตาย กินเข้าไปได้ยังไง”

    “ก็กินเข้าไปทางปากเหมือนที่หนูกินนั่นแหละ” เขาตอบพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเข้าไปอึกใหญ่ มิคาสะมองลูกกระเดือกที่ขยับกระเพื่อมสลับกับใบหน้าคมคายซึ่งยักคิ้วเยาะเย้ยเธออยู่

    “ชิ..” เด็กสาวทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วยกมือขึ้นกอดอก ใบหน้าหวานโน้มลงไปงับหลอดสีขาวพลางดูดเครื่องดื่มรสชาตละมุนลิ้น พลันนั้นสีหน้าหงุดหงิดก็หายไป

    “เด็กน้อยจริงๆเลย” มืออุ่นถูกส่งไปขยี้หัวเธอเบาๆ จมูกรั้นย่นเล็กน้อย

    “ก็ไม่ได้แก่เหมือนเฮียนี่”

    “เฮ้!”

    “ฮ่าๆ” เสียงใสหัวเราะอย่างร่าเริงจนตาโค้งงอ ท่าทีสดใสของอีกฝ่ายทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มกลมเบาๆ ผิวอ่อนสีน้ำนมขึ้นรอยชมพูจางๆจากแรงบีบ

    “โอ๊ย~เฮีย หนูเจ็บนะ :(”

    “แก้มหนูนุ่มเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย” เขาเมินเสียงท้วงของมิคาสะไปก่อนจะเปลี่ยนจากคลึงแก้มเป็นบีบจมูกรั้นแทน

    “หนูน่ารักใช่มั้ยล่ะ~”

    “อืม~น่ารัก”

    “ถ้าน่ารักต้องเลี้ยงหนมนะ :P”

    “เด็กบ้า..” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองพลางกลั้นรอยยิ้ม ดวงตาคมไล่มององค์ประกอบใบหน้าของอีกฝ่ายซึ่งถูกสร้างขึ้นมาอย่างน่ารัก

    ไม่ว่าจะเป็นดวงตากลมโตซึ่งถูกแพขนตาบางๆที่ไม่เข้มมากจนเกินไป จมูกรั้นโด่งพอตัว เรียวคิ้วโก่งได้องศา เรียวหน้ารับกับเครื่องหน้าลงตัว ริมฝีปากสีสดน่ารักและนัยน์ตาสีเข้ม

    “มองอะไร? หลงรักหนูเหรอ?” มิคาสะหยอกเย้ารีไวล์ที่เอาแต่มองหน้าเธอตาไม่กะพริบ

    “อย่าหลงตัวเองได้มั้ย”

    “คงไม่ได้หรอก เพราะหนูน่ารัก” ว่าแล้วก็สะบัดผมแล้วอมลมในปากพลางยกนิ้วขึ้นจิ้มแก้มนุ่ม

    “มิคาสะ...”

    “หืม?”

    “จูบได้มั้ย...?”

    “พรากผู้เยาว์ไม่ดีนะ”

    “พรากมาหลายครั้งแล้ว ทำอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไป”

    “ไม่กลัวใครมาเห็นหรือไง? ไม่อายคนอื่นเหรอ...?” ประโยคหลังถูกถามออกมาด้วยเสียงเบาแผ่ว

    “อายทำไม...ยัยหนูของเฮียน่ารักขนาดนี้” ร่างสูงกระซิบขณะโน้มตัวไปจูบเปลือกตาอ่อนของอีกฝ่ายเบาๆ “อีกอย่าง...”

    “...”

     “เรานั่งอยู่ในที่ๆไม่มีใครเห็นนะสาวน้อย” สิ้นเสียงกระซิบ สัมผัสนุ่มหยุ่นถูกลากลงมาที่แก้มและจบลงที่กลีบปากหวาน

    ลิ้นร้อนกำลังลุกรานและตักจ้วงเอาความหวานจากโพรงปากเธอไป เขาใช้เขี้ยวขบกัดอย่างหยอกเย้าที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มจนเจ้าตัวขมวดคิ้วมุ่น

    “อื้อ...ฮะ...เอีย(เฮีย)” เธอพูดเสียงอู้อี้ในลำคอแล้วขมวดคิ้วตำหนิ แต่เจ้าตัวกลับไม่สะท้าน มือเล็กยกขึ้นดันแผ่นอกกว้างออก “อือ..อื้อ!”

    “...” ใบหน้าคมคายผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เขาเช็ดน้ำลายที่มุมปากออกพลางใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ไปตามแนวริมฝีปากที่เผยอออกหอบหายใจ

    “หนูน่ารักมากเลยนะ”

    เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร แต่เด็กสาวตรงหน้าทำให้เขาใจเต้นและยิ้มหัวเราะให้กับทุกอย่างที่เป็นเธอได้ ร่างกายของมิคาสะเป็นสิ่งเดียวที่ดึงดูดทำให้เขาอยากสัมผัส

    “หนูรู้ตัวน่า ♡”

    “อะ...อือ” ร่างเล็กขยับตัวน้อยๆหลังจากลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตชำเลืองมองแขนแกร่งที่พาดตัวผ่านตัวเธอ พวกเขาทั้งสองกำลังนอนกอดกันอยู่บนโซฟาหนัง

    “อืม...อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” ปากร้อนจูบหนักๆที่ขมับซ้ายของมิคาสะ เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นแก้มใสขึ้นสีจางๆ

    “อื้อ...เฮียลุกสิ เอาแขนออกไปด้วย”

    “หนูต้องลุกก่อนสีเฮียถึงจะลุกได้”

    “แต่เฮียไม่เอาแขนออกแล้วหนูจะลุกได้ไงเล่า! หนักจะตาย” เสียงหวานบ่นอุบเมื่อคนตัวใหญ่ไม่ยอมคลายอ้อมกอดสักที

    “ก็อยากกอดนี่...”

    “เฮีย..” เธอกดเสียงต่ำแล้วเบนสายตามาจ้องคนข้างที่นอนซ้อนหลังด้วยสายตาขู่ๆราวกับแมว

    “หึ...หิวมั้ย เดี๋ยวไปทำอะไรให้กิน” รีไวล์ถามพลางอุ้มเด็กสาวขึ้นนั่งตัก ใบหน้าหวานพยักรัวเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้เป็นอย่างดี

    หลังจากที่รีไวล์ลุกออกไป ผู้ที่ครอบครองโซฟาก็คือมิคาสะ เธอนอนเหยียดขาพาดไปกับที่รองแขนของอีกฝั่ง ตากลมจ้องทีวีตรงข้ามที่ฉายภาพผู้ชายหน้าตาดีอยู่บนจอ เสียงใสพึมพำเบาๆ

    “เฮียเราหล่อกว่าตั้งเยอะ..” ว่าแล้วก็ทำปากยื่น ทำให้ผู้ที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวอดยิ้มไม่ได้กับภาพตรงหน้า มิคาสะทำจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นหอม

    ของว่างจานโปรดอย่างแพนเค้กถูกวางไว้ตรงหน้า เด็กสาวเอียงคอมองร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะเบนหน้าหลบเมื่อเขาหันมา

    “รู้ได้ไงว่าอยากกิน”

    “ของโปรดนี่” ไหล่หนาไหวเบาๆ ในขณะเดียวกันตัวของเธอก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของรีไวล์

    “นี่...อยู่ในบ้านแล้วทำตามใจใหญ่เลยนะ” มือเล็กตีเบาๆที่แขนของรีไวล์ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มขัดกับน้ำเสียงขู่ที่หลุดออกมาจากเรียวปากสีหวาน

    “ก็เพราะอยู่ในบ้านไง” ใบหน้าคมคายเกยกับไหล่เล็ก แล้วกอดเอวเล็กแน่น เนื้อตัวนุ่มนิ่มของมิคาสะกำลังทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

    จมูกโด่งซุกกับเรียวคอระหงแล้วสูดกลิ่นหอมอ่อนหวานที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวเข้าไปลึกๆ ปลายผมสีเข้มระใบหน้าของเขาเล็กน้อย

    มืออุ่นยกขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่แก้มเนียนออก มิคาสะไม่สนใจผู้ชายที่กำลังวุ่นวายอยู่กับเนื้อตัวของเธอ มือเล็กตักแพนเค้กเข้าปากเรื่อยๆพลางจ้องจอโทรทัศน์ตรงหน้า

    “สนใจเฮียหน่อยสิ :(”

    “เฮียเลิกวุ่นวายได้แล้วน่า หนูจะดูทีวี” ว่าพลางคว้ารีโมตขึ้นมาถือแล้วเอนกายลงบนพนักพิงโซฟา รีไวล์ทำหน้าบึ้งแล้วกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่พอใจ

    ร่างบางหลุดหัวเราะออกมาแล้วเอื้อมมือไปม้วนผมของอีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ

    “ฮ่าๆ...โอ๋ๆ ไม่งอนนะ~”

    “ชิ...” รีไวล์จิ๊จ๊ะพลางเอนตัวเข้ามาใกล้ มือใหญ่คว้ารีโมตจากมิคาสะไปกดปิดแล้วดันตัวเธอลงนอน ร่างสูงตามมาคร่อมเธอไว้จากทางด้านบน

    คนใต้ร่างหัวเราะคิกคัก เขาหยิบมือเล็กที่ดันไหล่กว้างอยู่ออกไปก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้

    “เฮียจะทำอะไร พรากผู้เยาว์เหรอ~”

    “ปล้ำ”

    “บ้า!”

    “เฮียพูดจริงไม่เล่นนะ” ปากร้อนทาบลงมาจรดกับเรียวปากบาง มิคาสะหลับตารับสัมผัสวาบหวามที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างเต็มใจ มืออุ่นเอื้อมไปโอบเอวเล็กและไหล่แคบเอาไว้ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก

    “หนูเสร็จเฮียแน่”

เส้นผมที่ขยับไปมาของเธอ สัมผัสที่แก้มของฉันอย่างนิ่มนวล

ถ้าหากได้กลิ่นนี้ขึ้นมา ฉันอาจจะเสพติดเธอก็ได้

ฉันได้ยินนะเสียงของเธอ มันอ่อนหวานซะจนฉันแทบบ้าตายแหนะ

คืนนี้ฉันคงจะนอนไม่หลับแน่ๆเลย เธอน่ะหอมหวานยิ่งกว่าช็อกโกแล็ตซะอีก

แม้แต่ดาราในทีวีก็ยังสู้เธอไม่ได้เลย แถมเธอยังน่ารักซะยิ่งกว่าน้องหมาอีกด้วย

ฉันชอบเธอจัง ทำยังไงดี

__________ _____ __________

มาเฮียๆหนูๆอะไรคะ ;\\\\\\;
เราจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์หรือเปล่า
เหมือนนังหนูของเสี่ย ฮื่อออ .-.
-

จะรับข้าวผัดหรือข้าวแดงดีคะ
เบื่อน้ำโอเลี้ยงแล้ว ขอน้ำแดงได้มั้ยผู้คุมขา /เกาะขา
ฮื่ออออออออออ T-----T

? cactus