คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : หมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์
หลังจากอลาสเตอร์ มู้ดดี้ พักรักษาตัวอยู่ที่ห้องพยาบาลเป็นเวลาสองชั่วโมง ดัมเบิลดอร์ก็ตัดสินใจส่งตัวเขาไปยังโรงพยาบาลเซนต์มักโกเพื่อผู้ป่วยและบาดเจ็บ เนื่องจากบาดแผลของเขาสาหัสมา และเป็นแผลที่เกิดจากเวทย์มนต์โบราณ(ตามคำที่ดัมเบิลดอร์บอก) จึงไม่สามารถรักษาให้หายได้ด้วยวิธีการปกติทั่ว ๆ ไป และก็น่าประหลาดใจมากที่เขายังมีชีวิตอยู่ได้เมื่อได้รับบาดเจ็บขนาดนั้น
แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ ถามดัมเบิลดอร์ว่าเขาส่งแม้ดอายส์ไปทำงานอะไรถึงได้รับบาดเจ็บขนาดนั้น
“ฉันให้เขาไปสืบข่าววงในของโวลเดอมอร์ เกี่ยวกับความคืบหน้าของการสืบหาฮอร์ครัชก์ของเขา ฉันคิดว่าเธออาจจะรู้แล้วว่าโวลเดอมอร์รู้ตัวแล้วว่าฮอร์ครัชก์ที่ยังคงเก็บอยู่ที่เดิมเป็นของปลอม และคงเริ่มตามหามันแล้วบ้าง แต่เขายังไม่รู้หรอกว่าถ้วยของฮัฟเฟิลพัฟตกอยู่ในกำมือของเราแล้ว - - เธอรู้ไหมแฮร์รี่ การที่เราเก็บไว้ในผ้านี่ มันต่างจากการทำลายโดยสิ้นเชิง เพราะว่าเจ้าของฮอร์ครัชก์จะไม่รู้ความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับมัน แต่หากว่าเราทำลายมันแล้ว ผลสะท้อนของการทำลายฮอร์ครัชก์ จะกลับไปยังเจ้าของของมัน นั่นคือหนึ่งสาเหตุที่ฉันไม่ทำลายฮอร์ครัชก์ทิ้งเสีย และอีกสาเหตุหนึ่งคือไม่มีใครในสมาชิกของภาคีนกฟีนิกซ์ที่มีพลังอำนาจเพียงพอที่จะทำลายฮอร์ครัชก์ที่แสนชั่วร้ายนี้ได้ แต่นั่นก็ทำให้เราได้เปรียบ” ดัมเบิลดอร์บอก
“เอ่อ อาจารย์ครับ” แฮร์รี่เอ่ยขึ้น “ผมอยากทราบว่า การทำฮอร์ครัชก์นั้น อาจารย์หรือแม้ดอายส์ทำไม่ได้หรือครับ คือ ผมหมายถึง - - อาจารย์เคยกำจัดพ่อมดร้ายกลินเดลวัลด์ และอาจารย์มู้ดดี้ก็กำจัดพ่อมดฝ่ายมืดมามาก อาจารย์ใช้วิญญาณของคนเหล่านี้สร้างฮอร์ครัชก์ไม่ได้หรือครับ”
ดัมเบิลดอร์มองแฮร์รี่อย่างพินิจพิจารณาอยู่สักพัก จึงเอ่ยขึ้น “เธอเป็นเด็กที่ฉลาดมากแฮร์รี่ ถูกต้อง วิญญาณชั่วร้ายเหล่านี้ก็สามารถใช้สร้างเป็นฮอร์ครัชก์ได้”
“แต่” เฮอร์ไมโอนี่ขัดขึ้น “มันจะไม่เป็นการกักกันวิญญาณเหล่านั้น ให้ไปสู่สุขคติหรือคะ”
“ไม่เลย เฮอร์ไมโอนี่” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินดัมเบิลดอร์เรียกชื่อต้นของเธอเป็นครั้งแรก “วิญญาณชั่วร้าย เมื่อร่างกายสลายไปแล้ว วิญญาณจะไม่มีวันไปสู่สุขคติ แน่นอน วิญญาณชั่วร้ายก็สามารถสร้างเป็นฮอร์ครัชก์ได้ พ่อมดน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้ แต่พลังอำนาจจะไม่คงทนถาวรเหมือนดั่งการใช้วิญญาณที่บริสุทธิ์ ซึ่งนั่นจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก - - การใช้วิญญาณร้ายสร้างฮอร์ครัชก์นั้น มีอำนาจอยู่น้อยนิด แต่ก็ใช่ว่าไม่มีเลย - - เมื่อเราใช้ร่างจากฮอร์ครัชก์สร้างร่างเราขึ้นมา ร่างนั้นจะอยู่ได้เพียงสี่สิบแปดชั่วโมง และจะมลายหายไปในที่สุด” ดัมเบิลดอร์อธิบาย
“แล้วอาจารย์ได้สร้างไว้หรือเปล่าฮะ” รอนถามบ้าง
“สร้างสิ จากกรินเดลวัลด์นั่นละ” เขายิ้มมุมปาก
“แล้ว - -” เด็กทั้งสามอุทานพร้อมกัน
“ร่างที่ถูกคำสาปพิฆาตจากศาสตราจารย์สเนปนั่นล่ะ คือร่างฮอร์ครัชก์ของฉัน” เขายิ้ม และ - -
กรอบรูปสีทองของดัมเบิลดอร์ขยายใหญ่ขึ้นทีละน้อย และค่อย ๆ ปรับรายละเอียดกลายเป็นร่างมนุษย์ขึ้น
ดัมเบิลดอร์ยืนอยู่ข้างหน้าเด็กทั้งสี่
“เมื่อยมากจริง ๆ เมื่อต้องแปลงร่างเป็นกรอบรูปอยู่นาน” ดัมเบิลดอร์มองแฮร์รี่แล้วยิ้ม
แฮร์รี่ยิ้มตอบ ไม่มีคำพูดใด ๆ ที่จะอธิบายความรู้สึกของเขาได้ ลำคอของเขาดูเหมือนจะตีบตัน เขาโผเข้ากอดดัมเบิลดอร์ และร้องไห้
“ใจเย็น ๆ แฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์เอามือลูบไปบนศีรษะของแฮร์รี่ประดุจดังพ่อที่ปลอบโยนลูกน้อยในอ้อมกอด
“เอาล่ะ” ดัมเบิลดอร์เริ่มเมื่อแฮร์รี่ผละออกจากตัวเขา “เมื่อฉันแสดงร่างของฉันให้พวกเธอเห็นแล้ว ก็ได้เวลาไปกันเสียที”
“ไปไหนครับ” เด็กทั้งสี่ถามอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยความสงสัย
“หมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์” ดัมเบิลดอร์บอก “รีบหน่อย ตามฉันมา ยังไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้น ฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟังเองเมื่อเราไปถึงสถานที่นั้น ตอนนี้ในปราสาทไม่มีใครเพราะไปเยี่ยมศาสตราจารย์มู้ดดี้ ฉันขี้เกียจอธิบายให้กับคนที่เห็นร่างของฉันอีก” เขาพูดพลางเดินนำออกไปยังประตู
เมื่อทุกคนออกมานอกปราสาท ดัมเบิลดอร์มองขึ้นไปยังท้องฟ้า สูดอากาศเข้าเต็มปอด “คิดถึงจริง ๆ อากาศบริสุทธิ์ แต่สิ่งที่คิดถึงยิ่งกว่า คือโลกพ่อมดที่สงบสุข” เขาพูดอยู่คนเดียว จากนั้นเขาจึงเดินนำทุกคนไปต่อไปยังฮอกส์มี้ด เพื่อที่จะทำการหายตัวไปยังที่หมาย
เมื่อทุกคนมาถึงหมู่บ้านฮอกส์มี้ดที่ร้างอย่างไม่มีคนแล้ว ดัมเบิลดอร์หันกลับมาทางเด็ก ๆ ทั้งสี่ แล้วพูดว่า “เราไม่สามารถหายตัวไปยังหมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์ได้ในทันทีทันใด เพราะถึงแม้ว่าหมู่บ้านนั้นจะเป็นหมู่บ้านร้าง และถูกลืมโดยพ่อมดเกือบทั่วทุกคนแล้ว หากแต่ว่ายังมีเวทย์มนต์โบราณปกป้องอยู่คล้าย ๆ กับฮอกวอตส์เลยทีเดียว” ดัมเบิลดอร์บอก
“เอาละ พวกเธอทุกคนยังไม่รู้จักสถานที่สินะ ถ้าอย่างนั้น เราต้องทำการหายตัวแบบติดตาม เอาละ พวกเธอทุกคน จับตัวของฉันไว้”
แล้วเด็กทั้งสี่ก็จับตัวของดัมเบิลดอร์เอาไว้
“ฉันจะนับสามนะ ทำใจให้ว่างเข้าไว้” ดัมเบิลดอร์บอก “หนึ่ง สอง สาม…”
ภายในช่องท้องของแฮร์รี่เหมือนจะถูกอะไรบางอย่างเกี่ยวเอาไว้แล้วกระชากอย่างแรง เขารู้สึกว่าเท้าของเขาไม่ได้สัมผัสกับพื้นดินของฮอกส์มี้ดอีกต่อไป แล้วพริบตาต่อมา ก็พบว่าตัวของเขามายืนอยู่บนดินหยาบกร้านที่แตกร้าวบนถนน ในสถานที่แห่งหนึ่ง
สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนว่าจะเก่าแก่เป็นอย่างมาก อีกทั้งบรรกาศยังอึมครึมน่ากลัวอย่างประหลาด ทั้ง ๆ ที่เป็นกลางวัน แต่ทว่าท้องฟ้ากลับไม่มีความสดใสเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งปลูกสร้างต่าง ๆ ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด บ้านเรือนแต่ละหลังดูเหมือนบ้านเรือนที่เขาพบเห็นได้โดยทั่วไป แต่บางแห่งก็ยังหลงเหลือบ้านเรือนที่สร้างแบบสมัยเก่าเอาไว้ หากแต่ว่าบ้านเรือนเหล่านี้ทุกหลัง เรียกได้ว่าเป็นซากปรักหักพังไปเสียแล้ว ต้นไม้ที่ขาดการทำนุบำรุงและทะนุถนอมเป็นอย่างดี เหี่ยวแห้งตายซากอยู่เคียงข้างบ้านเรือน สวนในรั่วบ้านบางแห่งยิ่งน่าสมเพชเวทนาเป็นอย่างมา มีสภาพราวกับถูกพายุไซโคลนบุกถล่ม หน้าต่างบ้านแตกร้าว ประตูหักแหว่งน่าเกลียด บางบ้านก็ไม่มีประตูเลยทีเดียว ถนนที่เขายืนอยู่เป็นดินแห้งแล้งแตกระแหง เหนือขึ้นไปด้านหน้าของเขา เห็นเป็นหลุมขนาดใหญ่ราวกับถูกระเบิดขนาดใหญ่มากเข้าเล่นงาน ขนาดเท่าที่แฮร์รี่ลองประมาณดูเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณสิบเมตรได้เลยทีเดียว บ้านเรือนสองข้างของหลุมบนถนนที่กินเข้าไปในที่ปลูกสร้างนั้น พินาศย่อยยับมากกว่าบ้านเรือนหลังอื่น ๆ คือเหลือแต่ส่วนฐานของบ้าน มีเพียงแต่สิ่งที่เคยเป็นกำแพงโผล่ยื่นขึ้นมาประมาณสิบยั่สิบนิ้วเท่านั้น
“เกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านนี้หรือครับ ศาสตราจารย์” แฮร์รี่ถามขึ้น
“หมู่บ้านแห่งเวทย์มนต์นี้ เคยเป็นหมู่บ้านที่เลืองลือ มีชื่อเสียงมากที่สุดที่เหล่าพ่อมดแม่มดเคยอาศัยอยู่โดยไม่มีภัยคุกคามจากพวกมักเกิ้ล ซึ่งเคยรุ่งเรืองและยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก เป็นหมู่บ้านที่มีเพียงพ่อมดแม่มดอาศัยอยู่โดยไม่ปะปนกับมักเกิ้ลที่ใหญ่ที่สุดในโลก แต่ทว่า ในสมัยที่ฉันยังหนุ่ม ๆ คือเมื่อประมาณร้อยกว่าปีที่ผ่านมา พ่อมดร้ายกริลเดลวัลด์กำเนิดขึ้นในหมู่บ้านนี้ เขาเรียนที่ฮอกวอตส์เช่นเดียวกับโวลเดอมอร์ รู้จักว่าเขาเป็นทายาทของสลิธีลิน เขาเปิดห้องแห่งความลับและประสบความสำเร็จมากกว่าทอม ริ้ดเดิ้ล มีนักเรียนเสียชีวิตเป็นร้อย จนเกือบต้องปิดโรงเรียน ในสมัยนั้น ฉันยังไม่ได้ทำงานเป็นอาจารย์อยู่ที่ฮอกวอตส์ จนกระทั่งเมื่อกรินเดลวัลด์ออกจากโรงเรียนไป ฉันเพิ่งจะได้รับตำแหน่งและทราบเรื่องราวทั้งหมด - - หลังจากนั้นฉันพยายามสืบหาสาเหตุต่าง ๆ มากมายว่าทำไม นักเรียนถึงพากันล้มตายโดยไม่ทราบสาเหตุ จึงได้ทราบมาว่าเป็นเหตุมาจากการเปิดห้องแห่งความลับ แต่ฉันยังไม่รู้ฝีมือคนทำ
“หลังจากกริลเดลวัลด์จบการศึกษาไม่นาน ชื่อของเขาไม่ปรากฏในทำเนียบการทำงานใด ๆ เขาเป็นคนว่างงาน เกลียดมักเกิ้ลมากพอ ๆ กับโวลเดอมอร์ ไม่มีใครรู้ว่าทำไม และหลังจากนั้น ถ้าเธอรู้ประวัติของริดเดิ้ลหลังจากนั้นแล้ว ก็แทบจะเรียกได้ว่าโวลเดอมอร์ เจริญรอยตามพ่อมดร้ายกรินเดลวัลด์เลยทีเดียว - - แต่สิ่งหนึ่งที่โวลเดอมอร์แตกต่างกันไปจากเขาก็คือ การที่เขาได้สร้างฮอร์ครัชก์ขึ้นมานั่นเอง ซึ่งพ่อมดร้ายกริลเดลวัลด์ไม่ได้สร้างมันเอาไว้
“หลังจากนั้นฉันสืบจนรู้แน่ชัดว่าแหล่งกบดานของพ่อมดกรินเดลวัลด์อยู่ในหมู่บ้านนี้ ซึ่งเป็นเรื่องยากมากรู้ไหม เพราะครั้งนั้นยังไม่ได้รับการเชื่อถือจากกระทรวงหรือพ่อมดโดยทั่วไปเหมือนกับทุกวันนี้ และไม่มีพ่อมดคนใดให้ความร่วมมือในการจัดตั้งภาคีนกฟีนิกซ์กับเด็กหนุ่มเพ้อฝันที่พยายามต่อต้านพ่อมดที่กำลังเรืองอำนาจอย่างกริลเดลวัลด์ ฉันจึงต้องทำงานเพียงลำพัง และสภาพของหมู่บ้านในตอนนี้ คือผมพวงจากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายระหว่างฉันกับกริลเดลวัลด์ ซึ่งมันให้ประโยชน์กับฉันอย่างหนึ่งที่ฉันได้แผลเป็นเป็นแผนที่รถไฟใต้ดินของกรุงลอนดอนที่เข่าซ้ายของฉันยังไงล่ะ แต่ก็ทำให้จมูกของฉันเป็นอย่างทุกวันนี้” ดัมเบิลดอร์ยิ้มพลางเอานิ้วแตะที่จมูกที่หักงอของเขา
“เธอเห็นหลุมตรงหน้านั้นไหมแฮร์รี่ นั่นคือสถานที่ที่กริลเดลวัลด์มีลมหายใจเป็นครั้งสุดท้าย” ดัมเบิลดอร์บอก พลางชี้ไปยังหมลุมมหึมาที่อยู่ข้างหน้า
“มาสิ ฉันจะพาเธอไปดูบ้านที่เป็นแหล่งกบดานของกริลเดลวัลด์ที่หมู่บ้านแห่งนี้” ดัมเบิลดอร์หันมามองเด็กทั้งสี่ พลางเรียกให้ตามเขามา
เด็กทั้งสี่ตามดัมเบิลดอร์ไปอย่างเงียบ ๆ พลางมองสังเกตุสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ ตัว สภาพแวดล้อมที่นี่ทำให้น่าหดหู่ใจยิ่งนัก
“ฉันว่าพวกเธอคงจะสังเกตุเห็นตั้งแต่มาถึงแล้วว่าบรรยากาศของที่นี่ยังเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความหม่นหมอง”
“ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นล่ะครับ ในเมื่ออาจารย์กำจัดเขาไปได้นานแล้ว” แฮร์รี่ถามด้วยความสงสัย
“เพราะสถานที่แห่งนี้เป็นมากกว่าแหล่งกบดานชั่วคราว มันเป็นสถานที่ที่ถูกสาป - - ด้วยความโกรธแค้นของซัลลาซาร์ สลิธีลิน เขาได้มาอยู่ที่นี่หลังจากจากฮอกวอตส์ไปแล้ว ความโกรธแค้น ความพยาบาท และความรู้สำผิดสำนึกในหัวใจที่ยังคงหลงเหลืออยู่บ้างรบเร้าต่อสู้กันภายในจิตใจของเขา ก่อนเขาจะตาย เขาได้ขับไล่ความชั่วร้ายออกไปจากจิตใจของเขาได้สำเร็จ แต่ทว่า ความชั่วร้ายอันไม่มีตัวตนนี้เขาไม่สามารถกำจัดได้ เขาจึงได้ผนึกมันเอาไว้ ณ สถานที่แห่งหนึ่งใจกลางหมู่บ้านนี้ และมันได้หายสาปสูญไปเป็นเวลากว่าพันปี
“แต่แล้ว ความชั่วร้ายนั้นได้กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่กริลเดลวัลด์เดินทางมาที่นี่และทำลายผนึกนั้น และสูปเอาพลังความชั่วร้ายนั้นไว้ในร่างของตน ภายหลังจากถูกกำจัดไปแล้ว ความชั่วร้ายนั้นก็ยังไม่สูญสลายไป แต่กลับวนเวียนอยู่ ฉันต้องผนึกมันไว้ภายในหมู่บ้านแห่งนี้ และความชั่วร้ายนี้จะไม่สลายไปจนกว่าโวลเดอมอร์ - - ทายาทคนสุดท้ายของซัลลาซาร์ สลิธีลิน จะถูกกำจัด” เขาบอกพลางเดินต่อไปอย่างสม่ำเสมอ
“หรือว่านี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านร้างคะอาจารย์” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ถูกต้อง”
“แล้วทำไมอาจารย์ ถึงผนึกมันแบบซัลลาซาร์ สลิธีลินไม่ได้ล่ะครับ ผมหมายความว่า - - ในบริเวณที่แคบกว่า” ครั้งนี้รอนเป็นฝ่ายเอ่ยปาก
ดัมเบิลดอร์หยุดแล้วหันมาที่รอน
“อันที่จริงเรื่องนี้ เป็นเพราะว่า มีแต่เจ้าของพลังนั้นเท่านั้นที่จะทำได้ ผู้ที่รู้ดีถึงตื้นลึกหนาบางของพลังนั้นเท่านั้น - - ฉันจะบอกอะไรให้พวกเธอรู้ไว้อีกอย่างหนึ่งนะ ฉันคิดว่าเธอยังคงจำพลังที่อยู่ในห้อง ๆ หนึ่งในกระทรวงได้ พลังอันยิ่งใหญ่นั่น - - นั่นก็เป็นการผนึกในรูปแบบหนึ่ง และพลังนั้นเป็นของก็อดดริก กริฟฟินดอร์ - - และสักวัน แฮร์รี่ เธอต้องได้รับพลังนั้นในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเผชิญหน้ากับโวลเดอมอร์”
“แต่ว่า - - ในเมื่ออาจารย์ยังไม่ตาย อาจารย์ยังไม่ชีวิตอยู่ ผมหมายถึง ทำไมอาจารย์ถึงไม่คิดที่จะต่อสู้กับโวลเดอมอร์เองล่ะครับ คือ ผมอยากรู้มานานแล้วครับ - - ทำไมอาจารย์ถึงได้แต่ปูทางไว้ให้ผมเผชิญหน้ากับเขา ทำไมพ่อมดที่ยิ่งใหญ่อย่างอาจารย์ถึงไม่กำจัดเขาด้วยตนเองล่ะครับ” แฮร์รี่ถาม
ดัมเบิลดอร์มองแฮร์รี่อย่างพินิจพิจารณาอยู่นานภายใต้แว่นตารูปพระจันทน์ครึ่งเสี้ยว แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า
“เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงได้ทำตัวเป็นกรอบรูปเงอะงะอยู่ได้เสียนาน ในเมื่อฉันสามารถคืนร่างเดิมได้ทุกเมื่อ มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของแผนการ แต่เธอรู้ไหมว่าทำไม”
แฮร์รี่ส่ายหน้า
“การที่พวกเธอเข้าใจว่าฉันถูกศาสตราจารย์สเนปฆ่าตายนั้นพวกเธอก็เสียใจมามากแล้วจริงไหม ฉันไม่อยากให้พวกเธอและทุก ๆ คนเสียใจกันอีกครั้งหนึ่ง” ดัมเบิลดอร์กล่าว
“หมายความว่าอย่างไรครับ” แฮร์รี่ถามขึ้น
“ฉันรู้อายุขัยของตัวเองน่ะสิ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พ่อมดที่อยู่มานาน และศึกษาหาความรู้มากมายหลายแขนง จะรู้วันตายของตัวเอง บางคนคิดว่ามันเป็นเรื่องดี แต่ในเมื่อเธอรู้วันตายของตัวเอง ในหลาย ๆ คน ย่อมจะสร้างความวิตกจริตให้กับคน ๆ นั้น และทำให้เขามีขีดจำกัด ไม่สามารถใช้พลังและความรู้ต่าง ๆ ออกมาได้อย่างเต็มที่ บางคนถึงขนาดตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าเลยทีเดียว - - อายุขัยของฉันจะหมดเมื่อไร ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ฉันจะต้องบอกเธอแฮร์รี่ ฉันบอกได้แต่ว่าวันนั้นมันจะมาถึงก่อนที่เธอจะได้ต่อสู้กับโวลเดอมอร์แน่นอน นีเป็นเหตุผลที่ฉันปูทางให้เธอ ซึ่งเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด ได้เผชิญหน้ากับโวลเดอมอร์ อีกทั้งการสิ้นอายุขัยของฉันครั้งนี้ จะไม่เหลือกรอบรูปสีทองอร่ามไว้ให้เธอได้ปรึกษาการใดได้อีก เมื่อถึงวันนั้น ฉันขอให้เธอเตรียมใจเอาไว้ และขึ้นเป็นผู้นำของภาคีนกฟีนิกซ์อย่างเต็มตัว ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดในการเผชิญหน้า - - และจนกว่าจะถึงเวลานั้น ฉันขอร้องให้พวกเธอทั้งสี่คนจงเก็บเป็นความลับ และจะไม่บอกใครทั้งนั้นแม้แต่ในภาคีนกฟีนิกซ์ นี่ไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นคำขอร้อง พวกเธอคิดว่าทำได้ไหม” ดัมเบิลดอร์มองอย่างพินิจพิจารณาไปที่เด็ก ๆ ทีละคน
“ได้ครับ” แฮร์รี่ตอบก่อน แล้วคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันตอบทีละคน
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ตามฉันมา หวังว่าคงยังไม่ลืมจุดประสงค์ที่เรามาที่นี่นะ” ดัมเบิลดอร์พยักหน้ามองทุกคน แล้วเดินนำเด็กแต่ละคนไปตามทางเรื่อย ๆ
ความคิดเห็น