คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : การทดสอบหายตัว
หลังจากเดินกันมาจนถึงร้านหม้อใหญ่รั่วโดยมิได้พูดจากันนั้น เมื่อทุกคนประจำที่และพร้อมที่จะหายตัวอาเบอร์ฟอร์ดก็กล่าวว่า “เอาละ ต่อจากนี้เราจะหายตัวไปยังสำนักงารการหายตัวแห่งสมาพันธ์พ่อมดอังกฤษ ฉันคิดว่าถึงเฮอร์ไมโอนี่จะเก่งขนาดไหนก็คงตั้งสมาธิจดจ่อกันที่ที่ยังไม่เคยไปไม่ได้หรอกนะ ให้เธอกับรอนไปกับล็อกฮาตส์ ส่วนแฮร์รี่ ไปกับฉัน ตกลงนะ”
“แต่ว่า พวกเราจะไม่ได้ไปที่กระทรวงเวทย์มนต์หรอกหรือครับ” แฮร์รี่ถามข้อสงสัยที่ทั้งเขาและรอนสงสัย ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งแน่นอนว่าเธอคงอ่านเจอในหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่งจากเป็นพัน ๆ เล่มที่เธอเคยอ่านแล้วเป็นแน่
“แน่นอนแฮร์รี่ กระทรวงต้องจัดที่ว่างที่กว้าง ๆ ไว้สำหรับการสอบหายตัวนอกโรงเรียน เธอคงไม่คิดว่าพื้นที่ใต้ดินของกระทรวงเวทย์มนต์นั้นกว้างพอ ที่จะให้พ่อมดแม่มดเป็นสิบ ๆ คนมาทดสอบหายตัวกันหรอกนะ” ล็อกฮาตส์แย่งตอบก่อนที่อาเบอร์ฟอร์ดจะตอบได้ทัน
แฮร์รี่และรอนพยักหน้านิดหน่อยเป็นเชิงรับรู้ แล้วก็ต่างเข้าจับแขนผู้นำทางของตนเอง แฮร์รี่ไม่ค่อยจะชอบเวลานี้เสียเลยสิ ความรู้สึกตื้อ ๆ และทรมานจากการหายตัวแบบติดตามนี่ ครั้งที่เขาหายตัวเองและพาดัมเบิลดอร์กลับปราสาทเมื่อปีกลายนั้น ความรู้สึกมันสบายกว่านี้มากแน่ ๆ
เปรี้ยง
เท้าของแฮร์รี่แตะพื้นในสถานที่ที่ต่างออกไป เนื่องจากเขาใส่รองเท้าอยู่ จึงบอกไม่ได้ก่อนที่เขาจะลืมตาว่าที่ที่เขายืนอยู่เป็นพื้นหญ้า แฮร์รี่ลองมองไปรอบ ๆ ตัว และพบว่า ที่นี่เป็นทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่มาก ทางด้านซ้ายไกลออกไปมีแนวชายป่าทึบอยู่ ส่วนทางด้านขวามีแนวเขาอยู่ไกล ๆ ซึ่งใกล้เข้ามาก่อนหน้านั้นมีเนินเล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ ส่วนทางด้านหลังของเขานั้นเป็นชายหาดที่สวยงามมาก แสงอาทิตย์อัสดงส่องลงมากระทบผืนน้ำทำให้น้ำทะเลเป็นสีแดงระยิบระยับงามตา และทางด้านหน้าของเขานั้น มีอาคารที่ดูเหมือนก่อสร้างด้วยคอนกรีตแบบมักเกิ้ลทั่ว ๆ ไปตั้งอยู่ ความกว้างคงไม่น่าจะกว้างเกินกว่าร้านหม้อใหญ่รั่วเท่าไรนัก แฮร์รี่รู้สึกว่า ถ้าคณะกรรมการให้หายตัวที่นี่คงไม่เลวนัก เพราะว่ามันทำให้เขามีจุดสังเกตและจดจำมากมาย
อาเบอร์ฟอร์ดเดินนำแฮร์รี่ไปยังอาคารแห่งนั้น แฮร์รี่เดินขึ้นบันไดหินอ่อนที่ดูคล้ายคลึงกับกริงกอตส์ แต่ไม่ใหญ่โตเท่า ประตูไม้โอ๊กสูงเหนือหัวของแฮร์รี่ไปประมาณหนึ่งเมตร เมื่อพวกเขาเดินผ่านประตูเข้าไปด้านใน ซึ่งด้านในนี้เป็นห้องรับรองที่ดูเหมือนล็อบบี้ที่โรงแรมของมักเกิ้ลโดยทั่ว ๆ ไปเห็นเป็นเคาเตอร์อยู่ด้านหน้า มีพนักงานเป็นพ่อมดแม่มดเพียงไม่กี่คน พ่อมดชราที่นั่งเฝ้าอยู่นั้นนั่งสัปหงกอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่าบนเคาเตอร์เล็ก ๆ กระดาษไม่กี่แผ่นวางอยู่เบื้องหน้า
อาเบอร์ฟอร์ดเดินตรงไปยังพ่อมดชราที่นั่งหลับอยู่แล้วทุบไปที่โต๊ะอย่างเสียงดัง พ่อมดผู้นั้นตื่นจากภวังทันที เขาส่ายหน้าไปมาสองสามครั้งจึงพบผู้มาเยือนตรงหน้า เขาจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเป็นอาเบอร์ฟอร์ดที่พูดดักเสียก่อน
“เห็นทีคงต้องแจ้งกระทรวงเวทย์มนต์ว่า พ่อมดผู้ประจำการที่ล็อบบี้ แก่เกินกว่าที่จะทำงานได้แล้ว”
“อย่าถือสาน่าคุณ ก็ที่นี่คนไม่มากนี่จริงไหม จะเป็นไรไปถ้าแอบหลับสักงีบ ถึงอย่างไร ผู้มาเยือนก็ปลุกผมเองอยู่ดีละถ้าเขาจะมีเรื่องให้ช่วย แล้วตอนนี้ผมก็พร้อมเต็มที่แล้ว ว่าแต่ คุณมีเรื่องอะไรล่ะ” พ่อมดชราผู้นั้นถามด้วยเสียงแหบห้าวแต่กังวาล
“อ๋อ ผมมาที่กองตรวจสอบและควบคุมการหายตัวเพื่อมาเบิกทองเกลเลียนไปปรับปรุงพืชม็อกคอลเลลหายากกระมัง - - ถามอะไรไม่คิด ผมมาที่นี่ก็เพื่อจะพาแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับโรนัลด์ วิสลีย์ มาทดสอบหายตัวเพื่อรับใบอนุญาต” อาเบอร์ฟอร์ดบอกห้วน ๆ
พ่อมดชราผู้นั้นมีท่าทีรำคาญใจกับความไม่สุภาพของอาเบอร์ฟอร์ดอยู่เล็กน้อย แล้วก็แทบจะสลัดหลุดออกไปได้ในทันที และกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้น เห็นประตูด้านขวาของเคาเตอร์นี่ไหม เข้าประตูไป คุณจะพบกับพ่อมดผู้ทดสอบ เชิญครับ” เขาตัดบทไป
อาเบอร์ฟอร์ดพยักเพยิดแฮร์รี่ให้ตามเขาไป เขาเดินผ่านเคาเตอร์และเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูที่อยู่ตรงหน้า ทันทีที่ประตูเปิดออก เขาก้าวเข้าไปในห้องที่เป็นรูปทรงกลมดูคล้ายห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ หากแต่เล็กกว่ามาก ในห้องมีเพียงโต๊ะทำงานเก่าคร่ำคร่าตัวหนึ่งตั้งอยู่ และมีเก้าอี้ตรงหน้าสำหรับผู้มาติดต่อ และเก้าอี้ข้างหลังซึ่งเห็นเป็นร่างของทไวครอสนั่งอยู่
“สวัสดี อ้อ มาสอบหายตัวสินะ กรอกใบสมัครนี่เลย” ทไวครอสกล่าวอย่างรวบรัด ในขณะที่ส่งปากกาขนนกและขวดหมึกให้กับแฮร์รี่และรอน พร้อมกับใบสมัคร ซึ่งทั้งสองนั่งลงกรอกแต่โดยดี
“ส่วนคุณคือ - -”
“สวัสดี ผมอาเบอร์ฟอร์ด ดัมเบิลดอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” อาเบอร์ฟอร์ดบอกเรียบ ๆ
“อ้อ ครับ ผม วิลกี้ ทไวครอส ยินดีเช่นกันครับ” เขาสนทนากันไปพลางระหว่างที่รอแฮร์รี่กับรอนกรอกใบสมัคร
“เอาล่ะ ถ้าพวกเธอเสร็จแล้ว ตามฉันมา ฉันจะพาไปหาสถานที่สอบ” เขาบอกพลางเดินนำทั้งทุก ๆ คนออกจากห้องทำงานของเขา ตรงออกไปนอกสำนักงาน ไปยังทุ่งกว้างที่แฮร์รี่เพิ่งหายตัวมาโผล่เมื่อสักครู่
“เอาล่ะ หวังว่าเธอคงยังไม่ลืมนะ 3จ จุดหมาย ใจแน่วแน่ และเจตนาสุขุม - - เอาล่ะ เมื่อเธอมาสอบภาคสนามเองนอกโรงเรียน แน่นอน กติกาต้องยากกว่าเป็นธรรมดา” เขาบอกเด็กทั้งสอง แล้วส่งกระดาษให้แผ่นหนึ่ง แฮร์รี่หยิบมาดู ปรากฏว่าเป็นแผนที่ป่า ส่วนของรอนนั้นได้แผนที่แนวภูเขา
“คงสงสัยว่าฉันให้แผนที่เธอไปทำไม การสอบก็คือ หาผลึกเล็ก ๆ ทั้งเจ็ดที่กรรมการเอาไปซ่อนไว้ตามจุดกากบาทสีแดงบนแผนที่ และกลับมาที่นี่ภายในหนึ่งนาที ไม่ต้องห่วง หากมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น คณะกรรมการที่ประจำอยู่ที่จุดต่าง ๆ จะช่วยพวกเธอได้เอง เอาละ ฉันจะเริ่มจับเวลาที่นับสามนะ ตั้งสมาธิให้ดีล่ะ หนึ่ง…”
แฮร์รี่หลับมองแผนที่ จดจำจุดแรก พลางกะระยะในป่า แล้วหลับตาลง
“สอง” แฮร์รี่ตั้งใจอย่างเต็มที่ถึงจุดหมายบนแผนที่จนเห็นเป็นภาพอยู่ในหัว
“สาม” เกิดเสียงเปรี้ยงสองครั้ง แฮร์รี่กับรอนหายไปแล้ว แต่ทว่า เกือบจะพร้อม ๆ กันนั้น บางสิ่งบางอย่างปรากฏขั้นเหนือผืนป่า ซึ่งทำให้ทุกคนพูดไม่ออกไปตาม ๆ กัน สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่มัน
ตรามาร
อาเบอร์ฟอร์ดเป็นฝ่ายที่ตั้งสติได้ทันก่อนคนอื่น “เสร็จกัน ผู้เสพความตาย มันรู้ได้อย่างไรว่าเราอยู่ที่นี่ แฮร์รี่เข้าไปในป่าแล้ว ต้องไปตามหากัน ทไวครอส” เขาตะโกนเรียกชื่อทไวครอสที่ได้แต่ยืนนิ่งจ้องดูสิ่งที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า
ผืนป่าเริ่มลุกเป็นไฟ จากจุดเล็ก ๆ เริ่มแผ่ขยายกินวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ
อาเบอร์ฟอร์ดมองหน้าทไวครอส พูดเสียงเบา “มันรู้ได้อย่างไร หรือว่าพ่อมดหน้าประตู - - หรือว่าคุณ” เขามองทไวครอสอย่างเหี้ยมเกรียม ซึ่งหันมาบอกหน้าอาเบอร์ฟอร์ดพร้อมกับยิ้มกริ่ม แล้วหายตัวไปแทบจะในทันที
ลำแสงคาถาสีแดงพุ่งตรงใส่ด้านหลังของเฮอร์ไมโอนี่ เป็นคาถาสะกดนิ่ง ซึ่งปะทะถูกคาถาเกราะวิเศษที่ล็อกฮาตส์เสกกันเธอไว้ได้อย่างทันท่วงที จนมันเบนออกไปนอกทิศทาง
“แกเป็นผู้เสพความตาย หรือว่าถูกคำสาปสะกดใจกันแน่” อาเบอร์ฟอร์ดตะโกนถาม พร้อมกับชักไม้กายสิทธิ์ออกมา ทไวครอสหายไปแล้ว
“ถึงมันจะเป็นอย่างไรก็ไม่สน แต่มันโง่เต็มทีที่เผยตัวต่อหน้าเราสองคน” ล็อกฮาตส์ตะโกนบอก
“ฉันคงไม่โง่สู้กับพวกแกสองคนหรอก ลาก่อน” เขาปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าทุกคน เมื่อพูดจบ เขาก็หายวับไปพร้อมกับเสี้ยงเปรี้ยงดังสนั่นหวั่นไหวหนึ่งครั้ง แล้วติดตามมาด้วยความเงียบชวนน่าอึคอัดใจ
“เราต้องตามหาแฮร์รี่กับรอน” อาเบอร์ฟอร์ดบอกเกือบจะพอ ๆ กับเสียงเปรี้ยงอีกสองเสียงดังขึ้น
แฮร์รี่กับรอนปรากฏตัวออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าพวกเขา แล้วเดินมาหาทุกคน
“โอแฮร์รี่ รอน เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่ แล้วยังตรามารบนป่านั่น” เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้าไปหารอนกับแฮร์รี่แล้วร้องฟูมฟายออกมาก
“ไม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เจอผู้เสพย์ความตายสักคนในป่า เมื่อตรามารปรากฏขึ้นตอนแรก ฉันก็ตกใจ แต่ก็รีบหายตัวหาของต่อไป คิดว่าถ้าฉันไม่อยู่กับที่ พวกนั้นก็คงตามหาตัวฉันยากแน่นอน แล้วนายล่ะ รอน” แฮร์รี่หันไปถามรอน
“ไม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก” เขาตอบ สายตาพลางจ้องไปในความว่างเปล่าเบื้องหน้า ดูท่าคงจะยังตกใจไม่หาย
“แล้วทไวครอสอยู่ไหนล่ะ พวกเราน่าจะสอบผ่านแล้วสิ”
“ไม่หรอกแฮร์รี่ ทไวครอสเป็นผู้เสพย์ความตาย” เฮอร์ไมโอนี่บอก
“เธอต้องล้อเล่นแน่ ๆ ”
“ไม่แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ล้อเล่น เขาเผยธาตุแท้ออกมาตรามารปรากฏขึ้นสักเสี้ยววินาที ฉันคิดว่าผลการสอบเราคงแจ้งคณะกรรมการที่เหลือให้ยอมรับได้ อย่างน้อยก็มีพ่อมดที่จับตาดูเธออยู่เป็นพยานความสำเร็จให้นะ แต่ที่ฉันอยากรู้ก็คือ ผู้เสพความตายมาทำอะไรที่นี่ มันแค่เสกตรามาร แต่ไม่เห็นมีใครลงมือทำอะไรเลย นี่ละน่าสงสัย” อาเบอร์ฟอร์ดพูดขณะที่กำลังช่วยกับล็อกฮาตส์ ต้อนทุกคนกลับเข้าไปยังอาคารสำนักงานการหายตัว
“เป็นไปได้ไหมครับว่า พวกมันไม่ต้องการให้ผมได้สิทธิ์การหายตัวอย่างชอบธรรม ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง”
“คิดว่าไม่น่าจะใช่ ดูเหมือนว่าพวกนั้นไม่ค่อยได้ประโยชน์อะไรเลยนะถ้าเธอจะมีหรือไม่มีสิทธิ์” อาเบอร์ฟอร์ดบอก
“แล้วถ้าอย่างนั้นเป็นเพราะอะไรล่ะคะ” เฮอร์ไมโอนี่หันมาถาม
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เราได้แต่คาดเดาเท่านั้น”
พวกเขาเดินเข้ามาถึงในอาคาร หลังจากที่อาเบอร์ฟอร์ดให้ทุกคนนั่งรออยู่ที่โซฟาในล็อบบี้ เขาก็เดินตรงไปยังพ่อมดที่เป็นประชาสัมพันธ์ที่อยู่ตรงหน้าเคาเตอร์ พูดอะไรบางอย่างที่แฮร์รี่ไม่อาจได้ยินได้ แล้วพ่อมดผู้นั้นก็มีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก ระหว่างที่ให้อาเบอร์ฟอร์ดรออยู่ที่เคาเตอร์ แล้วเขาเดินหายไปเบื้องหลัง
“เขารู้ได้อย่างไรว่าพ่อมดเหล่านั้นไม่ได้เป็นผู้เสพความตายด้วย คงง่ายกว่านะ ถ้าพวกนั้นหายตัวเข้าไปในป่า เสกตรามาร แล้วก็ย้อนกลับมาที่นี่ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ทไวครอสอาจจะยังอยู่ที่นี่ก็ได้” แฮร์รี่หันไปพูดกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะว่าถ้าเป็นอย่างนั้น ตอนที่เราเข้ามาพ่อมดพวกนั้นคงรุมฆ่าเราแล้ว และพวกนั้นน่ะ มีมากกว่าเราสองเท่าเสียอีก แล้วอีกอย่างนะ ถ้าเขาเป็นผู้เสพความตาย พ่อมดคนนั้นคงไม่มีสีหน้าตกใจขนาดนั้นหรอก” ล็อกฮาตส์พยักเพยิดไปทางพ่อมดที่หายไปหลังเคาเตอร์ “ถ้าแกล้งทำละก็ ฉันก็นับถือละที่ทำได้เหมือนมากขนาดนั้น”
“แต่ถ้ามีเฉพาะพ่อมดคนนั้นที่เป็นฝ่ายเราล่ะคะ แล้วพวกที่เหลือ - - ” เฮอร์ไมโอนี่พูดบ้าง
“ที่พวกเธอคิดมันก็เป็นไปได้ละนะ - - จริงด้วยสิ เป็นไปได้ ทำไมฉันถึงนึกไม่ถึงนะ” เขาบอก “รออยู่ตรงนี้ก่อนนะพวกเธอ เอาไม้กายสิทธิ์ออกมาไว้ ฉันจะไปพูดอะไรกับอาเบอร์ฟอร์ดนิดหน่อย”
เด็กทั้งสามควักไม้กายสิทธิ์ออกมาพร้อม ๆ กับที่ล็อกฮาตส์ลุกออกไปจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงไปพูดอะไรบางอย่างกับอาเบอร์ฟอร์ด แล้วอีกอึกใจหนึ่ง อาเบอร์ฟอร์ดก็ละจากหน้าเคาเตอร์ที่ว่างเปล่านั้น แล้วเดินตรงมาหาพวกแฮร์รี่
“เอาละ ความจริงที่พวกเธอว่ามาก็มีเหตุผลนะ” เขายืนพูดแล้วก้มลงมองเด็กทั้งสาม “แต่เราอับจนหนทางที่จะพิสูจน์ เอาเป็นว่า ถ้าพวกนั้นเป็นผู้เสพความตายจริง แล้วคิดจะทำอะไรสักอย่างละก็ ฉันคิดว่าพวกนั้นคงลงมือตั้งแต่เราเดินเข้ามาแล้วล่ะ ดังนั้นพวกเธอไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
“แต่ถ้าพวกนั้นเป็นผู้เสพความตาย แล้วผลการสอบหายตัวของแฮร์รี่กับรอนล่ะ” ล็อกฮาตส์ถาม
“ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อมดหลังเคาเตอร์คนนั้นเพิ่งส่งผลการสอบผ่านของเธอไปที่กระทรวง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้เสพความตาย แต่ผลการสอบของเธอก็ยังคงเป็นตามนั้น ไม่มีปัญหา - - อันที่จริง ฉันคิดว่าถ้าเราหมดธุระที่นี่แล้ว ก็ควรจะกลับได้แล้วละ รอพ่อมดหลังเคาเตอร์นั่นกลับมาก่อน แล้วเราก็จะบอกลาเขาเสียที เก็บไม้กายสิทธิ์ไปเถอะเด็ก ๆ ”
เมื่ออาเบอร์ฟอร์ดพูดจบ เขาก็เดินไปรอที่หน้าเคาเตอร์อีกครั้ง ทิ้งเด็กทั้งสามและล็อกฮาตส์ไว้เบื้องหลัง แฮร์รี่เก็บไม้กายสิทธิ์เข้าที่ ขณะที่ใจเขายังว้าวุ่นเพราะครุ่นคิดอยู่เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดของผู้เสพความตาย การปรากฏตัวครานี้ของพวกนั้นดูเหมือนจะมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง แฮร์รี่รู้ดี มิฉะนั้น ทไวครอสคงไม่ยอมเปิดเผยตัวจริงเป็นแน่ ถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไรบางอย่าง
ผู้เสพความตายมีแผนอะไรบ้างนะ นี่เป็นสิ่งที่แฮร์รี่คิดก่อนที่อาเบอร์ฟอร์ดจะกลับมาหาทุกคน แล้วบอกว่าพร้อมที่จะกลับฮอกวอตส์แล้ว
ความคิดเห็น