คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ‒ sf ; กูแมน ! (Namjoon & Yoongi)
[SF] กูแมน ! (Namjoom x Yoongi)
Title : กูแมน !
Rate : NC-17
Author : JOREN'z
Talk : จริงๆ แล้วสีพื้นของเรื่องที่เขียนก็ไม่ได้มืดมนจนรุนแรงหรือดาร์กอะไรหรอกนะคะ ติดจะมีคำหยาบเยอะหน่อย ดูจากชื่อเรื่อง แต่ที่ต้องเอาฟิคเรื่องนี้มาลงไว้ในห้องนี้เพราะส่วนของฉาก NC ที่คิดว่า คงไม่เหมาะถ้าจะลอยเท้งเต้งอยู่ในห้องฟิคปกติ 55555555 ยังไงก็ฝากผลงานที่เป็นฟิคบังทันเรื่องแรกไว้ด้วยนะคะ เอนจอยฟิคช่อนค่ะ <3
.
.
.
ไม่ชอบ...
ไม่ชอบแบบนี้เลย...
"กูบอกว่ากูเป็นผู้ชาย แล้วก็ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยโว้ย !!"
มินยูนกิไม่ชอบที่สุดเวลาที่มีคนบอกว่าเค้าเป็นผู้หญิง !!
โดยเฉพาะไอ้เวรนี่ ...
"งั้นหรอ...แล้วนี่อะไร?"
ไอ้ เวรที่ว่าพูดพร้อมกับชูของในมือขึ้น มินยูนกิเบิกลูกตาดำๆของตัวเองมองสิ่งที่อยู่ในมืออีกฝ่าย ก่อนจะรีบพุ่งเข้ามาคว้าหมับที่ของในมือคนตัวสูงกว่าแล้วซ่อนไว้ด้านหลังตัว เองทันที
"ม...มันไม่ใช่ของกูซักหน่อย"
"แล้วของใคร ?"
"ของ..ของไอ้จินไง .. ของไอ้จินมัน มันคงลืมไว้"
มิ นยูนกิกำลังแสดงพิรุท แล้วดูท่าว่าอีกคนก็กำลังจับผิดเค้าอยู่ซะด้วยสิ ลูกตาดำๆนั่นเสมองไปรอบห้องอย่างพยายามเฉไฉกับสายตากดดันที่คู่สนธนาส่งมา ในใจนึกฆาตโทษเพื่อนตัวดีที่มาทิ้งของไม่พึงประสงค์ไว้ในห้องเขา
"มองอะไรนักหนาเล่า ? จะไปข้างนอกก็ไปซี่~!"
คน ตัวเล็กกว่าหันมาแหวเข้าให้ เพราะอีกคนยังไม่เลิกจ้องเขาสักที คนถูกแหวใส่ก็ไม่ได้สะทกสะท้าน เลิกคิ้วขึ้นกวนๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป แต่ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายเอาไว้ให้มินยูนกิอยากเอาอะไรซักอย่างปาอัดหัวฟูๆ นั่นให้ทิ่มพื้น
"อย่าลืมคืนของเพื่อนล่ะ สาวน้อย"
สาวน้อย... สาวน้อยงั้นหรอ ?!
"คิมนัมจุน!!!!!!!!!!!"
เสียง ที่ไม่ได้ทุ้มต่ำหรือแหลมแสบหูแต่เวลาตะโกนแบบนี้ก็ไม่ได้ดีต่อสุขภาพหูสัก เท่าไหร่ ลั่นตามหลังคนตัวสูงที่เดินลอยหน้าลอยตาจากไปอย่างอารมณ์ดี ที่ได้กวนโมโหรูมเมทของตัวเอง
ใช่แล้ว คุณฟังไม่ผิดหรอก ไอ้เวรคิมนัมจุนน่ะเป็นรูมเมทของเขาเอง ก็ไม่ได้เต็มใจหรอกนะ แต่ว่ามันปฏิเสธไม่ได้นี่
.
.
.
3 เดือนก่อน
.
.
.
วัน นั้นเป็นวันที่ทางมหาวิทยาลัยเปิดหอพักให้นักเรียนทั้งเก่าและใหม่ได้เข้ามา จัดข้าวจัดของให้เรียบร้อยก่อนเปิดภาคเรียน เดิมทียูนกิก็นอนคนเดียว แต่ปีนี้เกิดมีนักศึกษาใหม่เข้ามาเยอะกว่าปกติทำให้เค้าได้รูมเมทเพิ่มมาอีก คน เขาเองก็ไม่ใช่คนใจแคบอะไร น่าจะดีที่มีเพื่อนมาอยู่ด้วยแก้เหงา
ในตอนแรกเขาคิดแบบนั้นล่ะ...
เพราะ เขามาจัดของตั้งแต่เช้าทำให้ในช่วงบ่ายมีเวลาเหลือเฟือ ร่างขาวๆใส่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นสบายๆนอนกระดิกปลายเท้าตาม จังหวะเพลงแรปที่เขาชอบอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ขัดจังหวะแรปของคนตัวขาวซะก่อน ยูนกิขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะถอดหูฟังและวางไอพอดไว้ข้างเตียง
คงจะเป็นรูมเมทของเค้าล่ะมั้ง .
เจ้าของห้องค่อยๆเดินไปเปิดประตู เพื่อต้อนรับรูมเมทของตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้า .... แว่นดำนั่นมันอะไร ? ผมฟูๆนั่น ?
ปกติรึเปล่าเนี่ย ?!
"ฉันหนักนะ"
เสียง ทุ้มของคนตรงหน้าเรียกให้คนตัวขาวหายจากอาการอึ้งแล้วเบี่ยงหลบทางให้อีกคน เข้ามาในห้อง ร่างสูงนั่นทิ้งกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เตียงนอนที่ยังว่างอยู่
"ฉันชื่อยูนกิ มินยูนกิ"
"...."
"อยู่ปี 2......."
"ที่นี่มันหอชายไม่ใช่หรอ ?"
"หื้อ?"
"แล้วน้องสาวมาทำอะไรที่นี่ ?"
"????"
"มันดูไม่ดีนะ"
เดี๋ยว ... ขอยูนกิสตั้นแปป ...
หมอนี่มันเรียกเค้าว่าอะไรนะ ? น้องสาว ...?
"ไม่ใช่..."
"....?"
"กูเป็นผู้ชายโว้ย!!!!!!!!!"
คนตัวขาวแผดเสียงลั่นใส่ไอ้คนหัวฟูไม่มีสัมมาคารวะ บังอาจมาหาว่าเค้าเป็นผู้หญิง มินยูนกิคนนี้อ่ะ แมนเต็ม 100 !!
"ห้ะ?"
"ก็บอกว่าเป็นผู้ชายไง"
"ไม่เชื่อ.. ออกจะสาว...."
พูด ยังไม่ทนจบคำก็โดนมือขาวๆนั่นกระชากคอเสื้อจับลากไปหน้าประตู มือข้างที่ยังว่างของอีกคนกระชากประตูเปิดออกอย่างแรง ก่อนที่ร่างสูงๆจะกระเด็นออกมาจากห้องด้วยแรงถีบจนไปกองอยู่ที่กำแพงฝั่งตรง ข้าม
"ไปไกลๆตีนกูเลย ไอ้เวรหัวฟูแว่นดำปากหนาสมองไม่ปกติ!!"
ปัง!!
พอ ด่าหมดเซตก็ปิดประตูซะหอแทบพัง .... ร่างสูงที่โดนเนรเทศออกมาเมื่อครู่ยันตัวขึ้นมานั่งพิงกำแพง พลางจัดแว่นดำที่เอียงกะเท่เร่จากแรงกระแทก เผลอยกยิ้มขึ้นมากับคนที่เพิ่งถีบเค้าออกจากห้องเมื่อกี้
มินยูนกิ .. ปี 2 ...น่ารักแฮะ
เขา คิดว่าคนตัวเล็กนั่นเป็นผู้หญิงซะอีก หน้าหวานๆ ปากนิดจมูกหน่อย ตัวก็ขาวอย่างกับไม่เคยโดนแดด ผมสีน้ำตาลแดงยุ่งๆนั้น ... คิมนัมจุนโชคดีจริงๆที่มีรูมเมทน่ารักแบบนี้
.
.
.
ป้าป!!
"โอ้ย.. อะไรของมึงวะยูนกิ"
"มันตกอยู่ในห้องกู แหกตาดู!!"
ใบ หน้าหล่อตั้งท่าจะโวยเพื่อนตัวเล็กที่ปาบางอย่างใส่หน้าเขา แต่ก็โดนตอกกลับให้ดูสิ่งที่มันปาใส่หน้าเขาเมื่อกี้นี้ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อไอ้ของที่มันปาใส่เขาเมื่อกี้นี้ ... หนังโป๊ของเขานี่ GVซะด้วย
"แหะๆ...."
"ไม่ต้องมาหัวเราะ มาทำห้องกูรกยังไม่พอ เสือกทิ้งของพันธุ์นี้ไว้ให้กูถูกเข้าใจผิดอีก"
"ก็กูรีบมาหาน้องจีมินนี่"
"จะรีบเอาที่ดูๆมาไปใช้กับน้องจีมินของมึงรึไง ?"
"ก็พูดไป...ว่าแต่มึงเถอะ กับนัม...."
โครม!!!!
เสียงเหมือนวัตถุบางอย่างตกกระทบพื้นโลกด้วยแรง 9g/วินาที โดยไม่มีแรงต้านใดๆ ตามมาด้วยเสียงโอดครวญของสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า คิมซอกจิน
"หุบปากไปซะคิมซอกจินถ้ามึงยังอยากกลับไปนอนกกน้องจีมินของมึง"
คิม ซอกจินตะกายกลับขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิม หันไปมองเพื่อนอีกคนที่นั่งนิ่งสิงหนังสือการ์ตูนไม่สนใจโลกภายนอกกับเขาเลย คนหน้าหล่อพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะหันกลับมามองคนที่ประเคนฝ่าเท้าให้ เขาเมื่อครู่
"มึงเองก็ชอบมันไม่ใช่หรอ?"
"อะไร..ใครชอบใคร...เปล๊าา"
คน ตัวเล็กที่ถูกเพื่อนตั้งคำถามหนักสมองทำเสียงสูงพลางลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ ไม่ชี้ได้อย่างน่าหมั่นไส้ จนซอกจินอดประทานฝ่ามือลงบนหัวทุยๆนั่นไม่ได้
"กูรู้นะว่ามึงเป็นคนยังไง"
"กู...กูก็แมนเต็ม100สมชายไง แต่แค่ยังไม่เจอสาวที่ถูกใจเท่านั้นเอง โถ่~"
"เพราะจองกุกใช่มั้ย ?"
"..."
"เรื่องมันนานมาแล้วนะเว้ย"
มิ นยูนกิมีที่ท่านิ่งไปเพราะชื่อของคนที่เพื่อนเอ่ยออกมา คนที่ทั้งเปลี่ยนเขาและทำให้เขาปิดกั้นตัวเอง ก็อยากจะลืม อยากจะเริ่มต้นใหม่ แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะลืมความรู้สึกในครั้งนั้น
"กูไม่อยาก...ไม่ดิ...กูตั้งใจ กูจะแมนแล้ว!!"
"มึงทำไม่ได้หรอก"
"นี่มึงไม่คิดจะให้กำลังใจกูหน่อยหรอ?"
"นัมจุน"
"ย่าาาาห์!! ทำไมต้องพูดถึงไอ้เวรนั่นด้วยวะ"
"หรือไม่จริง? นอนก็นอนห้องเดียวกัน ทำเป็นไม่ชอบอย่างนู้นอย่างนี้ ลับหลังก็แอบมายิ้มคนเดียว อย่างกะคนบ้า"
"จริงหรอวะ ?"
"จริงสิวะ กูก็เห็นมึงเป็นบ่อยๆ"
"ทำไมกูไม่เห็นรู้ตัวเลย"
"ก็มึงมันเอ๋อ"
"โอ้ย ... ซอกจิน!"
ท่า ทางขมวดคิ้วนิ่วหน้าไม่เชื่อตัวเองของยูนกิทำให้เพื่อนรักอดเอ็นดูไม่ได้ ประเคนมะเหงกให้หน้าผากขาวๆนั่นอีกซักที จนมือขาวต้องยกขึ้นกุมหน้าผากพลางแหวเพื่อนรักเสียงดัง ให้นักศึกษาทั่วบริเวณหันมามอง
หนุ่มหน้าตาดีของมหา'ลัย 2 คน กำลังหยอกล้อกันตามประสาเพื่อน คนหนึ่งก็หล่ออย่างกับเทพบุตรลงมาจุติคนนึงก็น่ารักปานนางฟ้าเดินดิน สำหรับคิมซอกจินใครๆก็รู้ว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่กับอีกคนเนี่ยสิโสดก็ยังโสด แต่ไม่เคยสนใจใครเลย เจ้าตัวจะรู้รึเปล่าว่าเวลาที่เขายิ้มน่ะ ไม่ว่าจะเป็นใครก็หลงรักรอยยิ้มนั่นทั้งนั้นล่ะ
รวมถึงคิมนัมจุนด้วย
ร่างสูงนั่งมองเหตุการณ์จากม้าหินอ่อนไม่ไกลนัก แต่แค่ยูนกิไม่ทันสังเกตุ อาจจะเป็นเพราะตัวเค้าดูเปลี่ยนไปล่ะมั่ง ?
"เรื่องก็เป็นอย่างที่เล่าไปนั่นแหละฮะพี่นัมจุน"
"..."
"เพราะผมเองที่ทำให้พี่ยูนกิเจ็บ..ผมเองที่ทำให้พี่ยูนกิปิดกั้นตัวเอง"
"อย่าโทษตัวเองเลยน่าจองกุก"
เป็น เสียงห้าวของโฮซอกเอ่ยปลอบจองกุกไปมือก็ลูบหัวเด็กน้อยไป แต่เมื่อเห็นคนในอาณัติทำท่าเบะปากจะร้องไห้ร่างสูงโปร่งก็ต้องดึงเด็กน้อย เข้ามาปลอบอย่างเสียไม่ได้ พลางส่งสายตาไปหาเพื่อนรักว่าจะเอายังไงต่อ
นัมจุนยิ้มพลางยื่นมือไปลูบหัวเด็กน้อยบ้าง
"ขอบคุณมากนะสำหรับข้อมูล จองกุก"
"แล้วพี่จะเอาไงต่อล่ะครับ"
เสียงแหบหวานของอีกคนในวงสนธนาถามขึ้นบ้างหลังจากเงียบมานาน ร่างสูงทำท่าครุ่นคิด แต่ไม่นานรอยยิ้มเล็กก็ผุดขึ้นที่มุมปาก ให้ทั้ง 3 คนที่รอฟังคำตอบต้องมองอย่างสนใจ จนจีมินเจ้าเด็กขี้เป็นห่วงได้ถามย้ำ
"มีอะไรให้พวกผมช่วยอีกรึเปล่าครับ?"
"พวกนายแค่อย่าบอกยูนกิว่าฉันรู้เรื่องก็พอ"
พูดจบนัมจุนก็ยิ้มให้ตัวเองอีกครั้ง จนสิ่งมีชีวิตอีก 3 สิ่งที่เหลือต้องมองหน้ากันอย่างพยายามหาคำตอบ ว่าพี่ยูนกิของพวกเขาจะอยู่รอดปลอดภัยได้อีกสักกี่วัน
.
.
.
"นี่มึงไม่คิดจะสนใจโลกภายนอกแบบชาวบ้านชาวช่องเขาเลยหรือไงแทฮยอง"
เป็น ซอกจินที่บ่นกระปอดกระแปดใส่เพื่อนที่มันไม่รู้จักสุงสิงหรือคิดจะทำความ รู้จักกับใครเขาเลย วันๆเอาแต่นั่งนัวเนียกับหนังสือการ์ตูนของมัน จนซอกจินคิดว่าสักวันมันคงมีเมียเป็นหนังสือการ์ตูนไม่ก็อนิเมะที่มันชอบดู
"มานู่นแล้ว"
"ห้ะ?"
แทฮ ยองพูดลอยๆขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูน แถมยังไม่ตอบเสียงแสดงอาการงงของซอกจินอีกด้วย นี่เขาไปเป็นเพื่อนกับไอ้หูกาง 4 มิตินี่ได้ยังไงนะ ซอกจินล่ะเหนื่อยใจ
คน หน้าหล่อถอนหายใจเฮือก หันไปมองอีกทางแต่ก็แทบจะสะดุ้ง เมื่อเห็นคนหน้าเดิมแต่สภาพภายนอกดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยกำลังดินตรงมาทางพวก เขา อยากจะหันไปสกิดยูนกิแต่ก็ดูท่าจะไม่ใช่ความคิดที่ดี เพราะเพื่อนจอมเอ๋อกำลังเมามันส์กับเกมในไอพอดเหลือเกิน
"เอ่อ...หวัดดี"
"นายได้ของคืนรึยังล่ะ หนังโป๊นั่นน่ะ"
"อ่อ...อ๋ออ ได้แล้วๆ"
ประโยค ทักทายจุดประเด็นนั่นทำให้ซอกจินได้แต่ตอบพลางยิ้มแหย แต่ทำให้คนตัวขาวถึงกับเงยหน้าขึ้นมาจากเกมแล้วตวัดสายตาใส่ร่างสูงทั้งสอง ซึ่งซอกจินก็ยอมถอยแต่โดยดี แต่นัมจุนเนี่ยสิ ยังจะยกยิ้มกวนอารมณ์คนตัวเล็กเสียอีก
แต่ พอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วได้มองไอ้เวรในความคิดเต็มตาก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้ อยู่ในสภาพปกติอย่างที่เค้าชินตา ครั้งนี้ไม่มีแว่นสีดำสนิทบดบังดวงตาเรียวคมนั่น ผมที่เคยหยิกฟูนั่นก็ถูกซอยสั้นและมีหน้าม้าปัดเรียบๆ ไม่ได้โดดเด่นเหมือนอย่างเก่า แต่มันก็....
ดูดีไม่หยอก!
"นี่...มินยูนกิ!"
"อ๋า..ห้ะ ??"
"ไม่ได้ยินฉันถามรึไง"
"ถาม...? ถามอะไร ??"
ย่า ห์ ... มินยูนกิอย่าทำน่าตาน่ารักแบบนั้นสิ พอเจอหน้าก็เอาแต่จ้องแบบนี้ ดวงตาหวานๆใสๆนั่นมันจะทำให้สติเขาหลุดเสียตอนนี้เลยนะ คิมนัมจุนไม่อยากหลุดมาดตอนนี้หรอกนะ
"ก็..รีบคืนของเพื่อนจัง"
"ทำไม?"
"ไม่คิดจะไว้ดูเองบ้างหรอ"
"คิมนัมจุน!!!!!!!!!!!!"
มือ ขาวยกขึ้นชี้หน้าคนสูงกว่าอย่างเอาเรื่อง เป็นอีกครั้งที่รู้สึกเหมือนว่าระเบิดกำลังจะลง คิมซอกจินถอยห่างไปจากรัศมีการทำลายล้างของมินยูนกิพร้อมกับคิมแทฮยองที่หาย ตัวไปแล้วก่อนหน้า
"ไอ้เวรคิมนัมจุน!! ไอ้ปากหมา! ไอ้หัวเรียบ!(?) ชีวิตขาดความอบอุ่นรึไงถึงชอบมาหาว่าคนอื่นเขาเป็นเกย์ กูอ่ะแมนเต็ม100นะเว้ย ไอ้สมองถั่ว ตาแชแหม! โว้ะ!!"
ใบ หน้าหวานนั่นขึ้นสีจัดไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออายกันแน่ แต่อีกคนก็ยืนกอดอกฟังคำด่าทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว ฟันขาวกัดปากล่างอย่างเจ็บใจพอด่าจนไม่รู้จะด่าอะไรต่อ ส่งเสียงเหวี่ยงส่งท้ายก่อนจะสะบัดตูดเดินหนีไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมาฝากรอยตีนน่ารักๆไว้ที่บั้นท้ายของคิมนัมจุนซักที
คน โดนถีบจนหน้าทิ่มกลับไม่ได้โกรธหรือเคืองเลยแม่แต่นิดเดียว กลับยันตัวขึ้นมานั่งแหมะที่พื้นแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนเสียสติไปแล้ว ก็มินยูนกิน่ารักขนาดนั้น ท่าทางแบบนั้น จะมีใครคิดว่าเจ้าตัวแมนเต็ม100กันล่ะ??
ไม่มีหรอก!
แต่ ที่สำคัญกว่านั้นคือรอยยิ้มตาปิดที่คิมนัมจุนเคยซ่อนมันไว้ใต้กรอบแว่น เผยออกมาต่อสาธารณะชนเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี กำลังดึงดูดสายตาของสาวๆในมหาวิทยาลัย...
ชีวิตที่เคยสงบสุขของเขาอาจจะไม่สงบเหมือนเดิมก็ได้!
.
.
.
มิ นยูนกิที่พอกลับมาถึงห้องก็กระแทกตัวเองโครมกับเตียง คว้าไอพอดกับหูฟังมายัดเข้ารูหูเปิดเพลงฟังแก้อารมณ์เสีย นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ยังไม่พ้นเรื่องที่เพิ่งคุยกับซอกจินไป ใบหน้าหวานหมองลงเล็กน้อยก่อนจะสบัดหัวไล่เรื่องเดิมๆนั่นออกจากหัว
แขน ขาวยกขึ้นก่ายหน้าผากตัวเองพลางถอนหายใจเล็กน้อย สายตาเหม่อมองเพดานสีครีมแต่ใจก็ล่องลอยไปเรื่อยไร้จุดหมาย จนใบหน้าของใครอีกคนผุดคนมาแทน ซึ่งคราวนี้ปรากฏรอยยิ้มบางขึ้นมาแทน ก็ไม่รู้ทำไมต้องยิ้ม .. ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายิ้ม
"กูควรเปิดใจงั้นหรอ ?...กับไอ้เวรนั่น ?"
เสียงหวานห้าวเอ่ยถามตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งสู่โลกแห่งความฝันช้าๆ
.
.
.
กว่า นัมจุนจะกลับเข้าห้องก็เป็นเวลาค่ำ เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบว่าภายในห้องมืดสนิท ร่างสูงก้าวเท้าเดินในความมืดด้วยความเคยชินเปิดไฟดวงเล็กตรงโต๊ะหัวเตียง ที่วางไว้กั้นเตียงของเขากับยูนกิพอให้เห็นภายในห้องได้ชัดเจน
เจ้า ของห้องอีกคนกำลังหลับสนิท ข้างตัวมีไอพอดที่ยังเปิดเพลงทิ้งไว้ แต่หูฟังไม่ได้อยู่ที่หูเจ้าของมันแล้ว คงเพราะเจ้าของมันนอนดิ้นเกินไปหน่อย นัมจุนเก็บไอพอดของยูนกิวางไว้ที่โต๊ะตรงหัวเตียง ก่อนจะผละไปอาบน้ำและจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองให้เรียบร้อย
นัม จุนเดินมานั่งลงตรงพื้นข้างเตียง มองพิศใบหน้าหวานที่พาให้รอยยิ้มบางๆเผยขึ้นบนใบหน้าเข้ม มินยูนกิยามที่หลับก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อย แต่เวลาตื่นแล้วเกิดไม่ชอบหน้าใครขึ้นมามันก็อีกเรื่อง ปลายนิ้วอุ่นเอื้อมไปปัดเส้นผมนุ่มที่ปรกใบหน้าหวานออกเบาๆ เขานั่งมองเด็กน้อยยูนกิอยู่แบบนั้นจนรู้สึกว่าถึงเวลาที่เขาก็ควรเข้านอน ได้แล้ว
ร่าง สูงลุกขึ้นคลี่ผ้าห่มผืนหนาที่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้ร่างขาวที่เริ่มนอนขด เพราะอากาศเย็นๆของเวลากลางคืน แต่มือกว้างก็ต้องชะงักลงตอนที่คลุมผ้าขึ้นมาถึงไหล่ลาด
"ไอ้บ้า...ไอ้บ้าคิมนัมจุน"
เสียงงัวเงียเบาๆหลุดออกมาจากร่างขาวบนเตียง แต่ดวงตาคู่หวานนั้นไม่ได้ลืมขึ้นทำให้เจ้าของชื่อ 'ไอ้บ้าคิมนัมจุน' รู้ว่าอีกคนแค่ละเมอเท่านั้น นัมจุนยิ้มขำที่อีกคนถึงกับเก็บเขาไปฝันและละเมอว่าเขาออกมา เขาควรดีใจรึเปล่านะ ?
ร่างสูงโน้มตัวลงต่ำ หยุดชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆแตะปลายจมูกและริมฝีปากลงที่ขมับบางเบาๆแล้วละมาหยุดที่ข้างหูอีกคน
"ฝันดีนะยูนกิ"
.
.
.
อะไรกัน... เมื่อคืนนี้มันอะไรกันนะ...
เพราะฝันเมื่อคืนแท้ๆที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมา ... พบกับเหตุการณ์ที่ทำเอาเขาใจสั่นมาถึงตอนนี้ ..
หมอนั่น...ไอ้บ้าคิมนัมจุน!
ยู นกิเริ่มรู้สึกตัวขึ้นตอนที่ไอ้บ้าคิมนัมจุนห่มผ้าให้เค้าเสร็จ ตอนแรกกะว่าจะลุกพรวดขึ้นมาโวยแล้วด้วยซ้ำ แต่พอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอยู่ในระยะโครตจะประชิดก็ทำเอาไม่กล้า ขยับตัวไปไหน จนสัมผัสบางเบา มันเบามากๆจริงแตะเข้าที่ขมับ ตามด้วยเสียงทุ้มนั่นที่บอกว่า 'ฝันดีนะยูนกิ'
วินาที นั่นหัวใจของมินยูนกิแทบจะหลุดออกมาเต้นนอกร่างอยู่แล้ว อยากจะลุกไปกระทืบไอ้ตัวการซักทีสองที แต่ไม่รู้ทำไมขนาดตอนเช้าตื่นมาเห็นอีกคนหลับอุตุอยู่ที่เตียงก็รีบชิ่งอาบ น้ำแต่งตัวมาเรียนก่อนเสียอย่างนั้น
ทำฟอร์มไปแบบนั้นเองแหละ .. จริงๆแล้วมินยูนกิรู้สึก 'ฟินมาก'
"นี่มึง...ยิ้มคนเดียวอีกแล้วนะ"
"ห้ะ?...อะไร? กูยิ้มหรอ?"
"ก็เออสิ ยิ้มเป็นไอ้บ้า แถมยังหน้าแดงหูแดงเขินอะไรอยู่คนเดียว"
พอ ได้ยินได้แบบนั้น มือขาวก็ยกมือขึ้นจับหน้าตัวเองเป็นการใหญ่ รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่มากกว่าปกติ ฟันคมเผลอกัดปากตัวเองอย่างที่ชอบทำเวลาโดนขัดใจ ก็ทำไมเขาต้องยิ้มด้วย ทำไมต้องเขินด้วย กับแค่ไอ้เวร...
"นัมจุน~"
เสียง ของหญิงสาวเรียกชื่อของคนที่ทำให้ยูนกิทำตัวเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกทีดังขึ้น ในบริเวณไม่ไกลนักจากที่พวกเขานั่งอยู่ ลองเบนสายตาไปตามทิศของเสียงนั่นก็พบว่านัมจุนกำลังจะเดินมาหาพวกเขาแต่กลับ ถูกสาวเจ้าเรียกดักไว้เสียก่อน
"เย็นนี้ว่างมั้ย ฉันอยากชวนนัมจุนไปกินข้าวด้วยกันน่ะ"
"เอ่อ...ก็..."
"ไม่ๆ ไปเดินเที่ยวกับฉันดีกว่านะ"
"พวกหล่อนน่ะถอยไป นัมจุนต้องไปกับฉัน"
"!@#$%^&*()_+"
เสียงเอะอะโวยวายราวกับจะเกิดสงครามขนาดย่อมขึ้นกลางมหา'ลัย ทำเอาคนที่นั่งมองเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นชักจะไม่อยากทน คิมซอกจินเริ่มรู้สึกได้ถึงรังสีอัมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างของเพื่อนรัก ดวงตาหวานใสนั่นฉายแววไม่พอใจจ้องเขม่งไปที่ตัวการความวุ่นวายขนาดย่อม ถ้าเกิดยูนกิมีพลังจิตละก็ซอกจินคิดว่าคิมนัมจุนคงหัวขาดไปแล้ว
"ยูน...เห้ย ... ยูนกิ!!"
กำลัง จะหันไปบอกเพื่อนให้ใจเย็น แต่คนตัวเล็กก็ลุกพรวดขึ้นเดินลิ่วไปยังกลุ่มก้อนหญิงสาวที่ยังรุมล้อม คิมนัมจุนอยู่ คนหน้าหล่อเสไปมองแทฮยองที่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูนอย่างไม่รู้จะทำ ยังไงดี แต่คนจากมิติที่ 4 ก็พูดสิ่งที่ไม่ได้ทำให้ซอกจินสบายใจขึ้นเลย
"ไม่ชะนีก็นัมจุน ต้องตายคาตีนยูนกิ"
กูว่ามันจะตายทั้งคู่น่ะสิ!
.
.
.
ร่าง เล็กๆจงใจไร้มารยาทเดินกระแทกแทรกฝ่ากลุ่มชะนีเข้าไป จนยืนอยู่ตรงหน้านัมจุนที่ดีใจในตอนแรกที่เห็นยูนกิ แต่พอเห็นสายตาที่จ้องมารอยยิ้มกว้างที่กำลังจะเผยขึ้นก็เหลือเพียงรอยยิ้ม แหยๆเท่านั้น
"อะไรของนาย ไม่รู้จักคำว่ามารยาทเลยรึไง"
"มันไม่จำเป็นสำหรับเธอหรอก"
"แล้วนายเข้ามาทำไมไม่ทราบ ฉันจะคุยกับนัมจุน"
"มาคุยหรือจะมาอ่อยกันแน่ ถ้าอยากจะชวนคุยหรือจะทำอะไรก็ตามสะดวกเถอะ แต่ช่วยใช้ความสงบหน่อยได้มั้ย คนอื่นเค้า'รำคาญ' เสียงยังกับชะนีแตกรังหนวกหู!"
ต่อ ให้ชะนีทั้งฝูงก็อย่าได้คิดต่อกรกับมินยูนกิคนนี้! พอสาดคำด่าอย่างไร้คำหยาบคายใส่ให้ชะนีทั้งฝูงได้หงายเงิบก็เดินกระแทกไหล่ คิมนัมจุนแรงๆไปซักทีจนคนตัวสูงเซ แต่นั่นยังไม่ทำให้ชะนีเงิบเท่าการที่คิมนัมจุนเดินลิ่วตามมินยูนกิไปแล้ว
"ยูนกิ..ยูนกิ!"
"จะตามมาทำไม!? ไปอยู่กับยัยผู้หญิงพวกนั้นสิ"
"เดี๋ยวสิยูนกิ..ฉันไม่ได้...."
เปรี้ยง!!
ไม่ทันได้ตั้งตัวลูกถีบหนักๆของมินยูนกิก็ประทับเข้าที่ยอดอกจนร่างสูงๆหงายตึงไปตีสนิทกับพื้นโลกเสียแล้ว
"ไม่ต้องมายุ่งกับกู!"
ทั้ง เจ็บทั้งมึนจนตั้งหลักไม่ทัน เสียงหวานห้าวตวาดใส่ทิ้งท้ายแว่วเสียงฝีเท้าถี่ๆห่างออกไปเรื่อยๆจนลับไป กว่าจะลุกขึ้นยืนได้ปกติก็ไม่เห็นวี่แววของร่างเล็กนั่นเสียแล้ว
เห็นตัวแค่นั้นเวลาโกรธก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย ..
ถ้า ตามไปตอนนี้มีหวังได้มวยชุดใหญ่กลับมาแน่ๆ คงต้องรอให้คนตัวขาวอารมณ์เย็นลงก่อน ยังไงคิมนัมจุนก็ยังไม่อยากเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งหรอกนะ
.
.
.
ไอ้บ้า ... ไอ้เวรคิมนัมจุน!!
มัน ทำให้เขาอารมณ์เสียอีกแล้ว คราวนี้อารมณ์สุดๆเลยด้วย ตั้งแต่กลับเข้าห้องมาตอนเย็นจนตอนนี้ก็ตกกลางคืนแล้วถึงจะอารมณ์เย็นลงแล้ว แต่ก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี แต่ที่มันน่าหงุดหงิดมากกว่านั้นคือ มินยูนกิจะอารมณ์เสียเพราะคิมนัมจุนทำไม !?
ถ้า ไอ้เวรนั่นมันมีผู้หญิงที่อื่นก็ดีแล้วนี่ มันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเขา ไม่ต้องมาตามแกล้งเขาทุกวี่ทุกวัน ตอนคิดมันก็ดีอยู่หรอก แต่พอเห็นไอ้เวรนัมจุนมันไม่ปฏิเสธยัยชะนีพวกนั้น มันทำให้มินยูนกิไม่ชอบ แล้วก็ไม่ชอบมากๆด้วยเวลาที่ยัยพวกนั้นพยายามแสดงความเป็นเจ้าของไอ้เวรนัม จุน
แล้วตอนนี้ไอ้เวรนัมจุนหายหัวไปไหนถึงยังไม่กลับห้องอีกนะ?
มันน่าหงุดหงิดที่สุดเลย !!
แกร่ก ..
เสียง เปิดประตูห้องเรียกความสนใจของยูนกิที่กำลังนั่งหงุดหงิดกับตัวเอง พอเห็นว่ารูมเมทคู่เวรคู่กรรมกลับมาแล้วก็เริ่มจะเหวี่ยงอีกฝ่ายทันที
"ไงล่ะ...ไปเที่ยวกับยัยพวกนั้นสนุกมั้ยล่ะ กลับซะดึกดื่น"
เสียง หวานห้าวประชดขึ้นมาก่อนร่างเล็กจะเดินมาหาเรื่องเขาถึงที่ เพียงแค่เขาปิดประตูห้องลง ใบหน้าหวานงอหงิกยืนกอดอกจ้องนัมจุนด้วยแววตาที่คิดว่าดูน่ากลัว แต่นัมจุนกลับไม่ได้กลัวมันเลย เพราะแววตานั่นมันกำลังบอกว่ายูนกิ 'หึง' เขาน่ะสิ
"ฉันไม่ได้ไปกับผู้หญิงคนไหนสักหน่อย แค่ไปเล่นบาสกับโฮซอกมา"
"แล้วกลับมาซะดึก กลัวไม่โดนฉุดหรอ?"
"ถ้ากลับมาเร็วฉันก็คงโดนเด็กน้อยแถวนี้มวยซักยกเพราะโมโหฉันน่ะสิ"
รอย ยิ้มกวนที่ส่งมาทำให้ยูนกิอยากจะแจกหมัดหนักๆบนใบหน้าเข้มนั่นซักที นึกแล้วก็หงุดหงิด เตรียมจะสบัดตัวเดินหนีไปนอนสงบสติอารมณ์ แต่ก็ถูกมือกว้างรั้งเอาไว้เสียก่อน
"หึงหรอ?"
"อะ...อะไรใครหึงกัน ไม่มี๊"
"แล้วแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร? ไหนบอกว่าแมนเต็ม100ไง"
"ก็...ก็...โอ้ยย!! ไม่แมนแล้วก็ได้วะ!! หึงก็หึง จะทำไม !?!"
เป็น ครั้งแรกเลยนะที่มินยูนกิหน้าด้านหน้าหนายอมรับโต้งๆแบบนี้ แต่โดนจับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้แล้วก็ขี้เกียจจะแก้ตัว ใบหน้าหวานสบัดกลับมามองหน้าเขาเปื้อนสีแดงแจ๋ไปถึงใบหู
"ก็ไม่ทำไม ... น่ารักดี"
"ฮึ่ย...ไอ้บ้า"
แล้ว แก้มใสนั่นก็ยิ่งแดงหนักเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างในแบบที่เขาไม่ได้เห็นบ่อยนัก จากนัมจุน ฟันขาวเผลอกัดปากล่างตัวเอง หลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตาอีกคน
กริยาแบบนี้ชักทำให้คิมนัมจุนไม่อยากทน
"มันก็ไม่ได้แย่ นายสนใจมั้ยล่ะ?"
"อะไร?"
"คบกับฉัน"
"ห้ะ ? "
"แต่มีข้อแม้ว่านายต้องอยู่ใต้ฉัน"
"ใต้บ้าไร กูแมนนะเว้ย ยังไงก็ต้องอยู่ข้างบนดิ"
เหมือน ลูกแมวตัวน้อยขู่ฟ่อๆเวลาที่รู้สึกถึงอันตราย มินยูนกิเริ่มพองขนขู่คิมนัมจุนอีกแล้ว ไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลย แต่แค่โดนจับได้ว่าชอบผู้ชายด้วยกันมันก็น่าอายพออยู่แล้ว ยังจะให้เป็นฝ่ายรับอีกชีวิตมินยูนกิมันจะไม่เก๊กซิมไปหน่อยหรอ ฝ่ายคนถูกขู่ก็ยิ้มขำที่อีกคนช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย
"อย่างนายน่ะต้องรับให้'ฉันเท่านั้น' "
"งั้นมาลองกันซักยกเลยกูกับมึงอ่ะ!"
"ไม่เกี่ยงอยู่แล้วมาเลย"
โถ่ ~ ปากพาซวยแล้วมั้ยล่ะมินยูนกิ!! ส่วนคิมนัมจุนน่ะหรอ โดนอ่อยมาขนาดนี้แล้วไม่รับก็โง่สิ !
.
[ฉากนี้ไม่มีอะไร]
.
"ฉันบอกแล้ว ว่ายังไงยูนกิก็รับให้ฉัน"
อ้อม แขนแกร่งโอบกอดร่างขาวไว้แนบอกไม่วายกระซิบกวนอีกฝ่าย แต่คนรับเละกำลังเหนื่อยเกินกว่าจะเถียงกับคนตัวสูงในตอนนี้ แต่ก็อดรู้สึกเขินกับคำแทนตัวที่เปลี่ยนไป แล้วก็น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น มินยูนกิทั้งเขินทั้งอายตัวจะระเบิดอยู่แล้ว
ร่าง สูงค่อยๆถอนกายออกช้าๆ สังเกตุเห็นยูนกิเม้มปากน้อยๆพลางปล่อยลมหายใจหนักๆตอนรู้สึกว่าน้ำอุ่นๆไหล ย้อนออกมาจากร่าง พอเห็นสีชมพูจางที่ปนเปมานัมจุนก็หน้าเสียเล็กน้อย ยูนกิคงจะเจ็บไม่ใช่เล่น อ้อมแขนแกร่งช้อนร่างขาวที่มีเพียงเสื้อนักศึกษาตัวเดียวติดกายขึ้นอุ้มไป ที่เตียงของเขา วางลงเบาๆเพราะกลัวอีกคนจะเจ็บไปมากกว่านี้
"เจ็บมากรึเปล่า?"
"เจ็บสิ! ของนายมันใช่เล็กๆมั้ย..."
ประโยค หลังนั้นพูดเสียเบาแถมยังเสหน้าหนีเข้าอีกด้วย หน้าแดงอีกแล้วนะยูนกิ นัมจุนหัวเราะร่วนพลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของทั้ง สอง ซึ่งคนตัวเล็กก็ยอมเขยิบให้โดยดี เพราะเขาไม่มีแรงจะพยศแล้ว
"ขอบคุณที่ชม"
"ชิ"
"แต่ก็ขอโทษที่ทำให้เจ็บนะ"
นัม จุนพลิกตัวมากอดยุนกิไว้แล้วประทับจูบแผ่วเบาที่หน้าผากมนเหมือนเป็นการขอ โทษแล้วรั้งร่างเล็กเข้ามาให้หัวกลมๆนั่นซุกอยู่ที่อกเขาแล้วก้มลงหอมกลุ่ม ผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ยูนกิกำลังใจสั่น ใจสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นไม่ใช่เพราะการกระทำของอีกคนเพียงอย่างเดียว แต่ยูนกิได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนที่เต้นแรงไม่แพ้เขาเลย
"นี่ฉัน...ใจง่ายไปรึเปล่า"
"หื้ม?"
"ที่ยอมนายง่ายขนาดนี้"
"ยูนกิไม่ได้ใจง่ายหรอก ยูนกิแค่ไม่ปฏิเสธใจตัวเอง"
"..."
"ที่ผ่านมายูนกิก็แค่กลัว กลัวว่าจะเจ็บ"
"มันก็เจ็บจริงๆอ่ะแหละ"
"ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ"
"ฉันหมายถึงว่า ฉันเจ็บใจมากๆเลยตอนที่ผู้หญิงพวกนั้นเข้ามายุ่งกับนาย ไม่ชอบสุดๆเลยล่ะ คิดอะไรเนี่ย..ทะลึ่ง!"
แก้ม ใสแต้มสีแดงปลั่งขึ้นเมื่ออีกคนพูดจาพาให้คิด มือก็ยกขึ้นฟาดผั่วะเข้าที่ไหล่กว้างเสียแรงๆเรียกเสียงหัวเราะจากอีกคนได้ ไม่ยาก นัมจุนยิ้มก่อนที่ปลายนิ้วโป้งอุ่นจะเลื่อนมาจะเลื่อนมาเกลี่ยแก้มใสเล่น เบาๆ
"ฉันอยากเห็น อยากอยู่ข้างๆ อยากสัมผัส อยากรักยูนกิในแบบที่ยูนกิเป็น"
"ฉันเชื่อใจนายได้หรอ?"
"ฉันอยากให้ยูนกิเชื่อใจฉันนะ"
มิ นยูนกิไม่ได้ตอบอะไร แต่ร่างเล็กขืนตัวออกจากอ้อมกอดกว้างเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นแนบจูบเบาๆที่ริม ฝีปากหนาก่อนจะผละออกมา เพียงเท่านั้นนัมจุนก็รู้ว่ายูนกิให้โอกาสเขาแล้ว ร่างเล็กๆนั่นกลับเข้ามาซุกกับอกเขาเหมือนเดิม และไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยแต่ใบหูแดงๆนั่นก็ทำให้คนมองรู้สึกหมั่น เขี้ยวจนยั้งใจไม่ไหว
"อืออ...นัมจุน"
เสียง หวานห้าวประท้วงเบาๆเมื่อร่างสูงพลิกเขาลงมาใต้ร่าง ใบหน้าคมเข้มซุกอยู่ที่ซอกคอขาวให้ยูนกิได้ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อรู้สึกถึงแรง ดูดดึงและขบกัด มือขาวพยายามผลักบ่ากว้างออกแต่ก็ไม่เป็นผล มิหนำซ้ำยังโดนมือหนากดไว้กับเตียงเสียอีก
"ไม่เอา...นะ...อ่ะ...นัมจุน...อึ๊!"
"ยูนกิอา..."
แม้ พยายามจะขัดขืนทั้งห้ามทั้งปราม แต่นัมจุนคนเอาแต่ใจก็ไม่ยอมหยุด เพดานห้องสีครีมในความมืดช่างพร่ามัว อากาศรอบตัวในช่วงต้นฤดูหนาวกลับร้อนระอุ ลมหายใจสะดุดห้วงกับเสียงหวานหวิวที่ไม่เป็นตัวเอง มินยูนกิคงได้แต่ตามใจคิมนัมจุนซะแล้วในคืนนี้
.
.
.
.
.
.
ภาย ในห้องพักขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ แสงแดดยามเช้าสองลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาปลุกให้ร่างสูงตื่นขึ้นจากห้วง ฝัน ผิดกับอีกคนที่ยังคงหลับสนิท คิมนัมจุนยิ้มกับภาพคนตัวเล็กที่นอนซุกอกเขาไม่รู้เรื่องรู้ราว ผิวเนื้อขาวจัดประดับด้วยร่องรอยสีแดงเข้มอยู่ทั่วบริเวณ นัมจุนแตะจูบลงที่รอยกัดของเขาบนไหล่มนเบาๆ
วันนี้ไม่ต้องไปเรียนสักวันคงไม่เป็นไรหรอกนะ
มือ กว้างดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของทั้งสองจนมิดพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกนิด ในเวลานี้เขายังไม่อยากกวนอีกคนที่กำลังหลับสบาย ประทับจูบแผ่วที่หน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ตัวเองจมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
.
.
.
NEVER END .
.
.
.
ไม่มีอะไรในฉากนั้นค่ะ มีในไบโอทวิตไรท์
แล้วก็จบลงด้วยดีสำหรับฟิคบังทันเรื่องแรก เย่ ~
ไม่รู้ว่ามีใครชิปคู่นี้เหมือนไรท์บ้าง แต่ไรท์หลงไหลในคู่นี้มาก55555
ในใจอยากเขียนสเปของเรื่องนี้
จะเป็นภาคที่เผยตัวตนลึกๆของยูนกิ
แล้วก็ปมหลังระหว่างน้องกุกกับพี่ก้าค่ะ
รับสเปเพิ่มมั้ยคะ คึคึ - v -
ชอบไม่ชอบ สนุกไม่สนุก หรือมีคำผิดตรงไหน
ยังไงก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ
ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่อ่านจนจบ
เลิฟยูออล <3
อยากฝากข้อความถึงไรท์ อยากเม้าท์ อยากชม อยากด่า มาจอยกันได้ที่ @JORENZz #แฟนคนแมน
ความคิดเห็น