คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ‒ sf ; Paradise (Yunho & Jaejoong)
Title : Paradise
Rate : NC-17
Author : JOREN'z
Talk : เรื่องนี้ได้แรงบันดาลมาจากเพลงทั้งหมดค่ะ เพลง Paradise ของแจจุง ในอัลบั้มใหม่ที่นางโชว์นู่นเปลือยนี่เป็นว่าเล่น จนไรท์อยากจะส่งหมีไปปราบ(ซึ่งไม่เกี่ยวกับเนื้อหาของฟิค ก้ากกกกก) แอออ้ xD เพลงนี้เป็นเพลงที่ฟังแล้วแล้วเสียงคุณเมนติดในรูหูมากเลยค่ะ โดยเฉพาะคำว่า Look at my eyes ไรท์ก็ลุคจนแทบสิงจออยู่แล้วค่ะ ถถถถถถถ ช่วงนี้ก็งานที่โรงเรียนเยอะค่ะ ฟิคอาจจะกะโหลกๆไปบ้างนะคะ เอนจอยฟิคชุ่นค่ะ - . . -
.
.
.
ปุย หิมะสีขาวโรยตัวลงมาจากท้องฟ้าช้าๆ ... เหมือนฝีเท้าของเขา เชื่องช้า แผ่วเบา และเดียวดาย รอบกายเต็มไปด้วยแสงสี ภาพคู่รัก กลุ่มเพื่อนพ้องเดินพูดคุยหยอกล้อ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แค่มองดูก็รู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นรู้สึก 'อุ่น' แค่ไหน
อุ่นใจ ...
ช่างต่างจากเขาเหลือเกิน หนาว ... ภายในใจ
ขา เรียวก้าวผ่านร้านรวงมากมายระหว่างทางกลับคอนโดของเขา มองไปทางใดก็มีแต่ผู้คนที่ดูมีความสุข ร่างเพรียวพ่นลมหายใจออกมา ไอสีขาวปรากฏขึ้นแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็ว อากาศเริ่มเย็นลงอีกแล้วคงจะเป็นเพราะหิมะนี่ล่ะมั้ง
มือ ขาวยกขึ้นถูๆกันเบาๆก่อนจะล้วงกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีเข้ม ระยะสายตามองเห็นคาเฟ่แห่งหนึ่งที่เขาเองก็เดินผ่านมันทุกวัน แต่ไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้ง แต่วันนี้ขาเรียวเลือกที่จะเลี้ยวเดินเข้าร้านไปอย่างไม่ลังเล หาอะไรอุ่นๆดื่มซักหน่อยก็คงดี
เสียงกระดิ่ง ดังขึ้น ไล่เลี่ยกับเสียงของพนักงานกล่าวต้อนรับลูกค้า อากาศข้างในนี้อุ่นกว่าข้างนอกนั่นเป็นไหนๆ บรรยากาศภายในร้านเป็นสไตล์วินเทจ อบอุ่นและคลาสสิค คลอเสียงดนตรีแจสเบาๆ จัดว่าเป็นร้านที่น่านั่งทีเดียว แต่มันดูเงียบเหงา ไม่ได้มีผู้คนแน่นหนาอย่างร้านอื่น
ร่าง เพรียวทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าเค้าท์เตอร์ ตรงนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเขา กวาดสายตาดูเมนูก็พบว่าจริงๆแล้วที่นี่เปิดเป็นบาร์ด้วย มีรายการเครื่องที่มีแอลกอฮอลอยู่แต่สามารถสั่งได้ตั้งแต่ 4 ทุ่มไปแล้ว นี่ก็เพิ่งจะ 3 ทุ่ม ...
"เอาโกโก้ร้อนแล้วก็ชิฟฟ่อนช็อคโกแล็ตชิ้นนึง"
"ซักครู่นะครับ"
บา ริสต้าหนุ่มที่ยืนรอรับออเดอร์คุณลูกค้าอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มรับและเริ่มชงเครื่องดื่มตามที่สั่ง กลิ่นโกโก้หอมละมุนทำให้ร่างเพรียวรู้สึกผ่อนคลาย ไม่นานนักโกโก้ร้อนและชิฟฟ่อนช็อคโกแล็คก็มาวางตรงหน้า พร้อมด้วยกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ ให้คิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ
"เมอรี่คริสมาสต์ครับ"
เสียงนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้มอุ่นๆ ให้ปากบางสีอ่อนต้องยิ้มตอบ "เมอรี่คริสมาสต์เช่นกัน"
มือ ขาวเก็บเจ้าของขวัญกล่องน้อยลงกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเริ่มจิบเครื่องดื่มและละเลียดชิมโกโก้ร้อนที่ไม่หวานหรือขมจนเกินไป ช้าๆ ไม่รีบร้อน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บ้างก็นั่งฟังเพลงบรรเลง ปล่อยให้เวลาเดินผ่านไป มองออกไปนอกร้านหิมะก็ยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย
ชิ ฟฟ่อนช็อคโกแล็ตหมดไปแล้ว เหลือโกโก้ที่เริ่มอุ่นๆอีกเกือบครึ่งแก้ว เสียงกระดิ่งดังขึ้นแต่คราวนี้กลับไม่มีเสียงต้อนรับของบาริสต้าหนุ่ม ลูกค้าร่างสูงเดินตรงเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงเค้าท์เตอร์ ถัดไปจากเขา
"เหมือนเดิมนะชางมิน"
"วันนี้มาเร็วนะครับ"
ชาย หนุ่มร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรไปมากกว่าการขานรับในลำคอ ไม่นานนักแก้วชาแบบญี่ปุ่นดั้งเดิมวางลงไม่ไกลจากที่เขานั่ง กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยมาจางๆ พอเหลือบสายตาไปมองก็พบกับเค้กชาเขียวอีกชิ้นวางอยู่ แต่ไม่มีกล่องของขวัญกล่องเล็กเหมือนที่เขาได้
"น่ากินใช่มั้ยล่ะ ?"
อยู่ๆ เสียงทุ้มก็ถามขึ้นให้ร่างเพรียวได้สะดุ้ง มองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใคร หันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก็เห็นรอยยิ้มที่ส่งมาให้อย่างเป็นมิตร ดวงตากลมกระพริบปริบๆติดจะงุนงงอยู่ซักหน่อย
"ผมเห็นคุณจ้องมันอยู่"
"มันก็...น่ากิน หน้าเค้กน่ารักดีน่ะ"
ตอบ เบาๆอย่างประหม่าเมื่อถูกคนแปลกหน้าทักแบบนั้น ถึงจะเคยโดนทักเวลาไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์บ้าง แต่มันก็ถามด้วยจุดประสงค์อย่างอื่น ไม่ได้ทักทายเหมือนรู้จักกันมาก่อนแบบนี้ แถมยังรอยยิ้มแบบนั้นอีก ... ใจเต้นแรงเลยล่ะ
"ฮ่ะๆๆ คุณเพิ่งเคยมาทีนี้ใช่มั้ย? ผมไม่เคยเห็นคุณเลย"
"อ่า...ใช่ ก็ผ่าน ทางกลับบ้านน่ะ"
"คุณอยู่แถวนี้หรอ"
"คอนโดตรงหัวมุมถนนน่ะ เพิ่งย้ายมา"
ใบ หน้าได้รูปพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะยกชาร้อนขึ้นดื่มช้าๆ ดวงตากลมลอบมองพิจราณาโครงหน้าของอีกคนเงียบๆ คิ้วเข้มสวยรับกับดวงตาเรียวคม จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากเป็นกระจับ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มซอยสั้น และการแต่งตัวที่เรียบง่าย แต่มันก็ดูดีมากๆ ผู้ชายคนนี้หล่อจริงๆ
ดู เหมือนจะมองนานไปหน่อย คนถูกจ้องถึงเริ่มรู้สึกตัวและหันมาให้ได้สบตากันพอดี ดวงตากลมหลบวูบ รับรู้ได้ว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา เผลอเม้มปากเบาๆอย่างที่ติดเป็นนิสัย
"คุณชื่ออะไร?"
"ห้ะ เอ่อ...คิมแจจุง"
"ผมชื่อยุนโฮ ชองยุนโฮ"
ชื่อก็หล่อเหมือนหน้าตาเลยแฮะ .. อ่า ... รอยยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว ใจสั่นเขาไปหมดแล้วนะ
"แจจุงชอบหน้าหนาวมั้ย?"
"ก็ชอบหิมะมันสวยดี แต่ไม่ชอบที่มันหนาว"
"ก็มันคือหน้าหนาวนี่"
"นั่นสินะ"
เสียง หัวเราะดังขึ้นเบาๆ ภายในคาเฟ่เล็กๆไล่ให้ความเงียบเหงาจางหายไป เติมเต็มความอบอุ่นให้บรรยากาศของร้านมากขึ้นอีก บทสนธนาสั้นบ้าง ยาวบ้าง จบลงและเริ่มใหม่มีทั้งรอยยิ้มและสีหน้าเศร้าๆในบางคราว แต่ไม่นานก็มีรอยยิ้มขึ้นมาอีก
เพราะชองยุนโฮ ... ชองยุนโฮกำลังทำให้หัวใจของคิมแจจุงอุ่นขึ้นมาทีละนิด
"หิมะหยุดตกแล้ว"
"อ่า ... นี่ก็ดึกแล้ว ผมควรจะกลับแล้วล่ะ"
"ให้ผมไปส่งนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก รบกวนคุณเปล่าๆ"
"ผมก็กลับทางนั้นเหมือนกัน"
"อ่า..."
"จะได้ไม่หนาวมากไง มีคนเดินข้างๆ"
นอก จากหน้าจะร้อนแล้ว แก้มเขาต้องแดงมากแน่ๆเลย ขาเรียวก้าวเดินออกจากร้านตามร่างสูงที่เดินนำไปก่อนแล้ว ฝีเท้าเอื่อยๆก้าวไปตามทาง ท่ามกลางสีขาวโพลนของหิมะ หลังจากหิมะตกท้องฟ้าก็ปลอดโปร่งจนสามารถมองเห็นดวงดาวดวงเล็กๆได้ หนุ่มชองมักจะเป็นฝ่ายชวนแจจุงคุยก่อนเสมอ ซึ่งแจจุงเองก็ตอบคำถามของคนพูดเก่งเสมอเช่นกัน
นอกจากหัวใจของคิมแจจุงจะอุ่นขึ้นแล้ว .. ยังเต้นแรงมากๆอีกด้วย
อยากให้เวลามันผ่านไปช้าๆจัง
"คุณไม่มีแฟนหรอ ?"
"หืม? .. ไม่มีหรอก"
"แต่คุณก็ออกจะหน้าตาดี แถมยังคุยเก่งด้วย ผิดกับผม.."
"ทำไมล่ะ ? แจจุงก็ไม่ได้ขี้เหร่ซักหน่อย"
"มีคนบอกว่ามันน่าเบื่อ เวลาที่อยู่กับผม"
"ผมไม่เห็นจะเบื่อแจจุงเลย อยากจะอยู่ด้วยนานๆซะอีก"
"อ่า..."
"จริงๆแล้วคนที่เข้ามาหาผมก็มี มันแค่ยังไม่ลงตัว"
"..."
"แต่คิดว่า อีกไม่นานแล้วล่ะ"
หนุ่ม ชองพูดพร้อมหันมาส่งรอยยิ้มกว้างให้แจจุง แววตาเป็นประกายที่มองมาทำให้แจจุงต้องเบนใบหน้าไปมองทางอื่น อดที่จะขัดเขินไม่ได้เมื่อตนเองถูกมองแบบนั้นริมฝีปากบางเม้มเบาๆซ้ำยังอมลม ไว้ในแก้มเสียอีก ยิ่งใบหูแดงๆนั่น ชองยุนโฮล่ะอยากรู้จริงๆว่าใครว่าคิมแจจุงน่าเบื่อ!
"จะถึงคอนโดผมแล้วล่ะ"
"ให้ผมขึ้นไปส่งที่หน้าห้องนะ"
"มันก็ดึกมากแล้วนะ"
"ก็บอกแล้วไง ว่าผมอยากอยู่กับแจจุงนานๆ"
.
.
.
.
แบบนั้นแล้ว คิมแจจุงจะปฏิเสธอะไรได้ล่ะ ...
เมื่อกี้ เขายืนอยู่หน้าห้องพักของเขา กับชายหนุ่มหน้าตาดีที่เพิ่งเจอกันได้ไม่กี่ชั่วโมง คิมแจจุงสาบานได้ว่าระหว่างนั่งอยู่ที่คาเฟ่กึ่งบาร์นั่น ไม่มีแอลกอฮอลไหลผ่านคอเขาไปแม้แต่หยดเดียว แต่กว่าจะรู้ตัวอีกที แผ่นหลังของเขาก็แนบลงกับเตียงนุ่มที่เขาคุ้นเคยด้วยแรงผลักของคนที่บอกว่า 'อยากอยู่กับเขานานๆ'
"คุณสักด้วยหรอ?"
"ก็ชอบ...อ่ะ...มัน...สวยดี"
อะไรกัน นี่เสื้อของเขาหลุดไปตอนไหน ? ไม่รู้ตัวอีก แล้ว .... ร่างบอบบางผวาขึ้นตามรอยสัมผัสร้อนจัดของฝ่ามือกร้าน ตั้งแต่สีข้าง เอวคอด อ้อมไปที่แผ่นหลัง ขณะที่มือข้างหนึ่งกำลังปลดหัวเข็มขัดและซิปกางเกง อีกข้างก็ล้วงลึกถึงผิวเนื้อเนียนช้อนก้นงอนให้ลอยขึ้นจากเตียง เพื่อที่จะดึงกางเกงและบ็อกเซอร์ตัวเล็กออก ไม่ได้ดูรีบร้อน แต่ก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า
เขามีสติครบถ้วนดีทุกอย่าง แค่เพียงว่า ...
"อื้อ...."
.
.
.
'ขอบคุณมากที่มาส่ง ... แล้วก็เป็นเพื่อนคุยในวันนี้'
'ยินดีครับ'
'ดึกมากแล้ว...กลับบ้านดีๆนะ'
'แจจุง เดี๋ยวก่อน'
ร่าง เพรียวบางกำลังจะหันหลังเดินเข้าห้องไป ถูกรั้งข้อมือไว้จนต้องหันกลับมาหาอีกคน เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร แต่คนพูดเก่งไม่ได้ตอบกลับส่งเพียงยิ้มละมุนมาให้ แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้สองข้างแก้มเย็นเฉียบก็ถูกทาบด้วยฝ่ามือ อุ่นจัด และริมฝีปากหยักที่ประกบลงมา
เหมือน หิมะแรกที่โรยตัวลงบนกิ่งสน แต่ความอบอุ่นกลับแผ่ซ่านเข้าลึกจนต้องหลับตาพริ้มรับ แรงดูดดึงเพียงแผ่วเบาพาให้ใจเต้นแรงจนกลัวอีกคนจะได้ยิน ลมหายใจอุ่นร้อนระที่ข้างแก้มยามที่ผละห่างจากกัน
'ข้างนอกมันหนาวนะ'
'....'
"ขอผมเข้าไปข้างในได้มั้ย?"
ประโยคนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนตอนที่ชองยุนโฮขอเข้ามาในห้องของเขาเลย จะว่าคิมแจจุงใจง่ายก็ไม่ผิด เพราะว่าเขาก็ตอบตกลงมันถึงได้ ...
"เจ็บ...ฮ่ะ..อ๊ะ!"
.
[ฉากนั้นไม่มีอะไร]
.
.
.
.
เมื่อ คืนนี้มันควรจะเป็นเพียงวันไนท์แสตนอย่างที่เคยเกิดขึ้น คิมแจจุงมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฝัน เขาจำได้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่เหมือนฝัน ก็คงจะเป็นคนที่เขากำลังอาศัยความอบอุ่นในอ้อมแขนนี่อยู่ล่ะมั้ง
ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ... ชองยุนโฮยังอยู่ ไม่ได้หายไปอย่างคนอื่นๆ
แถมยังนอนยิ้มมองเขาอยู่อีกต่างหาก
"ตื่นแล้วหรอที่รัก"
"....///////"
ท...ที่รัก... คิมแจจุงอยากจะระเบิดตัวเองเดี๋ยวนี้เลย ให้ตายสิ !!
"หน้าแดงหมดแล้วนะ"
รอย ยิ้มละมุนยังถูกส่งมาให้ไม่ขาด ปลายนิ้วอุ่นเกลี่ยที่แก้มใสแดงจัดเบาๆ ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาประทับจูบที่หน้าผากมน ลากลงมาถึงสันจมูก ปลายจมูกรั้นถูกงับเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว และปิดท้ายที่กลีบปากอิ่มสีสดเป็นมอนิ่งคิส
ดวง ตากลมกระพริบปริบๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แล้วระยะสายตาก็มองเห็นรอยสีเข้มที่หัวไหล่ของอีกฝ่าย ตกใจเล็กน้อยที่มันดูเป็นรอยช้ำน่ากลัว นี่เมื่อคืนเขารุนแรงขนาดนั้นเลยหรอ
"ไม่ต้องตกใจหรอก แค่เจ็บนิดหน่อย"
"แต่มันช้ำน่ากลัวนะ"
"แจจุง..น่ะยิ่งกว่าผมอีก"
ดวง ตาเรียวคมเบนต่ำมองที่แผ่นอกบาง พาให้เจ้าของร่างต้องก้มลงตาม ซึ่งสิ่งที่ปรากฏแก่สายตา ทำให้แจจุงหน้าเห่อร้อน อยากจะแทรกตัวเองหนีไปจากตรงนี้ ตัวเองไปทำเขายังไม่อายเท่ายอมให้คนอื่นเขาทำตัวเองโดยที่ไม่ได้เอ่ยปากห้าม อะไรเลย
คิมแจจุงคนใจง่าย!!
"คงจะเป็นรอยไปอีกหลายวัน ขอโทษด้วยนะ"
"..."
"เจ็บมากรึเปล่า?"
"ก็เจ็บ แต่ไม่มาก"
ตอบ เบาๆ พลางมุดหน้ากับผ้าห่มผืนหนา วางตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ... หลังจากที่นอนด้วยกันตื่นมาถามสารทุกข์สุกดิบกันแบบนี้ ชองยุนโฮต้องการอะไรจากคิมแจจุงกันแน่
"แปลกใจหรอที่ผมยังอยู่?"
"ก็มัน...แปลก..."
"ก็เพราะผมอยากอยู่กับแจจุงนานๆไง"
....คิมแจจุงพร้อมจะระเบิดตัวเองเดี๋ยวนี้เลย....
.
.
.
"อ้อ...ถ้าวันหลังคุณไปที่คาเฟ่นั่นอีกไม่ต้องจ่ายค่าเครื่องดื่มค่าขนมนะ"
"หื้อ...ทำไมล่ะ ?"
"เมียเจ้าของร้าน เจ้าของร้านก็ต้องเลี้ยงสิครับ"
".....//////////"
.... ตู้มมมมมมมม .... คิมแจจุงระเบิดตัวเองกลายเป็นโกโก้ครั้นช์
.
.
.
NEVER END.
ฉากนั้นมีในไบโอทวิตไรท์ค่ะ
ว่าจะลงตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ไม่สะดวก(บวกขี้เกียจ) ต้องขอโทษรีดเดอร์ด้วยนะคะ T/\T
แฮ่ ~ ตอนแรกๆมาเหมือนจะดราม่านะ
ที่ไหนได้ นี่มันอะไรกัน 5555555555555555555
ตอนแรกคิดว่าจะให้ออกมาดูจริงจังและมีสาระมากกว่านี้ซักหน่อย
แต่ว่า ... ก็เป็นอย่างที่เห็น กร๊าซซซซซซซซ
รีดเดอร์จะชอบกันมั้ยนะ ? แต่ไรท์ชอบพี่ชองมากอ่ะ
ไม่รู้ทำไม ชอบ สามีเมนหล่อมากค่ะจะบอก -/////////-
ขอบคุณทุกวิว ทุกคนอ่าน ทุกคนเม้นต์ และทุกคนที่หลงเข้ามานะคะ
อยากให้ไทม์ไลน์ทวิตเตอร์รก กดฟอล @JORENZz นะคะ
รัก My Reader ทุกคนค่ะ <3
B E R L I N ❀
ความคิดเห็น