The New Eden สงครามเทวทูตแห่งสวนศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 13 Please answer me.

ตอนที่ 13 Please answer me.

      "เจ้าพร้อมจะรับ..การพิสูจน์แล้ว..หรือไม่" เสียงที่แหบแห้งกล่าว

      "..." คาระไม่ได้ตอบอะไรออกไป

     ร่างอันใหญ่โตในชุดเกราะเหล็กนั้นทราบดีว่าในจิตใจของคาระตอนนี้ปั่นป่วนและยุ่งเหยิงเพียงใด

     คาระครุ่นคิดอย่างหนักจนภาพตรงหน้าของเขากลับกลายเป็นภาพในความคิด ไม่เพียงแต่ข้อสงสัยในตัวของคิระเท่านั้น ผู้คนที่รายล้อมตัวเขากับเต็มไปด้วยปริศนามากมาย รวมถึงตัวของเขาเองด้วย

     "เขายังไม่พร้อม" วาเลนไทน์กล่าวขัดขึ้น

     "ให้เขา..ตัดสินเองเถิด" เสียงที่แหบแห้งตอบ

     เวลาผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง คาระเองยังคงมีท่าทีสับสน เขาพยายามจะให้คำตอบแล้ว ทว่าอีกใจหนึ่งของเขาเกิดขัดแย้งขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องของการอยากพิสูจน์หรือไม่ แต่เป็นผลลัพธ์ต่างหากที่ทำให้เขาครุ่นคิดมากขนาดนี้

     ไม่ใช่เพียงผลลัพธ์ที่ออกมานั้น คารจะใช่เอคโค่หรือไม่นั้นเป็นส่วนหนึ่ง แต่ในใจลึกๆแล้ว คาระกลับคิดถึง คิระ วาเลนไทน์ รูท และฟาเรนไฮต์ คำตอบที่ออกมานั้นส่งผลต่อการปฏิบัติตัวต่อคาระแน่นอน

     ใช่หรือไม่ คาระอยากให้ออกมาเป็นแบบใดกัน

     "ทาราลิม เขายังไม่พร้อม" วาเลนไทน์กล่าวย้ำ

     ทาราลิมไม่สนใจคำบอกกล่าวของวาเลนไทน์ เขายื่นมือไปหาคาระและแบมือออกเพื่อให้คาระเห็นบางสิ่งบางอย่าง

     ในภวังค์ความคิดของคาระกลับมีเส้นสีเงินบางๆตัดผ่าน เส้นสีเงินนั้นดึงความสนใจของคาระได้ในทันที เขาตามเส้นสีเงินไปในภวังค์ความคิด จนกระทั่งแสงสีเงินนั้นสิ้นสุดลงที่ขนนกสีขาวขนหนึ่งซึ่งมีขนาดยาวกว่าฝ่ามือของเขา

     คาระหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตนเองกลับมาอยู่ในความจริงต่อหน้าเขา ตรงหน้าทาราลิมยื่นบางสิ่งให้เขาดู มันคือขนนกที่คาระเห็นในความคิดของเขา

     "อย่าคร่ำครวญต่ออดีต..อย่าคำนึงถึงอนาคต...เผยความต้องการที่แท้จริง" ทาราลิมกล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้งแต่ก้องกังวาน "ได้โปรด...บอกความปรารถนา"

     'จงมีความปรารถนาที่ไม่สิ้นสุด' เสียงหนึ่งในหัวของคาระดังขึ้น

     "ผม พร้อมแล้ว" คาระตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น

     เปลวเพลิงที่ลุกไหม้บนคอนกรีตไม่มีทีท่าว่าจะมอดดับลงทั้งที่แทบไม่มีอะไรเป็นเชื้อเพลิงได้เลย ทุกๆครั้งที่พื้นผิวของรองเท้าเหล็กขยับด้วยความเร็วสูงมันมักจะทิ้งเปลวเพลิงไว้เบื้องหลังตรงที่มันเคยเหยียบย่ำ

     เซลซิลีขว้างหอกของเธอออกไป ในลักษณะหมุนควงจนดูคล้ายกับล้อเกวียนเข้าใส่ปีศาจค้างคาว ทันทีที่โดนตัวของมันหอกน้ันหมุนควงกลับหาเซลซิลีราวกับบูมเมอแรง 

     แผลของปีศาจค้างคาวสมานอย่างรวดเร็วแม้จะไม่หายสนิทก็ตาม มันได้แต่โจมตีในระยะไกลโดยการพ่นลูกไฟหรือโยนสิ่งของใส่เท่านั้น นั่นทำให้มันไม่เสียเปรียบเพราะนักรบสวรรค์อย่างเซลซิลีได้แสดงให้เห็นถึงความได้เปรียบในการต่อสู้ระยะประชิดให้เห็นแล้ว

     "ถ่วงเวลางั้นหรือ" เซลซิลีตั้งคำถาม

     "หึๆๆ อาจจะใช่"

     ปีศาจค้างคาวไม่จำเป็นต้องปฏิเสธอีกต่อไปเมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเข้ม ดวงดาวส่วนใหญ่เริ่มเลือนหายไป ในใจจริงของมันเองก็ต้องการพิชิตนักรบสวรรค์ตนนี้ให้ได้เพื่อพิสูจน์ว่าตนแข็งแกร่งยิ่งกว่า

     "หวั่นเกรงในพลังของข้างั้นหรือ" เซลซิลีท้าทาย

     ปีศาจค้างคาวได้ยินดังนั้นเกิดความโกรธในทันที มันละทิ้งชั้นเชิงในการต่อสู้ไปแล้วกระโจนพุ่งเข้าหาเซลซิลี

     "เจ้ามันแค่เศษธุรีของแสง" เสียงที่แหบแห้งดังกังวานออกจากปีศาจค้างคาว

     เซลซิลีเห็นจังหวะดังนั้นจึงขว้างหอกของเธอไปอีกครั้ง แต่หนนี้หอกนั้นไม่ย้อนกลับ เมื่อหอกโจมตีโดนปีศาจค้างคาวแล้ว ตัวเธอเองกลับหายตัวไปปรากฏที่หอกของเธอเองแล้วใช้หอกนั้นแทงเข้าที่กลางหลังของปีศาจค้างคาว

     ปีศาจค้างคาวจึงหันกลับหมายที่จะตะปบเซลซิลีกลางอากาศ ทว่าเธอกลับยิงเปลวไฟใส่หน้าของมันได้เสียก่อน ทำให้มันเสียจังหวะนั้นไป 

     เซลซิลีประเมินพลังของค้างคาวปีศาจตนนี้ต่ำเกินไป มันใช้อุ้งมืออีกข้างฟาดเธอสวนกลับแทบจะทันที ตัวของเธอถูกซัดไปไกล ทะลุเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่งซึ่งตั้งตรงข้ามกับประตูโรงเรียน

     ปีศาจค้างคาวยิงลูกไฟซ้ำไปที่เซลซิลีในทันที เมื่อเธอตั้งหลักได้ ลูกไฟก็พุ่งเข้ามาในระยะที่เธอหลบไม่พ้น เธอกางมือรับมันอย่างไม่ยากเย็นราวกับรับลูกบอล ลูกไฟนั้นระเบิดออกไปด้านอื่นไม่ทำความเสียหายไปยังทิศทางที่เธออยู่ อาคารหลังนั้นระเบิดออกด้านหน้าทำให้โครงสร้างอาคารเสียหายไปครึ่งหนึ่ง

     

     ฟู่ว เซลซิลีผ่อนลมหายใจของตน

     แสงสว่างค่อยๆจ้าขึ้น เซลซิลีจึงรีบปักหอกของตนลงพื้น ลูกไฟพุ่งเข้ามาหยุดก่อนถึงตัวเธอไม่มากนัก ตามมาด้วยลูกไฟลูกที่สอง สาม สี่ ห้า ปีศาจค้างคาวยิงลูกไฟซ้ำเข้าหาเธอซึ่งตอนนี้มันถูกหยุดไว้ก่อนที่จะระเบิดออกพร้อมกัน ตูม!  ฝุ่นควันฟุ้งกระจายออกเป็นวงกว้าง

     เซลซิลีตกเป็นฝ่ายตั้งรับแต่เธอไม่มีท่าทีหวั่นไหวแม้แต่น้อย เธอดึงหอกขึ้นจากพื้นและยื่นไปข้างหน้าในทันที ปีศาจค้างคาวกระโจนมาที่เธออย่างรวดเร็วและพยายามตะครุบตัวเธอ ทว่าหอกที่ยื่นออกไปนั้นแทงโดนที่อุ้งมือของมันพอดี ทำให้มันต้องชักมือกลับ

   

     โฮก

     ฝุ่นควันยังคงอำพรางตัวของปีศาจค้างคาวไว้ แสงสว่างแหวกผ่านม่านหมอกพุ่งมาด้วยความเร็ว ลูกไฟถูกยิงใส่เซลซิลีอีกครั้ง และเธอก็รับมันไว้ได้อย่างไม่ยากเย็น ทว่ามีบางอย่างโอบรัดตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว

     ปีศาจค้างคาวโฉบตัวเซลซิลีด้วยอุ้งเท้าที่มีกรงเล็บแล้วบินไต่ระดับให้สูงขึ้น เซลซิลีแทงหอกเข้าที่ข้อเท้าของมันแต่กลับไม่เป็นผล เนื่องด้วยส่วนขาและเท้าของปีศาจค้างคาวมีความแข็งแรงและทรงพลังมากกว่าส่วนอื่นๆ

     เมื่อบินขึ้นถึงระดับหลังคาของอาคารที่ไม่สูงมากนัก ปีศาจค้างคาวใช้เท้าของมันที่มีเซลซิลีเตะไปที่หลังคาของอาคารและลากไปกระแทกเข้ากับอาคารที่สูงกว่า หลังคาและกำแพงถูกทำให้เสียหายเป็นทางลากยาว

     ไม่เพียงเท่านั้นมันยังคงกระแทกตัวเธอเข้ากับอีกหลายอาคาร เซลซิลีไม่มีท่าทีว่าจะได้รับบาดเจ็บพยายามขัดขืนให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็มักจะถูกรบกวนด้วยการเหวี่ยงตัวของเธอให้กระแทกเข้ากับสิ่งต่างๆ

     "โอกาสสุดท้าย ตอบข้า เจ้าข้ามมาที่นี่ได้อย่างไร" เซลซิลีตะโกนถาม

     ปีศาจค้างคาวยังไม่ยอมตอบ มันใช้เท้าขว้างตัวเซลซิลีหมายให้กระแทกกับอาคาร แต่เธอกางปีกของเธอออกเพื่อต้านแรงนั้น เธอสบัดผ้าคลุมให้เข้าที่เมื่อทรงตัวได้ในอากาศ

     "ข้ามาด้วยวิญญาณ หึๆๆ" 

     "อ่า จริงด้วย" เซลซิลีนึกบางอย่างขึ้นได้ "ขอให้ไม่ใช่มนุษย์ด้วยกัน ที่ทำลงไป"

     ปีศาจค้างคาวกระพือปีกบินเข้าหาเซลซิลีอย่างรวดเร็ว เซลซิลียังคงมีท่าทีที่เรียบเฉย

ก่อนที่มันใกล้จะถึงตัว เธอกลับเผยรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

     "ขอพลังของพระองค์ เพื่อส่งปีศาจกลับไป" เซลซิลีร่ายด้วยเสียงแผ่วเบา

     พรึบ เปลวเพลิงลุกไหม้ที่พื้นรองเท้าของเซลซิลี

     ผมเปียสีฟ้าเข้มของเซลซิลีถูกคลายออก และเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง หอกอาวุธของเธอเรืองแสงสีส้มเนื่องจากความร้อนที่สูงขึ้น

     เซลซิลีบินพุ่งตรงเข้าปะทะกับปีศาจค้างคาวด้วยความรวดเร็ว แม้ว่าจะมีขนาดตัวที่ต่างกัน แต่ปีศาจค้างคาวกลับถูกกระแทกจนเสียหลักไปด้านหลัง เธอบินตรงเข้าไปหมายแทงให้ทะลุหัวใจของมัน

     ปีศาจค้างคาวยกมือขึ้นกัน หอกของเซลซิลีเสียบทะลุมือของมันทำให้มันส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เธอดึงหอกออกจากมือนั้น หนนี้แผลของมันกลับไม่สมานเหมือนอย่างเคย 

     หอกของเซลซิลีร้อนจนถึงขีดสุดทำให้หัวหอกมีเปลวไฟลุกโชนขึ้นและลามไปถึงปลายหอกอีกด้านหนึ่ง

     ปีศาจค้างคาวที่กำลังบาดเจ็บจากแผลที่มือของมันนั้นไม่ทันตั้งรับการโจมตีของเซลซิลี ทำให้มันจะต้องรับการโจมตีนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

     เซลซิลีปาหอกของเธอพุ่งตรงไปยังปีศาจค้างคาว หอกนั้นพุ่งตรงเสียบปักเข้าที่หน้าอกของมัน ร่างของค้างคาวปีศาจถูกกดลงตามแรงร่วงหล่นลงสู่พื้นโดยมีเปลวไฟจากหอกห่อหุ้มร่างของมันและแผดเผาไปพร้อมกัน

     "ขอให้ไฟนั้นชำระบาปของเจ้า แม้ว่าจะชำระได้บางส่วน" เซลซิลีภาวนา

     ร่างของค้างคาวปีศาจค่อยๆหดเล็กลงจนกลายเป็นร่างที่คล้ายกับมนุษย์ที่มีเขายื่นออกมาจากศีรษะและปีกค้างคาว

     เซลซิลีค่อยๆลดระดับความสูงลงจนปลายเท้าของเธอกลับมาแตะที่พื้น และยืนบนพื้นได้อย่างมั่นคง ตรงหน้าของเธอมีอดีตปีศาจค้างคาวที่มีร่างใหญ่โตนั่งคุกเข่าฝืนอาการบาดเจ็บอย่างทรมาน

     ร่างกายของปีศาจค้างคาวกลายเป็นนักรบปีศาจที่มีปีกค้างคาว ไม่ต่างจากเซลซิลีที่มีปีกขนนกมากนัก ทว่าดวงตาของเขายังคงไว้ซึ่งสัตว์กินเนื้อที่ดุร้าย 

     "หึๆๆ เจ้า พลาดไปหน่อย" เสียงที่แหบแห้งออกมาจากปากของนักรบปีศาจ

     เซลซิลีพิเคราะห์คำพูดนั้นแล้วก็เห็นว่าจริง หอกของเธอเสียบทะลุหน้าอกของปีศาจค้างคาวนั้นก็จริงแต่ไม่ถูกตำแหน่งของหัวใจ มือของเขาที่อาบไปด้วยของเหลวสีดำและมีบาดแผลที่กลางฝ่ามือจับหอกของเธอไว้แน่น

     "ตอบข้า แค่กๆ" นักรบปีศาจฝืนพูดต่อ "วิญญาณที่ถูกทำลายลง จะเป็นอย่างไร"

     "..." เซลซิลีนิ่งเฉย

     "ตอบข้า ได้โปรด"

     เซลซิลีจับที่หอกของเธอ

     "ข้าไม่รู้"

     "หึๆๆ ฮ่าๆๆ" นักรบปีศาจตนนั้นหัวเราะ 

     เปลวเพลิงลุกโชตช่วงเผาไหม้ร่างของนักรบปีศาจนั้นจนท้ายที่สุดเหลือเพียงดวงไฟเล็กๆเท่ากับลูกบอลสีแดงโลหิตลอยอยู่แทนที่

     เซลซิลีกลับคืนสู่ร่างเดิม ผมของเธอกลับมาเป็นสีฟ้าเข้มอีกครั้ง เปลวไฟที่รองเท้าและหอกดับลง

     "ข้าฝากนำกลับไปยังนรกด้วย ข้ายกให้" เซลซิลีพูดเสียงดัง

     นักรบปีศาจตนหนึ่งเผยตัวออกจากมุมตึก เขาเดินมาที่เซลซิลีก่อนโค้งศีรษะให้เล็กน้อย

     "พวกเราไล่ล่าปีศาจรอบนอก ไม่นึกเลยว่าในเมืองกลับเกิดเหตุการณ์เช่นนี้" นักรบปีศาจกล่าว

     "ข้าเองก็ไม่" 

     นักรบปีศาจคว้าเอาดวงวิญญาณสีแดงโลหิตนั้นไปและเก็บมันใส่ในกรงขนาดเล็กคล้ายกับกรงนก

     "ช่วงนี้ค่อนข้างลำบากแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร โปรดเข้าใจสถานการณ์ที่นรกด้วย อย่าติเตียนเราเลย"

     "ไม่หรอก"

     "ขอลา ท่านนักรบ"

     นักรบปีศาจเดินจากไปพร้อมกับเงามืดที่ค่อยๆถูกแทนที่ด้วยแสงสีขาวที่มีความอบอุ่น แสงนั้นสาดส่องมาที่ใบหน้าของเซลซิลี เธอคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ทว่าเธอกลับรู้สึกร้อนใจ เพราะแสงนั้นหมายถึงเวลาที่หมดลงแล้วสำหรับพวกเธอ