คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : มิติมายา
แฮร์รี่นอนอยู่บนเตียงภายใต้หลังคาอันอบอุ่นภายในหอพักกริฟฟินดอร์ พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์มาหาเขาที่หมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์หลังจากที่ดัมเบิลดอร์ได้ฮอร์ครัชก์ จากปากคำของเขากล่าวว่าเขารู้สึกกลัวโวลเดอมอร์มาก และหนีเอาชีวิตรอดออกมา และคิดได้ว่ารู้สึกผิดต่อเจมส์ ลิลี่ และซิเรียส จึงทำให้เขามาหาแฮร์รี่ เพื่อที่ต้องการจะช่วยเหลือในการต่อสู้กับโวลเดอมอร์
หางหนอนจะพูดจริงหรือเปล่านั้น แฮร์รี่ไม่อาจรู้ได้ แต่ว่าตอนนี้ดัมเบิลดอร์กำลังนำตัวไปสอบสวนอยู่ที่ห้องพักอาจารย์ใหญ่ ซึ่งหางหนอนได้ถูกพาตัวมาโดยใช้คาถาพันธนาการ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าขัดขืนแต่อย่างใด
“แฮร์รี่ คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์น่า นอนเสียเถอะ พรุ่งนี้เรายังมีเรื่องที่ต้องทำกันอีก” รอนหันมาหาแฮร์รี่
เขาไม่ตอบ ใช่ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก ดัมเบิลดอร์บอกเขาว่าพรุ่งนี้เขาต้องไปรับไม้กายสิทธิ์อันใหม่ที่ทำเสร็จแล้ว
แล้วแฮร์รี่ก็ผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศสดใสในตอนเช้าทำให้เด็ก ๆ ทั้งสี่สดชื่นเป็นอย่างมาก ทั้งสี่ออกมานอกปราสาทและสูดอากาศในยามเช้าอย่างเต็มที่
“พวกเธอว่าไหม พอได้เข้าไปในหมู่บ้านนั้น แล้วกลับออกมาอยู่ที่นี่ตอนนี้ มันช่างต่างกันจริง ๆ” รอนบอก
“ใช่แล้ว ที่นั่นรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก”
แสงสว่างสาดส่องยอดหญ้า ใบไม้ตามยอดต้นปลิวไสวไปตามสายลม แสงแดดสาดส่องผ่านกิ่งไม้ใบไม้ลงไปยังทะเลสาบ ช่างเป็นทัศนียภาพที่สวยงามอย่างบอกไม่ถูก ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นความฝันอย่างนั้นละ
“เอาละ เราต้องไปหาดัมเบิลดอร์แล้ว” แฮร์รี่กล่าวขึ้น
“ไงแฮร์รี่ เธอมาพอดีเลย ต่อไปนี้ภาคีนกฟีนิกซ์จะมีสมาชิกใหม่อีกหนึ่งคน คือปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์” ดัมเบิลดอร์บอกพวกเด็ก ๆ เมื่อเข้ามาในห้อง
“สวัสดี” หางหนอนบอกเรียบ ๆ ขณะที่ยืนอยู่ข้างดัมเบิลดอร์
“ทำไมอาจารย์ถึงเชื่อเขาครับ” แฮร์รี่บอกพลางถลึงตามองหางหนอนด้วยความโกรธเกลียด
“แฮร์รี่ ฉันผิดไป...” หางหนอนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ดัมเบิลดอร์โบกมือห้ามเอาไว้
“แฮร์รี่ ปีเตอร์ยอมแม้กระทั่งจะใช้ปฏิญาณไม่คืนคำในการพิสูจน์ว่าตนกลับใจแล้ว - - เธอเข้าใจไหมแฮร์รี่ การที่คนเราจะกลับตัวได้ สิ่งที่ต้องการเป็นอับดับหนึ่งก็คือ โอกาส และ ความไว้เนื้อเชื่อใจ - - ฉันเชื่อใจเขา เหมือนกับที่เชื่อใจศาสตราจารย์สเนป”
แฮร์รี่ไม่ตอบ หากแต่เปลี่ยนเรื่อง “แล้ว เราจะไปกันเมื่อไรครับ” แฮร์รี่ถามดัมเบิลดอร์เบา ๆ
“เดี๋ยวนี้เลย ปีเตอร์ไปกับเราด้วยสิ” เขาหันไปพูดกับหางหนอน “เอาละ แต่จุดหมายปลายทางวันนี้ ไม่ได้มีแค่ที่เดียว แต่เราจะต้องไปหาฮอร์ครัชก์ชิ้นที่สาม - - จากที่ปีเตอร์บอก โวลเดอมอร์ หาสองชิ้นสุดท้ายพบแล้ว และเขาได้ซ่อนมันเอาไว้ ใต้จมูกเรานี่เอง” ดัมเบิลดอร์บอก
“ที่ไหนเหรอคะ ใต้จมูกเรา” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ส่วนที่ลึกที่สุดของทะเลสาบฮอกวอตส์ - - และนี่เองคือสาเหตุที่ปลาหมึกยักต์อยู่ไม่ได้”
“แต่เขาทำได้อย่างไรกัน” แฮร์รี่โพล่งออกมา
“โดยฝีมือของกิลเดอรอยด์ยังไงล่ะ วันนั้น ก่อนที่เขาจะไปพบกับพวกเธอ”
ความเงียบแผ่ปกคลุม เรื่องทุกอย่างดูเหมือนจะลงตัวและมีความเกี่ยวข้องกันไปเสียหมด
สักพัก ดัมเบิลดอร์ตัดสินใจทำลายความเงียบขึ้น “เอาละ มีแขกพิเศษอีกคนที่พวกเธอควรจะได้พบ” เขาภายมือออกไปทางประตูห้องทางที่แฮร์รี่เข้ามา ทำให้สายตาของทุกคนมองตาม - - นายโอลิแวนเดอร์เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“สวัสดีทุกท่าน” เขาทักทายพร้อมกับโค้งคำนับอย่างสุภาพ เดินผ่านเด็ก ๆ ไปหาดัมเบิลดอร์ จับมือกัน แล้วหันหน้ามาทางพวกเด็ก ๆ
“ต่อไปนี้คุณโอลิแวนเดอร์ก็จะมาอยู่ที่ปราสาทของเรา ถึงแม้จะไม่ได้เป็นสมาชิกของภาคีก็ตาม เนื่องจากเขาทำงานอันใหญ่หลวงให้กับเรา ในการสร้างไม้กายสิทธิ์อันใหม่ให้กับแฮร์รี่ ถ้าโวลเดอมอร์รู้เข้าเขาคงอยู่ไม่เป็นสุขเป็นแน่ - - ว่าแต่ ไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ เรียบร้อยไหม” ดัมเบิลดอร์หันไปทางนายโอลิแวนเดอร์
“เรียบร้อยแล้วครับ” เขาพูด ยิ้ม พลางหยิบกล่องไม้ลายสักลาดออกมาจากเสื้อคลุม เขาวางมันลงบนโต๊ะทำงานของดัมเบิลดอร์ “มารับไปสิครับ คุณพอตเตอร์ - - ผมคิดว่าไม้กายสิทธิ์อันนี้มีเพียงคุณคนเดียวที่ใช้งานได้ มันยิ่งใหญ่กว่าไม้กายสิทธิ์ใด ๆ ที่ผมเคยผลิตมา เกิดจากการผสมผสานกันอย่างลงตัวของวัตถุดิบชั้นเลิศ ระหว่างไม้มะฮอกกานียาวสิบเอ็ดนิ้วสองกระเบียด และแกนกลางคือเขาของยูนิคอร์นผสมกับขนหางของนกฟีนิกซ์ จากนั้นจึงเพาะบ่มด้วยพลังอันยิ่งใหญ่จากห้องแห่งพลังของกระทรวง ทำให้ไม้กายสิทธิ์นี้เป็นไม้ชั้นยอด - - เอาละ บรรยายสรรพคุณกันมามากพอแล้ว รับไปสิ คุณพอตเตอร์” เขาพูด พลางกับค่อย ๆ เปิดกล่องออกอย่างประณีตบรรจงราวกับกล่องนั้นทำจากแก้วอันบอบบาง ข้างในเห็นเป็นไม้กายสิทธิ์อันงดงาม ด้ามจับอันหรูหรา น่าแปลก ถึงแม้จะเป็นไม้ธรรมดา ๆ แต่แฮร์รี่ก็รู้สึกได้ว่ามีพลังลึกลับประหลาดอะไรบางอย่าง แผ่กระจายออกมาโดยรอบ ราวกับไม้กายสิทธิ์กำลังส่องประกายสีทองเจิดจรัสอยู่ก็ไม่ปาน
แฮร์รี่ก้าวออกมาข้างหน้า พลางเอื้อมมือไปหยิบไม้กายสิทธิ์ที่วางอยู่ในกล่อง ทันที่ที่แฮร์รี่ได้สัมผัสถูกไม้ เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก และยังรู้สึกอีกว่า ราวกับไม้ก็มีชีวิต และตอบสนองต่อการสัมผัสของเขา
“ลองโบกดูสิ” นายโอลิแวนเดอร์สั่ง
แฮร์รี่โบกไม้กายสิทธิ์ช้า ๆ แต่ทันใดนั้น ทั้งห้องก็เกิดลมอันอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทำให้ทุกคนรู้สึกได้ แม้แต่รูปทองเหลืองของอดีตอาจารย์ใหญ่ที่แกล้งหลับใหลต่างก็ตื่นขึ้นมามองแฮร์รี่กันเป็นตาเดียว แสงสีทองอร่ามสาดส่องออกจากร่างกายของเขาและไม้กายสิทธิ์ แฮร์รี่รู้สึกราวกับเขาและไม้เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างไรอย่างนั้น เป็นความรู้สึกที่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ ดัมเบิลดอร์เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อน
“ยอดมากแฮร์รี่ ไม้ตอบรับเจ้านายของมันได้อย่างดีเยี่ยม ฉันรู้สึกได้” ดัมเบิลดอร์บอก แฮร์รี่เองก็คิดเช่นนั้น
“โอ หลังจากนี้ประวัติศาสตร์จะต้องจารึก ไม้กายสิทธิ์ของนายโอลิแวนเดอร์ เป็นไม้ที่ใช้สยบเจ้าแห่งศาสตร์มืด” นายโอลิแวนเดอร์พึมพำ
“แต่ไม้ของนายโอลิแวนเดอร์ก็เป็นไม้ของเจ้าแห่งศาสตร์มืดใช้เช่นกัน” รอนกระซิบกับเฮอร์ไมโอนี่
“เอาละ ขอบคุณคุณเป็นอย่างยิ่งคุณโอลิแวนเดอร์” ดัมเบิลดอร์จับมือเป็นการขอบคุณ “เชิญคุณไปพักผ่อนได้อย่างเต็มที่หลังจากที่ไม่ได้พักมาเป็นเวลานาน หลังจากนี้แฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์หันมาทางแฮร์รี่ “คงยังไม่ลืมใช่ไหมว่าเราต้องทำอะไร”
แฮร์รี่พยักหน้า เขารู้ การได้ไม้กายสิทธิ์นี้เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น สิ่งต่อไปที่เขาต้องทำคือใช้มันตามหาฮอร์ครัชก์และสังหารโวลเดอมอร์
“เอาละ ในเมื่อพร้อมแล้ว เราก็ไปกันเถอะ ส่วนปีเตอร์ เธอก็ควรจะไปพักผ่อนเสียเหมือนกัน” ดัมเบิลดอร์บอก และหลิ่วตาให้ปีเตอร์นิดหนึ่ง พลางเดินนำหน้าพวกเด็ก ๆ ออกจากห้องทำงานไป
ทุก ๆ คนยืนอยู่หน้าทะเลสาบ แฮร์รี่รู้สึกคล้าย ๆ กับตอนที่จะต้องลงไปข้างล่างในการแข่งขันประลองเวทย์ไตรภาคีเมื่อสามปีที่แล้ว ไม่ว่าเวลาใดก็ตาม แฮร์รี่ก็ยังคิดเสมอว่า เมื่อมองจากภายนอกทะเลสาบนี้เป็นสิ่งที่สวยงาม แต่เมื่อต้องลงไป มันรู้สึกราวกับขุมนรกก็ไม่ปาน
“เอาละทุกคน ฉันคิดว่าเราควรใช้คาถาฟองสบู่กับร่างกายของเราเอง” ดัมเบิลดอร์หันมาทางแฮร์รี่ “หญ้าเหงือกปลาก็เป็นวิธีที่ดี แต่ไม่สามารถจะใช้คาถาได้ นอกเสียจากว่าเธอจะใช้คาถาไร้เสียงได้อย่างชำนาญซึ่งฉันไม่คิดอย่างนั้น - - แต่อย่างไรก็ตาม ก็ยังเป็นวิธีที่ฉลาดกว่าแปลงร่างเป็นฉลามละ” ดัมเบิลดอร์หลิ่วตาให้แฮร์รี่
เขายิ้มตอบ การแปลงร่างเป็นปลาฉลามนั้น วิกเตอร์ ครัม ใช้ในการประลองเวทย์ไตรภาคีเมื่อสามปีที่แล้ว
แฮร์รี่หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุม ชี้ไปยังร่างกายของตนเอง คาถาฟองอากาศนั้นเขาศึกษาอยู่เมื่อปีที่แล้วในชั้นเรียนกับฟลิตวิก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา หากแต่เป็น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ใช้ไม้กายสิทธิ์อันใหม่นี้
“สกาเรกคิวลัม” ทันใดนั้นฟองอากาศขนาดมหึมาก็แผ่ปกคลุมร่างส่วนหัวของแฮร์รี่ทั้งหมด
แฮร์รี่หันไปทางคนอื่น ๆ ซึ่งต่างก็พร้อมแล้วเช่นกัน
“เอาล่ะแฮร์รี่ เมื่อพวกเธอทุก ๆ คนพร้อมกันแล้ว เราก็ไปกันเสียที จำไว้ อย่าแตกกลุ่มกันเด็ดขาด โดยเฉพาะเมื่อใกล้ถึงจุดหมายของเรา ถ้าหากว่าใครหลงทาง ให้รีบขึ้นจากน้ำทันที แต่ถ้าหากว่าพวกเธอไม่สามารถขึ้นจากน้ำได้ล่ะก็ - - เฮอร์ไมโอนี่ เหรียญเกลเลียนที่เธอคิดขึ้น จะใช้งานได้อย่างดี - - เข้าใจนะ ทุกคน” ดัมเบิลดอร์บอก
“อาจารย์รู้เรื่องเหรียญนี้ด้วยเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรรอดพ้นจมูกของคนแก่ ๆ คนนี้ไปได้หรอก” ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่ “เอาล่ะ เราไปกันได้แล้ว”
แล้วดัมเบิลดอร์ก็กระโจนลงไปในทะเลสาบก่อนใคร ตามด้วยแฮร์รี่ และคนอื่น ๆ
ทะเลสาบดูเหมือนจะมืดมิดมากกว่าแต่ก่อน เมื่อสามปีก่อนที่แฮร์รี่เคยลงสู่ทะเลสาบนี้ในภารกิจที่สองของการประลองเวทย์ ถึงแม้ว่าทะเลสาบจะดูน่ากลัวและมืดมิดสำหรับเขาในตอนนั้น แต่มันก็เทียบไม่ได้กับในเวลานี้ แฮร์รี่รู้สึกถึงความกดดันบางอย่าง เป็นความรู้สึกที่คล้ายกับที่หมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์ เป็นความรู้สึกที่ชวนหดหู่ และเขาก็คิดว่าคนอื่นก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับเขาเมื่อมองไปเห็นสีหน้าของทุกคน
“อย่าลืมนะเด็ก ๆ เกาะกลุ่มกันเอาไว้” ดัมเบิลดอร์หันมาบอก เด็ก ๆ ต่างพยักหน้าแล้วก็ว่ายน้ำตามดัมเบิลดอร์ต่อไป
คณะทั้งห้า ประกอบไปด้วยดัมเบิลดอร์ แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ ต่างก็เกาะกลุ่มกันอย่างเหนียวแน่น พลางว่ายน้ำลึกลงไปในทะเลสาบเรื่อย ๆ อย่างดูเหมือนว่าจะไม่มีจุดสิ้นสุด พวกเขาลงมาในนี้เป็นเวลานานมาก แต่ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไรเพราะแฮร์รี่ถอดนาฬิกาข้อมือเอาไว้ที่ห้องทำงานของดัมเบิลดอร์แล้ว (เขาไม่โง่ปล่อยให้นาฬิกาตายเหมือนเมื่อสามปีก่อนหรอกน่า) แต่แฮร์รี่ก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาลงมาในนี้หลายชั่วโมงแล้วก็ไม่ปาน
ความเหน็บหนาวอันโหดร้ายของน้ำในทะเลสาบเริ่มที่จะเชือดเฉือนตามร่างกายของพวกเขา ราวกับเป็นใบมีดอันคมกริบนับพันกำลังทิ่มแทงตามร่างกาย ความมืดเริ่มแผ่ปกคลุมมากกว่าปกติจะแทบเริ่มจะมองไม่เห็น แสงอาทิตย์ไม่สามารถลอดพ้นผิวน้ำมาได้จนถึงตรงนี้ เมื่อเริ่มรู้สึกว่าสายตาชินกับความมืด ก็ราวกับว่ามีความมืดรูปแบบใหม่เข้ามาบดบังจนมองไม่เห็นอีกเช่นเคย บัดนี้ ทุก ๆ คนดำลงมาจนถึงก้นของทะเลสาบแล้ว
ดัมเบิลดอร์หยุดอยู่กับที่ หันมาทางพวกเด็ก ๆ
“เอาล่ะ นับจากนี้พวกเธอต้องระวังตัวกันให้มาก แต่ไม่ใช่กับพวกสัตว์ทั่ว ๆ ไปที่แฮร์รี่เคยเจอ เพราะพลังของฮอร์ครักซ์ทำให้มันไม่สามารถอยู่ได้ แต่สิ่งที่เราต้องเผชิญ อาจจะเป็นอะไรที่น่ากลัวเกินกว่าที่จะหยั่งรู้ - - ความมืดที่พวกเธอเผชิญอยู่นี่ ฉันว่าพวกเธอคงรู้สึกได้ ว่ามันไม่ใช่ความมืดธรรมดา แต่เป็นพลังงานอันชั่วร้ายที่แผ่ออกมาจากฮอร์ครักซ์นั่นเอง - - เอาล่ะ ตามฉันมา” ดัมเบิลดอร์หันหลังให้พวกเด็ก ๆ แล้วค่อย ๆ ลุยน้ำไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ “ลูมอส” เขาเสกคาถาแสงสว่างขึ้น
พวกเด็ก ๆ เห็นดังนั้นต่างก็ชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นเหนือหัวและใช้คาถานี้กันบ้าง
ถึงแม้ว่าจะมีแสงสว่างออกมาจากไม้กายสิทธิ์ถึงห้าอัน และแสงสว่างจากไม้ของแฮร์รี่ก็สว่างไสวโดดเด่นกว่าใครอื่น แต่ทว่า ก็ไม่ได้ทำให้ความมืดนั้นเจือจางลงได้เลยแม้แต่น้อย
พวกเขาว่ายต่อมาเป็นเวลานาน สักพัก เมื่อแฮร์รี่มองไปรอบ ๆ ความมืดก็เริ่มหนาแน่นขึ้น และดัมเบิลดอร์ก็หยุดลง
“ดูนั่นสิ” ดัมเบิลดอร์บอกกับพวกเด็ก ๆ
แฮร์รี่มองไปเบื้องหน้าของดัมเบิลดอร์ พบสิ่งที่แปลกประหลาดมาก เพราะว่าเบื้องหน้านั้นคือความมืดที่จับตัวกันหนาแน่นจนดูราวกับมีตัวตนและสัมผัสได้ มันจับตัวกันเป็นทรงกลมขนาดใหญ่พอจะใส่บ้านพวกเดอร์สลีย์เข้าไปได้เลยทีเยว
“ฮอร์ครัชก์ของโวลเดอมอร์ต้องอยู่ในนั้นแน่” ดัมเบิลดอร์บอก แล้วเขาก็ก้มลงไปยังพื้น หยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วโยนไปทางกลุ่มความมืดนั้น
ก้อนหินค่อย ๆ ลอยเข้าไปใกล้ความมืดนั้นช้า ๆ ตามแรงที่ดัมเบิลดอร์โยนมันเข้าไป ทันทีที่มันสัมผัสกับความมืดนั้น มันก็หายไปราวกับถูกความมืดนั้นดูดกลืนเข้าไป
“นั่นเป็นห้วงมิติมายา เราต้องเข้าไปข้างในนั้น” ดัมเบิลดอร์บอก พลางค่อย ๆ ว่ายเข้าไปในความมืดนั้น และพวกเด็ก ๆ ก็ตามเข้าไป
แฮร์รี่ว่ายตามดัมเบิลดอร์ไปเรื่อย ๆ ทันทีที่ดัมเบิลดอร์สัมผัสกับความมืดนั้น มันก็ดูดกลืนเขาเข้าไปในทันที
แฮร์รี่ดับความกลัวภายในจิตใจ และว่ายมุ่งหน้าเข้าสู่ความืดนั้น และทันทีที่เขาสัมผัสกับมัน....
...
เมื่อแฮร์รี่รู้สึกตัว เขาก็รู้สึกว่าเขานอนอยู่บนอะไรบางอย่างที่หนานุ่ม แต่ก็ไม่รู้ว่าที่ไหน เขาพยายามลุกขึ้นยืนและลืมตา ภาพที่เขาเห็นคือเจมส์ พ่อของเขายืนชะโงกหน้าอยู่ข้างเตียง
แฮร์รี่นอนอยู่บนเตียง แต่เขารู้สึกว่าเขาจำอะไรไม่ได้เลย เมื่อสักครู่ เขายังอยู่ในทะเลสาบ กับดัมเบิลดอร์และคนอื่น ๆ นี่นา
“ที่นี่ที่ไหน แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” แฮร์รี่พึมพำออกมา
“ลูกพูดอะไรของลูกน่ะแฮร์รี่ ที่นี่ก็ก็อดดริกฮอลโลว์ บ้านของเรายังไงล่ะ” เจมส์บอกกับเขา “ลิลี่ มานี่หน่อยสิ แฮร์รี่คงไม่สบายมาก”
อะไรกันนี่ แฮร์รี่รู้สึกสับสนไปหมดแล้ว ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ที่ก็อดดริกฮอลโลว์ที่ควรจะถูกทำลายไปแล้ว และที่สำคัญ ทำไมพ่อกับแม่ของเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะ
หรือว่าทั้งหมดจะเป็นเรื่องที่เขาฝันไป
หรือว่านี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ความจริงแล้วแฮร์รี่ยังคงอยู่กับพ่อแม่ที่บ้านอันสงบสุขนี้กันแน่
ไม่สิ ไม่น่าจะใช่ความฝัน เพราะเรื่องทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นความจริง และเขาก็ผ่านมันมาจริง ๆ ทั้งรอน เฮอร์ไมโอนี่
ความคิดของแฮร์รี่หยุดชะงักลงเมื่อมีมืออันอบอุ่นมาแตะที่หน้าผากของเขา
“ก็ไม่มีไข้แล้วนี่คะ เจมส์” ลิลี่บอกหลังจากเอามือออกจากหน้าผากของแฮร์รี่
“เอาล่ะ งั้นก็ลุกจากเตียงได้แล้วแฮร์รี่ อีกเดี๋ยว เราจะไปเล่นควิดดิชกัน” เจมส์บอกพลางลุกขึ้นยืน “เตรียมตัวให้เร็วล่ะ อย่างให้เพื่อน ๆ ต้องคอยนาน พวกเขามารอลูกสักพักแล้วรู้ไหม” เจมส์หันมายิ้มให้กับแฮร์รี่แล้วออกจากห้องไป
แฮร์รี่มองไปรอบ ๆ สภาพของห้องนี้ดูคุ้นตาอยู่ก็จริง แต่ความรู้สึกบางอย่างของแฮร์รี่บอกว่ามันไม่ใช่
เขาลองหยิกแก้มตัวเอง
เจ็บ
นี่ไม่ใช่ความฝัน แต่แฮร์รี่ก็รู้สึกราวกับความมันไม่ใช่ความจริง
เขาลุกขึ้นจากเตียงและแต่งตัวเสร็จอย่างรวดเร็วพร้อมกับคิดเรื่องทุกอย่างนี้จนหัวหมุน แฮร์รี่เดินออกจากห้อง ลงบันไดและภาพที่เขาเห็นก็คือ - - รอน เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่ ซีเรียส ลูปิน หางหนอน และดัมเบิลดอร์นั่งจิบชากันอยู่บนโต๊ะอาหารกลางห้องครัว
“นี่มันอะไรกันนี่ ทุกคน แล้วก็ซีเรียส คุณยังไม่ตายเหรอครับ” แฮร์รี่ตะโกนถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว
“อะไรกันแฮร์รี่ แช่งกันแต่เช้าเลยเหรอ” ซีเรียสมองเขาแล้วระเบิดหัวเราะออกมา
“อย่าถือนะคะ ซีเรียส เช้านี้แฮร์รี่เพ้ออะไรออกมาก็ไม่รู้ สงสัยเป็นเพราะพิษไข้เมื่อคืนมั้ง” ลิลี่บอกกับซีเรียส พลางยกขนมปังปิ้งชุดใหญ่มาเสริฟบนโต๊ะ
“แล้วอาจารย์ ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่หรือครับ เราไม่ได้กำลังตามหาฮอร์ครักซ์อยู่หรือครับ” แฮร์รี่ถามดัมเบิลดอร์หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้ว
“เธอพูดอะไรของเธอน่ะแฮร์รี่ ฮอร์ครักซ์อะไรกัน” ดัมเบิลดอร์มองเขาอย่างแปลก ๆ
“ก็ฮอร์ครักซ์ของโวลเดอมอร์ไงครับ” แฮร์รี่เริ่มตะแบง เพราะเขาเริ่มรู้สึกโมโหนิด ๆ
“อะไรกันแฮร์รี่ นี่เธอยังพูดถึงเขาอยู่อีกเหรอ โวลเดอมอร์น่ะ ถูกเธอกำจัดไปตั้งสองปีแล้วไม่ใช่หรือไง” เฮอร์ไมโอนี่หันมาบอก
อะไรกัน มันเป็นไปได้อย่างไร
“ใช่ ๆ หลังจากนั้นดัมเบิลดอร์ก็ใช้คาถาชุบชีวิตพ่อกับแม่ของนาย รวมทั้งซีเรียส และคนอื่น ๆ ด้วย และสร้างก็อดดริกฮอลโลว์ขึ้นใหม่ที่นี่ยังไงล่ะ จำไม่ได้หรือไง” รอนบอก
อะไรกัน นี่มันเรื่องจริงหรือนี่ หรือว่าเราจะแค่ฝันไปจริง ๆ
“เอาเถอะ กินอะไรสักหน่อย แล้วไปเล่นควิดดิชกันดีกว่า เผื่อมันจะทำให้นายดีขึ้น” รอนบอก
หลังจากกินอาหารทุกอย่างเสร็จ เด็ก ๆ ทุกคนรวมทั้งเจมส์ ซีเรียส ลูปิน หางหนอน และลิลี่ต่างก็เดินออกมาที่สนามควิดดิชหลังบ้านของเขา ทุกคนเล่นควิดดิชกันแบบไม่ครบคนโดยมีดัมเบิลดอร์เป็นกรรมการ
แฮร์รี่เป็นซีกเกอร์เช่นเคย เมื่อสัญญาณนกหวีดดังขึ้น และสนิชถูกปล่อย แฮร์รีก็เริ่มบินขึ้นสูงเหนือผู้เล่นคนอื่น ๆ และก็พบว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับเจมส์
“เอาล่ะ มาแข่งกันดีกว่าแฮร์รี่ ว่าใครจะหาสนิชได้ก่อนกัน” เจมส์ตะโกนบอก
แฮร์รี่กวาดตามองไปทั่วทั้งสนาม ทุกคนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน และแฮร์รี่ก็มองเห็น สนิชสีทองบินวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ห่วงทางทิศตะวันออก
เขาพุ่งตัวออกพร้อมกับไฟล์โบลต์ของเขา แฮร์รี่ทำตัวแนบกับไม้กวาดอย่างเต็มที่เพื่อความเร็วสูงสุด เขาไม่ยอมแพ้พ่อหรอกน่า
แฮร์รี่หันไปดู พบว่าเจมส์ก็กำลังไล่จี้เขามาอย่างติด ๆ เขาไม่ยอมแพ้หรอก เร็วขึ้นอีกสิ ไฟล์โบลต์
“แฮร์รี่ระวัง” เสียงเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนขึ้นทำให้แฮร์รี่หันไปมอง
บลัดเจอร์
พลั่ก
แล้วเขาก็สลบไป....
“แฮร์รี่เป็นอะไรหรือเปล่า แฮร์รี่” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่
“แฮร์รี่ นายไม่เป็นอะไรนะ” เสียงของรอนตามมา
“แฮร์รี่ - - แฮร์รี่” เสียงดัมเบิลดอร์
แฮร์รี่นอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ร่างกายของเขาแทบไม่รู้สึกอะไร เขาลืมตาตื่นขึ้น พบรอน เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่ และดัมเบิลดอร์กำลังจ้องมองเขาอยู่
เขาลุกขึ้นจากพื้น “ทุกคน ที่นี่ที่ไหน แล้วพ่อกับแม่ ซีเรียส คนอื่น ๆ ล่ะ”
“เธอพูดอะไรของเธอน่ะแฮร์รี่” จินนี่ถาม
ดัมเบิลดอร์ก้าวเข้ามาหาเขา “ที่นี่คือมิติมายายังไงล่ะแฮร์รี่ เมื่อเข้ามาที่มิตินี่ ทุกคนจะเห็นภาพความปรารถนาที่อยู่ลึกที่สุดในจิตใจของตน มันเป็นอำนาจแห่งมิตินี้ ถ้าหากใครจมปลักอยู่ในภาพมายาที่ไม่ใช่ความจริงนั้น ก็จะไม่มีวันตื่นได้อีกตลอดกาล - - โชคดีไปที่เธอฟื้นแล้วแฮร์รี่ ถ้าฉันเดาไม่ผิด เธอคงเห็นภาพเธอได้อยู่ร่วมกับครอบครัวอีกครั้งใช่ไหม”
“ครับ” แฮร์รี่ก้มหน้าแล้วตอบ
“แต่ก็เป็นการดีที่เธอไม่ได้รู้สึกยึดติดกับภาพมายาที่ถูกสร้างขึ้นและฟื้นขึ้นมาได้ - - แต่ขอให้พวกเธอทุกคนจำเอาไว้ว่า ภาพที่พวกเธอทุกคนได้เห็นนั้น ไม่ใช่ความจริงแต่อย่างใด ไม่ใช่อดีต และไม่ใช่อนาคต - - ทางที่ดี พวกเธอควรจะลืมมันไปเสีย” ดัมเบิลดอร์บอก
พวกเด็ก ๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง โดยเฉพาะแฮร์รี่ เขารู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะมีคนบอกเขาหลายต่อหลายครั้งแล้วว่า ไม่มีเวทย์มนต์ใด ๆ ในโลกนี้ ที่จะคืนชีพให้กับผู้ที่ล่วงลับได้
แฮร์รี่ตัดใจแล้วหันมามุ่งกับจุดประสงค์เดิมคือตามหาฮอร์ครักซ์ต่อ แล้วเขาก็เพิ่งสังเกตว่า ที่ที่เขาอยู่ในตอนนื้คือห้องโทรม ๆ ห้องหนึ่ง ไม่มีประตู ไม่มีหน้าต่าง มีแต่เฟอร์นิเจอร์สิ่งของที่แตกหักกระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง
“ที่นี่เปรียบได้กับห้องแห่งจิตใจของลอร์ดโวลเดอมอร์ เธออาจจะเข้าใจความหมายนะ ความมืดนี่คือความชั่วร้าย เฟอร์นิเจอร์ชำรุด คือสิ่งต่าง ๆ ที่เคยเชื่อมั่นที่บัดนี้ไม่คงอยู่ ทั้งเพื่อน ทั้งความไว้เนื้อเชื่อใจ สภาพห้องที่ไม่มีประตูหน้าต่างหมายถึงจิตใจที่ปิดกั้นและไม่ยอมเปิดใจยอมรับสิ่งต่าง ๆ” ดัมเบิลดอร์บอก
“แล้วเขาสร้างห้องแบบนี้ไว้ให้เราดูทำไมล่ะครับ” รอนถาม
“เขาไม่ได้สร้างเพื่อที่จะให้ใครก็ตามได้เห็น แต่เขาสร้างเพื่อกำจัดใครก็ตามที่เข้ามาในนี้ - - มิติมายา เป็นที่ที่เหมาะสมที่สุดที่จะรักษาสิ่งของที่เป็นของลับที่สุดของคน ๆ นั้น โดยจะสร้างห้วงมิติ ที่ทำให้ใครก็ตามที่เข้ามาและไม่มีจิตใจที่เข้มแข็งพอ จมอยู่ในภาพมายาไปตลอดกาล - - เขาทำได้ดี แต่ทำผิดพลาดที่ดูถูกพวกเราจนเกินไป”
“แต่คนที่เอาฮอร์ครักซ์มาเก็บคือล๊อกฮาร์ตไม่ใช่หรือคะ” จินนี่ถาม
“ฉันคิดว่าโวลเดอมอร์คงใช้คำสาบสะกดใจใส่เขาแล้วสร้างขึ้น” ดัมเบิลดอร์ตอบเรียบ ๆ พลางเดินไปกลางห้อง
แฮร์รี่มองตามดัมเบิลดอร์ไป แล้วจึงเห็นโต๊ะทำงานเก่า ๆ ตัวหนึ่ง ที่มีจี้อันหนึ่งวางอยู่ เป็นจี้สีทองที่สลักตัวอักษร S เอาไว้โดยทำเป็นรูปงู
จี้ของสลิธีลิน
ดัมเบิลดอร์ใช้แขนข้างเดียวนั้น หยิบผ้าคลุมสีดำอันที่แฮร์รี่เคยเห็นออกมาจากเสื้อคลุม แล้วใช้มันห่อจี้นั่นเอาไว้อย่างดี
แล้วแฮร์รี่ก็รู้สึกว่าพื้นนั้นโคลงเคลง เขาไม่ได้รู้สึกไปเองเป็นแน่ เพราะคนอื่นก็ดูเหมือนยืนไม่ติดเช่นเดียวกัน
“พวกเธอทุกคนระวังตัวนะ” ดัมเบิลดอร์ตะโกน แล้วนั่นก็คือเสียงสุดท้ายที่แฮร์รี่ได้ยิน ก่อนที่จะสลบไป
แฮร์รี่รู้สึกตัวขึ้นพร้อมกับที่พบว่าเขาและทุก ๆ คนสลบกันอยู่ริมทะเลสาบ
ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนแล้วเมื่อเขาตื่น แฮร์รี่เห็นว่าเขากำลังยืนเผชิญหน้ากับใครบางคนอยู่
เด็ก ๆ ต่างก็ทยอยรู้สึกตัวขึ้น และภาพที่เห็นก็ทำให้เด็ก ๆ แต่ละคนยืนตัวแข็งทื่ออย่างไม่รู้ตัว
ดัมเบิลดอร์กำลังยืนเผชิญหน้ากับชายในชุดคลุมสีดำ สายตาที่ไร้ม่านตา แหลมคมและแดงฉานราวกับตางู จมูกที่เป็นเสมือนรอยแต้มของหมึกดำ ริมฝีปากที่ดูน่าเกลียดนั้น แฮร์รี่จำได้ดี ขนทั้งตัวของเขาลุกชัน
พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับลอร์ด โวลเดอมอร์
ความคิดเห็น