คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ‒ sf ; กูแมน ! (Namjoon & Yoongi) | Spe. เป็นแฟนคนแมน
Title : เป็นแฟนคนแมน
Rate : PG-15
Author : JOREN'z
Talk : พอเห็นมีคนชิปคู่นี้เหมือนไรท์แล้วก็ชื่นนนใจ ถูลู่ถูกังสเปออกมาตามคำขอนะคะ อิ้____อิ้ สำหรับ Special Part นี้ อยากจะให้เห็นตัวตนอีกด้านของยูนกิที่มีต่อนัมจุน พื้นเรื่องเดิมออกจะเป็นรสหวานอมเปรี้ยว แต่พาร์ทสเปนี้อยากให้เป็นรสหวานละมุน พยายามใส่ความหวานลงไปเต็มที่ ! เอนจอยฟิคช่อนค่ะ
.
.
.
"ยูนกิอา.."
"..."
"ตื่นได้แล้วนะ"
"..."
เสียง ทุ้มต่ำเรียกคนที่ยังนอนหลับสนิทในอ้อมแขนให้ลุกขึ้นจากนิทราเสียที แต่ดูท่าว่าจะไม่เป็นผลนักเมื่อร่างขาวๆนั่นกลับยิ่งซุกตัวลงกับแผ่นอกของ เขา แถมแขนเล็กๆก็ยังกอดเขาไว้ไม่ปล่อยอีกด้วย คิมนัมจุนจึงยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่อีกคนก็ยังตามมากอดเอวเขาไว้ หัวกลมก็ซุกหนุนอยู่ที่หน้าท้องของเขา
"ขอนอนต่อก่อนไม่ได้หรอ"
"วันนี้มีเรียนนะ"
"เรียนตั้งบ่าย"
อากาศ เย็นๆของยามเช้าในต้นฤดูหนาวทำให้มินยูนกิไม่อยากลุกจากเตียงเลยจริงๆ ยิ่งมือหนาที่ลูบเล่นอยู่ที่กลุ่มผมของเขาทั้งๆที่เจ้าตัวอยากจะให้เขาลุก จากที่นอน เป็นใคร ใครจะอยากลุกล่ะ ?
"ยูนกิเอาแต่ใจ"
"นัมจุนก็ดื้อ"
เสียง ทุ้มหัวเราะเบาๆเมื่อคนรักสวนกลับทันทีด้วยน้ำเสียงงัวเงีย มือหนาเลื่อนไปลูบเบาๆที่หัวไหล่มนและแผ่นหลังเนียนเปลือยเปล่าที่แต่งแต้ม ด้วยร่องรอยสีแดงเข้ม ก็เห็นใจตัวเล็ก คงจะเหนื่อยเพราะเมื่อคืนเขาเองก็เอาแต่ใจกับยูนกิเหมือนกัน
"งั้นยูนกินอนต่อก็ได้ ฉันจะไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน"
นัม จุนตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกไปไหนคนตัวขาวก็ยันตัวขึ้นมาแนบจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่ม แล้วแช่ค้างไว้แบบนั้นจนเป็นนัมจุนเองที่เริ่มงับกลีบปากบางนั่นแผ่วเบาแต่ ก็ไม่ได้มีการรุกล้ำให้ลึกซึ้ง เป็นเพียงมอนิ่งคิสพอให้คลายความหนาวก่อนที่คนตัวเล็กจะผละออกมา แนบข้างแก้มลงที่ไหปลาร้าสวยของคิมนัมจุน
"อากาศเย็น"
อ่า...ยูนกิของนัมจุนอ้อนแต่เช้าเลยสิ
ยก ยิ้มรับเสียงหวานห้าวก่อนจะโอบกอดคนตัวเล็กไว้ทั้งตัวซึ่งก็ได้รับรับแรงกอด ตอบจากอีกคน ใบหน้าเข้มผินมาประทับจูบหนักๆที่แก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยว แม้อุณหภูมิภายนอกจะเย็นจนอยากออกไปเดินกลางแดดให้ผิวไหม้เกรียมไปซะ แต่เพียงแค่ความรู้สึกอุ่นๆที่ห้อมล้อมหัวใจของคิมนัมจุนและมินยูนกิไว้ก็ทำ ให้ฤดูหนาวนี้ไม่ได้หนาวเกินไปนัก
มิ นยูนกิหลับไปแล้ว นัมจุนยกยิ้มเอ็นดูกับความเป็นเด็กของอีกคน ค่อยๆวางร่างน้อยในอ้อมแขนลงให้นอนบนเตียงอย่างสบายพร้อมห่มผ้าให้ กันผิวขาวจัดจากอากาศหนาวเย็น ก้มลงแต้มจูบที่แก้มใสเบาๆอีกครั้งก่อนจะผละไปทำธุระของตัวเองเสียให้เรียบ ร้อย
มักจะเป็นแบบนี้ทุกเช้า ที่มีคิมนัมจุนและมินยูนกิอยู่ด้วยกัน
.
.
.
เวลาบ่ายแก่ๆ ม้าหินอ่อนตัวเดิมยังคงถูกจับจองด้วยคนกลุ่มเดิมที่ใครๆในมหา'ลัย ก็รู้จักกันดี ไม่ว่าจะเป็น คิมแทฮยองผู้ไม่เคยสนใจใคร เทพบุตรจุติคิมซอกจิน และนางฟ้าเดินดินอย่างมินยูนกิ แต่ที่จะแปลกไปก็คงจะเป็นร่างสูงหน้าเข้มคนนั้น 'คิมนัมจุน'
ไม่ ใช่ครั้งแรกที่เห็นคิมนัมจุนนั่งอยู่กับมินยูนกิ แต่เพราะช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานั้น คิมนัมจุนตัวติดกับมินยูนกิตลอดเวลาต่างหาก เป็นที่มาของกระแสกอสซิบต่างๆนานาเรื่องความสัมพันของคนทั้งคู่ ถึงนัมจุนและยูนกิจะไม่ได้ปกปิดเรื่องที่พวกเขาคบกัน แต่ก็ไม่ได้ป่าวประกาศให้ใครต่อใครรู้
แบบนี้หล่ะมันถึงเกิดประเด็นได้ทุกวี่ทุกวัน
คิม แทฮยองได้วาปหายไปจากเขตหวงห้ามอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งคิมซอกจินไว้ให้รับรังสีอัมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวมินยูนกิเพียงลำพัง เทพบุตรจุติได้แต่มองร่างของหญิงสาวสลับกับมินยูนกิ ไม่รู้ว่าเจ้าหลอนไปเอาแรงฮึดมาจากไหนเดินพรวดเข้ามานั่งกระแซะนัมจุนจนแทบ จะเกยตักแถมคล้องแขนตุ๊กแกที่นัมจุนพยายามแงะเท่าไหร่ก็แงะไม่ออก ส่งสายตาน่าสงสารให้มินยูนกิที่ทำเพียงมองมานิ่งๆ
"พี่นัมจุนอ่าา ไปเที่ยวกับฉันนะคะเย็นนี้ ไปทานข้าวเย็น แล้วก็เดินเล่น ~ ~ ~"
เสียง แหลมๆของหญิงสาวที่พูดออเซาะชิดที่ข้างแก้มไม่ได้ลอยเข้าหูคิมนัมจุนเลยซัก นิด ในเมื่อสายตาของยูนกิที่เคยมองมาทางเขากลับเบนหลบไป หลับตานั่งนิ่งราวกับกำลังรออยู่ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อ ไป
"คือ...ผม..."
"นี่อย่าเรียกตัวเองห่างเหินแบบนั้นสิคะ จุนนี่ ~ เรียกตัวเองว่าจุนนี่ซิคะ จุนนี่ของจีริมมี่ ริมมี่ ~"
เหมือน ได้ยินเสียงขนบนร่างของคิมซอกจินผู้ดูเหตุการณ์ลุกซู่ขึ้นมา ใบหน้าเทพบุตรจุติชักจะปั้นไม่ถูกเมื่อสายตาเห็นการเคลื่อนไหวของมินยูนกิ ดูเหมือนว่าเพื่อนของเค้าจะร้อนจนต้องถอดผ้าพันคอสีเข้มที่อีกฝั่งยังอยู่บน คอของนัมจุนออกเอามากองไว้ที่ตัก แต่แล้วซอกจินก็สังเกตุเห็นบางอย่าง
.... ดาร์กยูนกิประทับองค์ซะแล้ว ....
"นัมจุนเขาตกลงยอมเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันหรอ ? ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ทำไมนายต้องรู้ด้วยล่ะ มันเรื่องของฉันกับจุนนี่ต่างหาก"
"งั้นหรอ.."
น้ำ เสียงเรียบๆ รอยยิ้มเย็นๆ ถูกส่งให้หญิงสาวที่นอกจากจะไม่มีมารยาทกับแฟนคนอื่นแล้ว ยังไม่มีสัมมาคาราวะกับรุ่นพี่อย่างยูนกิอีกด้วย สาวเจ้าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกระชับกอดแขนนัมจุนให้แนบชิดขึ้นอีก พยายามแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้ยูนกิเห็น
"ทำไม 'แฟน' นัมจุนจะไม่มีสิทธิ์รู้ล่ะ ?"
ปาก บางๆสีสดพูดช้าๆเน้นเสียงหนักๆตรงคำว่าแฟนให้หญิงสาวได้อ้าปากเหวอใส่ ช่างเป็นท่าทางที่น่าขำเสียจริงๆ มือขาวดึงรั้งชายผ้าพันคอให้นัมจุนเข้ามาใกล้ ยัยตัวปัญหาเลยโดนดึงเข้ามาด้วยเพราะมือตุ๊กแกก็ยังไม่ปล่อยแขนนัมจุน
"ก็ดูเอาแล้วกันนะ ว่าใครเป็นของนัมจุนและนัมจุนเป็นของใคร"
รอย ยิ้มหวานที่ถูกส่งมาไม่ได้น่าสนใจเท่าสิ่งที่สายตาของหญิงสาวเห็นอยู่ตรง หน้า เธออยากจะลุกขึ้นทึ้งผมตัวเองแล้วกรีดร้องออกมากให้สุดเสียง มินยูนกิจงใจให้เธอเห็นรอยจูบสีเข้มที่เด่นหราอยู่บนผิวขาวจัด มือขาวปล่อยจากปลายผ้าพันคอแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
แต่ ที่เร็วไม่แพ้กันก็คงเป็นคิมนัมจุนที่วิ่งตามมินยูนกิไปติดๆโดยไม่สนใจว่า หญิงสาวที่เกาะแขนตัวเองอยู่เมื่อกี้จะร่วงลงไปกองที่พื้นข้างม้านั่งหรือจะ เป็นตายร้ายดีอย่างไร เสียงแสบกรีดร้องแก้วหูของชะนีตกเก้าอี้พาให้คิมซอกจินต้องยกมือปิดหูแล้ว อพยพออกจากบริเวณก่อนที่ระบบการได้ยินของเขาจะมีปัญหา
.... ดาร์กยูนกินี่ร้ายจริงๆ ....
.
.
.
ร่างขาวก้าวเดินด้วยฝีเท้าไม่เร็วนักไปตามทางเดินของสวนหย่อมในมหา'ลัย ที่ตอนนี้ไร้ผู้คน แน่นอนว่าอากาศเย็นแบบนี้ใครจะอยากเอาตัวเองออกมาทรมาณ มือขาวซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง หูเงี่ยฟังเสียงฝีเท้าที่ก้าวเป็นจังหวะเดียวกับเขาอยู่ไม่ห่างนัก ก็มีอยู่แค่คนเดียวนั่นแหละ
"คิมนัมจุน"
มิ นยูนกิที่หยุดเดินกะทันหันพร้อมเรียกชื่อเขาพาลให้คนถูกเรียกสะดุ้งโหยงหยุด ปลายเท้าตามแทบไม่ทัน แต่คนตัวขาวก็ยังไม่พูดอะไร ทิ้งตัวลงที่ม้านั่งข้างทางเดินเว้นที่เอาไว้ให้คนตัวสูงได้นั่งลงตาม
"มีใครอีกรึเปล่า ?"
" ? "
"ผู้หญิง หรือคนอื่นที่มันตามตื๊อนัมจุนน่ะ"
"อ่อ .. ฉันคิดว่าไม่ เพราะยูนกิก็ไล่ไปหมดแล้วนี่"
คำ ตอบของนัมจุนเรียกค้อนวงใหญ่จากอีกคนได้ไม่ยาก อดีตไอ้เวรนัมจุนยกยิ้มขำๆกับท่าทางของคนแมนที่เป็นแฟนเขา แต่เมื่อพบกับสายตาจริงจังที่ยูนกิส่งมา ก็ทำให้ต้องเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดแบ่งปังไออุ่นให้คนตัวขาว
"แล้วซูมีล่ะ ?"
"ซูมี ? ซูมีเป็นเพื่อนฉันนะยูนกิ อย่าคิดมากสิคนดี"
คิมนัม จุนหันหน้าไปหาคนที่นั่งหน้าเครียดจนรอยย่นจะนำอายุ มือใหญ่ยกขึ้นกุมสองข้างแก้มใสเย็นเฉียบจากสภาพอากาศ มองสบตาของยูนกิ ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยผิวขาวจัดเบาๆเพื่อไล่ความเย็น ยูนกิเผลอกัดปากล่างตัวเองอย่างที่ชอบทำเวลาไม่มั่นใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายสวมกอดนัมจุนก่อน ซึ่งคนตัวสูงก็กอดตอบทันทีไม่ต้องรอให้ขอ
"จองกุกก็เคยบอกฉันแบบนี้ ... เรื่องโฮซอก"
"ยูนกิ ... ฟังฉันนะ"
ร่าง สูงผละออกจากคนตัวขาวเล็กน้อย จับไหล่ลาดไว้เบาๆให้สบตากับเค้า ขณะที่มือก็คลายผ้าพันคอผืนยาวออก เพื่อพันอีกครึ่งหนึ่งให้คนรัก เสียงทุ้มพูดเบาๆ
"ฉันไม่ได้ขอให้ยูนกิหวงฉันมากๆ...ฉันไม่ได้ขอให้ยูนกิรักฉันให้มากๆ...แต่ฉันขอให้ยูนกิเชื่อใจฉัน"
"..."
"เพราะฉันไม่ใช่จองกุก"
"..."
"ฉันเชื่อว่าจองกุกเสียใจที่ทำแบบนั้น แต่ฉันจะเสียใจมากกว่าถ้ายูนกิร้องไห้เพราะฉัน"
"..."
"ฉันจะไม่ทำให้ยูนกิเสียใจ ยูนกิเชื่อใจฉันนะ"
"นัมจุน..."
เสียง ห้าวหวานเรียกชื่อคนรักเบาหวิวก่อนจะโผเข้ากอดนัมจุนเสียเต็มรัก อ้อมแขนบางๆรัดแน่นราวกับกลัวว่าร่างสูงของอีกคนจะหายไป กลุ่มผมนุ่มนิ่มถูกมือใหญ่ลูบเบาๆอย่างถนุถนอม นัมจุนจับให้ยูนกิผละออกห่างเล็กน้อยก่อนจะพบรอยน้ำตาสายเล็กๆที่ข้างแก้ม ขาว
"และถ้ายูนกิร้องไห้ ฉันจะเป็นคนซับน้ำตาให้ยูนกิเอง"
ริม ฝีปากหนาทาบจูบซับน้ำสีใสให้แห้งเหือดจากใบหน้าขาว อบอุ่น อ่อนโยน และแผ่วเบาราวกลัวว่าถ้าแตะต้องนางฟ้าเดินดินตรงหน้านี้แรงกว่านี้อีกเพียง นิด นางฟ้าจะต้องสลายไป ดวงตาสีนิลหลับพริ้มรับสัมผัสที่เปี่ยมไปด้วยรักของคิมนัมจุน เรื่อยลงมาถึงกลีบปากสีสด
ไม่มีการรุกล้ำ ไม่มีการจาบจ้วงให้วาบหวิว แต่ทุกสัมผัสกลับตราตรึง
ใบไม้ แห้งผลัดร่วงจากต้นเป็นสีน้ำตาลบ้าง ส้มบ้าง ร่อนลงช้าๆแตะพื้นดินได้ไม่นานก็ลอยขึ้นตามแรงลมหนาวที่พัดหอบมา หมุนเคว้งไปกลางอากาศ ผ่านร่างของคู่รักที่นั่งกอดกันแน่นกลางสวนหย่อมที่ไร้ผู้คนในต้นฤดูหนาว
ลมหนาวหอบเอาความเศร้าและความกังวลไปจากคิมนัมจุนและมินยูนกิ
.
.
.
ความ มืดแห่งรัติกาลในคืนนี้ไร้เมฆปกคลุม แต่ประดับด้วยดวงดาวกลุ่มน้อย ไม่ได้พร่างพรายเต็มท้องฟ้าแต่ก็นับว่ามากกว่าปกติสำหรับเขตเมืองใหญ่ที่แสง ดาวไม่อาจสู้แสงนีออนได้ มินยูนกิกำลังมองกลุ่มดาวเหล่านั้นจากระเบียงเล็กๆของห้องพักด้วยรอยยิ้มบาง ที่แฝงไปด้วยความสุข
ลม หายใจอุ่นพรูออกมากลายเป็นไอ และจางหายไปอย่างรวดเร็ว ในคืนนี้หิมะคงตก มือขาวท้าวลงที่ราวระเบียงทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบก็ตัดสินใจยืน กอดอกไว้เสียดีกว่า แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรอีก อ้อมกอดอุ่นก็รั้งร่างบางๆเข้าไว้แนบอก ปลายคางแหลมเกยอยู่ที่ไหล่ลาดและปลายจมูกที่ส่งมากดลงที่แก้มใสอย่างออดอ้อน มินยูนกิหัวเราะเบาๆก่อนจะหันไปหอมแก้มคนรักคืนบ้าง
"ไม่หนาวหรอยูนกิ"
"ตอนนี้ไม่หนาวแล้ว มีนัมจุนกอดอยู่แบบนี้"
ว่า พลางซุกตัวเองเข้าในอ้อมกอดของอีกคนมากขึ้น แล้วหลังมือบางก็สัมผัสเข้ากับสิ่งที่นัมจุนถือมาด้วย คนตัวเล็กฉวยมันขึ้นมาก่อนจะกระดกมันลงคอไปเสียอึกหนึ่งก่อนจะถูกนัมจุนแย่ง ไปดื่มบ้าง
"เขาว่าดื่มเบียร์ตอนหน้าหนาวร่างกายจะอุ่นขึ้น"
เสียง ทุ้มว่าแล้วรั้งให้คนรักหันมาเผชิญหน้ากันมือข้างที่ว่างก็โอบรอบเอวบ้างไว้ ไม่ปล่อย ก้มหน้าลงจนหน้าผากแนบกับหน้าผากมนของอีกคน รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆเจือกลิ่นเบียร์จางๆ ปลายจมูกรั้นแตะกันเบาๆส่ายหน้าน้อยๆถูปลายจมูกเข้าหากัน แล้วต่างฝ่ายก็ต่างหัวเราะออกมา
"ฉันมีความสุขจังนัมจุน"
"ฉันก็มีความสุข มีความสุขมากๆเลยยูนกิ"
"ขอบคุณนะที่รักฉัน"
"เต็มใจอยู่แล้ว"
"ฉันรักนัมจุนนะ"
คิมนัม จุนวาดยิ้มกว้าง หัวใจแทบกระโจนเล่นเป็นลิงโลด เป็นครั้งแรกที่ยูนกิบอกรักเขา ร่างสูงแนบจูบหนักๆลงบนกลับปากสีสดก่อนจะผละออก ยิ่งเห็นแก้มใสแดงปลั่งคิมนัมจุนก็ยิ่งยิ้มกว้าง
"ฉันก็รักยูนกิ รักยูนกิที่สุด"
ใบ หน้าคมเข้มโน้มต่ำลงมาอีกครั้ง แตะจูบเบาๆที่ริมฝีปากบนแล้วละลงมาแตะจูบที่ริมฝีปากปากล่าง เอียงใบหน้าเล็กน้อยงับกลีบปากนิ่มเพียงเบาๆแต่ทำซ้ำๆบางครั้งก็หยอกเอิญที่ มุมปากสวย ยูนกิได้แต่หลับตาพริ้มรับสัมผัสอุ่น
อ้อม กอดที่กระชับขึ้น จูบหวานแนบสนิทบดเบียดเข้าหากันทีละนิดแต่เป็นการยากที่จะละจากได้ สำหรับคิมนัมจุนไม่ต้องเอ่ยขอมินยูนกิก็ยอมเปิดทางให้อย่างเต็มใจ ปลายลิ้นซุกซนลากเล่นไปทั่วโพรงปากหวานอย่างที่ชอบทำเหมือนที่มินยูนกิก็ดูด รั้งปลายลิ้นซุกซนนั่นตอบรับอย่างที่เคยชิน
อากาศ ที่เย็นลงไม่ได้ทำให้ทั้งคู่สนใจ แม้หิมะแรกแห่งฤดูหนาวจะโรยตัวลงมาจากท้องฟ้าก็ยังไม่อาจแยกคิมนัมจุนและมิ นยูนกิออกจากกันได้ ปุยสีขาวเย็นเยียบทิ้งตัวลงบนกลุ่มผมและเสื้อผ้าของทั้งสอง ร่างเล็กถูกดัน เข้าไปในห้องก่อนประตูกระจกจะปิดลงตาม กระป๋องเบียร์ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งถูกวางทิ้งไว้ที่ไหนซักที่
ก่อน ที่ร่างขาวจัดของยูนกิจะถูกดันจนติดประตูกระจกพร้อมจูบหนักๆที่แนบลงมาอีก ครั้ง เสื้อผ้าแต่ละชิ้นหลุดจากกายไปตอนไหนไม่มีใครรู้ แต่รู้สึกตัวอีกทีเมื่อแผ่นหลังของคิมนัมจุนแนบลงกับเตียงนุ่ม ผิวกายขาวของคนที่อยู่ด้านบนยังคงแต่งแต้มด้วยรอยรักสีแดงเข้มบ้างจางบ้าง
ภาย นอกประตูกระจกอากาศอาจจะหนาวจับใจ แต่แขนแกร่งก็ประคองร่างขาวไว้ในอ้อมกอดอย่างรักใคร่และหวงแหน พร้อมกับเสพสรรความหวานหอมจากร่างที่กำลังเริงระบำอยู่เหนือร่างของเขาและ ขับขานเสียงร้องหวานหูให้คิมนัมจุนได้ฟัง ทุกสรรพางค์กายแนบชิดมอบความอบอุ่นให้กันและกัน
ในค่ำคืนแห่งหิมะแรกนี้ไม่มีอะไรสำคัญกับคิมนัมจุนไปมากกว่ามินยูนกิอีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
Special NEVER END.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วนะคะสำหรับสเปเชี่ยล
เป็นยังไงบ้างกับอีกด้านของคนแมน และแฟนคนแมน ถถถถถถถถ
ชอบกันมั้ยเอ่ย ? ... แบบว่าฉากสุดท้ายนั่นมันคืออันใด xD
อุ่นพอมั้ย หวานรึเปล่า ละมุนมากมั้ย แอ้แอ้แอ้ = .. =
จริงๆแล้วมันน่าจะเป็นฟิคคริสมาสต์ ไม่ก็วาเลนไทน์เนอะ 5555555555
ยังไงก็ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านมากๆนะคะที่อ่านมาถึงตรงนี้
แชร์ได้ ตามได้ ที่ @JORENZz เวิ่นผ่านแท็ก #แฟนคนแมน นะคะ
เลิฟยูออล <3
ความคิดเห็น