คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : แขน เปลวไฟ และวิญญาณ
ความตะลึงและความเงียบงันแผ่เข้าคลอบคลุมทั้งหมด ยาวเนื่นนานหลายนาที จนในที่สุด ดัมเบิลดอร์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน
“เอาละ” เขาถอนหายใจ “ต่อไปนี้ แฮร์รี่ให้อยู่ใกล้ ๆ ฉันไว้ พวกเธอทุกคนก็ช่วยคุ้มกันด้วย” เขาบอกกับพวกเด็ก ๆ
“ทำไมไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ถึงไหม้ละคะ อาจารย์” จินนี่ถามอย่างกระวนกระวาย
“เป็นเพราะพลังงานความชั่วร้ายไงล่ะ ไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ตอบสนองต่อความชั่วร้ายที่แผ่ออกมาจากผู้คุมวิญญาณและบาซิลิกซ์ที่ดูดกลืนเอาความชั่วร้ายในหมู่บ้านแห่งนี้ไว้เป็นเวลานาน เมื่อบาซิลิกซ์ตายลง และผู้คุมวิญญาณจากไปแล้ว มันได้คลายความชั่วร้ายปริมาณมหาศาลเอาไว้ และไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ก็ทำการต่อต้าน แต่ปริมาณความชั่วร้ายนั้นมากมายเหลือคณานับ เกินกว่าที่ไม้จะทนได้ มันจึงสลายไปในที่สุด”
“แล้วแฮร์รี่จะทำอย่างไรล่ะครับ” รอนถาม “ถ้าไม่มีไม้กายสิทธิ์ แล้วจะเอาอะไรไปต่อสู้กับโวลเดอมอร์ล่ะครับ”
“นั่นเป็นสาเหตที่การเดินทางของวันนี้ยังไม่สิ้นสุด ไม้กายสิทธิ์อันนี้ของแฮร์รี่ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว” ดัมเบิลดอร์บอก
“อาจารย์หมายความว่า - -” เฮอร์ไมโอนี่เริ่ม
“ฉันวางแผนเตรียมการสร้างไม้กายสิทธิ์อันใหม่ให้แฮร์รี่มานานแล้ว ฉันเริ่มตระหนักถึงมันตั้งแต่สามปีที่แล้ว ปีที่แฮร์รี่ถูกลักพาตัวไปยังสุสานของทอมริดเดิ้ล - - เธอเล่าให้ฉันฟังใช่ไหมว่า ไม้กายสิทธิ์ของเธอเชื่อมต่อกับไม้ของโวลเดอมอร์ และเขาก็แตะต้องตัวเธอได้”
“ครับ” แฮร์รี่ตอบพลางมองหน้าดัมเบิลดอร์
“นั่นล่ะ ทำให้ฉันคิดว่า ไม้กายสิทธิ์อันนี้ของแฮร์รี่ไม่สามารถที่จะใช้ต่อกรกับโวลเดอมอร์ได้ และแฮร์รี่ก็ไม่มีเกราะป้องกันตัวจากเวทย์มนต์โบราณเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ฉันจึงได้ปรึกษากับโอลิแวนเดอร์ - -”
“แต่เขาหายตัวไป - -” เฮอร์ไมโอนี่ขัด
“มิสเตอร์โอลิแวนเดอร์ออกเดินทางหาวัตถุดิบชั้นเลิศตามคำขอร้องของฉันและการอารักขาของสมาชิกภาคีนกฟีนิกซ์สิบคนตั้งแต่ปีที่แล้วหลังจากที่เขาค้นคว้าและคำนวณด้านตรรกะต่าง ๆ อยู่ภายในห้องทดลองของเขา เมื่อปีที่แล้วเขาจึงออกเดินทาง - - เอาล่ะ เข้าเรื่องกันต่อดีกว่านะ ฉันได้ปรึกษากับนายโอลิแวนเดอร์และขอร้องเขาพร้อมทั้งเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง เขาบอกฉันว่า เมื่อเป็นอย่างนี้ ไม้กายสิทธิ์ที่แฮร์รี่ได้ครอบครองในตอนแรก จึงไม่ใช่ไม้สำหรับเขา”
“หมายความว่าอย่างไรคะ” จินนี่ถาม
“ไม้กายสิทธิ์ เป็นผู้เลือกพ่อมดใช่ไหมจากที่นายโอลิแวนเดอร์บอกลูกค้าทุกคนที่เข้าร้านเขา”
เด็ก ๆ พยักหน้า
“ถูกต้อง แต่ในกรณีของแฮร์รี่ ไม้ไม่ได้เลือกเขาจากตัวของเขา ไม้เลือกเขาจากร่องรอยที่โวลเดอมอร์ทิ้งไว้ในรอยแผลเป็นนั้น ทำให้แฮร์รี่มีส่วนที่คล้ายคลึงกับโวลเดอมอร์มาก อย่างที่หมวกคัดสรรเคยเข้าใจผิดมาแล้ว และครั้งนั้น ไม้กายสิทธิ์ก็เข้าใจผิดเช่นกัน” ดัมเบิลดอร์มองแฮร์รี่ยิ้ม ๆ
“ดังนั้นสรุปได้ว่า ไม่ต้องมีอะไรที่ต้องกังวลเลยสำหรับการที่ไม้ถูกทำลายในครั้งนี้ - - เอาละ ฉันว่าเราเสียเวลามามากแล้ว เราควรจะเดินทางต่อทันที เมื่อเช้านี้มีนกฮูกมาถึงฉัน จากโอลิแวนเดอร์บอกว่าเขามาถึงแล้ว และเขาได้ซ่อนตัวอยู่ในห้องทดลองใต้ดินของเขาในตรอกไดแอกอนนั่นละ นั่นคือจุดหมายปลายทางของเรา - - แต่ก่อนอื่น ฉันว่าเราควรจะค้นหาฮอร์ครัชก์ที่นี่เสียก่อน”
“ที่นี่มีฮอร์ครัชก์ด้วยหรือครับ อาจารย์รู้ได้อย่างไร” แฮร์รี่ถามออกไป
“ฉันคิดว่าน่ะนะ การที่ที่นี่มีเวรยามเฝ้า อย่างบาสิลิกส์และผู้คุมวิญญาณอยู่ ฉันคิดว่ามันน่าจะมีอยู่ ฮอร์ครัชก์ - - เพราะปกติแล้ว หมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์นี้มีพลังงานชั่วร้าย ที่แม้แต่บาสิลิกส์หรือผู้คุมวิญญาณก็ไม่สามารถทนอยู่ได้ หมายความว่าสิ่งมีชีวิตพวกนี้ถูกเสกเกราะป้องกันโดยพ่อมด เพื่ออะไรล่ะ - - ก็เพื่อให้อยู่เฝ้าสิ่งสำคัญบางอย่างน่ะสิ” ดัมเบิลดอร์บอก “แล้วอีกอย่าง ฉันคิดว่าฮอร์ครัชก์ชิ้นนี้โวลเดอมอร์คงจะหาพบแล้ว แต่ยังคงเก็บไว้ที่นี่เพราะเห็นว่ามันปลอดภัยและทิ้งเวรยามไว้ เพราะฉันคิดว่าเรกูลัสนั้นคงไม่ทำสิ่งเหล่านี้ไว้เป็นแน่ และอีกอย่าง บางทีโวลเดอมอร์อาจค้นพบชิ้นอื่นแล้วด้วยก็ได้ และถ้าเขาค้นพบ เขาก็อาจเอาไปซ่อนที่อื่นที่ไม่มีในลายแทง และก็ต้องทำเวรยามที่ร้ายกาจเอาไว้ด้วยเป็นแน่”
พวกเด็กขนลุกเมื่อดัมเบิลดอร์บอกว่าโวลเดอมอร์ค้นพบฮอร์ครัชก์ของเขาแล้ว และอาจจะมีเวรยามที่ร้ายกาจกว่าบาซิลิกส์และผู้คุมวิญญาณ
“เอาล่ะ ทีนี้ เราจะสำรวจชั้นสองกันให้ละเอียด ฉันคิดว่าคงไม่มีอันตรายใด ๆ อีกแล้ว แต่ก็อย่าประมาทล่ะ เราจะยังคงไปกันเป็นกลุ่ม ค่อย ๆ ตามฉันมา ถ้าเห็นอะไรล่ะก็ อย่าตื่นตกใจไป พยายามตั้งสติให้ดี” ดัมเบิลดอร์ปรามพร้อมกับออกเดินไปข้างหน้า พาเด็ก ๆ ขึ้นบันไดไปจนสุด แล้วเลี้ยวขวาไปตามระเบียงทางเดิน ไปยังห้องที่เพิ่งถูกทำลายเมื่อสักครู่
“ถ้าฉันเดาไม่ผิด ฉันคิดว่าฮอร์ครักซ์คงจะอยู่ในห้องที่บาซิลิกส์ออกมาเป็นแน่ - - ลูมอส” ไม้กายสิทธิ์ของดัมเบิลดอร์ฉายแสงอีกครั้งหลังจากดับไปตั้งแต่ต่อสู้กับบาซิลิกส์
“ลูมอส” รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ทำตาม แล้วชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นเหนือศีรษะของพวกเขา เวลานี้ แสงสว่างจากปลายไม้กายสิทธิ์ทั้งสี่ ส่องแสงพอมองเห็นทางเดินและสภาพรอบ ๆ ราวกับเปลวเทียนแห่งความหวังของชุมชนพ่อมดที่กำลังริบหรี่ท่ามกลางความมืด
สภาพภายในห้องไม่สู้ดีนัก (แน่ละ เมื่อมีอสูรกายอาศัยอยู่ตั้งสองชนิด) ภายในเป็นห้องที่ดูคล้ายห้องนั่งเล่น แต่ว่าเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นที่เหลืออยู่ในห้องนั่นแตกหักกระจัดกระจายไม่มีชิ้นดี เมื่อเห็นห้องนี้ครั้งแรก แฮร์รี่รู้สึกว่ามันให้ความรู้สึกเหมือนครั้งที่เขาไปหาสลักฮอร์นครั้งแรกกับดัมเบิลดอร์จริง ๆ
ดัมเบิลดอร์สอดส่ายสายตาไปทั่วห้อง จนไปหยุดอยู่ที่จุด ๆ หนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะสนใจมันเป็นพิเศษ
“ฉันคิดว่าทางเข้าน่าจะอยู่ที่นี่ละ” ดัมเบิลดอร์บอก
“ทางเข้าหรือคะ” จินนี่ถาม
“ใช่ ทางเข้าไปสู่ที่ที่เก็บฮอร์ครัชก์ไว้ละสิ พวกเธอคงไม่คิดหรอกนะว่า โวลเดอมอร์จะเก็บฮอร์ครัชก์ของเขาไว้ในที่ที่มีอสูรร้ายพังทลายห้องอยู่ถึงสองตัว มันเสี่ยงเกินไป เสี่ยงเกินไปที่มันจะทำลายฮอร์ครัชก์ของเขาเสียเอง” ดัมเบิลดอร์บอกพวกเด็ก ๆ พลางเดินนำไปยังพนังห้องด้านซ้ายที่ดูเหมือนว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย
แฮร์รี่มองกวาดสายตาไปทั่วผนังห้องอย่างพิเคราะห์ จนสายตาเขาไปสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ - - สิ่งที่ดัมเบิลดอร์สนใจในครั้งแรก
“เธอคิดไหมว่ามันแปลกมากที่ผนังด้านนี้ดูสะอาดสะอ้านมากที่สุด และมีเชิงเทียนติดผนังอันเดียวที่ยังคงสภาพดีอยู่อย่างที่สุดในห้องนี้ มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วในเมื่อในห้องนี้มีสิ่งชั่วร้ายอยู่ถึงสองชนิด - - พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ มันต้องมีอำนาจบางอย่างค้ำจุนรักษามันไว้” ดัมเบิลดอร์บอก
แล้วเขาก็เอื้อมมือที่ไหม้เป็นสีดำของเขานั้นไปลูบคลำที่เชิงเทียนอย่างพินิจพิจารณา เด็กทั้งสี่ต่างก็เฝ้ามองอย่างใจจดใจจ่อ
ดัมเบิลดอร์ใช้มือจับก้านของเชิงเทียนแล้วหมุนมันไปจนครบรอบหนึ่ง ท่ามกลางสายตาที่เฝ้ามองอย่างใจจดใจจ่ออย่างสุด ๆ ของเด็กทั้งสี่
เกิดเสียงคำรามอย่างกึกก้องดังมาจากพื้นผนังทั้งสี่ รวมทั้งพื้นและเพดาน สายตาอันหวาดหวั่นของเด็กทั้งสี่ และสายตาที่คงความสงบเยือกเย็นของดัมเบิลดอร์สอดส่ายไปสามร้อยหกสิบองศารอบตัวพวกเขา - - เสียงดังของกลไกและเหล่าฟังเฟืองดังอยู่สักพักใหญ่ เบื้องหน้าของพวกเด็ก ๆ ก็เกิดความเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง
กำแพงเบื้องหน้าบริเวณใกล้กับเชิงเทียนค่อย ๆ ขยับพร้อมเสียงดังกึกก้อง และพนังก็ค่อย ๆ เลื่อนเปิดออกอย่างช้า ๆ จนกว้างพอที่คนตัวโต ๆ ขนาดแฮกริดจะผ่านเข้าไปได้อย่างสบาย ๆ - - ทว่า แฮร์รี่คิดว่าคงไม่สามารถผ่านไปได้ง่าย ๆ เพราะว่าภายใต้ขอบผนังทั้งสี่ด้านเบื้องหน้าพวกเขา ปรากฏว่าเห็นเป็นเปลวไฟสีดำทมิฬลุกโชนแผดแสงสีดำแรงกล้าและความร้อนมหาศาลออกมากอย่างต่อเนื่อง ทำให้แฮร์รี่นึกถึงเปลวไฟสีดำของสเนปในคุกใต้ดินเมื่อหกปีก่อนขึ้นมาทันที
“พวกเธอถอยไปก่อน ฉันขอเวลาจัดการกับเปลวไฟนี่สักครู่” ดัมเบิลดอร์กันพวกเด็ก ๆ ออกไปให้ห่างจากเปลวไฟสีดำอันร้อนแรงนั้น
แฮร์รี่เห็นดัมเบิลดอร์ควักบางสิ่งบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุมตัวยาวของเขา มันดูเหมือนขวดแก้วใบเล็ก ๆ ขนาดที่แฮร์รี่เคยเห็นสเนปใช้ใส่สัจจะเซรุ่ม ดัมเบิลดอร์เปิดจุกออก แล้ววางไว้เบื้องหน้าเขา
“อินเซนดิโอ” ดัมเบิลดอร์เสกคาถาจุดไฟใส่ในขวดที่เขาเพิ่งจะวางมันลง และในขวดก็เริ่มมีเปลวไฟสีแดงจ้าสาดส่อง เต้นระริกโชดช่วงแข่งกับเปลวไฟสีดำ แม้จะไม่มีเชื้อไฟก็ตาม แล้วดัมเบิลดอร์ก็เริ่มร่ายคาถาบางอย่างอย่างเนิ่นนาน พร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์ไปรอบ ๆ เปลวไฟสีดำเป็นท่วงท่าและลวดลายต่าง ๆ
แล้วเขาก็หยุดมือลง ดูเหมือนว่าเปลวไฟนั้นจะแผดแสงแรงกล้าและส่งรัศมีความร้อนมามากขึ้นกว่าเดิมอีก
“เอาล่ะ ทีนี้ก็เหลือแค่เนื้อ” ดัมเบิลดอร์พึมพำเบา ๆ แต่แฮร์รี่ได้ยินจึงได้เผลอถามออกไป
“เนื้อ - - เนื้อหรือครับ อย่าบอกนะว่า - -” แฮร์รี่บอกด้วยน้ำเสียงตระหนก
“ใช่ การที่จะผนึกเปลวไฟนี้ได้ จะต้องใช้เนื้อของมนุษย์จำนวนหนึ่ง” ดัมเบิลดอร์บอกเสียงเย็น ๆ ราวกับไม่สะทกสะท้าน
“แต่ว่า - -” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ใช้เนื้อของพวกเธอหรอก” ดัมเบิลดอร์หันมาพูดยิ้ม ๆ
“เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ แต่ว่า อาจารย์ - - อาจารย์คงจะไม่ใช้เนื้อของอาจารย์หรอกนะคะ” จินนี่เป็นฝ่ายพูดบ้าง ด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ แฮร์รี่มองเห็นเธอมีน้ำตาคลอ
ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้พวกเด็ก ๆ และหันกลับไปเผชิญหน้ากับเปลวไฟสีดำ พร้อมทั้งยื่นแขนข้างที่มือไหม้เกรียมของตัวเองออกมาข้างหน้า แล้วเขาก็ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่หัวไหล่ของเขา พร้อมกับร่ายเวทย์มนต์อะไรสักอย่างที่แฮร์รี่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เด็ก ๆ ได้เสียงเหมือนเนื้อและเสื้อผ้าถูกฉีกขาด ทุกคนหลับตาเนื่องจากไม่อยากจะยอมรับสิ่งทีเกิดขึ้น
แขนของดัมเบิลดอร์ขาดลง และถูกเปลวไฟสีดำลามเลียและกลืนกิน ครู่หนึ่ง เปลวไฟนั้นได้ลุกโชดช่วงกลายเป็นสีแดงเพลิง จากนั้น ม้วนเป็นเกลียว และพุ่งลงใส่ขวดแก้วที่ดัมเบิลดอร์เปิดปากอ้าเอาไว้ ไฟในขวดกลายเป็นเปลวไฟสีดำ แฮร์รี่เห็นดัมเบิลดอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่แขน แล้วปากแผลก็ปิดสนิท แล้วเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าไว้ในเสื้อคลุมตามเดิม จากนั้นจึงก้มลงหยิบจุกขวดแก้ว ปิดปากขวด และเก็บเข้าไว้ในเสื้อคลุม
พวกเด็ก ๆ พากันเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี จินนี่และเฮอร์ไมโอนี่น้ำตาคลอ
“พวกเธอไม่ต้องกังวลอะไรหรอก ถึงอย่างไรฉันก็อยู่ได้อีกไม่นานอยู่แล้ว อายุขัยก็สั้นลงทุกที แค่เสียแขนข้างเดียวก่อนถึงเวลาที่จะเสียร่างกายทั้งหมดกลับคืนสู่ธรรมชาติ ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย พวกเธอว่าจริงไหม” ดัมเบิลดอร์พูดปลอบโยน
เฮอร์ไมโอนี่เอามือปาดน้ำตา “ดีมาก” ดัมเบิลดอร์บอก “พวกต้องเข้มแข็งเอาไว้ นี่อาจจะเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง หนทางเบื้องหน้าที่ก่อนที่จะต้องเผชิญหน้ากับโวลเดอมอร์นั้น อาจจะต้องเผชิญกับอะไรบางอย่างที่เลวร้ายกว่านี้ก็เป็นได้ ถ้ากับเหตุการณ์แค่นี้ พวกเธอยังเผชิญรับไม่ได้ ฉันก็ขอเตือนว่าอย่าก้าวต่อไปข้างหน้าจะดีเสียกว่า ถอนตัวเสีย เพราะว่านี่เป็นสงครามอันยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยมีมานานแล้ว แม้แต่ครั้งที่กริลเดลวัลด์นั้น ยังไม่มีการสูญเสียขนาดนี้เลย”
พวกเด็ก ๆ นิ่งรับฟัง น้ำตาได้หยุดไหลจากนัยน์ตาของเด็ก ๆ แล้ว
“ดีล่ะ ในเมื่อพวกเธอเตรียมตัวเตรียมใจได้ พวกเราจะไปกันต่อละ” แล้วดัมเบิลดอร์เดินนำพวกเด็ก ๆ ไปยังทางเข้าซึ่งเปิดอยู่และเผยออกหลังจากเปลวไฟสีดำมอดลง เป็นบันไดเวียนที่ดูเหมือนจะลึกมาก พวกคณะเดินทางต่างก็พากันค่อย ๆ เดินลงบันไดเวียนอย่างระมัดระวังตัวที่สุด แต่น่าแปลก เพราะว่าแม้กระทั่งมีแสงจากไม้กายสิทธิ์ที่ใช้คาถาลูมอสถึงสี่คนก็แล้ว แต่ทว่าก็ยังไม่ค่อยสว่างเท่าที่ควร ราวกับถูกบางสิ่งบางอย่างกลืนกินเข้าไป
“เป็นวิญญาณคนตาย ที่ยังไม่ไปสู่สุขคติ แต่ก็ไม่สามารถปรากฏเป็นร่างเหมือนกันเซอร์นิโคลัส ต่างก็มีความแค้น และความแค้นนั้นสะสมเป็นพลังงานชั่วร้ายที่เกือบจะมีรูปร่าง ได้ดูดกลืนแสงสว่างไป พวกเธอรู้สึกหายใจลำบากไหมล่ะ” ดัมเบิลดอร์ถาม พลางเดินต่อด้วยฝีเท้าที่เร็วขึ้น
พวกเด็ก ๆ ไม่ตอบ แต่แฮร์รี่ก็รู้สึหายใจลำบากอย่างที่ดัมเบิลดอร์ว่า
“เราควรเดินผ่านบันไดเวียนนี่ไปยังห้องต่อไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อร่างกายเหนื่อยล้าจากการหายใจไม่สะดวก อีกทั้งยังมีพลังที่ไร้รูปร่างนี่อยู่รอบ ๆ ล่ะก็ เวทย์มนต์ที่ใช้ก็จะด้อยประสิทธิภาพลงเยอะ ถ้าเราเจออะไรเข้าล่ะก็ - -” ดัมเบิลดอร์พูดค้างไว้ แต่ก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นอย่างไม่มีทีท่าวว่าจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อ
หายใจก็ลำบาก อีกทั้งยังต้องเดินเป็นระยะทางไกล ๆ บัดนี้แฮร์รี่รู้สึกว่าเดินมาได้ประมาณห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่พบสิ่งใดเลย รู้สึกแต่ว่าร่างกายเริ่มเหน็ดเหนื่อยมากขึ้น และแสงสว่างก็น้อยลงทุกที แต่ดัมเบิลดอร์ก็ยังเดินเร่งฝีเท้าอย่างไม่ลดละ ราวกับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหมือนพวกเด็ก ๆ
“พวกเธอควรเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ฉันว่าพวกเธอก็คงสังเกตเห็นแล้วว่าหายใจลำบากขึ้นกว่าเดิม และแสงสว่างก็น้อยลงอีก แสดงว่าพลังที่ไร้รูปร่างนี้เริ่มพอกพูนมากขึ้น - - หยุดก่อน” ดัมเบิลดอร์ชูมือขึ้นห้ามพวกเด็ก ๆ แฮร์รี่ก็รู้ทันทีว่าเพราะอะไร เพราะเบื้องหน้านั้นมีบางสิ่งบางอย่าง เหมือนสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว และก็น่าเกลียดน่าขยะแขยงในเวลาเดียวกัน มันมีลักษณะยืดหยุ่น ไม่คงตัว ราวกับวิญญาณ แต่มันก็มีรูปร่างที่หนักแน่น เหมือนสิ่งมีชีวิต ลำตัวของมันนั้นไร้รูปร่างที่แน่นอน ขยับไปมาเหมือนกับกลุ้มก้อนของดินเหนียวเหลว ๆ ก้อนมหึมา มันมีหน้าที่กลางลำตัว แต่ไม่มีตา
“นี่มันตัวอะไรกันหรือครับ อาจารย์” รอนถาม
“ก็วิญญาณของผู้ตายที่หมู่บ้านนี้น่ะสิ ถูกโวลเดอมอร์ใช้คาถาโบราณพันธนาการมันเอาไว้ด้วยกันเป็นจำนวนมาก ราวกับอสูรกาย เธอเห็นอย่างนี้ก็อย่าประมาท มันแข็งแกร่งมาก ไม่มีคาถาใด ๆ ที่จะจัดการได้” ดัมเบิลดอร์บอก
“แล้วเราจะจัดการมันอย่างไรล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ดูเอาเองละกัน” ดัมเบิลดอร์ล้วงมือเข้าไปข้างในเสื้อคลุมของเขา หยิบขวดแก้วที่มีเปลวไฟสีดำลุกโชดช่วงอยู่ข้างในออกมา พวกเด็ก ๆ ก็พอจะเข้าใจได้ในทันที “เปลวไฟสีดำ สามารถเผาผลาญได้ทุกสรรพสิ่ง ไม่ว่างร่างกาย กระดูก หรือแม้แต่วิญญาณ”
ดัมเบิลดอร์ถือขวดนั้นเอาไว้ในมือ แล้วเอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้เปิดจุกนั้น ส่วนไม้กายสิทธิ์นั้นคาบไว้ที่ปาก และพึมพำเป็นคาถาอะไรบางอย่าง แต่ปิศาจตนนั้นก็ไม่อยู่เฉย ปากของมันพ่นบางสิ่งบางอย่างออกมา ดูลักษณะจะเป็นเมือกก็ไม่ใช่ เป็นรงควัตถุก็ไม่เชิง แฮร์รี่รู้แต่ว่า บางสิ่งบางอย่างนั้น มันตรงเข้าสู่ตัวเขา
“อินเซนดิโอ” รอนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่สิ่งนั้น เปลวไฟพุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของเขา แต่ทว่า มันกลับทะลุผ่านเลยไป ราวกับว่าสิ่งนั้นไม่มีตัวตนอยู่ แต่ทว่า มันยังคงพุ่งสู่ตัวแฮร์รี่
เปลวไฟสีดำจำนวนหนึ่ง พุ่งออกจากขวดแก้วของดัมเบิลดอร์มาที่วัตถุนั้นอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียว วัตถุนั้นก็ถูกกลืนกินและหายไปราวกับอากาศธาตุ และเปลวไฟปริมาณมหาศาลอีกจำนวนหนึ่ง ก็พุ่งเข้าใส่เจ้าปิศาจตนนั้น และมอดไหม้ หายไปในที่สุด
พลังงานที่ไร้รูปร่างสลายหายไปจนหมดสิ้น ทั้งหมดเริ่มหายใจได้อย่างเป็นปกติ แสงสว่างจากไม้กายสิทธิ์แผดแสงสาดส่องทั่วทุกพื้นที่อย่างเต็มที่ เผยให้เห็นประตูบานยักษ์อยู่เบื้องหน้าแทนที่ปิศาจที่เพิ่งจะสลายไป
ประตูนี้ไม่มีบานพับ ไม่มีที่เปิด ไม่มีอะไรเอาเสียเลย เห็นเป็นเพียงขอบที่ตัดออกจากกำแพงและสีที่เด่นชัดเท่านั้นที่ทำให้ดูเหมือนเป็นประตู ตรงใจกลางมีรูปวงกลมแกะสลักอยู่ และมีงูสองตัวเลื้อยพันกัน ดัมเบิลดอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ออกไป “อาโลโฮโมลา”
ไม่มีอะไรเกินขึ้น ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว มีแต่เพียงความเงียบชวนให้งงงวย ดัมเบิลดอร์หันมาทางแฮร์รี่
“แฮร์รี่ ฉันคิดว่า - - ภาษาพาเซล” ดัมเบิลดอร์เอ่ยสั้น ๆ แต่แฮร์รี่ก็เข้าใจดี และก้าวออกมาข้างหน้า เผชิญหน้ากับรูปงูแกะสลักหน้าประตู
แฮร์รี่พูดภาษาพาเซลได้เนื่องจากโวลเดอมอร์ทิ้งความสามารถไว้ในตัวเขาตอนที่คิดจะไปสังหารเขาในตอนที่แฮร์รี่เพิ่งจะเกิดได้ไม่นาน แต่แฮร์รี่ก็ไม่สามารถที่จะพูดได้อย่างใจคิด เมื่อตอนเรียนอยู่ปีสองนั้น เขาเคยพูดมันออกมาไม่กี่ครั้ง แต่เขาจะพูดได้ก็ต่อเมื่อเผชิญหน้ากับงูจริง ๆ เท่านั้น เมื่อตอนที่เขาเปิดห้องแห่งความลับ ที่นั่นมีแสงไฟสลัว ๆ แฮร์รี่จึงจินตนาการว่ารูปสลักเป็นงูจริง ๆ จึงได้พูดออกมาได้ แต่ทว่า ตอนนี้ แสงสว่างจากไม้กายสิทธิ์นั้น ส่องสว่างไปทั่ วจนยากที่จะจินตนาการว่ารูปสลักนั้นเป็นงูจริง ๆ ได้ จนแฮร์รี่คิดว่า ถ้ามีพลังงานไร้รูปร่างนั้นอยู่ ยังจะจินตนาการได้ง่ายกว่าตอนนี้เสียอีก
เมื่อคิดอย่างนั้นออกไป ไม่รู้ว่าแฮร์รี่คิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าบรรยากาศรอบ ๆ ตัวเขาเริ่มมืดลงเหมือนแต่ก่อน มีพลังงานไร้รูปร่างกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แฮร์รี่รู้สึกว่ามีความเป็นมิตรมากกว่าแต่ก่อน และไม่รู้สึกหายใจลำบากอีกต่อไป
“โอ” ดัมเบิลดอร์อุทาน “วิญญาณเหล่าผู้ที่ตายด้วยความโศกเศร้า ได้รับรู้และเอาใจช่วยอยู่เป็นแน่แท้ - - แฮร์รี่ เธอสังเกตไหมว่าเหล่าวิญญาณพวกนั้นกลับมาแล้ว และครั้งนี้ มีความรู้สึกเป็นมิตร และไม่อึดอัดอีกต่อไป คงเป็นเพราะวิญญาณเหล่านั้นมีความแค้นต่อศาสตร์มืด ต้องรับรู้และเอาใจช่วยให้เราทำลายโวลเดอมอร์ให้ได้เป็นแน่”
“ครับอาจารย์ - - ขอบคุณครับ” แฮร์รี่มิได้ขอบคุณดัมเบิลดอร์ หากแต่เป็นเหล่าวิญญาณเหล่านั้น จากนั้นเขาก็หันหน้าไปเผชิญกับรูปสลักงูสองตัวที่อยู่ใจกลางประตู แต่คราวนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนงูจริง ๆ อย่างน่าประหลาด
“เปิดออก” เซลล์สมองของแฮร์รี่สั่งให้ปากของเขาเปล่งเสียงออกมา แต่เสียงที่เขาได้ยินนั้น กลับเป็นเสียงที่คล้ายกับเสียงขู่ฟ่อของงู แฮร์รี่รู้ทันทีว่เขาทำสำเร็จแล้ว
ภาพแกะสลักงูสองตัวบนบานประตูนั้นขยับไปมาเล็กน้อย เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นจึงเลี้อยออกจากภาพวงกลมที่ล้อมรอบมันอยู่ ทำให้ล๊อคคลายออก และประตูนั้น ก็เลื่อนออก เผยให้เห็นเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่นัก แฮร์รี่คิดว่าขนาดความกว้างไม่น่าจะเกินไปกว่าห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ เมื่อทั้งห้าเดินเข้าไปโดยมีดัมเบิลดอร์นำหน้า คบไฟทั่วห้องก็จุดลุกโชนขึ้นด้วยเปลวไฟสีน้ำเงินเข้มแผดแสงสีหม่นสลัวไปทั่วห้อง แฮร์รี่จำได้ว่าเป็นไฟชนิดเดียวกับที่งานเลี้ยงวันตายของนิกหัวเกือบขาด
สภาพห้องนั้นเป็นห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส รอบห้องประดับด้วยคบไฟไปจนทั่ว เพดานตรงกลางมีโคมไฟระย้าประดับจุดไฟเฉกเช่นเดียวกับตามคบไฟ พื้นห้องเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็ก ๆ มากมายเรียงต่อกันคล้ายพื้นกระเบื้อง สายตาของแฮร์รี่ไล่ไปตามพื้นกระเบื้องนั้นสู่กลางห้อง พบเป็นแท่นทำด้วยไม้ดูเก่าแก่โบราณตั้งอยู่ ความสูงไม่น่าจะเกินกว่าเอว บนแท่นนั้นจากที่ที่ยืนอยู่แฮร์รี่มองไม่เห็นเหมือนกันว่ามีอะไรอยู่หรือเปล่ากันแน่
“อย่าเพิ่งเข้าไป เพราะว่าเราไม่อาจรู้ว่าจะมีกับดักอะไรอีกหรีอเปล่า” ดัมเบิลดอร์บอกพวกเด็ก ๆ
“แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรล่ะครับ” แฮร์รี่ถามออกไป
“ผู้พิทักษ์ไงล่ะแฮร์รี่ เรียกผู้พิทักษ์ออกมาให้สำรวจให้ทั่วห้อง”
“จริงสิครับ” แต่ว่าผมไม่มีไม้กายสิทธิ์
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันกับเพื่อน ๆ เธอดีกว่า” ดัมเบิลดอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วร่างของผู้พิทักษ์ของดัมเบิลดอร์ก็ปรากฏขึ้น (เขาใช้คาถาไร้เสียงนั่นเอง) ผู้พิทักษ์ของดัมเบิลดอร์คือนกฟีนิกซ์ รูปร่างคล้ายกับฟอกส์ แต่ส่องแสงประกายเจิดจ้าสว่างไสวไปทั่ว
หลังจากนั้น ผู้พิทักษ์ของรอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ ต่างทยอยกันถูกเสกออกมา และช่วยเขาแหลมกับฟีนิกส์สำรวจไปทั่วห้อง สักพัก ผู้พิทักษ์แต่ละตนก็กลับมาหานายของมัน รายงานว่าห้องนี้ไม่มีกับดักใด ๆ ทั้งสิ้น
“เอาล่ะ ทีนี้เราก็วางใจได้ส่วนหนึ่งแล้วว่าห้องนี้ไม่มีกับดักอะไร” ดัมเบิลดอร์พูดจบก็เดินนำหน้าพวกเด็ก ๆ เข้าไปในห้องนั้น โดยตรงเข้าไปยังแท่นที่อยู่ตรงกลาง
เมื่อได้มาเห็นแล้ว ปรากฏว่าไม่มีอะไรอยู่เลย นอกจากต่างหูสีน้ำเงินเข้ม ตรงกลางมีอัญมณีเม็ดโตประดับอยู่ เมื่อได้เห็นต่างก็รู้โดยทันทีทุกคนว่า นี่ต้องเป็น ต่างหูของเรเวนคลอ
ดัมเบิลดอร์ล้วงเข้าไปในเสื้อคลุม แล้วหยิบผ้าสีดำผืนหนึ่งขึ้นมา เป็นผ้าที่เหมือนกับที่พวกเขาใช้ในครั้งที่ไปเก็บถ้วยของฮัฟเฟิลพัฟ
ดัมเบิลดอร์เหวี่ยงผ้าคลุมใส่ต่างหู ห่อเป็นอย่างดี แล้วหยิบขึ้นมา จากนั้นจึงใส่ไว้ในเสื้อคลุม
“เอาล่ะ เรากลับ - -”
“แฮร์รี่ พอตเตอร์” เสียงคุ้นหูที่น่ารังเกียจดังขึ้นจากด้านหลังของทุกคน แฮร์รี่หันไปดู ปรากฏว่าเป็นเสียงของ
ปีเตอร์ เพ็ตติกรู
ความคิดเห็น